Bijna een jaar geleden was ik op Sicilië om research te doen voor mijn nieuwe thriller. En zo huurden we o.a. een huisje bij een vriendelijke Siciliaanse in de buurt van de Etna. Het was een schattig huisje waar we ons in het paradijs waanden. Er stonden palmbomen in de tuin, een grote tafel op het terras waar we lekker in de zon konden ontbijten en ligstoelen om te mijmeren. En we hadden uitzicht op zee. De rust zelve. Toch voelde ik de rokende ademhaling van een vrouw in mijn nek: de Etna.
Het was een bizar schouwspel dat deze actieve vulkaan een continue rook uitspuugde, terwijl de top bedekt was met sneeuw. Een echte contradictio in terminis. Kon ik de Etna een rol laten spelen in mijn boek? Francesca, de eigenaresse van het huisje, kwam regelmatig even een praatje maken. En ik vroeg haar of ze nooit bang was. Het idee dat die berg ineens gloeiende lava zou uitbraken, voelde voor mij al niet prettig. Maar Francesca glimlachte. ‘Nee hoor, bang zijn we niet. La Signora hoort er gewoon bij.’ Ze sprak met zoveel respect over deze ‘Dame’ dat mijn angst direct oploste. Geen thriller over de Etna dus.
Het is nu bijna een jaar na ons bezoek, mijn thriller Ciao Sicilia staat op het punt te verschijnen, en ineens is de Etna in het nieuws: PLOTSELINGE UITBARSTING ETNA. GROTE ASWOLKEN BOVEN CATANIA. En op Tweede Kerstdag die vreselijke boodschap: AARDBEVING MET KRACHT VAN 4,8. De noodtoestand werd uitgeroepen. Meer dan 400 mensen dakloos en 1600 woningen beschadigd. Gelukkig geen doden. Ik volg het nieuws op de voet.
Ik denk aan Francesca. En aan ons gesprek over de Etna. De mooie witte hoed die altijd een rokende veer had. En aan de manier waarop ze over La Signora sprak. En ik kan het gevoel niet onderdrukken dat het respect dat zij uitdroeg ineens een andere betekenis heeft gekregen. Respect voor iets dat niet te bedwingen is. De bewoners laten het gelaten over zich heenkomen. Ze moeten wel. En ik zie haar paradijselijke plekje weer voor me dat nu ineens de setting is van een levensechte thriller.
