Water bij de wijn
Door: Antoinette Verstegen op 22 januari 2011

Daarbij heb ik de pech dat op gezonder leven niet echt valt te scoren. Roken doe ik al jaren niet meer, ik sport twee keer per week en als ik daar eens de tijd niet voor heb, mis ik het. Ik eet mijn dagelijkse portie groente en fruit, en waak er voor mijn levensverlengend rood of wit wijntje niet per ongeluk over te slaan.

Met afvallen, de nummer twee in de top tien van goede voornemens, heb ik ook al niks. De afgelopen jaren ben ik na een twintigjarig jubileum maatje 34 zo’n vijftien kilo gegroeid. De verhouding lijkt me in deze helder: ik moet niet in mijn kleren passen, maar de kleren om mij. Nadat ik een tijdje na elke lange werkdag opgelucht in de auto zoveel mogelijk knopen opende en nog gestriemd thuis kwam, heb ik alles wat krap zat radicaal weggegeven. Zolang ik niet nog verder groei vind ik het goed; ik heb eindelijk het figuur van een vrouw en niet meer dat van een meisje, met als groot voordeel dat het nu een stuk beter bij mijn behoorlijk volwassen hoofd past.

Zelfs het trendy ‘meer tijd voor jezelf nemen’ is op dit moment niet echt een uitdaging. Ik ben na een relatie van bijna zeven jaar net weer vrijgezel en weet zeker dat mijn volgende relaties voorlopig maximaal zeven uur duren. Dat levert automatisch erg veel kostbare tijd op.

Ik wilde mijn quest naar een goed voornemen al bijna opgeven, toen zo half januari het gros van de Nederlanders hun goede voornemen doorschoof naar een volgend tijdperk. Gelukkig ontdekte ik op de valreep iets waar ik mijn tanden in kon zetten.

Hij bungelde ergens onderaan de top tien: meer genieten. Ik ben dol op genieten en heb op dat gebied nog veel te leren. Zo vraag ik me de laatste tijd vaker dan eens af waarom ik na een erg feestelijk avond niet alleen kreunend wakker word vanwege een zwaar hoofd en gebrek aan speeksel, maar ook omdat ik me schaam.

Zwaar hoofd en speekselgebrek heb ik meestal eerlijk verdiend, maar ik blijf me verbazen over dat schaamtegevoel. Niemand heeft mij ooit bij hoeven te praten over door de drank weggespoelde gebeurtenissen, ik heb nog nooit in mijn blote kont op tafel staan dansen (in elk geval niet in een openbare gelegenheid) en werd nog nooit wakker naast een niet of nauwelijks te identificeren heerschap.

En ter verdere verdediging voer ik aan dat mijn interpretatie van de stervende zwaan ook zonder blikken of blozen uitvoer als ik nuchter ben. Het enige verschil is dat ik het dan meestal bij een keer laat en niet net zo lang doorga totdat niemand meer lacht.

Vanavond vier ik de geboorte van mijn goede voornemen: lekker wijntjes drinken, maar de kater vermijden. Zo’n verrot gevoel is volgens mij de perfecte voedingsbodem voor schaamte. Met zo nu en dan een glas water tussen de stervende zwaan opvoeringen en wijntjes door moet ik een heel eind komen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.