|
Mooi denk je, dat is een meevaller, maar als ouder gun je jezelf nooit rust. Als dat sociale van nature behoorlijk aanwezig is, ga je je zorgen maken of hij wel assertief genoeg is. Ook dat bleek mee te vallen. Hij is zachtaardig, maar verbaal sterk en doet lekker zijn eigen ding.
Ikzelf ben duidelijk behept met meer agressiviteit. Het schijnt dat ik als dreumes zo woedend werd als ik uit bad moest, dat ik me naakt onder een laag tafeltje stortte. Zo’n laag tafeltje, dat mijn ouders de grootste moeite hadden me er heelhuids onderuit te krijgen.
Dat doe ik al een tijdje niet meer, maar ik kan nog steeds zo boos worden dat dit fysiek geuit moet worden. Zelden op mensen overigens. En de keren dat dit wel gebeurde, was dit meer dan verdiend. Ook schop ik nog zelden gaten in deuren en heb ik al jaren geen muur meer gebruikt als sparring partner. Drift slijt blijkbaar. Ook helpt de wetenschap dat op harde muziek rondstuiteren en keihard sporten flink wat minder schade oplevert aan huis en lijf.
Maar als ik dan hoor dat iemand een geintje met mijn kind uithaalt, waarbij hij in zijn gezicht wordt geslagen, vlamt de drift weer razendsnel tot dreumesniveau op. Ik krijg visioenen van zo’n joch dat ik zover de klei instamp dat z’n rotkop nog net boven de grond uitsteekt.
Volgens mij was Jezus best een relaxte kerel, maar met zijn advies om de andere wang toe te keren, kan ik niks. En al helemaal niet als het over de wang van mijn zoon gaat. Ik zeg hem dat niemand het recht heeft een ander te slaan, maar dat uit zelfverdediging erg veel geoorloofd is. Ik laat hem zien hoe hij zonder al teveel ongemak voor zichzelf een vuist in iemands gezicht plant. Ik toon hem de zwakste plekken en demonstreer hoe je de kracht van de ander kunt gebruiken om iemand uit te schakelen. Ik geef hem de tip die ik ook van zijn opa kreeg: niet afwachten, maar meteen korte metten maken.
Hij ondergaat mijn training welwillend. Hij vindt het best interessant, maar verder toch vooral mijn probleem en niet het zijne. Ik moet hem gelijk geven. Agressie zit niet in hem en daarvoor mag ik eigenlijk vooral heel dankbaar zijn. Dat zouden meer mensen moeten hebben.
En toch kan ik het niet laten bij mijn vader te opperen om tijdens het stoeien stiekem wat zelfverdigingstrucjes te introduceren. Al is het maar om mijn puberzoon het uitzicht op zijn moeder te besparen, die zichzelf uit bezorgdheid steeds weer verlaagt tot een Lara Croft persiflage. Van die visuele mishandeling houdt hij waarschijnlijk een groter trauma over dan van een klap van een mede-puber. Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.
Bezoekersreacties:
Sieb (33) op 22 maart 2012:
Herkenbaar!
Zwemfan (33) op 22 maart 2012:
Doe je weer goed!
Ink (42) op 22 maart 2012:
Moederliefde.....als het moet zelfs een moord kunnen plegen als het wat op zou lossen. Mooi geschreven Anti... het raakt me diep!!!
janvn (we) op 22 maart 2012:
heerlijk
Arina (46) op 22 maart 2012:
echt heel erg realistisch en knap om je in te houden, want bij mij zouden mijn handen ook gaan jeuken, maar neem maar een voorbeeld aan je zoon, dat doet je goed.
|
