Gelukkig waren er afspraken gemaakt over de nieuwe thriller, waardoor ik eigenlijk niet anders kon dan ermee aan de slag gaan. Het verhaal zou zich afspelen in een tbs-kliniek. Ooit werkte ik in zo’n kliniek, maar er zat wat stof op die herinneringen en ik moest op zoek naar manieren om een inkijkje te krijgen in het reilen en zeilen van de tbs anno nu. Dankzij oude contacten kon ik in verschillende tbs-klinieken mijn licht opsteken, voordat het Coronavirus dergelijke bezoekjes onmogelijk maakte. Toen we allemaal aan huis gekluisterd zaten, vond ik een voortreffelijke serie podcasts, gemaakt door Tom Veldhuijzen voor de NPO 1, waarin aan de hand van thema’s als verlof, verslaving, en werk zowel patiënten als medewerkers geïnterviewd werden. Zo kon ik virtueel in een derde tbs- kliniek rondlopen. Er is weliswaar het nodige veranderd sinds ik zelf in de tbs werkte, maar veel bleek nog heel herkenbaar. Allerlei herinneringen aan mooie én angstige momenten kwamen weer tot leven.  

Net als bij het schrijven heb ik ook in mijn werk in de psychiatrie lange tijd geworsteld met de keuze tussen verschillende doelgroepen. Ik werkte met jongeren en vond dat zo leuk, dat ik er niet aan moest denken om het los te laten. Toen ik dat door omstandigheden toch deed, moest ik erg wennen aan de volwassen patiënten, die therapeutische opdrachten vaak gewoon uitvoerden en een veel minder kleurrijk taalgebruik hadden. Ik moest ook mijn eigen taalgebruik kuisen, anders schrokken mijn nieuwe collega’s én mijn volwassen patiënten van me. Gelukkig bleek de wissel minder radicaal dan ik vreesde. Tijdens het werken met jongeren had ik altijd òòk met hun volwassen ouders te maken gehad, en omdat 18-jarigen in de psychiatrie vaak onder de volwassenzorg vallen, kreeg ik in mijn nieuwe baan toch met enige regelmaat een jong iemand in mijn kamer. 

Met het schrijven blijkt de keuze ook niet zo absoluut. Terwijl ik me richt op het volgende project voor De Crime Compagnie, stromen enthousiaste reacties van volwassen lezers op Dit mag niemand weten binnen en het leuke idee voor een volgende jeugdthriller rijpt terwijl het geduldig wacht tot ik er aan toe kom. De thriller voor volwassenen, die De Kliniek gaat heten, bevindt zich inmiddels in de fase waarin personages met de plot aan de haal gaan en er wendingen ontstaan die ik zelf niet voorzien heb. Het verhaal gaat leven en dàt is het allerleukste wat er is, ongeacht de doelgroep . Waar het uiteindelijk naar toe gaat met De Kliniek? Dat mag niemand weten. Nog niet.