|
Wat het is en hoe lang het duurt weet ik niet, maar ziek ben ik. Dat weet ik sinds het moment dat ik eindelijk toegaf dat ik me al weken tachtig procent van elke dag beroerd voel.
‘Hoe zit het met de pijn?’ vraagt de huisarts bezorgd. Ja duh, rol ik met mijn ogen over zoveel achterlijkheid. Pijn geeft ongemak en chagrijn en daar kun je tegen vechten. De klootzak die luistert naar de naam ‘slopende moeheid’ berooft me van mijn werk en een groot deel van mijn leven en hoe harder ik vecht, hoe harder hij terugslaat.
Blijkbaar heeft niemand hem verteld dat ik vechtend ben geboren, dat ik niet anders weet dan door wilskracht dingen voor elkaar te krijgen, dat overgave niet in mijn systeem zit.
En daar lig ik een groot deel van de dag op de bank naar de wolken te staren. Mijn sombere buien worden gelukkig regelmatig verdreven door rondstuivende vrolijke, absurde en stoute gedachten. Als je geen kant op kunt met je creativiteit, wordt je hoofd als cadeau een oneindig golvende oceaan aan ideeën.
En dan voel ik me ineens een paar uur echt goed. Ik stel me aan! juich ik en dans door de kamer. Helaas, daar is de mokerslag en ik val bijna letterlijk om. Ha, maar dat dansje had ik toch mooi te pakken, gniffel ik voordat ik in de zoveelste comaslaap val.
De eerste keer dat ik naar een klein zondagmiddagconcert ga, stik ik van tevoren bijna van de stress. Wat als ik die paar uurtjes niet red? Hoe klein wordt mijn wereld dan! Het eerste half uur is alleen al daarom één grote zweetaanval en durf ik niet op te staan omdat ik bang ben flauw te vallen.
Daarna ontspan ik en geniet twee uur lang van mooie muziek en leuke mensen. De opmerkingen die door achterlijken de volgende dag worden gemaakt dat ik niet kan werken, maar wel naar de kroeg, neem ik graag voor lief. Joepie, ik heb nog een leven!
Ook met andere, wel goed bedoelde opmerkingen, kan ik niks. ‘Een goed moment om eens volwassen te worden.’ ‘Je moet ook maar eens wat rustiger gaan leven!’ ‘Je wilt ook altijd zoveel, voor wie eigenlijk?’
Misschien omdat ik ook nu weiger een door anderen goedgekeurd leven te leiden en nog meer weiger om het leven te lijden. Maar vooral omdat het leven altijd gespeeld mag worden. Zelfs al is het in een minimaal speeltuintje. Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.
Bezoekersreacties:
Frans Fleuren (64) op 20 november 2012:
Juist in tijden van malheur aan je lichaam zal veel gevergd worden van je geestkracht en wil om positiviteit vrije baan te geven, hoe moeilijk ook. (Over)Leven is juist dan ook een kunst. Blijf je zelf Anto en laat de boze buitenwereld maar roddelen. Je weet wel beter.... Je passie voor het leven zal altijd zegevieren....met een kracht van minstens acht, acht op de schaal van hartstocht.....
Wilma Stolk (59) op 20 november 2012:
Je bent een enorme sterke en creatieve vrouw en leven met zoveel pijn komt eigenlijk in jou boekje niet voor maar ik weet zeker dat je het een plaats zult geven en ook voor jou het leven mooi blijft sterkte.
Arina (46) op 20 november 2012:
laat ze maar allemaal praten, jij moet vooral jezelf blijven en luisteren naar jou lichaam, dat is natuurlijk het belangrijkste, ik hoop wel dat je gauw weer herstelt, want een antoinette zonder energie die kennen we nie. Heel veel sterkte.
Willem (61) op 20 november 2012:
Teuntje, kom op. Omvallen kan niet met zoveel mensen die om en achter je staan. Je komt er bonvenop en laat maar lullen wat lult daarmee is nog nooit iets vervuld.
|
