Op dit moment zitten we allemaal een beetje vast. Weliswaar kunnen we elkaar online nog bereiken, maar we mogen niet zomaar meer naar buiten, en het ontmoeten van vrienden en familie is ook maar tot op zekere hoogte mogelijk. Ook voor ons is de impact enorm. Mijn werk als psychiater en psychotherapeut gaat door, maar alles is anders. De meeste patiëntencontacten verlopen via videobellen, alleen bij uitzondering worden mensen nog in de spreekkamer ontvangen. Zeker voor mensen met psychische klachten is deze periode loodzwaar. Sommigen zien of spreken soms dagenlang niemand, anderen hadden al relatieproblemen en zitten elkaar nu noodgedwongen op de huid, waarbij de spanningen oplopen. Tegelijkertijd ontstaan er soms ook kansen, gebeuren er juist door de beperkingen mooie en hartverwarmende dingen. De omstandigheden maken doorgaan in oude patronen onmogelijk, waardoor er nieuwe manieren om dingen te doen ontdekt worden en er ruimte ontstaat voor iets anders. 

Dat gebeurt ook met het personage uit het eerste hoofdstuk van Dit mag niemand weten. Die denkt aanvankelijk geen kant op te kunnen, maar ontdekt gaandeweg dat er ondanks het gebrek aan bewegingsruimte toch nog heel veel mogelijk is. 

In een heel andere levensfase, toen ik in bepaalde opzichten meer vast zat dan nu, ontdekte ik dat die vrijheid er eigenlijk altijd is. Ik had mijn handen vol met drie peuters en kon nauwelijks afspraken maken buiten de deur. Het leven bestond uit werk en thuis, met onderweg een stop bij het kinderdagverblijf. Toch ontstond er ruimte. Als de kinderen blijmoedig naar de Teletubbies zaten de kijken, of als ze ’s avonds in bed lagen, kroop ik achter mijn laptop om even te schrijven. 

Nu is die vrijheid er ook. Ik werk aan De Kliniek, een thriller voor volwassenen die begin volgend jaar bij De Crime Compagnie gaat verschijnen. Het decor voor het verhaal is een tbs-kliniek, waar men als het goed is ook behoorlijk vast zit. En waar ondanks alle beperkingen soms nog akelig veel ruimte blijkt te zijn. 

Tegen de tijd dat De Kliniek verschijnt, kunnen wij hopelijk weer gewoon naar ons werk, naar buiten, naar elkaar. In de tussentijd wens ik jullie toe dat de situatie van nu behalve narigheid en beperkingen toch ook af en toe iets moois mag opleveren.