|
Nu ben ik ook iemand die met een glas water in de hand heel enthousiast naar een bekende zwaait. En die een paar uur later op een feestje de helft van de eiersalade van haar toastje per ongeluk in andermans handtas laat glijden.
Ook was ik ’s morgens mijn handtas eens kwijt. Na de vijf gangbare en tien vrij onwaarschijnlijke plekken, stak ik uiteindelijk toch maar eens mijn hoofd om de voordeur. Op de bagagedrager van mij fiets prijkte mijn knalrode tas, een hoekje van mijn portemonnee piepte er (net zo rood) triomfantelijk bovenuit.
Misschien heb ik daarom zoveel vertrouwen in de mensheid. Mijn tas staat de hele nacht bij de voordeur, mijn Blackberry die ik op onnavolgbare wijze in Arnhem verloor, wordt gewoon per post thuisbezorgd en als ik ’s nachts in Spanish Harlem op Manhattan een met goud behangen zwarte man de weg vraag, word ik niet de weg gewezen maar netjes thuis gebracht.
Ik ben benieuwd hoe dit uitpakt nu ik binnenkort op vakantie ga met een vriendin met dezelfde afwijking. Ik ken echt niemand die zo goed in de split schiet na een sliding op een gladde vloer, waarbij tijdens het scheuren van haar rok de knopen er ook maar meteen af vliegen. Of die (geheel nuchter) de deur uitloopt en al struikelend met haar neus in het plantsoen landt.
Als door onze combinatie het 1+1=3 effect ontstaat, kunnen we het vergeten en hebben we dadelijk vier puberjongens die, geheel terecht, nooit meer met ons op vakantie willen. Maar ik gok op de uit de wiskunde geleende en wat door mij verbasterde chaostheorie: door veel chaos ontstaat toch weer een geordend geheel.
In mijn dagelijkse praktijk klopt ie. Uit de ongeordende bende op mijn bureau, haal ik zo het gevraagde papier tevoorschijn. In de schijnbare chaos in mijn hoofd tover ik de gewenste informatie. AI rij ik soms een eindje om, ik kom zelden te laat op afspraken en ik kom nooit in de knoei met mijn voor anderen onnavolgbare planningen.
En een groot voordeel voor onze komende vakantie is dat ik al ooit op Allicante landde. Ik ging op bezoek bij een vriendin die met haar geliefde een restaurant in Calpe runde. Na 3 kwartier rijden in een gehuurd koekblik, zag ik dat ik bijna in Murcia was en me van een eerder reis herinnerde dat dit exact de verkeerde kant uit was. Kijk,daar trap ik dus echt niet nog een keer in. Zeker niet met vier kritische puberjongens aan boord. Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.
Bezoekersreacties:
Ink (43) op 21 mei 2012:
Hahahaha....leuk,leuk,leuk!!!
|
