Het is iets wat veel auteurs doen, tijdelijk een huis huren om je terug te trekken zodat je een boek kunt schrijven. Ava Collette, de hoofdpersoon in dit boek schrijft een kookboek met traditionele gerechten uit New Engeland en ze huurt een oud landhuis aan de kust, Brodie’s watch. Eigenlijk vlucht ze voor iets wat ze het afgelopen jaar heeft gedaan maar dat weet niemand. Ava belandt in een soort spookverhaal. Nachtelijke bezoeken van een geest die alleen zij ziet en voelt. Ze duikt in het verleden van het huis en komt een overeenkomst tegen tussen alle vrouwen die er voor haar gewoond hebben. Of speelt iemand in op de verhalen die de ronde gaan?

Ava moet de spoken uit haar verleden en uit het verleden van Brodie’s watch trotseren en dat is niet zonder gevaar. De cover is hee erg mooi gemaakt vind ik, Brodie’s watch en een mooi gezicht, doet al wat spookachtig aan. 

Tess Gerritsen is bekend als auteur van de detective serie over Rizzolli en Isles en andere spannende thrillers. Het is denk ik een uitdaging voor haar geweest om dit verhaal te schrijven. Een spookachtige thriller met een beetje erotiek erin. Dit kan ze dus ook! De personages en het verhaal zijn goed uitgewerkt en maken dit tot een boeiend verhaal met een duidelijke verhaallijn. Ze neemt de ruimte voor de geschiedenis van het spookhuis en de afstandelijkheid van de dorpelingen goed uit te werken in dialogen tussen de toerist (Ava) en bijvoorbeeld de makelaar en de dokter. Ze beschrijft kort en krachtig de gerechten die Ava uit haar mouw schudt en maakt de lezer hongerig naar meer, meer spannende verhalen en deze gerechten (helaas ontbreken de recepten). Ik ben echt benieuwd waar Tess Gerritsen hierna weer mee zal komen. Want ze heeft mij wederom verrast.

Ongenadig is een mooie thriller die goed wordt opgebouwd, waarvan niets teveel gezegd wordt op de achterflap en een thriller waarin de lezer zich op meerdere momenten flink laat verrassen en soms ook gruwelen. Ik moest soms erg denken aan de thrillers van de Amerikaanse naamgenoot van Karin Hazendonk…die kan sommige momenten ook heerlijk met details om de hoek komen en de lezer verrassen.

Het verhaal komt wat langzaam op gang, er wordt uitgebreid verteld hoe Carol het allemaal geregeld heeft dat ze naar Frankrijk kon vertrekken voor 8 weken en wie en wat ze allemaal achterlaat. Dat Carol een writers block heeft is al snel duidelijk. Het is mooi hoe de spanning van het afleveren van een nieuw boek beschreven wordt, heel herkenbaar voor auteurs lijkt me. Na het lezen van de achterflap zat ik met spanning te wachten tot hét zou gaan gebeuren. De buurvrouw en de moord. Na deze gebeurtenissen verandert de roman met een beetje spanning naar een spannende thriller want er is sprake van gevaar, een eng figuur en je hoopt dat hun plan slaagt. Het verhaal lijkt uiteindelijk te draaien om het vinden van jezelf en keuzes durven maken. Dat geldt in ieder geval voor de hoofdpersonen. Het is een boek waarin de personages die de grootste rollen spelen uitgebreid beschreven worden en ook goed uit de verf komen. De personages om de hoofdpersonen heen spelen wat meer op de achtergrond waardoor er een mooi evenwicht is tussen de personen Het einde is mooi, het plaatje klopt en laat de lezer met voldoening achter. Ik zie je is een heerlijk boek om te lezen, dat komt vooral door de prettige en rustige schrijfstijl van Michael Berg.

Katie Lowe studeerde af aan de Universiteit van Birmingham. Ze startte met schrijven van haar blog in 2012 waar ze over body image, feminisme en gezondheid schreef. In 2019 keerde ze terug naar Birmingham om te promoveren in de Engelse literatuur met haar proefschrift over vrouwelijke woede in het literaire modernisme en het #MeToo tijdperk. 

De vier meisjes met gesloten ogen liggen met hun hoofden tegen elkaar op de bloedrode cover. Een prachtige cover voor een thriller. 

Furie speelt zich af in een kustplaats in Engeland. Een plaatsje waar vroeger in de 17e eeuw heksenprocessen plaatsvonden. Violet verliest haar vader en zus bij een ongeluk en krijgt een studiebeurs op Elm Hollow, een particuliere meisjesschool. Ze wordt in een select groepje toegelaten, een groepje bestaande uit Robin, Alex en Grace. Ze raakt geïnteresseerd in hekserij en zwarte magie en volgt samen met de andere drie meisjes geheime lessen van juf Annabel in de torenkamer. Wanneer het lichaam van een verdwenen meisje wordt gevonden, gaat Violet twijfelen aan alles; aan de docenten, haar vriendinnen en zichzelf. 

Furie is het debuut van Katie Lowe en start met een spannende proloog dat uitnodigt verder te lezen. Het verhaal is verdeeld in de vier jaargetijden en start met de herfst. De verwarring begint: De lange zinnen in een soort ouderwetse schrijfstijl vergen concentratie tijdens het lezen. Soms is het nodig de stukken nogmaals lezen om te begrijpen wat er precies staat. Er is veel uitleg over schilderijen en literatuur tijdens de lessen van juf Annabel dat ervoor zorgt dat de spanning op dat moment uit het verhaal wordt gehaald. De lessen in de torenkamer zijn moeilijk te volgen. Toch heeft het verhaal spanning als het over het leven van de vier meisjes gaat en het verdwenen meisje wordt gevonden. De karakters van de vier meisjes blijven ietwat vaag en er is meer sprake van tweedeling (twee meisjes tegen twee andere meisjes) dan van personages. Het is moeilijk om sympathie op te brengen voor een van de meisjes. Jammer dat de personages niet meer diepgang hebben gekregen. Het onderwerp hekserij is een prima onderwerp dat zich uitstekend leent om een spannende, geloofwaardige thriller over te schrijven. In Furie zat zeer zeker meer in dan er nu is uitgekomen en dat is jammer. 

Lezers die interesse hebben in de onderwerpen die aan bod komen in Furie, zoals het occulte, de macht van vrouwen door de eeuwen heen, hekserij en moord, komen zeer zeker aan hun trekken en hebben waarschijnlijk een heel andere mening over dit boek.

Kim is ongelukkig getrouwd met Simon en heeft al ruim een jaar een buitenechtelijke relatie met Martijn. Als Kim een afspraak heeft met Martijn komt hij niet opdagen. Maar in de badkamer van de hotelkamer waar ze hebben afgesproken vind Kim een dode vrouw. Wie is die vrouw, waarom is ze vermoord en heeft Martijn hier iets mee te maken? Kim neemt een beslissing die haar zal blijven achtervolgen.  

Eva werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. Ze wordt regelmatig geplaagd door traumatische herinneringen uit haar jeugd en enkele mysterieuze moorden lijken hiermee samen te hangen. Kim en Eva kennen elkaar niet maar nadat Kim de dode vrouw heeft aangetroffen raken hun levens ongewild met elkaar verstrengeld. Los van elkaar proberen Eva en Kim de waarheid te achterhalen en dat heeft voor beiden verstrekkende gevolgen.  

Kamer 305 start met een fragment dat zich afspeelt in het leven van Eva, in 2015. Dit fragment toont een heftige situatie uit het verleden van Eva en duidelijk is dat alleen al hierdoor Eva een trauma heeft opgelopen. Dan is er een sprong in de tijd, naar 2018. Hier is een personage aan het woord, en er wordt niet kenbaar gemaakt wie dit is. Tussendoor zullen we nog meer hoofdstukken tegenkomen met dit (nog) onbekende personage en dit roept uiteraard vragen op.  

Een half jaar verder. We volgen vier personages. Martijn, Kim, Eva en de onbekende. Alle personages vertellen vanuit de eerste persoon. De personages wisselen elkaar continu af door middel van over het algemeen korte fragmenten. Hieraan zien we al dat Franssen een hele goede techniek beheerst. Het steeds overschakelen van de een naar de ander kan het moeilijk maken alles goed bij elkaar te houden. En het maakt het best ingewikkeld. Maar Franssen lijkt hier weinig moeite mee te hebben. De lijnen worden mooi compact en overzichtelijk gehouden al is het wel zo dat zodra er een verbinding lijkt te komen deze het volgend moment weer even verbroken worden. Totdat ze toch definitief verbonden worden. Net allemaal tandwieltjes, die steeds weer een andere kant opdraaien, zoekende naar het goede punt om zich aan elkaar vast te klikken.  

Franssen doet goed haar best zo min mogelijk weg te geven. Toch slaagt de auteur er bij mij niet in om alles tot aan het eind verborgen te houden. Er borrelen langzaam wat vermoedens op al blijven er eerst nog wat twijfels. Dan als een donderslag aan heldere hemel wordt dat punt bereikt waarop (bijna) alles duidelijk wordt. Er moeten daarna alleen nog wat puntjes op de i gezet worden en ook dit doet de auteur op eigenzinnige wijze. Inclusief een kleine surprise op de allerlaatste bladzijde, al is dit toch ook wel iets wat een beetje was te verwachten… 

Kamer 305 is wederom het bewijs Franssen over talent beschikt. Eerder liet ze dit al zien met de thriller Schaduwen en het succes hiervan weet ze met dit boek zeker te evenaren. De wijze van opzet, de uitwerking en een verhaal met originaliteit, dat ervoor zorgt dat de lezer volledig het boek ingetrokken wordt. En eenmaal aan het lezen slaagt de auteur er met haar enerverende schrijfstijl de lezer zodanig aan het boek te binden dat het zwaar valt het boek even terzijde te leggen. Dit is zo’n boek die na de laatste bladzijde een gevoel van teleurstelling oproept. Omdat het zo genieten was en even is het of je in een groot gat valt en niet meer weet wat te doen. Gelijk een volgend boek oppakken lukt niet, want Kamer 305 zit nog te veel in het hoofd en het heeft tijd nodig voordat dit boek losgelaten kan worden. Een thriller om nog geruime tijd van na te genieten…  

Kamer 305 laat van begin tot eind volop genieten van een krachtige en vooral unieke thriller.

Op de cover een vrouw gehuld in een trouwjurk afgebeeld voor een stenen muur. Het is alsof de vrouw langzaam verdwijnt in de stenen muur. Zeer passend bij het verhaal en mooi bedacht, al heeft de cover wel een sombere uitstraling. In het verborgene begint met een inleiding dat in een ander lettertype gedrukt staat. Het is nog niet duidelijk wat dit met het verhaal te maken heeft. Ook tussendoor zijn er hoofdstukken in dit andere lettertype die langzamerhand in het geheel geplaatst kunnen worden. Het verhaal zelf wordt verteld door Vera, in de eerste persoon. Tijdens de kennismaking met Vera voel je haar wanhoop, ze wil zo graag een partner voor het leven maar de mannen zien haar niet staan. De gedachte om altijd alleen te blijven jaagt haar angst aan. De pogingen die ze doet voelen krampachtig aan en leiden vooralsnog tot niets. Haar niet zo fijne jeugd en vernederingen die ze heeft meegemaakt, hebben Vera getekend. Er is een gevoel van medelijden maar ook nieuwsgierigheid naar haar. Waarom lukt het haar niet een partner te vinden, op elk potje past een dekseltje toch? Is het haar houding, afwijzend, een muurtje? En dan haar werkgever, een onsympathieke man die zijn handjes niet thuis kan houden. Gelukkig heeft Vera weinig last van hem.

‘Behoedzaam haal ik er een stofdoek overheen, terwijl ik me bedenk dat Jill en ik niet veel van deze vogeltjes verschillen. Ieder op onze eigen manier zijn we uniek, maar ook kwetsbaar en breekbaar.’

Er is in het begin originaliteit in de zin van dat de rollen zijn omgedraaid. Maar wel is er gelijk de gedachte hoe het verhaal interessant kan worden gehouden als er nu al zoveel gebeurd is. Wat kan de auteur nog toevoegen om de lezer aan het boek gekluisterd te houden en langdradigheid tegen te houden. Zodra die gedachte opkomt wordt er een draai aan het verhaal gegeven waarmee Kleine de lezer verrast. Mocht er al een negatieve verwachting zijn opgekomen dan wordt deze abrupt weggevaagd. Vanaf de twist zijn er meerdere onverwachte wendingen In het verborgene die het geheel onderhoudend en spannend maken. De meerdere lijntjes in het verhaal zijn mooi compact opgezet en blijven goed te volgen waarbij Kleine de spanning regelmatig kort laat afzwakken om deze daarna weer vlot op te voeren. De uitwerking naar de plot toe is als een sneeuwbaleffect, iets dat klein lijkt te beginnen wordt steeds groter en meer onvoorspelbaar.  

‘Zonder aanleiding overvalt me een ongemakkelijk gevoel, terwijl ik voor het stoplicht sta te wachten. De gedachte dat ik bespied word, neemt bezit van me en bezorgt me kippenvel.’ 

De meerdere thema’s die In het verborgene zijn verweven zijn actueel en laten een verrot stukje van de wereld zien. Een voorbeeld van hoe er misbruik gemaakt wordt van de zwakkeren en hoe dit uit de hand kan lopen. Waar het draait om geld en dat iemand heel ver kan gaan om zijn doel te bereiken. In het geval van Vera draait het niet om geld, maar om de liefde en ook daarin kan iemand te ver doorslaan. Kleine laat in dit boek wederom haar talent zien de personages zo uit te werken dat ze als het ware tot leven komen. Mede door haar werk weet ze een goed beeld van een persoon te kunnen vormen en door een verfijnd stukje psychologie de personages krachtig uit te werken. Maar toch zal de lezer zich bij het slot afvragen: Hoe goed kun je iemand kennen? 

In het verborgene is een spannende, psychologische thriller. Marcelle Kleine brengt personages tot leven en de verweven psychologie laat veel inlevingsvermogen zien.

Lauren is opgepakt en gearresteerd. Ze wordt ervan verdacht haar buurjongen te hebben vermoord. Zelf kan ze zich niet voorstellen verantwoordelijk te zijn maar alles spreekt tegen haar. Ze probeert te achterhalen wat er nu precies gebeurt is, maar ze kan alsnog niet bewijzen dat zij onschuldig is. Lauren raakt langzaam de realiteit kwijt wat ten koste gaat van haar gezin. Het vertrouwen is weg en ook haar geliefde raakt steeds verder van haar verwijderd. Toch is Lauren ervan overtuigd dat hier sprake is van een groot misverstand maar tijdens de zoektocht naar de waarheid brengt ze haar eigen leven in gevaar.

‘Niemand ziet me, niemand hoort me en als ik er niet in slaag weg te komen, ga ik hier dood.’ 

Een proloog die er gelijk flink inhakt en de verwachting naar de rest van het verhaal inluidt. De cover is ietwat mysterieus, roept vragen op en past prima bij deze psychologische thriller. 

Bonuszoon is de debuutthriller van Antoinette Kalkman, een debuut die al voor het verschijnen een bepaalde verwachting oproept. Het boek wordt vertelt vanuit de perspectieven van Lauren en Ellen. Lauren vanuit de eerste persoon en Ellen vanuit de derde persoon. Twee verhaallijnen die zich afspelen in het heden en verleden, een proloog die een stukje toekomst laat zien. De proloog weet de lezer meteen nieuwsgierig te maken waardoor er graag doorgelezen wordt. Eerst is er de kennismaking met Lauren en komen we te weten wat er precies gebeurd is, waarom Lauren verdacht wordt van moord. Tussendoor maken we kennis met Ellen, een personage waar moeilijk een gezicht bij te denken is. Er is altijd wel een bepaald beeld voor te stellen bij een personage, maar dit blijft bij Ellen achter. Niet omdat dit personage niet goed uitgewerkt wordt. Juist wel, maar dit personage heeft meerdere gezichten en dat weet de auteur perfect te benadrukken. 

Kalkman heeft met Bonuszoon een domestic noir thriller geschreven die doet denken aan de thrillers van bijvoorbeeld Loes den Hollander. Een thriller die zich afspeelt in de huiselijke sfeer met gewone mensen zoals jij en ik als hoofdpersonages. De auteur weet de personages heel goed tot leven te brengen, vooral bij Lauren worden de gevoelens en gedachten een op een overgebracht waardoor deze diep naar binnen dringen. Ellen daarentegen geeft een wat unheimisch gevoel al wordt al snel duidelijk dat traumatische situaties uit het verleden haar gevormd hebben. 

Een gedegen uitwerking van de personages en een verhaal met een almaar voortdurende onderhuidse spanning. Een diversiteit aan thema’s die verweven zijn in het verhaal. Kalkman weet de verhaallijnen goed bij elkaar te houden, strak maar toch ook onvoorspelbaar. In Bonuszoon staat eigenlijk het verhaal een beetje op de achtergrond al geeft de plot wel enige opluchting. De personages trekken de grootste aandacht en laten genieten van de subliem neergezette psychologie. Mijn petje af voor dit debuut!

‘Bonuszoon haalt zijn kracht uit de personages en het is intens genieten van de indringende psychologie.’

Olga is huisvrouw en samen met haar man Matthijs en haar dochter Juliette lijdt ze een ogenschijnlijk gelukkig leven. Maar als Matthijs verstrikt raakt in duistere zaakjes, haar dochter begint te puberen en er een ruzie met de buren ontstaat, worden er kleine barstjes zichtbaar. Doordat Matthijs op zijn werk onder druk staat, sluit hij zich af van Olga. Hij houdt wat voor haar achter, maar wat? Als ze alles dreigen te verliezen grijpt Olga in. Maar dan blijkt alles toch iets anders in elkaar te zitten.  

Mama is hier is verdeeld in drie delen en verhaalt vanuit het perspectief van Olga vanuit de eerste persoon. Zweers heeft een setting gebruikt die veel op haar eigen woonomgeving lijkt en blijft hierdoor dicht bij zichzelf. Als Olga tijdens een jubileumavond per ongeluk iets opvangt over haar man, zijn de eerste twijfels een feit. Vanaf dat moment volgen de gebeurtenissen elkaar razendsnel op. Matthijs is een man die altijd alles onder controle heeft maar nu wankelt alles en hij sleept zijn gezin er in mee. Olga wil helpen maar het lijkt erop dat ze alles alleen maar erger maakt.

‘Emoties en gedachten schoten door me heen, maar ik was niet in staat er een coherent geheel van te maken. Opeens wist ik het niet meer. Wat goed was. Wat fout. Wie, wat, waarom, waarvoor.’  

De schrijfstijl van Zweers is eenvoudig en lekker soepel en door alles dicht bij huis te houden voelt het geheel vertrouwd. De puberperikelen met Olga haar dochter zijn herkenbaar al wordt het in deze setting klein gehouden waardoor dit wat naar de achtergrond verdwijnt. In Mama is hier zien we een vrouw die er alles voor over heeft om haar gezin en veilige haven te beschermen en te behouden. Een vrouw die grenzen overschrijdt waarvan ze nooit verwacht had deze te overschrijden. Zij levert de strijd terwijl haar man een beetje afwachtend is, niet wetende wat te doen. Alleen is Olga wel een beetje naief wat in haar handelen sterk terugkomt. Matthijs leren we kennen als een man die op een gegeven moment met zijn rug tegen de muur staat en denkt dat het allemaal wel goedkomt. Een man waarvan zijn trots wordt gekrenkt.  

‘Hij had zelf een brandstapel gebouwd, en was nu verongelijkt dat iemand daar een vlammetje bij hield.‘  

Mama is hier is een thriller met een goed tempo en een fijne dosis psychologie en als de plot lijkt te zijn bereikt, komt er toch nog een onverwacht gegeven achteraan. Misschien lag dit een beetje voor de hand, toch was dit idee ondertussen weggezakt waardoor het als een verrassing kwam. Een psychologische thriller waarbij niet alleen overlevingsinstincten tevoorschijn komen maar ook het moederinstinct sterk aangesproken wordt.

De uitverkorene is het tweede deel uit de trilogie met Bianca van Dijk en Joris Vischjager in de hoofdrol. Uit de bloederige afbeelding op de cover kan je een wraakengel ontwaren. Dit past perfect bij het verhaal. Het verhaal is ingedeeld in vier delen. In deel één onderzoeken Bianca en Joris van de afdeling Moordzaken de ontvoering van Lizy. Zij is een dochter van een rijke ondernemer. De ontvoerder eist een flinke som losgeld, niet voor zichzelf maar voor 87 andere mensen. Enige tijd later wordt Lizy dood gevonden. Dit is het begin van een aantal gruwelijk gepleegde moorden. De politie tast lange tijd in het duister. Deel twee lijkt een compleet ander verhaal, namelijk het verhaal van de jeugd van de dader en zijn ontwikkelingen. Vanaf deel drie wisselt het vertelperspectief tussen Bianca (de politie en het onderzoek) en de dader (zijn beweegredenen). 

Alhoewel De uitverkorene het tweede deel is van de trilogie, is deze uitstekend los te lezen. Het betreft een mooi afgerond verhaal waarin de spanning nergens inzakt en de eigen schrijfstijl van Znidarsic prettig leest. Hij schuwt niet om de moorden op een gruwelijke wijze te beschrijven. De korte hoofdstukken maken dat je snel nog een hoofdstuk wilt lezen. Het is geen whodunnit omdat al vrij snel duidelijk is wie de dader is maar het is beangstigend om te lezen hoe deze persoon streng gelovig is opgevoed. Dit maakt hem tot de man die hij uiteindelijk wordt. Het is beangstigend dat kijkje in het hoofd van de dader die uiteindelijk de grens oversteekt, de grens tussen goed en kwaad, en kiest voor de andere kant. Geloof speelt een grote rol in dit verhaal en de vele bijbelteksten zijn soms wat te veel maar essentieel voor het verhaal. Vooral het personage van de dader is tot in de puntjes uitgewerkt, Bianca echter iets minder maar er komt nog een derde deel. De plot is voorzien van een prima opbouw en eindigt verrassend. 

Igor Znidarsic heeft met De uitverkorene een spannende thriller geschreven die de lezer een kijkje laat nemen in het hoofd en het ontstaan van een seriemoordenaar. Na het lezen van dit boek wil je nog maar een ding: Deel 3 lezen!

Jacky is parfumeur en net bezig met een geursessie als ze gestoord wordt door de telefoon. Maar het is dringend. Haar zus Christine, die in hun geboorteplaats Nice woont en daar een makelaarskantoor runt, is na een nare val in coma geraakt. Jacky neemt de eerste de beste vlucht naar Nice. Eenmaal bij haar zus lijkt er opzet in het spel te zijn en Jacky gaat op onderzoek uit. Tegelijkertijd wordt Jacky geconfronteerd met haar verleden en ontdekt dat dit verleden meer geheimen voor haar heeft dan ze had gedacht. 

‘Emotioneel afstand nemen van deze specifieke plek op aarde lukte haar maar niet. Het was alsof de stad niet toeliet dat ze zou vergeten wat hier allemaal was gebeurd.‘  

De cover van Nice doet heerlijk zomers aan en laat verlangen naar vakantie. De achterflap maakt gelijk nieuwsgierig en doet gretig op het verhaal aanvallen. Het boek verhaalt vanuit het perspectief van Jacky, in de derde persoon en al vanaf het begin is er een mysterieus tintje in het verhaal. De schrijfstijl van Kiki van Dijk is eenvoudig en toegankelijk waardoor het boek vlot leest. Fijne korte hoofdstukken, een prettig te lezen lettertype en een ruime bladspiegel geven ook een fijne leesbaarheid. Door het voortdurend toevoegen van spannende ontwikkelingen blijft de lezer geïnteresseerd en tot doorlezen gemaand.  

Het verhaal is deels voorspelbaar maar toch zijn er ook onverwachte fragmenten die laten verbazen waardoor er een fijne spanningsboog gecreëerd wordt. De personages lijken in het begin wat oppervlakkig maar al naar gelang de rol die ze spelen, krijgen een aantal enige diepgang mee. Familiebanden worden aangehaald en oude herinneringen die diep waren weggestopt komen beetje bij beetje terug. De cliffhanger maakt duidelijk dat jaloezie en het zich achtergesteld voelen het onderliggende thema is. Een thriller die garant staat voor een paar uurtjes ontspannen leesplezier. 

Nice is een mooie combinatie van spanning, mysterie en ontluikende liefde.

De 39-jarige Marit is weer helemaal terug na een moeilijke periode na het stuklopen van haar relatie en haar baan als advocate vaarwel gezegd te hebben. Ze woont in een mooi appartement in de Jordaan en runt een yogaschool. Toch ontbreekt er na enige tijd iets. Ze wil graag een man ontmoeten die met haar samen oud wil worden en een kindje zou ook niet verkeerd zijn. Via haar vriendin Susan komt zij in aanraking met de datingssite Perfect Match. Zou het haar dan toch lukken om die ene ware persoon hier tegen te komen. Al snel heeft Marit een ‘perfect match” met de Zweed Nils. Na een maand is het dan zover: ze hebben een date. Echter twijfelt Marit wel, want is dit niet te vroeg? Door de yoga heeft ze een eigen mantra gevonden’ “Nobody can steal your inner space”. Nils is charmant, lief, aardig en verliefd op Marit en andersom. Zij kan aan niets anders meer denken dan aan hem. Maar dan begint toch langzaam de twijfel toe te slaan bij Marit….blijkt de perfecte match dan toch te mooi om waar te zijn?  

“Oplossingen of acceptatie groeien in stilte, niet onder de lappendeken van de afleiding”. 

De cover pakt meteen. Op een stoel zit een vrouw ineengedoken met haar handen in het haar. Je vraagt je meteen af wat er mis is of is gegaan. De achtergrond is zwart. De titel valt meteen op door de twee kleuren wit en rood. Het zet je aan het denken, zou er bloed vergoten worden. Het boek begint met een afschuwelijk proloog. Nadat Marit haar match heeft gevonden spat de verliefdheid van de bladzijden. Langzaamaan wordt de spanning opgebouwd. Actuele thema’s komen aan bod, zoals de welbekende datingssites, liefde, twijfel, vertrouwen en uiteindelijk wraak……en dan slaat het noodlot toe.

Ik vond Perfect match een spannend en goed boek. Het las vlot weg, makkelijke zinnen en goede zinsopbouw, je achterlatend met een beklemmend en afschuwelijk gevoel. Het boek was in no time uit. Welke keuze maakt Marit? De titel past achteraf gezien op twee manieren goed bij het verhaal. Hoe…dat mag je zelf ontdekken. 

Patricia Snel studeerde Italiaanse taal- en letterkunde en kunstgeschiedenis. Zij werd bekend met De Expat, een van de best verkochte thrillers van 2013. Na een jarenlang verblijf in Singapore en op de Kaaimaneilanden keerde zij in 2016 terug naar Amsterdam. Ze woont en werkt op haar woonboot Gratia Deo. Haar laatste thriller Expat Exit, werd opnieuw een bestseller.

Camilla Läckberg heeft met de Gouden kooi een nieuwe thriller geschreven, de enige overeenkomst met haar vorige boeken is dat Faye ook uit Fjällbacka komt, net als Patrik en Erika. Verder staat het er helemaal los van! Ik kon wel de typische schrijfstijl van Camilla Läckberg herkennen. Ze werkt met verhalen uit het heden en verleden en die brengt ze dan op het einde bij elkaar. Ook het verhaal vanuit verschillende punten bekijken, iets wat Camilla vaker doet in haar boeken, zorgde ervoor dat ik geboeid en nieuwsgierig bleef. Wat wel nieuw was waren de erotische scenes die soms best ver gingen. Dat kon ik niet echt waarderen. Verder heb je in het begin het gevoel dat je, los van de proloog, een roman aan het lezen bent. De onderhuidse spanning tussen de hoofdpersonen en de gebeurtenissen kun je wel een beetje voelen. Dan wordt het een spannende roman en op het laatst komt de thriller aan de beurt. Ze houdt je daarbij zeker op het einde echt bij het verhaal en laat je op het eind verbaasd achter. Alle losse eindjes zijn netjes afgewerkt op eentje na maar dat is absoluut niet storend. Ik moest eerst de Fjällbacka serie loslaten en toen kon ik echt wel genieten van het lezen van deze thriller.

Het boek begint met een hypnosesessie, waarbij medium Cassandra Tara terugbrengt naar haar verleden. Tara was tien toen haar ouders omkwamen bij een auto-ongeluk. Daarna gaat het verhaal naar het programma De trip dat op Hawaï wordt opgenomen. Diego heeft hieraan meegewerkt als tekstschrijver en Tara is op het eiland om verslag te doen voor de krant. Als lezer maak je kennis met de presentator van het programma Thierry de Beauregard en de kandidaten. Voor Nederland doen de sexy Renate en boomlange Willem mee. Als Willem een ongeluk krijgt, neemt Diego zijn plaats in. Dat vond ik vreemd, want het lijkt mij dat zoiets niet kan dat een frisse kandidaat het overneemt. Medium Cassandra heeft ook een flinke rol in het verhaal, want Tara wil meer weten uit haar verleden en gaat steeds terug naar het andere eiland voor een nieuwe hypnosesessie. Daarnaast kom je het een en ander te weten over het leven van Cassandra, die getrouwd is met Wolfgang Kaiser die in de gevangenis in Duitsland zit. Als Tara op een eiland 500 kilometer verderop over Cassandra hoort praten, krijgt ze nieuwe informatie en gaat ze op zoek naar meer gegevens. 

Wat mij nog opviel was de proloog op pagina 10 waarin de hand van Tara werd vastgegrepen en hetzelfde verhaal op pagina 248 waarin ze de hand van haar moeder zocht en vond. Een slip of the pen? 

Het boek bestaat uit maar liefst 65 korte hoofdstukken. Door Nathalies heldere manier van schrijven vlieg je er zo doorheen. Nadat ik Paradijsvogels had gelezen was ik erg enthousiast over haar en haar personages Tara en Diego. Helaas moet ik bekennen dat ik De trip een tegenvaller vond. De karakters hebben niet de diepgang van Paradijsvogels en een aantal wendingen vind ik onrealistisch. Van het stoere en slimme duo is in dit boek niet zoveel over, want beide nemen ze domme beslissingen. De plot met het belangrijke pakketje uit Duitsland vond ik vergezocht en te eenvoudig. Toch is De trip een leuk vakantieboek. Niet de literaire thriller die op het omslag staat.

Een spannend boek waarbij je constant op het verkeerde spoor wordt gezet. Sayer worstelt met haar verleden door haar overleden ouders en overleden man waardoor ze snel boos wordt. Op een gegeven moment heeft de kunsthistoricus James interesse in haar en vraagt haar mee uit eten. Hier lees je niets meer over dus dat miste ik. Ook is het plot zo geschreven dat er wellicht een vervolg volgt op dit verhaal. Het boek bevat veel psychologie en zit goed in elkaar. Er zaten wel veel moeilijke woorden in dus een uitleg wat het betekent zou handig zijn geweest. Al met al wel een aanrader.

‘Gekooid’ brengt je aardig dicht bij het zieke brein van een misdadiger. En juist dat fascineert de intelligente FBI-neuroloog Sayer Altair. Ze is vastberaden om de meest verdorven geest te doorgronden. Sinds de dood van haar verloofde is ze een onderzoek gestart naar afwijkingen in de hersenen van seriemoordenaars. Als er een jong meisje dood gevonden wordt, opgesloten en verhongerd in een kooi, is Sayer de aangewezen persoon om het onderzoek te leiden, en samen met het team deze gruwelijke moord op te lossen. Sayer ontdekt dat er nog een meisje gevangen is genomen. Is hier een seriemoordenaar aan het werk? Is Sayer nog op tijd om het meisje uit de handen van de moordenaar te redden?  

Cooper heeft met ‘Gekooid’ een spannende, lugubere thriller neergezet. Zo gruwelijk dat ze je meermaals laat huiveren. Ze gebruikt intrigerende elementen in haar verhaal zoals gedragswetenschap, neurologie en criminologie. Het verhaal leest vlot, heeft een gemakkelijke schrijfstijl, korte hoofdstukken en zit qua plot goed in elkaar. Af en toe stuiten we op een voor ons onbekend woord. ‘Gekooid’ is geloofwaardig en origineel, herbergt actie, maar ook de nodige dosis humor is erin meegenomen. Spannende gebeurtenissen worden afgewisseld met wat rustige momenten. Het personage Sayer Altair is goed uitgewerkt, je leert haar langzamerhand beter kennen, en kunt je goed inleven in haar karakter. ‘Gekooid’ is het eerste deel met Sayer als hoofdpersoon. Dit personage en haar team lenen zich goed voor een serie. We kijken dan ook reikhalzend uit naar deel 2. ‘Gekooid’ valt goed onder het kopje ‘Vrouwenthriller’ maar ook menig man zal hier enorm van genieten. Ik waardeer het met 4 sterren! Op naar een volgend deel.

Desondanks is ‘Gekooid’ een spannende thriller die vanaf het begin aanvoelt als een Netflix-serie. De auteur Ellison Cooper, buiten Washington DC tussen senators opgegroeid en ervaren moordonderzoeker, weet dus wel waar ze het over heeft. Alleen de plot is helaas te vergezocht. In juli 2019 komt deel 2 van deze reeks uit met de titel ‘Buried’ (Begraven). Dan weet de auteur de lezer hopelijk te boeien met een nieuwe moordzaak en meer details over de verdachte dood van Sayer’s echtgenoot. Dan weet de auteur de lezer hopelijk weer te boeien.

FBI-neuroloog Sayer Altair heeft het allemaal; ze is intelligent, vastberaden en opgeleid om de meest verdorven geest te analyseren. Sinds de dood van haar verloofde Jake stort zij zich volledig op haar onderzoek naar afwijkingen in het brein van seriemoordenaars. Wanneer de politie een uitgehongerd jong meisje in een kooi dood aantreft, is Sayer de aangewezen persoon voor dit onderzoek. Het slachtoffer blijkt de dochter van een bekende senator te zijn. Dit maakt het de zaak niet makkelijker door alle media-aandacht. Wanneer Sayer en haar team er achter komen dat er vermoedelijk nog een meisje onder dezelfde omstandigheden gevangen moet zitten en er wellicht sprake is van een seriemoordenaar zetten ze alles op alles om een tweede moord te voorkomen en deze moordenaar te stoppen.  

Gekooid is deel een van de serie met FBI-neuroloog Sayer Altair. De cover is niet echt thrillerachtig. Het had ook een cover van een roman kunnen zijn. Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor het wel lekker vlot leest. Alleen de vertaler gebruikt niet echt voor de handliggende woorden dus soms kom je woorden tegen waarvan je even moet nadenken of opzoeken wat ze betekenen. Ook jammer is het feit dat er onnodige foutjes in het boek zijn geslopen. De dader had ik al vrij snel geraden dus het was in mijn ogen allemaal wat voorspelbaar. Verder kwam de auteur steeds weer met nieuwe verdachten op de proppen, iets dat je vaker in thrillers ziet. Dat was niet echt origineel te noemen. Deze serie over een FBI-neuroloog vind ik wel weer origineel. En altijd leuk om een nieuwe auteur te leren kennen en een nieuwe serie. Dus dit kan een leuke serie worden. Het verhaal bleef mij verder wel boeien en het was spannend genoeg om Gekooid met 3,5* te belonen en uit te kijken naar deel twee van deze serie met Sayer Altair waar we nog meer over Sayer en haar team te weten komen.