Deze week was ik op researchtrip in Cornwall. Ik werd getrakteerd op knalblauwe luchten en een zomerse temperatuur. Maakte wandelingen door een schitterende natuur. En dan als klap op de vuurpijl ontmoette ik ook nog supervriendelijke mensen die me aanspraken om een gesprekje te beginnen, iets over hun prachtige land te vertellen. Ze begroetten me steevast met: ‘Hello love, everything okay?’ Je begrijpt: niet echt een locatie voor een thriller.
Nu Ciao Sicilia overal in de winkel ligt te stralen, en ik regelmatig een reactie krijg op de mooie cover en het spannende verhaal, zit ik al met mijn hoofd in mijn nieuwe verhaal. In Cornwall dus. En daar ligt nu mijn dilemma: hoe kan ik ooit deze vriendelijke mensen en deze lieflijke omgeving een rol laten spelen in het boek dat ik voor ogen heb?
Een lastig dilemma. Want ik heb de Britten in mijn hart gesloten met hun zachte uitdrukking, lachende ogen en vriendelijke taaltje. Toch verandert de sfeer hier snel. Elke Brit weet dat de blauwe lucht snel kan veranderen in regen en zelfs in sneeuw. Dat dit lieflijke landschap een gatenkaas is door de tinmijnen die vele doden op hun geweten hebben. En dat zomerse temperatuur ijzig wordt als het gesprek over bijvoorbeeld de Brexit gaat. Ook die is niet doorgegaan, terwijl iedereen er zo vol van was. Afspraken worden makkelijk opzij gelegd. Deal of no deal.
Dus net als die kilometerslange gangenstelsels en de dreigende regen en sneeuw, moet er ook onder die lieve ‘Hello love’ iets typisch Brits zitten. Iets ondoorgrondelijks. Een verleden waar liever niet over gepraat wordt. Cornwall staat niet voor niets bekend om zijn mysteries. Die thrillersfeer ligt vast en zeker begraven onder al dat uiterlijke schoon. Die Britten verbergen iets. En ik zál ze, die darlings met hun zoete praatjes. Niets is wat het lijkt, toch?
En dan is het mijn beurt om het te vragen: ‘Hello love. Everything okay?’
