Gedachten bij een nieuwe thriller, Galgenveld
Door: Isa Maron op 20 april 2013

Mijn vingertoppen prikken van de kou en mijn oren gloeien gemeen. Ik smacht naar de met schapenvacht bekleedde wanten, die thuis liggen, in een verre kast. Oerdom van mij om zonder Hollandse winteruitrusting te gaan fietsen. Fijn dat ik zo voldoe aan het stereotype beeld van de onhandige schrijfster. Voor me verdwijnt het fietspad in de mist. Rechts van me doemt een donkerbruin bord op. Ruyghepad, staat er. De vuurtoren, waarvan ik al een tijd het heldere licht door de melkachtige lucht zie ronddraaien, wordt nu langzaam duidelijker zichtbaar. De brede witte en rode strepen van de toren zien er vreemd vrolijk uit in het spookachtige landschap.
 
Ameland. 10 April 2013. Het miezert en is een graad of zes. Ik ben hier om onderzoek te doen voor mijn nieuwe thriller.
In mijn verhaal is het zomer. Ik ril en stel me lange bruine benen voor. Korte broeken. Bruin gekleurde gezichten. Zonnebrillen. Crème met factor twintig. Het moet een graad of vijfentwintig zijn en een kudde schapenwolkjes hangt in de blauwe lucht. De zon staat laag aan de hemel. De mooiste zonsondergang van Nederland, roept het uithangbord van de strandtent. Een bloedrode overgang tussen lucht en land. Mensen in badkleding. Cocktails. IJsblokjes. Papieren parapluutjes. 

Oké, natuurlijk wist ik wel dat ik niet precies dát in april zou tegenkomen, maar dit… het is gewoon winter. Soort van. Ik probeer de regendruppels van mijn bril te vegen. Een stuk of miljoen meeuwen schreeuwen ergens verderop. In de mist zijn ze amper zichtbaar. Af en toe schiet een donkere schaduw langs me. Bruine kiekendief. Kraai. Of toch een meeuw. Ganzen, daar is hier ook een overdosis van. Net als van konijnen. Als je alle konijnenkeutels van Ameland zou weghalen, verdwijnt het eiland vast onder de zeespiegel, zoveel liggen er hier in de duinen.

Het schelpenpad knerpt onder mijn fietsbanden. Ik denk aan mijn verhaal. Fietste zij hier ook? Sarina. Nee, niet Sarina, dat was een hardloopster, die zou hier rennen, niet fietsen. Kyra, zij fietst hier wel. Later, jaren later. Op een eindeloos recht en smal pad. Hier en daar is de weg beschadigd. De gaten zijn met modder opgevuld. Ze denkt aan haar zus. Heeft ze verdriet? Of is ze boos? Wat resteert er van de emoties van de achterblijvers?

We stappen af bij strandpaviljoen De buren van Nes. Ik denk aan de zomervakantie van Sarina, vraag me af of zij hier misschien op het strand heeft gelopen, of ze zweette, lachte, of zich ellendig voelde, gehaast en opgejaagd. Ik bestel een glühwein. Mijn gezicht gloeit en het kan niet anders of mijn hoofd is knalrood van de winterse kou. Naast ons zit een stel dat zwijgend de krant leest.
Ik merk dat ik mijn hoofdpersoon Kyra nog niet goed genoeg ken. Ze houdt ervan om alleen te zijn, maar is dat aangeboren of is ze een einzelgänger geworden door wat ze heeft meegemaakt? En Sarina dan? Die was juist heel erg bezig met andere mensen, en met name wat ze van haar vonden. Hoe komt dat? Hoe kan het dat twee zussen zo vreselijk verschillend zijn? Ik ben met teveel mensen tegelijk bezig. Met Kyra en met Sarina. En niet alleen deze thriller – die voor een klein stukje hier op Ameland afspeelt – is zich in mijn hoofd aan het vormen. Ook de laatste flarden van een andere thriller flitsen door mijn hoofd. Wat zegt hij? En wat voelt zij? Probeert ze te ontsnappen? Ja. Maar hoe dan? Wat kan ze doen? Weet ze niet allang dat het allemaal zinloos is?

Ik zet de gedachten aan het verhaal dat ik aan het afronden ben uit mijn hoofd en focus me op Galgenveld, de thriller die er aan zit te komen. Ik zeg tegen Sarina dat ze even stil moet zijn. Dat ik even alleen aan Kyra kan denken, anders raak ik de draad kwijt. Sarina kijkt me nukkig aan en loopt het eindeloze strand op. Langzaam verdwijnt ze uit beeld, in de mist en regenflarden. Ik voel wat Kyra voelt.

Volgende maand meer over Galgenveld en over Kyra.

Isa Maron

Onze columniste Isa Maron (pseudoniem) schreef o.a. het boek Passiespel dat door de bezoekers van VrouwenThrillers.nl gekozen werd tot Beste Nederlandse Vrouwenthriller van 2009.