Schoolpleinterreur
Door: Antoinette Verstegen op 21 augustus 2011

‘Wat! Verveelt je zoon zich in de vakantie? Wij doen allemaal leuke dingen met onze dochter.’

‘Tijdens het overblijven, ik had allang gezegd dat het stil moest zijn, riep ie weer poep! Ik heb zijn moeder geadviseerd een adhd-test te doen. Dat ze dat zelf niet ziet, maar ja, ik ben er natuurlijk alert op, mijn kind is hoogbegaafd.’

‘Er zijn van jullie toch wel ouders die nuchter blijven tijdens dat kampeeruitje, die de verantwoordelijkheid voelen?’

En dat aan de lopende band, acht jaar lang! En altijd riepen ze bij mij dezelfde vraag op, die ik maar niet beantwoord kreeg: lukt het zo’n man niet om die vrouw te bevredigen of is het juist andersom?

Het voordeel van het doorlopen van het hele basisschooltraject is zoete wraak. Uiteindelijk bleek dat kind helemaal niet hoogbegaafd en dat poeproepende joch had natuurlijk geen adhd. Zelfs die overactieve moeder werd al halverwege door haar dochter en plein public tegen haar schenen geschopt terwijl ze werd toegeschreeuwd: laat me nou eens met rust, stom wijf!!!

Het allerengste was dat die hoogbegaafdheidsmoeder niet eens blij was dat haar kind een ongecompliceerd mavoscholiertje bleek. Mens, word wereldkampioen punniken, dacht ik, want sex leek me wel het laatste, waar die moeder behoefte aan had.

Zeggen deed ik dat niet. Op zo’n schoolplein ben je toch op je kwetsbaarst. Niet voor jezelf, maar het laatste dat je wilt is dat je kind eruit ligt omdat jij over een andere moeder hebt gekotst.

De enige confrontatie die ik er ooit aanging, was met een vader die me uitschold omdat ik hem blijkbaar op de rotonde geen voorrang had gegeven. Ik vertelde zijn twee bij twee meter gestalte dat dit ook meteen het laatste was dat hij ooit tegen me had gezegd en daar heeft hij zich de resterende vier jaar keurig aan gehouden.

Zo’n vader is peanuts in vergelijking met de gemiddelde collegamoeder en dat is tegennatuurlijk. Want zo’n kerel kan me in een klap doodslaan en de gemiddelde basisschoolmoeder kan ik hebben als het moet.

Wat maakt dat die moeders lastiger voor ons zijn dan zo’n rechtstreeks uit Lord of the rings geplukte Ork? Misschien omdat we in heel veel dingen in het leven mogen mislukken, maar niet in het moederschap? Terwijl we best weten dat je wel heel erg je best moet doen, wil je daar volledig in mislukken?

Het zo nodig ‘adviseren’ van andere moeders, het willen laten zien hoe goed we het doen, het nodig hebben van een hoogbegaafd kind, maar ook het keihard flippen van het op de borst kloppen van andere moeders omdat we ons daardoor aangevallen voelen, is de tol die je blijkbaar betaalt. Omdat niks mooier is, maar ook niks onzekerder maakt dan het moederschap.

De middelbare school moet wel een ouderparadijs zijn. Al is het maar omdat je kind je lyncht als je je zelfs maar in de buurt van zijn school durft te vertonen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.