Linda Hilgers

Marijo: Nee ik denk het niet. Het doet me denken aan een gezellige roman. Niks mis met een roman maar ik hou er niet zo van. Misschien als ik langer naar de cover zou kijk dat het vragen op zou roepen. Maar dan zou ik hem op moeten pakken. Ik betwijfel of ik dat zou doen. Omdat dat ik de eerste delen ken zou ik hem bestellen zonder te kijken. 

Annette: Jazeker! De cover is een ware blikvanger! En nodigt je uit, deel te nemen aan een zonnige #trip. Gaat het goed daar bij die vulkaan? Ik kom het graag te weten. 

Evy: Ik vind dat echt een gewetensvraag. Ik hou vaak minder van de thrillers die zich in de vakantiesfeer afspelenen ik blijf dan ook iets bij dat subgenre uit de buurt. Dus als ik de auteur niet zou kennen, dan bleef dit boek wss netjes op de stapel liggen in de boekhandel. 

Charlotte: Jawel, vooral door de prijssticker, nieuw 12,99. En door naam auteur natuurlijk. De titel in dikke hoofdlettesr en rood vind ik opvallend en denk aan een trip veroorzaakt door drugs en nier als reis ofzo, dus thriller denk ik dan. 

     Evy: @Charlotte Veltman haha wat goed dat je dat benoemt, die prijssticker. Ik ben daar ook gevoelig voor. De boeken die 21-22euro kosten laat ik toch sneller liggen...

Natalie Pagie legt uit: De cover is gemaakt door dezelfde vormgever als de eerdere drie in de serie. Het idee is dat je ziet dat ze bij elkaar horen door steeds de blauwe kleur terug te laten komen. De titel en mijn naam staan altijd in kapitalen en de ‘zomerse’ uitstraling is ook herkenbaar. (IJsengel wijkt duidelijk af van deze lijn). De Trip is wel afwijkend op een belangrijk punt: voor het eerst staat er een man voorop 😊  (Hierbij wordt gelijk de vraag opgeroepen wie die man is)  

Ellen: Ik zou 'De trip' zeker oppakken in de winkel door de tropische uitstraling. Of ik het boek ook zou kopen is een tweede. Boeken over communes spreken mij niet zo aan.

Linda: Ja, en dan vooral door de herkenbaarheid van de Tara en Diego serie en de schrijfster. Ook door de zin bovenaan de kaft; "Een explosief avontuur met Tara & Diego op Hawai", weet je gelijk dat het een volgend deel is.  

Wendy: Ik heb de eerdere boeken uit deze serie gelezen en ken daardoor de schrijfster en daardoor zou ik hem zeker weten oppakken en kopen. Als ik de schrijfster niet kende had ik hem ook wel opgepakt want ik vind de cover wel mooi qua afbeelding en kleur. Daardoor zou hij me zeker opvallen en ook qua prijs natuurlijk erg aantrekkelijk. Na het lezen van de achterflap denk ik niet dat ik hem dan gekocht had omdat boeken over communes me niet aantrekt en ook de vakantie thrillers spreken mij niet erg aan.

Silvia: Natuurlijk pak ik het op. Het boek heeft een mooie uitstraling en de auteur is bekend. En dan het prijsje...dat kun je dan toch niet meer laten liggen. Dat zijn al redenen genoeg om het boek op te pakken. De flaptekst spreekt me aan. Ik heb gewoon zin om in het boek te beginnen.  

Marijo: Misschien wel te voorspelbaar maar ik gun dat Tara echt gelukkig wordt dus een setje. Een relatie die niet te gemakkelijk zal zijn. Één met duwen en trekken. Tara en Diego zijn allebei niet de makkelijkste. Dat zal dan een relatie ook niet zijn. Tara voelt zich zo wie zo aangetrokken tot Diego. Wat Diego voelt is met op dit moment niet duidelijk.

Annette: Meestal ga ik na de flap gelezen te hebben een beetje blanco het verhaal in. Met natuurlijk de voorkennis van de eerdere boeken, hoop ik dat Tara meer antwoorden krijgt die ze zoekt. En de rust die ze kan gebruiken. En voor Diego, dat hij goed op zichzelf past. Verder ga ik het niet alvast "invullen". Daarnaast ga ik er van uit dat het boek mij ook verrassingen geeft, ook al is het een serieboek. Maar Nathalie Pagie is heel gedreven in. Dus ik ben benieuwd! En ga snel verder met lezen. 

Ellen: Ik heb de eerdere boeken over Tara en Diego wel gelezen. Ik heb me van tevoren niet afgevraagd hoe hun levens zich verder zouden ontwikkelen. Ik hoopte op weer een mooi journalistiek verhaal zoals op Aruba.

Silvia: Ik ga ook graag blanco het verhaal in en zie wel wat er gebeurd en hoe de personages zich ontwikkelen. Heb niet een vast iets van ik hoop dit of ik hoop dat. Ik laat me gewoon heerlijk meeslepen in weer een deel met Tara en Diego. Ik laat me heel graag verrassen. 

Charlotte moet hier nog even over nadenken.

Annemiek: Ik heb geen boeken van Nathalie Pagie gelezen, wel goede recensies over IJsengel. Ik ga blanco het boek in en ik laat me verrassen... Ik hoop dat het boek zelfstandig te lezen is zonder de vorige delen te moeten lezen. Eigenlijk ben ik iemand die het liefst bij deel 1 begint, netjes deel 2 leest, en dan het volgende deel... 

Linda: Ik heb al twee delen over Tara en Diego gelezen, ze zijn collega's en steunen en helpen elkaar in goede en slechte tijden, ze letten op elkaar maar een relatie met elkaar is wellicht niet zo'n goed idee, dan delen ze werk en prive met elkaar. 

Wendy: Ik heb van tevoren niet een bepaald idee van hoe ik hoop dat de levens van Tara en Diego zich ontwikkelen. Ik hoop gewoon op een spannend verhaal wat niet te voorspelbaar is. Ik laat me graag verrassen. 

Charlotte: Ik had geen verwachting bedenk ik mij nu alleen ha de nieuwe van Pagie is uit en ja ik wil hem dolgraag lezen. En hoe alles ontwikkelt lees ik wel. 

Charlotte: Een echte Pagie ha, goede spanning, vlotte pen, prettige schrijfstijl, fijne opbouw, gewoonweg genieten daarom lees ik langzaam, ander boek ook tussendoor. Niet omdat ik het niet graag uitlees, maar gewoonweg nu eens langer wil doen over een goed boek... 

Linda: Het boek leest heel makkelijk weg, een hele beeldende en prettige schrijfstijl. Ik vind het vooral leuk dat ze in ieder deel even weer kort de levensgeschiedenis van Tara en Diego vertelt zodat ook lezers die de eerdere delen niet gelezen hebben, hun band en samenwerking begrijpen. Als je al meerdere delen heb gelezen is het vooral een gevoel van herkenning en o, ja momenten! Je herkent haar schrijfstijl aan de duidelijke beschrijvingen van de omgeving, het land waar Tara en Diego op dat moment zijn en de snelle afwisseling van het avontuur tussen de hoofdpersonen. Haar schrijfstijl kun je vergelijken met die van Robert Bryndza, je wordt in het boek gezogen, vaste hoofdpersonen en zo snel uit dat je uitkijkt naar het volgende deel! 

     Nathalie: Linda Hilgers grappig dat je Bryndza noemt. Ik hoorde gisteren dat ik samen met hem signeer op de Libelle Zomerbeurs 😊 Leuk hem te ontmoeten.     

Ellen: Waar het aan ligt weet ik niet, maar ik vond het boek vanaf het begin minder lekker lezen dan de eerdere boeken van Nathalie. Dat TV spel De trip sprak mij niet zo aan. 

Evy: Ik zit helemaal in het verhaal. Eigenlijk stoort het nergens. Er zit een goed tempo in dat constant blijft. Heldere formulering. Beschrijvingen van de omgeving waar je als lezer wat mee kan. Degelijke schrijfstijl tot nu toe. Jillianne Hoffmann als ik iemand moet kiezen waar Pagie me aan doet denken. 

Marijo: Ik had even nodig om in het verhaal te komen maar nu zit ik er helemaal in. Nathalie heeft een prettige schrijfstijl waardoor het heerlijk weg leest maar niet oppervlakkig is. Karakters en omgeving zijn goed uitgewerkt. Ik weet niet echt iemand met wie ik haar stijl kan vergelijken. 

Annette: Ja, ik vind het weer echt Pagie-style hebben. Na Facade uitgelezen te hebben, van Verhoef, pakte De trip mij gelijk beet. Voelde echt weer heerlijk . Met Facade was dat minder. Ook een topauteur. Dus dat viel mij gelijk op. Met een glimlach dacht ik even terug aan Paradijsvogels. Aan Tara. Het ging als een film aan mij voorbij en dat is knap gedaan. Karakters worden goed besproken, ook al zou je de eerdere delen niet gelezen en/ of niet meer zo weten voor je te halen. 😎. Ik vind Pagie een eigen stijl hebben. En mag zich meten met de topauteurs. 🌺 

Wendy: Ik vind de schrijfstijl fijn, het is duidelijk en leest vlot. Goede beschrijving van de omgeving en ook de personages worden goed uitgewerkt. Ik moet eerlijk zeggen dat de onderwerpen in het verhaal me niet zo aanspreken dit keer daardoor duurde het wel even voordat ik in het verhaal zat. Maar het laatste stuk heb ik in 1 ruk uitgelezen.

Silvia: De schrijfstijl is beeldend en het verhaal leest prettig. Je wordt meteen weer in het verhaal gezogen. De personages worden mooi beschreven. Ik weet niet met wie ik Nathalie Pagie zou moeten vergelijken. Ze heeft haar eigen stijl aangemeten. Ik vind ook dat een auteur haar of zijn eigen ik moet kunnen hebben. Dat maakt ze juist onderscheidend. Dat ze het goed doet is een ding dat zeker is!

Annemiek: Het boek leest vlot, en goed. Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat.  

Linda: Leuk en toepasselijk dat voorin het boek een couplet van De Dijk staat met Dansen op de vulkaan! 

Ellen: Het is me niet opgevallen. Ik heb het boek al uit.

Annette: Een bepaald personage viel gelijk op: Thierry de Beauregard...( klinkt dat niet als Thierry Baudet??, dacht ik even....) Hoe kom je op die naam? 

    Nathalie: gewoon verzonnen hoor! En zeker niet bedoeld als dubbelganger van Baudet 😉

Evy: Beau regard betekent toch 'mooie blik(in de ogen)'? Of vergis ik me?  

    Nathalie: Volgens mij ook 

Annette: Ik weet dat de landen waar Tara en Diego zich begeven, door jou/ de auteur zijn bezocht. Maar hoe komt het verhaal daar dan tot stand? Hoe begin je? En maken de karakters het verhaal dan zelf..of heb je een format bedacht van begin tot eind? #nieuwsgierig 😏 

    Nathalie: Hoe een verhaal tot stand komt, verschilt per boek. Bij Paradijsvogels was ik al twee keer op Aruba geweest en putte ik uit mijn herinnering toen ik het verhaal ging schrijven. Ik ging daar op bezoek bij een vriendin, dat doet Tara dus ook. Ik herinnerde me vooral het happy zon-zee-strand gevoel en was nieuwsgierig naar de andere kant, de duistere zijde van het eiland. Die heb ik verzonnen en tot een verhaal gemaakt. Een mix van eigen ervaring en fantasie dus. 

Bij De Trip ging het anders. Ik ging naar Kauai voor een schrijversconferentie en besloot die gelegenheid aan te grijpen om er ook een verhaal te plaatsen. De vulkaanuitbarsting van vorig jaar op Big Island bracht me op het idee iets met een vulkaan te doen. En er moest natuurlijk een reden zijn voor Tara & Diego om naar Hawaï te gaan. Dat werd het televisieprogramma. Zo bouwt het zich in stukjes op. Ik weet niet alles vooraf, veel ontstaat ook gaandeweg.

Linda: Weet je vooraf al hoeveel delen over Tara en Diego er gaan verschijnen? 

    Nathalie: Nee, dat staat niet vast. Voorlopig ben ik nog niet met ze klaar 😊 

    Linda: Ik gok de meeste lezers ook nog niet hoor!

Linda: Heb je wellicht een moodboard of een lijstje met de karaktertrekken en uiterlijke kenmerken van de hoofdpersonen? Je beschrijft ze zo nauwkeurig dat ik ze ook echt voor mij zie! 😃 

    Nathalie: Per persoon 1 A4-tje met uiterlijke kenmerken, karaktereigenschappen, hobby’s en voorkeuren. Dat werkt voor mij prima om dingen te onthouden. Maar eigenlijk zijn die A4-tjes inmiddels niet meer nodig, ik ken T & D door en door. 

Marijo: Hoe zijn de namen van Tara en Diego ontstaan? Eigenlijk nog een vraag los van deze serie. Waarom in de winter geen serie maar “stand alone”? 

   Nathalie: Voor Tara had ik een vraag uitgezet op FB. Wie bedenkt een korte pittige meisjesnaam voor de hoofdpersoon in mijn volgende boek, een eigenzinnige journaliste? Er kwam veel respons op en daaruit heb ik Tara gekozen. Diego heb ik zelf verzonnen, de achternamen ook. En wat betreft de afwisseling serie en standalone, ik schrijf liever niet twee series door elkaar. Juist de afwisseling vind ik fijn. De ene keer door met mijn duo, de andere keer een blanco start. 

Silvia: Op de boekpresentatie hebben we al veel gehoord over je nieuwe boek, dingen die ik nu terug lees. Herkenbaar dus. Hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen om thrillers te schrijven met Tara en Diego in de hoofdrollen? 

   Nathalie: Na mijn eerste twee boeken waarin een meisje de hoofdrol speelt, wilde ik wat anders. Een duo, een man erbij, zodat die twee zich tot elkaar moeten verhouden. Paradijsvogels was niet eens bedoeld als deel 1 van een serie, maar ik vond (en vind) ze te leuk om afscheid van te nemen 😁

Annemiek: Wat is jouw lievelingsboek? En welk genre boeken lees je zelf graag?

   Nathalie: Ik houd van de thrillers van Harlan Coben en Jo Nesbø, maar ook van de horror van Stephen King en Thomas Oldeheuvelt. Ik vind het ook leuk spannende series op Netflix te kijken.  

   Nathalie: Dat geldt voor de onderbouwde kritiek op al mijn boeken, niet alleen voor De Trip. Ik probeer de spanning vanaf het begin voelbaar te maken (dat vind ik best nog lastig, soms heb ik daar even tijd voor nodig). Er moet een aantal verrassende plotwendingen in zitten, die geloofwaardig blijven en niet ‘wringen’ en ook het einde moet (tenminste grotendeels) onvoorspelbaar zijn. Daarbij is het belangrijk dat het verhaal lekker leesbaar blijft en dat de lezer kan meeleven met de personages. Alles bij elkaar nog een hele klus 😅😁Silvia: Nathalie, een hele klus, maar je hebt het weer voor elkaar gekregen! 

Annemiek: Hoi Nathalie. Ik begrijp niet goed hoe een pakketje vanuit Duitsland/Europa binnen een paar dagen op Hawaii kan zijn. Of heb ik iets gemist in de tijdlijn van het boek? 

    Nathalie: Ah, zie deze nu pas. Normale post gaat inderdaad niet zo snel, medisch (organisch) materiaal (tussen bijv. ziekenhuizen) kan wel sneller verzonden worden. Je hebt niets gemist!  Karin: Nathalie, jij wordt regelmatig geïnterviewd. Vandaag draaien we de rollen om: jij mag vragen stellen aan onze lezers. Nathalie: Ha, wat origineel! Oké, komt de eerste: liever een boek uit de (lokale) boekwinkel, uit de bieb of online bestellen en laten thuisbezorgen? Linda:  Online bestellen bij de lokale boekhandel (Bruna in Vlijmen) en dan in de winkel ophalen en nog even verder neuzen....heerlijk!  Nathalie Pagie   Karin: Beschrijf de spanningsboog van De Trip. Linda: De spanningboog loopt langzaam op in het boek, Tara die haar eigen weg gaat, de vulkaan die op uitbarsten staat en uiteindelijk de waarheid achter Cassandra. Het lijkt wel of ieder deel in deze serie op dezelfde manier is opgebouwd. Tara en Diego beleven altijd een eigen avontuur en "redden" elkaar net op tijd! 

Annette: Qua opbouw en spanning, zit er wel een ritme in, als je naar de serieboeken kijkt. Het begint heel relax, dan ontdekt iemand iets, of wordt nieuwsgierig. De spanning stijgt dan al. Totdat hij oploopt, een 3e versnelling krijgt. Even terugveert...en dat woef..zit je er middenin als de spanning tot een climax uitmondt. 🌸 Het spel was al spannend, dan Thierry..erbij. Terwijl Tara zich met Cassandra bezig houdt...het lijkt alsof Tara zich het gevaar ook aantrekt. En dan kan je alleen maar doorlezen en krijgt De Trip je in zijn greep. 

Marijo: Ik denk dat Annette Overvoorde het heel mooi beschrijft. Sorry ik kan daar gewoon niets aan toevoegen. 

Ellen: Ik sluit me ook bij Linda en Annette aan. Mooi omschreven. 

Charlotte: Maar eigenlijk vind ik de spanning er al vanaf de eerste blz. De dreiging dat er iets gaat gebeuren zit er al in, de sessie van Tara bij Cassandra is onderhuids. En dan gebeuren er achter elkaar dingen en komt alles in een stroomversnelling. En eindigt het boek met een cliffhanger, nieuw doel.... En verder ben ik het eens met iedereen boven mij. 

Evy: Ik vind wel dat door het hele boek een gelijkmatige spanning zit. Er zit nergens echt verval in en dat houd je als lezer geboeid. Het mooie vind ik het gebruik van het programma 'De trip' om in het begin van het boek al een ander soort spanning aan op te hangen. Daardoor kom je er gelijk in en de spanning verlegt zich nadien ongemerkt naar een andere verhaallijn. 

Silvia: De spanning wordt langzaam opgebouwd naarmate het verhaal vordert. Het verhaal van de wedstrijd 'De trip' vind ik zelf iets minder geslaagd, maar naarmate dat werd losgelaten kwam het pas echt goed op gang. Met de dreiging van de vulkaan op de achtergrond bleef het boek je aandacht vasthouden. Goed gedaan Nathalie. 

Annemiek: Ik vond de spanning in het boek goed verdeeld. Ik bleef steeds bij de personages betrokken. Dat las heel prettig. Het eind van het boek lonkt naar meer avonturen van Tara en Diego, ook in de liefde.... 

Wendy: Ik ben geloof ik de enige maar voor mij zat de spanning eigenlijk vooral in het laatste deel van het boek. Het hele verhaal rondom het spelprogramma de trip vond ik niet zo'n toegevoegde waarde hebben, behalve dat het de reden was waarom ze daar waren. En communes en offeren is gewoon niet mijn ding en vond ik ook niet heel spannend. Gelukkig maakte het laatste deel van het boek een hoop goed! Karin: De hoofdpersoon (nen), ontwikkelen zij zich gedurende het verhaal en worden ze voldoende uitgediept. Met wie zou je vrienden kunnen zijn?  Nathalie: