In mijn vorige column noemde ik een aantal adviezen van Norcross, een hoogleraar in de positieve psychologie, waarmee je de kans dat je voornemens slagen kunt vergroten. Iets anders dat hij benadrukt, is dat we onze successen moeten vieren. Vaak geven we mislukkingen meer aandacht dan de dingen die goed gaan, terwijl je, als je juist daar bij stil staat, stukje bij beetje de kracht van je negatieve overtuigingen kunt verminderen.

De belangrijkste en tegerlijkertijd de lastigste voornemens zijn misschien wel diegenen die betrekking hebben op de manier waarop we omgaan met de mensen in ons leven. In Alibi, de eerste thriller rondom psychologe WP, voelde zij zich in de liefde ernstig tekortschieten. In Spiegelbeeld neemt ze zich voor de perfecte geliefde te zijn, als Cupido haar nieuwe kansen biedt. Zou dit mislukken, omdat het voortkomt uit een onbewuste poging negatieve overtuigingen over zichzelf te bestrijden? Of zou WP kleine successen vieren, zichzelf af en toe een schouderklopje geven, waardoor ze meer kans heeft haar ambitieuze doel te behalen?

Zelf begin ik vol goede voornemens aan de voorlaatste correctieronde van Spiegelbeeld. Ik was vast van plan om het dit keer superzorgvuldig te doen, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Negen van de tien correcties van de redactrice kan ik klakkeloos overnemen en daardoor verslapt mijn aandacht ongemerkt. En hoewel ik van plan ben steeds maar een beperkt aantal pagina’s te doen, om te zorgen dat ik scherp blijf, lonkt de eindstreep, want achter die streep wacht een volgend verhaal op me. Ondertussen vergeet ik te vieren dat ik al weer twintig pagina’s verder ben. Nog een goed voornemen erbij. Als ik 31 december om middernacht de helft gedaan heb, zal ik daar het glas op heffen.