Mijn kind
Door: Antoinette Verstegen op 22 februari 2011

Hij werd na zijn geboorte meteen meegenomen, waarna ik zijn vader maande er achteraan te gaan. De kinderarts werd opgeroepen, klopte me geruststellend op mijn been en zei dat het allemaal goed kwam. In vol ornaat wijdbeens liggend, snauwde ik hem toe dat ik niet zijn vakterrein was en dat ook hij als de donder naar mijn kind moest.

Mijn kind ging, los van mijn navelstreng en vast aan ontelbare slangetjes, naar het academisch ziekenhuis waar hij werd beademd. Daar in de couveuse zag ik dat hij stopte met ademhalen. Maanden later en allang thuis, checkte ik nog, ondanks een bewegend speentje in zijn mond, of zijn borstkas wel meedeed.

Negen jaar later deed hij het dunnetjes over met een buikvliesontsteking. Als je paniek in de ogen van het medisch personeel ziet, weet je dat jouw paniek geen enkele toegevoegde waarde heeft. Ik ben maar gaan roken tijdens de operatie, met trillende vingers sigaret na sigaret, al was dat al lange tijd niet meer mijn gewoonte. Ik belde mijn zus en ze wist meteen wat ik nodig had; haar gezelschap en een slof sigaretten. We zaten buiten in de donkere oktoberkou en dat was goed. Warmte en licht waren te frivool geweest.

Een maand later, niet eens hersteld van zijn eerdere operatie, kreeg hij een ontsteking aan zijn heup. Hij kermde dat dit nog meer pijn deed dan de gesprongen blinde darm. Als moeder lijd je mee, en nog zekerder dan bij de buikvliesontsteking wist ik dat ik hem bij de operatie zou verliezen. Hoe slap worden je knieën als anderhalf uur later dan gepland niet de verpleegster, maar de chirurg met neergelaten mondkapje naar je toe komt.

Opnieuw is het goed gekomen met mijn kind. In zoverre dat ik nu rond zijn twaalfde wel eens schertsend vraag of die navelstreng nog niet is doorgeknipt. Hij antwoordt heel monter dat dit niet het geval is en dat vind ik grappig. Ik zeg dat hij toch echt over een jaar of twintig klaar moet zijn om het huis uit te gaan en dat vindt hij dan weer grappig.

Ondanks de angst voor verlies heeft nooit iemand mij gelukkiger en vrolijker kunnen maken dan mijn kind. Toen ik hem bijna twaalf jaar geleden eindelijk tegen me aan mocht houden, wist ik zeker dat er nooit meer iets boven dat gevoel zou gaan. Ik vind het dan ook niet minder dan een wonder dat het nog steeds elk jaar leuker wordt. Als mijn kind zich maar heel goed realiseert dat hij de premie van zijn ziektekostenverzekering er voorlopig wel uit heeft. Hooguit mag hij op z’n 86e een gehoorapparaat of zo.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.