Lentekriebels
Door: Antoinette Verstegen op 19 maart 2011

Ik vergaap me aan het mannelijk moois dat de natuur te bieden heeft. Al blijft het bij kijken, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moet. Ik zie mezelf niet een kerel mijn huis in sleuren en er ’s morgens voor het ontbijt weer uitkicken. Nog minder zie ik mezelf een heel varken nemen omdat ik zin heb in een worstje.

Met de kans dat ik word uitgelachen door wat meer ervaren vrijgezelle leeftijdsgenoten: ik had net wat meer animo verwacht. De enige serieuze versierpoging die me sinds mijn vrijgezellenbestaan ten deel viel, was van een 55-jarige, PVV-stemmende marktkoopman. Met enige wil best strelend, denk ik, mocht ik ooit als ingedroogde ouwe vrijster eindigen.

Ook kreeg ik een uitnodiging voor een etentje. De kans was zo’n beetje honderd procent dat deze als doel had mijn nieuwe werkgever een hak te zetten. En vervolgens deed het heerschap ook nog alsof hij ‘God’s gift to women’ was en ik eeuwig spijt kreeg als ik zijn ‘eenmalige aanbod’ niet accepteerde.

In een slechte week geeft dat een vieze nasmaak en een treurige blik naar je ongeveertiger spiegelbeeld. Daar had ik op dat moment gelukkig geen last van. Softtone lampje op je badkamer kan ik iedereen aanraden. En je oprecht verwonderen hoe het bestaat dat iemand je intelligentie zo achterlijk onderschat, ook.

Het scheelt natuurlijk dat ik in een luxe positie verkeer. Ik heb geen last van eierstokken die krijsen dat ik ze laat verschrompelen. Ook heb ik niemand nodig om me te onderhouden, me te behoeden voor eenzaamheid en heb ook geen andere dringende behoefte aan iemand die mijn bank uitwoont en zijn vuile sokken naast mijn wasmand gooit.

Daarbij moet ik er volgens mij even inkomen. Zo is het vrij bizar te ontdekken dat ik als single een stuk minder en minder gemakkelijk flirt. En was dat vroeger al zo, dat je als je een leuke man ziet, je geen idee hebt of hij vrijgezel, geïnteresseerd, onvruchtbaar (duidelijke pré) en onafhankelijk genoeg is?

Volgens mij had ik van deze vraagstukken allemaal geen last toen ik vijfentwintig jaar geleden voor het laatst single was. Geen wonder dat het me zo af en toe duizelt en ik het voorlopig wel best vind. Maar ja, de lente hè, de kriebels zijn eigenlijk al niet meer te harden. En dan moet de zomer nog komen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.