Verlangen
Door: Antoinette Verstegen op 22 november 2011

Al gierden daardoor zes andere collega’s van het lachen, kwalijk heeft deze beschouwende, intelligente en wat oudere man me dit nooit genomen. Ook niet dat ik vervolgens de functie van communicatiemanager in e-mails naar hem steevast opwaardeerde:

Met vriendelijke groet,
Antoinette Verstegen
Superheldin

Op zijn constatering van dat onderhuids verlangen in mijn columns sputterde ik, zoals ik wel vaker doe, zonder na te denken meteen tegen. Hoe hij toch op dat idee kwam, het had nog nooit zo goed met me gegaan. En zoals dan ook mijn gewoonte is, vroeg ik mezelf de dagen erna pas af hoe het nu echt zat.

Dat het goed met me gaat was zeker geen onzin. Maar verlangen, ja verlangen is er altijd. Soms in de vorm van een onstuitbare wens naar armen en handen die echt voelen en gevoeld worden zoals ze bedoeld zijn. Soms naar iemand met wie je ongecompliceerd kunt lachen en die je begrijpt, maar er ook niet onder lijdt als hij je eens niet kan volgen. En soms naar iemand met wie je kunt sparren op een aantrekkelijk intellectueel niveau, maar die je ook alle hoeken van je slaapkamer laat zien.

Dat klinkt allemaal heel natuurlijk en menselijk, denk ik. Het lastige is, dat ik mezelf niet vertrouw. De verlangens worden daardoor net iets te vaak meedogenloos afgeslacht door een spervuur van rationele vragen. Val ik om de goede redenen op deze persoon? Val ik wel echt op deze persoon? En als dat gebeurt, zie ik dan op tijd dat het om de verkeerde reden is? En als ik dat zie, ben ik dan slim genoeg om mezelf daar tegen te beschermen?

Misschien omdat ik een watje ben, misschien omdat ik meer herinneringen heb aan eenzaamheid met een ander, dan dat ik eenzaam in mijn eentje ben geweest. Terwijl ik er zo langzamerhand wel op zou moeten kunnen vertrouwen, dat ik voortaan altijd vrijheid zal kiezen boven liefde. Omdat ik weet dat vrijheid zonder liefde niet alles is, maar dat je in een liefde waarin je je niet vrij voelt, elke dag een beetje meer sterft.

Dus zou je denken dat het geregeld is en tijd voor actie: Go girl, go! Zeikwijf, ben je er nu nog niet overheen! Show what you got, girl you got a lot, et cetera, et cetera, et cetera.

En dan kun je je hele doopceel lichten om uit te leggen dat je dit toch lastig vindt. Waarbij alles is gezegd met de woorden dat ik die handtekening met de functie van superheldin echt verdien als het me lukt mijn hart echt open te stellen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.