'Meen je dat echt?’ Een van mijn cursisten staart me verschrikt aan. ‘Weg van deze droomplek?’ Ik knik nog maar eens, een brok in mijn keel. Het is de laatste schrijfweek die ik geef op ons mooie landgoed in Portugal. De afgelopen maanden ben ik langzaam gewend geraakt aan het idee om hier weg te gaan. Het was dan ook behoorlijk onverwachts dat de eerste bezichtiging raak was, in plaats van de door de makelaar ‘beloofde’ twee jaar wachttijd. Daarna beseften we dat we echt snel weggingen van onze Portugese berg.
Het is niet voor niets dat ik Vertrek-thrillers schrijf. Ik weet hoe het voelt om een nieuw leven op te bouwen in een ander land. Vertrekken vanuit het volle Nederland was een hele bewuste keuze. Vertrekken uit Portugal ook. Beide voelen goed. Jan en ik hebben het idee dat we op een andere locatie beter op onze plek zijn. En om te kunnen vertrekken, is loslaten een eerste stap. We zitten nu middenin dat proces. Ons landgoed is verkocht en hoe verdrietig dat soms ook voelt, het is goed. We hebben prachtige herinneringen gecreëerd en mooie mensen leren kennen. Nu gaan we weer op reis.
Vertrekken naar een ander land. Het begint allemaal met het plan. Vaak een jarenlange droom. Wat er daarna allemaal op volgt is één groot avontuur. En hoe mooi dat ook klinkt, mijn Vertrek-thrillers getuigen van het tegenovergestelde. Veel tegenslagen, ellende, problemen. Fictie? Natuurlijk. Voor een deel. Tussen de regels door zitten veel eigen ervaringen. Een droomleven starten is niet makkelijk en vraagt om offers. In ons geval gelukkig niet om dodelijke slachtoffers, maar er zijn altijd zaken die je liever anders had gewild.
‘En nu? Waar gaan jullie heen?’ vraagt de cursist nieuwsgierig. ‘Goede vraag,’ antwoord ik. ‘We weten het nog niet.’ ‘Echt niet?’ Ze staart me ongelovig aan. Dat snap ik. En mijn antwoord klopt dan ook niet helemaal. We weten het nog niet zeker, is eerlijker. Natuurlijk hebben we verschillende opties, maar voor we een nieuwe stap nemen, moeten we eerst vertrekken. Het tussenstation wordt Nederland.
‘Op zich wel een leuk idee,’ zegt ze even later. Door mijn vragende blik, praat ze direct verder. ‘Kun je mooi een serie schrijven.’ Het kwartje landt nog steeds niet; ik schrijf namelijk al een serie, een thema-serie. ‘Wat dacht je van een vervolg: hoe is het nu met…?’
De zon breekt door. Wat een leuk idee. Kijken in welk wespennest mijn personages nu belanden. Lekker leedvermaak. Nieuwe problemen. Maar dan dondert het kwartje met duizenden soortgenoten naar beneden. O nee! Geen thrillerserie voor mij.
Mijn eigen Vertrek-thrillerserie mag wel een feelgood zijn.gedropt wordt. Het moet namelijk geen retourtje worden
