De eerste keer dat ik hierover nadacht – en dat is heel lang geleden – moest ik zelfs kijken of er wel iemand dood ging in het boek dat ik op dat moment aan het schrijven was. Ik ben geen lieverdje als ik aan het schrijven ben. Ik ben zelfs een sadistische schrijver genoemd. Lekkerrrr! Maar een moord is voor mij geen must. Toch gaat er in elk van mijn boeken iemand dood. In Ciao Sicilia zijn behoorlijk wat doden te bespeuren, en echt niet allemaal door een noodlottig ongelukje. Dat past niet bij Sicilië, vind ik.  

Over ongelukjes gesproken. Een tijdje geleden is er door Hebban een onderzoek uitgevoerd. Dat ging over hoe de verschillende auteurs moorden plegen. In hun boeken natuurlijk. Veel mannelijke schrijvers schreven over de meest gruwelijke zaken, terwijl bij de vrouwelijke auteurs vaker zelfverdediging of dood door ongeluk voorkwam. Best bizar, toch? Toch heeft spanning niets te maken met het aantal mensen dat dood geschoten wordt. Dan was het schrijven van een gruwelijk spannend boek gewoon een makkie: als auteur zorg je voor lekker veel doden en hup, je hebt een bestseller! Zo werkt het dus niet. Maar goed ook, want anders ging op elke pagina iemand dood. Boring… 

Dus blijf ik lekker schrijven zoals ikzelf ben: een kreng in mijn boeken, terwijl ik als mens best meeval 😊 

Soms moet ik sadistisch te werk gaan, en soms kan het iets lieflijker. Iets vrouwelijker, als je Hebban mag geloven. Het moet kloppen met het verhaal. Ik heb nu een nieuw verhaal in mijn hoofd dat om een andere vorm van spanning gaat. Heel anders dat het rauwe Sicilië. Want in Cornwall is het leven verpakt in mist en zijn er geheimen te ontdekken. Dát is spannend, ook als er geen moord gepleegd wordt. Hoewel ik je niet beloof dat ik een mezelf als een lieverdje ga gedragen. 

En nu ben ik heel nieuwsgierig: ken jij een thriller waarin geen enkele dode valt?