Thrillers gaan vrijwel altijd over moord. De hoofdpersonen in het subgenre van de vrouwenthriller zijn vaak alledaagse mensen, waarin de lezer zich gemakkelijk kan herkennen. Deze doorsnee dames krijgen te maken met een van de types die ik in mijn vorige column beschreef. Of ze geven zelf toe aan de impuls om iemand om te brengen.
Het is een neiging die meer voorkomt dan je misschien zou denken. De overgrote meerderheid van de mensen fantaseert er weleens over om een moord te plegen. Grote kans dat meerdere van de lezers van deze column ook wel eens in gedachten een hard voorwerp hebben laten neerkomen op het hoofd van een ergerlijke geliefde, of een giftig poeder in het drankje van een boosaardig familielid hebben gedaan.
Kenrick & Sheets onderzochten in 1993 het voorkomen van dergelijke fantasieën onder ruim zevenhonderd studenten. Die zagen zij als ‘normale mensen’- een in mijn ogen altijd wat twijfelachtig begrip – maar in ieder geval was het niet de populatie uit een gevangenis of
tbs-kliniek. Van de mannen bleek driekwart over moord te fantaseren, hun denkbeeldige slachtoffers waren familieleden, collega’s en ook vreemden.
De studentes fantaseerden ook, weliswaar minder vaak, minder lang en minder gedetailleerd dan hun mannelijke tegenhangers, maar het waren er nog altijd zo’n zeven op de tien. Anders dan bij mannen beperkten de fantasieën zich bij vrouwen meestal tot de familiekring.
Moordneigingen komen vaak voor, maar veruit de meesten van ons geven er niet aan toe. Soms maken de gedachten mensen angstig, ze vermoeden dat er iets mis is met hen, of vrezen dat de gedachten uiteindelijk zullen leiden tot daden. Anderen zien de fantasieën als normaal, en vertrouwen op hun eigen vermogen om er niet aan toe te geven.
Een enkeling zet zijn fantasieën wel om in daden, impulsief, of volgens een al dan niet zorgvuldig uitgedacht plan. Volgens de statistiek gaat het ook hier vaker om mannen dan om vrouwen. In de Verenigde Staten waren er in 2020 ongeveer zeven keer zoveel mannelijke moordenaars als vrouwelijke.
Wat gebeurt er met de moordneigingen van de vrouwen? Wellicht zetten zij hun grimmige fantasieën om in iets anders, wie weet zelfs in iets constructiefs: ze reageren woede af in werk, sport, of geven hun gevoelens de ruimte in creativiteit. Zou het lezen over moord en doodslag één van de manieren zijn om ruimte te maken voor onze eigen innerlijke moordenaar? Of zou dat juist voor de schrijvers en schrijfsters van vrouwenthrillers gelden?
