Met deze woorden begon ik een schrijversbezoek aan groep 7 en 8 van basisscholen in Hoogeveen, waar ik naar aanleiding van mijn laatste kinderboek was uitgenodigd. Tijdens het voorbereiden vroeg ik me af wat ik zelf als 11 of 12 jarige van een schrijver had willen horen. Het antwoord was niet moeilijk - iets over het schrijven zelf, want het was toen al mijn droom om dat te gaan doen. 

Via de leerkrachten heb ik de kinderen vooraf de vraag gesteld: wie is je favoriete personage. Tijdens de bijeenkomsten liet ik de kinderen een plek zoeken op een denkbeeldige lijn, met aan het ene uiteinde super brave personages, en aan het andere hoofdpersonen die dwars tegen alle regels ingaan en bijna niet anders kunnen dan buiten de lijntjes kleuren.

Je kunt wel raden bij welk uiterste de meeste kinderen stonden. 

Ooit las ik dat de typische vrouwenthriller gaat over gewone, herkenbare hoofdpersonen die iets uitzonderlijks overkomt. Daar kan de lezer zich gemakkelijk mee identificeren, wat het boek aantrekkelijk maakt. Volgens mij klopt maar gedeeltelijk. De lezer wil zich met de hoofdpersoon kunnen identificeren en bij een al te buitenzinnig personage lukt dat niet. Aan de andere kant zijn hoofdpersonen die iets tegendraads of eigenzinnigs hebben aantrekkelijk, zo bleek uit mijn kleine experiment in Hoogeveen. 

Die aantrekkelijkheid is er niet alleen voor de lezer. 

Een held of heldin die lak heeft aan de verwachtingen van anderen, ondergaat niet alleen datgene wat op hem of haar afkomt, zo’n personage zet zelf allerlei gebeurtenissen in gang. Door datgene wat de hoofdpersoon ontketent, ontwikkelt het verhaal zich steeds verder. Het gaat als het ware een eigen leven leiden. Voor de schrijver zijn dit de beste de momenten. Er ontstaat een flow, het schrijven gaat bijna vanzelf.  

Zo ging het ook met Dit mag niemand weten, de jeugdthriller die begin april bij Ploegsma verschijnt. Met adolescenten als hoofdpersonen kan het ook bijna niet anders, want voor hen is het een tweede natuur om een eigen koers te kiezen. Je kunt je eigen identiteit en talenten alleen ontdekken als je je enigszins losmaakt de wensen, ideeën en regels van de volwassenen in je leven. 

Er was nog iets dat het schrijven van Dit mag niemand weten leuk maakte. Hoewel middelbare scholieren nu een heel ander leven leiden dan ikzelf toen ik diep in de vorige eeuw hun leeftijd had, kwamen tijdens het schrijven toch automatisch allerlei herinneringen aan die bijzondere tijd boven. Ik hoop dat dat ook gebeurt als volwassen lezers zich aan het boek wagen. 

Voor wie liever over volwassenen leest, zijn er ook ontwikkelingen. Voor de Crime Compagnie werk ik aan de thriller De Kliniek. Sanne, de hoofdpersoon die al een kleine rol speelde in mijn verhaal in de bundel De Donkere Dagen, ontwikkelt zich van redelijk braaf naar iemand die van alles in gang durft te zetten. Gelukkig wel, want anders zou het niet goed met haar aflopen…