Toen ik 10 jaar oud was, vertrok ik met mijn ouders en zussen voor een jaar naar de Oostkust van de Verenigde Staten. Mijn oudste zus ging naar de High School en ik liep elke ochtend met mijn jongere zusje aan de hand naar de basisschool, leverde haar af in de kleuterklas en ging ik zelf naar wat nu groep zeven zou heten. De juf en mijn klasgenootjes vriendelijk en hielpen me waar nodig met van alles, toch viel het niet mee om nieuwkomer te zijn. Mijn Engels was nog rafelig, ik struikelde over snel uitgesproken zinnen en onbekende woorden. De school was enorm, heel anders dan de kleine dorpsschool die ik in Nederland gewend was. Een van de eerste dagen loeide er opeens een sirene door de school en terwijl de andere kinderen verveeld deden wat er van hen verwacht werd, probeerde ik paniekerig al mijn spulletjes in mijn schooltas te verzamelen omdat ik ervan overtuigd was dat ze anders door vuur verslonden zouden worden.
Het kwam allemaal goed, ik maakte me de taal en de gewoonten eigen en draaide al snel mee met mijn klasgenootjes alsof ik niet anders gewend was. Het hielp dat ik niet de enige nieuwkomer was voor wie Engels een vreemde taal was.
Ondertussen schreef ik met bontgekleurde balpennen lange epistels aan mijn in Nederland achtergebleven vriendinnetjes en wachtte vol ongeduld op hun brieven. Mijn beste vriendinnetje vertelde dat er in onze klas in Nederland ook een nieuwkomer was gekomen. Een heel leuk meisje, schreef ze enthousiast, dat Katja heette en behalve leuk ook héél sportief was. Dat nieuws maakte me onrustig. Deze Katja was duidelijk geen verlegen muurbloementypje maar iemand die, terwijl ik aan de andere kant van de oceaan zat, een eigen plek veroverde in de klas waarvan ik verwacht had dat die precies hetzelfde zou blijven. Wat als mijn vriendinnetjes haar aardiger gingen vinden dan ze mij vonden? Wat als ik mijn vaste plekje naast Renate kwijt zou raken? Of zou Katja jaloers worden door de verhalen die mijn vriendinnetjes over mij vertelden, en hen daarom tegen mij opstoken?
Heel veel tijd om erover te tobben had ik gelukkig niet. Ik mocht na schooltijd meedoen met het choir, de eerste keer had ik geen idee wat het inhield, maar al snel stond ik samen met de anderen Feelin’ groovy van Simon & Garfunkel te zingen, op de maat met mijn vingertjes knippend. We begonnen rondom de Kerst met het repeteren voor een heuse musical, Oliver Twist. Het was fantastisch om mee te mogen doen aan de voorstelling die op mijn dorpsschool ondenkbaar geweest zou zijn. Aan het einde van het schooljaar nam ik met veel tranen afscheid van mijn nieuwe vriendinnetjes, waarna we met ons gezin een tocht maakten die begon in Canada en via de Great Lakes naar New Mexico leidde. En na de zomer keerde ik terug op mijn oude school, waar Katja en ik probleemloos naast elkaar bleken te kunnen bestaan.
Tijdens het schrijven van de opvolger van De kliniek dacht ik voor het eerst in jaren aan Katja, die onbekende nieuweling, dat levende vraagteken, waarvan ik niet wist wat ze allemaal meebracht aan goede en aan duistere eigenschappen. Hoofdpersoon Sanne krijgt ook te maken met nieuwkomers. Er zijn nieuwe tbs’ers, de hoogblonde Rebecca bijvoorbeeld, die haar man in een vlaag van jaloezie aan het mes heeft geregen en de oudere, mysterieuze Derk die een jonge vrouw gewurgd heeft. Nieuw personeel is er ook, een vrouw met een geheimen in haar verleden en een karakter dat minstens zo complex karakter lijkt als dat van de gemiddelde tbs’er wordt hoofd van de therapieafdeling. Sanne moet alle zeilen bijzetten om de plek die ze met moeite veroverd heeft vast te kunnen houden.
De nieuwkomer verschijnt in het nieuwe jaar, op schrikkeldag om precies te zijn. Achter de schermen worden nog wat laatste verbeteringen in het manuscript aangebracht (dank aan de proeflezers!). Voor nu wens ik jullie vast een mooi nieuw jaar toe, waarin het nieuwe dat zich aandient hopelijk een verrijking mag zijn.
