ADHD
Door: Antoinette Verstegen op 27 juli 2011

Gelukkig bedacht ik meteen dat ik geen concentratieproblemen heb, hoogstens een nogal snel opspelend ‘saai! saai! saai!-gevoel’ , dat ik dan ook nog eens moeilijk kan verbergen. Lezen doe ik bijvoorbeeld achterlijk snel en soms drie boeken door elkaar ter voorkoming van eerder genoemde ‘saai! saai! saai!-gevoel’.

Van die drie boeken heb ik mijn huisarts maar niet verteld, omdat ik bang was dat dit per ongeluk toch een kenmerk was. Wel vond ze het fijn te horen dat ik het knap vond dat ze zo ‘out of the box’ dacht.

En dan ben je net een paar weken op je nieuwe werk, vraagt een collega exact hetzelfde. Je vermoedt een complot, maar dat is weer een andere ziekte. Nu verzuchtte deze zelfde collega een paar dagen ervoor al heel vermoeid dat ik steeds zo enthousiast was. Ik was enigszins beledigd, want ik vond mezelf best aanstekelijk. Maar hij had wel een punt. Ik word soms al zo moe van mezelf, dat moet voor anderen, vooral types die wat meer op hun rust zijn gesteld, af en toe echt afzien zijn.

Mijn hersens stoppen nooit met ratelen, nou ja, heel soms als ik echt heel erg goed word afgeleid. Maar op andere enthousiaste momenten stromen de overgekookte hersenspinsels naar buiten in een van hier tot ginder stuiterende woordenbrij. Omdat de ideeën opkomen als liedjes in een opgevoerde jukebox, maar ook omdat ik het gevoel houd dat 100% niet genoeg is. Eigenlijk vind ik zelfs 300% nog wat aan de lauwe kant. En dat houdt natuurlijk niemand vol, ikzelf niet, maar mijn omgeving nog minder.

Het trucje dat ik bedacht, begint zo nu en dan vruchten af te werpen. Als een mantra herhaal ik dat het niet erg is mezelf af en toe duf, niet gevat en ongeïnspireerd te voelen. En het verrassende resultaat is dat mensen me op die manier niet minder leuk, maar wel minder vermoeiend vinden.

Leuk trucje, maar de onderhuidse opgefokte energie verdwijnt er niet door. Het wondermiddel daarvoor bleek intensief sporten, zoals spinning. Al blijf ik het energieverspilling vinden dat al die lichaamsbeweging niet meteen wordt omgezet in energie om bijvoorbeeld het licht te laten branden, de opzwepende muziek nog wat harder te laten klinken en de nooit toereikende airco te voeden.

Ook daarvoor heb ik een eenvoudige oplossing. Nóg wat harder fietsen. Totdat de niet oplosbare rekensommetjes over het rendabel inzetten van dit gefiets verdampen omdat er echt geen spat zuurstof over is voor welke gedachte dan ook.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (1967) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.