Ik ben Vera Stupenea. Ik ben geboren in een bijzondere stad in de Sovjet Unie. De stad heet Norilsk. Norilsk is de noordelijkste stad van Siberië en ligt boven de Noordpool cirkel. De stad is de grootste luchtvervuiler van Rusland. En daarom verkeert een groot deel van de bevolking in slechte gezondheid. De gemiddelde levensverwachting in Norilsk is 49 jaar. Ik kreeg snel na mijn geboorte al ademhalingsproblemen en om die reden besloten mijn ouders om te verhuizen naar Moldavië, waar mijn moeder vandaan kwam. Ik ben dus opgegroeid in de hoofdstad van Moldavië, Chisinau. Opgroeien in de tijd van het communisme was heel bijzonder. Ik leefde, net als iedereen, in armoede. Ik woonde met mijn ouders in een tweekamerappartement van negenentwintig vierkante meter waar ik op de bank in de woonkamer sliep. Een eigen kamer heb ik mijn gehele jeugd nooit gehad. ’s Winters was het vreselijk koud want de centrale verwarming deed het niet. Warm water hadden we vaak ook niet. Er was maar één restaurant in de stad en mijn vader zei tijdens mijn jonge jaren steevast: ‘Als je 18 wordt gaan we het daar vieren.’ Ik had ook bijna geen eigen kleren, omdat ik zes dagen per week naar school ging en altijd een schooluniform moest dragen. Op school hadden we veel bijzondere vakken. Ik moest bijvoorbeeld leren schieten, een Kalashnikov in en uit elkaar zetten, granaat ontmantelen, gasmasker opdoen enzovoorts. Ik moest ook lid worden van de Communistische partij voor de jongeren. Desondanks alles kan ik niet zeggen dat ik een ongelukkige kinder- en jeugdtijd had. Want ik wist simpelweg niet beter. Na het voltooien van mijn gymnasiumopleiding ging ik studeren aan de Staats Universiteit van Moldavië. Vijf jaar later studeerde ik af met een doctorandus diploma in Moderne Vreemde Talen. Daarna ging ik werken bij de Verenigde Naties in Chisinau. Twee jaar later kreeg ik een studiebeurs om in Nederland te studeren. In 1997 kwam ik naar Nederland, voltooide mijn doctorandus opleiding in Ontwikkelingssamenwerking aan het Institute of Social Studies in Den Haag en werd docent Engels aan het Petrus Canisius College in Alkmaar. Een paar jaar later begon ik met het schrijven van Engelse lesboeken voor verschillende educatieve uitgeverijen, zoals Malmberg, ThiemeMeulenhoff, Noordhoff enz. Inmiddels ben ik auteur van ruim zestig educatieve boeken. Zes jaar geleden ben ik gestopt met lesgeven en ging ik fulltime schrijven. In mijn vrije tijd golf ik graag. Ik hou ook van reizen.

Ik heb een maandelijkse column in Nieuwsblad Heiloo. Die wordt heel goed gelezen want ik word in het dorp vaak daarover aangesproken. En dat is natuurlijk erg fijn! Op Instagram heb ik ruim dertigduizend volgers. Ik deel met hun mijn dagelijkse doen en laten en probeer hun op deze manier te inspireren om meer uit het leven te halen. Want genieten van het leven kan ik als geen ander. Influencing op Insta vind ik ook erg leuk. En ik denk dat dit de clue is voor alles wat ik doe en waarom het met steeds lukt om veel dingen te combineren: ik doe alles met plezier en ik geniet ervan.  

Als schoolboeken auteur schrijf ik volgens een vast, door de uitgever bepaald, stramien. Als columniste heb ik ook maar een beperkt aantal woorden om mijn opinie ergens over te uiten. Ik zou dus kiezen voor het schrijven van thrillers waarin ik in ruim vijftigduizend worden alle uitingsvrijheid heb. En dan in combinatie met Insta want aan dat social media kanaal ben ik echt verslaafd. 

Ik heb sinds vijf jaar een relatie met John Bootsman, een toonaangevend persoon in de Nederlandse (en zelfs Europese) drafsport. Door hem ben ik in aanraking gekomen met deze fascinerende paardenwereld. We reizen samen de hele wereld over om vele stoeterijen, paardenveilingen en koersen te bezoeken. Toen ik twee jaar geleden aan het nadenken was over de thema voor mijn nieuwe thriller, zei John spontaan: ‘Doe maar iets met paarden.’ Zo was het idee geboren. Tijdens het schrijfproces heb ik vele mensen uit de paardenwereld geïnterviewd omdat ik wilde dat alle details in mijn boek ook daadwerkelijk kloppen. Een van mijn personages is bijvoorbeeld een paardentrainer. Omdat ik niet zoveel wist over hoe het leven van zo iemand eruit ziet, heb ik een interview gehad met Michel Rothengatter, een paardentrainer uit Callantsoog. We hebben zelf ook paarden, in Nederland en ook in het buitenland. Soms noemt mijn partner een paard naar me. Dat vind ik erg leuk! Zo waren John en ik drie jaar geleden in Australië en bezochten we o.a. Aldebaran Park Farms. John zag daar een zes weken oud Trixton-veulen, was erg onder de indruk en kocht haar hetzelfde dag nog. Ook de naam werd meteen bepaald in de deal: Aldebaran Vera. In 2022 maakte het paard veel furore en werd direct een van de beste jonge merries van Australië. 

Moordende paardenrace is een uiterst spannend verhaal over een jonge vrouw die bij toeval in de glamourwereld van de paardensport terecht komt. De achterflap tekst zegt genoeg: Schrijfster Barbara Admiraal wordt verliefd op een succesvolle paardenfokker. De paardenwereld kent ze niet en ze heeft geen idee in wat voor wespennest ze is beland. Als Barbara verdacht wordt van een moord tijdens een paardenkoers op de drafbaan in Wolvega, staat alles op het spel: haar relatie en zelfs haar leven.

Mijn tweede thriller speelde zich af in Heiloo, het dorp waar ik woon. Toen dacht ik al dat het leuk zou zijn om wat filmpjes en foto’s te maken van de locaties waar de gebeurtenissen uit het boek plaatsvonden. Ik heb het idee toen om diverse redenen niet uit kunnen voeren maar het bleef wel in mijn hoofd zitten. Nu vier jaar later heb ik het dus wel gedaan. Diverse QR-codes in Moordende paardenrace verwijzen naar speciaal voor deze thriller gemaakte filmpjes en foto's van paardenraces, paardenveilingen en dergelijke die de personages uit het boek bezoeken. Ik wil mijn lezers hiermee een extra beleving bieden. 

Mijn thrillers bevatten gemiddeld vijftigduizend woorden. Voor mij is het dan vrijwel vanzelfsprekend dat ik ook inspiratie uit mijn eigen leven inschakel tijdens het schrijven. Ik gebruik locaties die ik heb bezocht, karaktereigenschappen van de mensen die ik heb ontmoet en soms autobiografische elementen. Mensen die me goed kennen, herkennen vele ingrediënten in mijn boeken. 

“De vergelijking tussen Chat GPT en een menselijke schrijver roept vragen op over de unieke capaciteiten en beperkingen van beide. Chat GPT is een indrukwekkende AI-tool die in staat is om coherente en contextuele tekst te genereren. Het kan snel informatie ophalen, diverse perspectieven bieden en zelfs creatieve suggesties doen. Echter, menselijke schrijvers hebben een intrinsieke diepgang en unieke stem die moeilijk te repliceren zijn. Ze kunnen complexe emoties, nuances en subtiele betekenissen overbrengen. Menselijke schrijvers brengen hun eigen persoonlijkheid, levenservaringen en creativiteit in hun werk, waardoor ze een diepere verbinding kunnen maken met lezers. Hoewel Chat GPT efficiënt is en kan helpen bij inspiratie en generatie van tekst, ontbreekt het aan de menselijke intuïtie en het vermogen om diepgang en originaliteit te creëren. In de toekomst zullen uiteindelijk Chat GPT en menselijke schrijvers elkaar aanvullen. Want de combinatie van technologie en menselijke creativiteit kan leiden tot buitengewone literatuur en een rijke leeservaring.”

Ik vroeg aan Chat GPT om 150 woorden te schrijven over het onderwerp ‘Chat GPT versus menselijke schrijver’. Het antwoord las je hierboven. Goede tekst, toch? Misschien een beetje te moeilijk qua woordenkeuze. Maar je kunt aan Chat GPT ook vragen om de tekst te vereenvoudigen. Dan haalt het de woorden weg zoals AI-tool, wat overigens artificiële (oftewel kunstmatige) intelligentie betekent. Op dit moment kan Chat GPT dus korte, duidelijke en emotieloze teksten genereren tot maximaal vier duizend woorden. Maar de tool is natuurlijk in ontwikkeling. Ik vraag me dus af wat het taalmodel over een paar jaar kan. De eerste mobiele telefoons leken uiteraard ook niet op de toestellen van nu. Kan Chat GPT in de toekomst langere aangrijpende stukken tekst schrijven? Een buitengewoon spannende thriller van vijftigduizend woorden? Ik hoop van niet want dan heb ik straks geen baan meer! 

In mijn online ‘Handleiding tot een succesvolle thriller in 9 stappen’ leer ik je alles over het bedenken, schrijven, publiceren en promoten van je thriller. Ik heb het stappenplan uiteraard zelf uitgeprobeerd en… hij werkt! Binnenkort ga ik ook live workshops geven over 9-stappenplan.

Als ik de hele dag aan het schrijven ben, dan is het voor mij niet ontspannend om ’s avonds een boek te gaan lezen want mijn ogen zijn te moe voor nog meer letters. Dan luister ik liever naar een boek op Storytel. In de vakantie lees ik wel heel graag. Zo heb ik tijdens de afgelopen zomervakantie de nieuwste thriller van Saskia Noort gelezen, De nazaten.

Ik ben nog niet begonnen aan een nieuwe boek. Maar schrijfplannen heb ik zeker. Zo wil ik dat mijn volgende thriller zich wederom in de paardenwereld afspeelt. Ik heb een zaadje geplant in Moordende paardenrace die kan leiden tot een deel 2. 

Moordende paardenrace wordt vertaald in het Roemeens en ook beschikbaar gesteld voor in de boekhandels en bibliotheken in Moldavië en Roemenië en dat vind ik, op zijn minst, bijzonder.