Ik werk aan een filmscript over een onmogelijke liefde. Natuurlijk gaat het niet echt over onmogelijke liefde, want die bestaat niet. Juist uit de film weten we dat liefde alles overwint, afstand, geloof, afkomst en schoonouders. De liefde overwint met rollen prikkeldraad versperde grenzen en als we het echt heel graag willen, wint ze het zelfs van de dood.
|
|
Mijn script ‘Onmogelijke liefde’ kan dus hooguit over onmogelijke mensen gaan. Om precies te zijn over een onmogelijke man. En oké dan, de vrouw heeft ook wel eens een onmogelijk momentje.
Het script is tot nog toe niet zo heel ingewikkeld. Ze ontmoeten elkaar tijdens een feestelijke avond en er is tot beider verbazing een magische vanzelfsprekendheid om de nacht met elkaar door te brengen. In de loop van de tijd blijft die aantrekkingskracht bij toevallige ontmoetingen bestaan en is de tijd die ze samen doorbrengen echt leuk.
De vrouw met onmogelijk momentje heb ik intussen aardig in beeld:
Ze vindt het aanvankelijk prima om elkaar toevallig tegen te komen. Op een keer begint ze meer voor hem te voelen. Maar als de vrouw een stapje vooruit zet, zet hij er twee terug, dus schuifelt ze maar wat op haar plaats. Ook omdat ze een wat eenvoudiger en praktisch scenario in gedachten had. Er is namelijk nogal wat leeftijdsverschil, ze is wat meer enthousiasme gewend en ze is als het er op aan komt een watje.
Dat zou je op het eerste gezicht niet zeggen. Ze is zo enthousiast en spontaan dat mannen vaak denken dat ze iets van hen wil. Dat is ze echter niet alleen tegen mannen, maar ook tegen vrouwen, kinderen en bomen.
Als ze echt voor iemand valt, is die spontaniteit ver te zoeken. Dan kan ze alleen maar van oor tot oor smilen en is ze blij dat er nog een redelijke volzin uitkomt als ‘Heb je ook spruitjes? Vies hè!’
Eigenlijk heeft ze de onmogelijke man al opgegeven, best vaak zelfs. Maar zodra zij de deur dreigt dicht te gooien, weet hij haar weer net genoeg te geven om te blijven.
Het perspectief van de man mag de onmogelijke man zelf invullen, dat is wel zo eerlijk en geloofwaardig. Als hij er maar rekening mee houdt dat het een romantische komedie wordt en dat het script net als veel Hollywoodfilms meerdere eindes heeft, waarbij de reacties van een testpubliek beslissen wat het moet worden.
Einde 1, stijl: He’s just not that into you: ‘So trust me when I say if a guy is treating you like he doesn't give a shit, he genuinely doesn't give a shit.’
De vrouw neemt met pijn in haar hart deze tip ter harte en kapt ermee. Eigenlijk begint de film dan pas echt, waarbij ze al struikelend en stuntelend het kronkelige pad van de romantische liefde vervolgt.
Einde 2, stijl: Indiana Jones and the Temple of Doom: ‘And you’re just too proud to admit that you’re crazy about me, Dr. Jones.´
De vrouw zegt: ´Hej watje, geef nou maar toe dat je mij heel leuk vindt, dat levert geen doden en amper gewonden op.' Er wordt nog wat geprotesteerd en verbaal gevochten wie de grootste schijtlaars is, totdat hij toegeeft en ze gepassioneerd zoenen tot ver voorbij de aftiteling. Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.
Bezoekersreacties:
Zwemfan (33) op 19 oktober 2012:
Haha lief derke toch! misschien moet je er toch een aktiefilm van maken...
Muus (43) op 19 oktober 2012:
vallen me zo spontaan allerlei geschikte filmtitels te binnen: 'From Russia Witlof'; 'Meloen Rouge' ; of misschien 'Mr. (and Mrs.) Bean' ? Zelfs je literaire genie WFH had het al over 'mandarijnen op zwavelzuur'.. nooit zoet, zonder zuur...
|
