|
Ik snap dat wel, ik laat ook graag zien wat ik kan. Al zet ik geen paarden op het dak. Ik ben meer het type om aan een dood paard te blijven trekken. En om dat dooie paard tussendoor ook nog eens groots en meeslepend te blijven reanimeren. Niet omdat ik er nog in geloof, maar omdat opgeven echt zo’n afgang is.
En dat is niet alleen frustrerend maar ook erg verwarrend. Ik wist namelijk al jaren precies wat er aan schortte, waarom het moest eindigen, misschien niet eens ooit had mogen beginnen en kon dit ook overtuigend uitleggen aan eenieder die het wilde horen. Er moet namelijk een knappe kerel (m/v) aan te pas komen om mij onder de tafel te kletsen.
Zoals de poging van de topmanager, die het moeilijk vond om met vrouwen en dus ook met mij te werken. Hij was namelijk ooit (natuurlijk geheel onterecht) aangeklaagd wegens seksuele intimidatie. Ik kon hem direct geruststellen en hem vriendelijk vertellen dat ik dat nooit zou doen. Om de eenvoudige reden dat ik hem voor die tijd allang zijn strot had doorgebeten.
In dit profiel past niet iemand die zich jarenlang naar beneden liet halen, die maar doorging met iets waar ze bijna aan onderdoor ging. Ik blijf maar hopen dat het wat oplevert om het lelijkste in jezelf gezien te hebben, al heb ik tot nog toe niet kunnen ontdekken wat.
Intussen weet ik dat ik allang zo’n span paarden op m’n dakje had gehad als ik niet in mijn mechanisme van volharden en afzien was blijven hangen. Met als groot bijkomend voordeel dat als je ooit op survivaltocht wilt, je me met een gerust hart mee kunt nemen. Ik sleur je als het nodig is zelfs meer dood dan levend het hele parcours over.
Maar wacht daar niet te lang mee. Het gewicht verplaatst zich meer en meer van overleven naar de kunst van het leven. Al heb ik op dat gebied nog veel te leren zoals overgave, kwetsbaarheid en meer van dat enge spul.
Voorlopig ben Ik nog tot de tanden gewapend. Dat zit behoorlijk in de weg, al galopperend op die witte volbloed, zo vitaal dat het woord reanimatie niet eens bij je op komt. In dit plaatje zou een prinselijke ruiter niet misstaan. Als hij me weet te ontwapenen, mag hij nog leiden ook.
Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (1967) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.
Bezoekersreacties:
Miran (40) op 19 juni 2011:
Al zou je zelf wellicht halfdood zijn, je reisgenoot trek jij levend over het parcour. Wil je wedden! Ik weet het echt heel zeker!
Maar..er zit verandering in en JIJ staat steeds meer op 1 GELUKKIG!
Mariëlla (43) op 18 juni 2011:
Hoezo geen overgave, dat is alles wat ik lees. Hoezo niet kwetsbaar, er zijn er maar weinig die het zo duidelijk kunnen benoemen. Het probleem is dat er nog zo verrekte vele dooie paarden gewoon los lopen...
r. janssen (52) op 18 juni 2011:
Nooit op een paard wedden (en anders laat je 'm op de gang staan... er staat een p....) Nee zonder gein, je zegt het weer geweldig! Altijd de fakkel hooghouden!
Annie Verstegen (63) op 18 juni 2011:
Nooit anders van je verwacht!
Ik zou zeggen houden zo!
Ink (41) op 17 juni 2011:
Zo heb ik je altijd gezien en zie ik je nog steeds. Iemand die je meer dood dan levend meesleept, het hele parcours over!!! En geloof me, ik heb veel gehad aan zo'n sterke zus. En het einde van het parcours heb ik mede dankzij jou ooit gehaald!!!!!!!!!!!! Anti shit happens, ook ik jou leven maar dat wil niet zeggen dat je geen power meissie bent!!!
Alex (51) op 17 juni 2011:
Is het "veni vidi vici"? Of "Alea iacta est". Als het maar geen paard van Troje is.
|
