Thuis
Door: Antoinette Verstegen op 18 september 2010

Het huis voelt zelfs in de chaos van de verhuizing goed, zelfs al is het zo’n zes weken meer kamperen dan wonen. Wat is het fijn om hier voor het eerst te koken, weer in eigen huis te douchen, naakt uit de badkamer te lopen, zonder me te laat te realiseren dat de ramen nog erg veel van een etalage weg hebben.

Een huis wordt niet zonder meer een thuis. Al kunnen sommigen van een miezerige pensionkamer een thuis maken, ik bezit die gave beslist niet. Bij een huis heb ik meteen een goed gevoel, iets negatiefs of ik voel er niks bij. Dat laatste is het gevaarlijkste, want daar trap je in. Zoals bij mijn vorige huis.

Veel van mijn eerdere huizen verkende ik met grote passen op afmeting, functionaliteit en leefbaarheid. Dit huis neem ik tot me alsof ik opnieuw leerde lopen, stapje voor stapje. Het glas-in-loodraam boven de voordeur kan open. Met een stok, of als je die niet hebt door op een stoel te klimmen. Ik tel de spijlen van het houtwerk van de trap en als ik er de verticale balken bij optel, kom ik op veertien. De twee schuine schoorsteenmuurtjes in de kamer-en-suite zijn overbodig en onpraktisch en misschien daarom juist prachtig.

In de grote tuin is het stil, op de hese haan en de sporadisch blaffende hond een eind verderop na, waarvan ik eerst dacht dat het een loeiende koe was. Wat best vreemd is midden in het centrum. Het verwondert me dat het drukke gekwetter van de mussen in de lange heg, toch stilte suggereert. Het is een verwend clubje. Als ik ’s ochtends wat later ben met hun dagelijks brood, overstemt de verontwaardiging hun vrolijke getsjilp.

Het huis past bij me, ook omdat het zo perfect is in zijn imperfectie. Niets is er recht. Van achter naar voor en van rechts naar links helt het licht over. Als je vanuit de juiste hoek kijkt, is het net alsof je op een schip zit. Misschien kan ik hier, als de onrust weer toeslaat, het gevoel krijgen onderweg te zijn, met mijn huis onbekende zeeën bevaren.

Als dat niet meer voldoet, kan echt weggaan ook best een tijdje. Ik weet nu al dat ik altijd weer naar huis zal willen. Hier heb ik telkens als ik de voordeur open, het gevoel thuis te komen, sinds lange tijd echt thuis te komen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is freelance journalist, trainer en schrijver.