Swoetsj!
Door: Antoinette Verstegen op 20 april 2012

Ik vond dat verhelderend. De voortdurende afwisseling te ontploffen van alle energie en vervolgens op te branden, is gewoon een binnenbrandje. Lekker van blijven genieten dus.

Waar zij persoonlijk het meeste last van had, was dat ook de ongrijpbaarheid van kwikzilver op mij van toepassing was. Je denkt dat je me hebt en swoetsj, dan ben ik alweer weg. Over die ongrijpbaarheid heb ik vaker dan eens klachten gehad en die waren bij vlagen best vermakelijk. Maar ik heb die wijze vrouw niet horen zeggen dat deze zich ook tegen mij mocht keren.

Swoetsj, en weg is mijn volwassenheid. Zonder pardon van ongeveertig naar drieënhalf. Daar zit je dan terwijl je het liefst je handen voor je ogen slaat: als ik jou niet zie, zie je mij ook niet.

‘Ik vind je verwarrend leuk’, zeg ik.
Ik hou nog net een snauw in dat ik een godsgruwelijke hekel aan verwarring heb. Omdat het voelt als naakt op de verkeerde plek, zoals naakt op je werk. En ik werk niet in een stripteasebar, maar in een mantelpakje.

Niks klopt en toch ook weer alles, want het gevoel is echt en teveel. Zoals het hoort. Helaas, met of zonder mantelpakje, trekt mijn gevoel de kwetsbaarheid van een peuter van 3,5 niet en swoetsj, weg is ze. Ze houdt het beschaafd door een snel geroepen ‘houdoe en bedankt’ voordat ze het portier dichtgooit en met piepende banden wegscheurt.

En daar zit ik dan met alle goedbedoelde adviezen dat ik niet zoveel moet denken, maar gewoon eens mijn gevoel toe moet laten. Dat is een prima uitdaging als die net met de noorderzon is vertrokken, terwijl mijn verstand er niet eens over twijfelt maar een moment van mijn zijde te wijken. Zelfs niet als ik heel tactisch zeg dat ik veel van haar houd, maar een beetje afstand soms wonderen doet voor een relatie.

Gelukkig duurt het niet lang voordat mevrouwtje gevoel, al met de deuren slaand, weer voor mijn neus staat. ‘Als je maar niet denkt dat ik daar nog een keer als een achterlijke kleuter voor joker ga zitten!’
Ik wil haar gerust stellen, maar grote zus verstand is me voor. ‘Wat heb ik je nu geleerd?’
‘Ja duh.’
‘Ja wat?’
‘Zout maar een eind op. Jij hoeft me echt niet te vertellen dat ik aan het eind van mijn leven meer spijt heb van wat ik niet heb gevoeld, dan van dat wat ik teveel heb gevoeld. Dat weet ik zelf ook echt wel.’
Vrolijk fluitend gaat ze even later aan de slag. Tot de volgende swoetsj.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.