|
‘Misschien heb je teveel comfort om te kunnen schrijven,’ zei de vrouw die ik amper kende en in mijn hart sloot toen ik haar onlangs na vijftien jaar weer ontmoette.
De eerste conclusie die je kunt trekken is dat ik altijd mensen in mijn leven heb die, al dan niet betaald, met me meedenken. De tweede conclusie is dat deze op het eerste gezicht compleet tegenstrijdige opmerkingen, helemaal niet zo tegengesteld zijn.
Door de tweede opmerking realiseerde ik me nu pas dat de eerste bullshit was. De belangrijkste reden voor mijn scheiding was geen vernietigingsdrang, maar een overdosis comfort. Er was zoveel liefde en veiligheid die me hielden waar ik was, waardoor ik niet meer kon groeien, of in elk geval het gevoel niet had dit nog te kunnen.
Dat ik vervolgens koos voor een relatie waarvoor gold ‘ik worstel en kom boven’, had beslist ook een functie, maar die vind ik nog steeds te verdrietig om echt over na te willen denken.
Ik weet intussen dat als het nodig is, ik altijd vrijheid boven liefde kies en groei boven comfort en dat ik met name die drang tot groei zo nu en dan wat overdreven heb.
Dat ik me de laatste tijd bijzonder comfortabel voel, kan ik niet ontkennen. Ik voel een nog nooit vertoonde rust die een levenslust oplevert waardoor ik regelmatig in mijn eentje zo hard moet lachen dat ik wel begrijp waarom mijn buren me af en toe bezorgde blikken over de schutting toewerpen.
Of zoals de schoonheidsspecialiste verzuchtte, die zonder al te veel zichtbaar resultaat op mijn gezicht zwoegde: ‘Gelukkig voelen we ons aan de binnenkant een beetje op orde nu de buitenkant uit elkaar begint te vallen.’
Gaat dit innerlijk comfort ten koste van groei? Ik denk het niet. Wat me wel op begint te vallen, is dat ik in al mijn verhalen huiswaarts keer, nadat ik steevast eerst mijn vrijheid heb bevochten. Omdat ik ooit zeven jaar niet in mijn ouderlijk huis kwam? Omdat ik me zo lang ontheemd heb gevoeld dat ik dagelijks blij ben met mijn heerlijke huis? Omdat ik jarenlang keihard heb gevochten om me zo vrij te kunnen voelen als nu? Geen idee.
Wel denk ik dat mijn verhaal nog lang niet verteld is. Zolang zal ik blijven schrijven. Antoinette Verstegen Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. Antoinette (1967) is schrijver van de spannende roman Wraak en de thriller on demand Niet omkijken.
Bezoekersreacties:
Miran (42) op 24 september 2012:
Wow ernstig herkenbaar met kippenvel...
poging nummer 3 overigens, de code is dusdanig dat ik hem kennelijk steeds verkeerd type..
Ink (43) op 22 september 2012:
Zo waar.....zo goed!!
|
