Dit noem ik pas een spannend boek, vanaf het begin wordt je in het verhaal getrokken en dat komt vooral door de mooie schrijfstijl van Marieke Damen. De cover brengt je ook al helemaal in de stemming. Marieke beschrijft de situatie waar de zusjes in zitten zo mooi vanuit de belevingswereld van een tienjarige die zich onveilig voelt. En ook de omgeving die vooral met eigen dingen bezig is in plaats van te zien wat er aan de hand is. Ik denk dat het voor veel kinderen ook realiteit is daarom is het goed dat het beschreven is. Dat haar grote zus iets meer meekrijgt is ook goed beschreven en de beschermende rol die ze naar elkaar hebben is ontroerend. Door 2 verhalen in elkaar te weven maakt ze er een mooi geheel van, hoewel ik persoonlijk de gedeeltes die over het verleden gingen mooier vond. Het plot is vrij verrassend en maakt het verhaal compleet. Het verhaal laat je ook na het lezen niet meer los. Ik heb heerlijk gelezen in dit spannende boek.

Wat een spannend en veelzijdig boek! Door de proloog wordt gelijk de nieuwsgierigheid van de lezer gewekt. Vooral als je interesse hebt in verhalen over de 2e wereldoorlog. Wat er toen op Java gebeurde is bij veel mensen niet zo bekend en deze oorlog krijgt nu een stem lijkt het wel. Toch moet je het niet zien als een oorlogsverhaal want het gaat vooral over de volgende generaties die de naweeën van deze periode moeten doorstaan en daardoor in de problemen raken of keuzes moeten maken. Niet uitweiden in eindeloze gesprekken maar de rode draad van het verhaal steeds strakker spannen, Never a dull moment. Soms een momentje van weemoed maar dan weer terug naar waar het verhaal om draait.  

“Urenlange seconden gaan voorbij. Ik wil mijn ogen niet neerslaan, omdat het me moeilijker lijkt om iemand neer te knallen die je strak in je gezicht kijkt.”  

Het net lijkt zich steeds strakker om Ella heen te spannen. Op een gegeven moment voel je als lezer de onmacht die Ella ervaart als ze niet naar huis kan, en ze de macht van haar tegenstanders steeds groter ziet worden. Dat gebeuren er dingen waardoor het einde van het verhaal heel verrassend en onverwacht langs komt. En de lezer opgelucht weer uitademt…. Bernice Berkleef heeft in dit boek een verhaal uit de geschiedenis naar het heden getrokken en omgevormd tot een spannende en veelzijdige thriller waar een echte thrillerliefhebber echt van zal genieten.

“Wat als ik beter had opgelet? Een betere vriend was geweest? Wanhopig zou hij het uit willen schreeuwen, smekend om een geruststelling, van wie dan ook, dat het zijn schuld niet is. Maar hij weet dat hij het zonder zal moeten doen. Dat hij vanaf nu zal moeten samenleven met een onoplosbaar, onuitwisbaar en ondraaglijk verdriet”  

Home begint met veel verdriet en Rémi heeft veel last van schuldgevoelens. Maar de iPad die hem nagelaten is brengt hem ook veel verwarring en is het begin naar zijn zoektocht naar de echte waarheid. En niet alleen Rémi heeft een lange adem nodig om bij de waarheid te komen, ook de lezer. Reims weet alles heel goed verborgen te houden en blijft zo de volledige aandacht van de lezer trekken. 

"Met een paar eenvoudige veranderingen in uw DNA tilt u uw leven naar een hogere dimensie. Dagelijkse beslommeringen worden verleden tijd. Vrij van virussen, bacteriën en veroudering zult u het beste uit uzelf kunnen halen. Leef zorgeloos."  

Reims zet een wereld neer die bol staat van technologische snufjes, ze heeft zich daar ook goed in verdiept. Ze weet dan ook waar ze over praat. Er zijn technische hoogstandjes die handig zijn en in deze tijd dat wij nu met zijn allen grotendeels alles digitaal moeten doen is bepaalde techniek ook goed voor te stellen. Maar stel je voor dat je door eenvoudige veranderingen in je DNA voor altijd beschermd bent tegen ernstige ziektes en virussen. Lijkt een perfect toekomstbeeld, vooral nu, maar de auteur laat zien dat dit niet zo perfect is als het lijkt. Zo zet de auteur niet alleen een spannend verhaal neer, maar buiten alle technische snufjes en dergelijke om geeft ze de personages heel veel menselijkheid mee. Gevoelens die bij verschillende levensfases horen worden uitgelicht en zelfs een vleugje romantiek wordt niet overgeslagen. Dit maakt deze young adult veelzijdig en zal veel jongeren kunnen aanspreken.  

Met Home heeft Reims deze trilogie waardig afgesloten al kan ik me voorstellen dat de rol van Rémi nog niet helemaal uitgespeeld is. De fantasie van de auteur is breed genoeg om een soort van spin-off te schrijven en van mij mag ze.

‘De adem stokt in haar keel. Het briefje van haar vader is vastgenageld aan het hout. De punt van een mes is in het woord ‘antwoord’ gedreven. Hard en diep. Alsof elk antwoord haar verder in de problemen gaat brengen.’  

Terug naar Cornwall verhaalt vanuit wisselende perspectieven en verhaallijnen, waarbij er hoofdstukken zijn die zich afspelen in het verleden, het verleden van de vader van Jill. Deze zijn cursief neergezet waardoor er een goed onderscheid wordt gemaakt. Boersma weet door het raadselachtige briefje meteen een lichte spanning in het verhaal te brengen en een mysterieus tintje toe te voegen. Alleen al de locatie staat garant voor een bepaalde sfeer en door de filmische schrijfstijl van Boersma is het helemaal alsof je er zelf bij bent. Ook al ben je nog nooit in Cornwall geweest, na het lezen van dit boek lijkt het bijna van wel. De achtergrondverhalen die de auteur op haar site publiceert geven een nog meer completer beeld van het geheel en je waant je echt in een andere wereld. 

‘Iets verderop staat een notenboom. De knoestige wortels liggen aan het oppervlak. Het is net alsof de boom zich vastgrijpt in de aarde.’

Cliffhangers zijn een goed middel om de lezer bij de les te houden, mits ze op de juiste manier ingezet worden. En daar heeft Boersma wel een talent voor. Met het gebruik van cliffhangers zorgt ze voor een continuïteit en een almaar voortdurend spanningsveld. En ondanks een klein voorspelbaar feitje loopt het in Terug naar Cornwall toch allemaal anders en is de plot alsnog onverwacht. Het is voluit genieten van een spannend en mysterieus verhaal en eenmaal begonnen met lezen is stoppen gewoonweg onmogelijk. 

‘Ooit zal ik het bericht krijgen dat ik te laat ben. Dat ze weg is. Dat ze zelf de keuze heeft gemaakt om te verdwijnen in de leegte die te groot voor haar is.’ 

Marelle is schrijfdocent maar ook zelf weet ze haar technieken steeds weer te verfijnen. In Terug naar Cornwall geldt dit in het bijzonder voor het hoofdpersonage. Jill is een pittige dame die zich de kaas niet van haar brood laat eten. Een personage die onder de huid kruipt en veel diepgang meekrijgt. De vertrek thrillers van Marelle zijn een verhaal op zich, met een duidelijk begin en eind, maar bij dit verhaal blijft een gevoel hangen waardoor de wens is ontstaan meer van Jill te willen horen. Of dit ook gaat gebeuren? De toekomst zal het leren.

Boersma trakteert de lezer op een fantastische mysterieuze en intrigerende thriller.

‘De bovenkant van haar lichaam ging schuil achter de grote Amerikaanse koelkast, maar ik zag genoeg om te weten dat er iets niet in de haak was. Ze lag zo stil. Veel te stil.‘  

De titel Carmens Kookpunt geeft niet meteen een gevoel een spannend boek in handen te hebben, maar daarentegen geeft de achterflap wel dat gevoel waardoor het boek toch opgepakt wordt. Wat ook juist extra intrigeert is dat er heel weinig over de auteur te vinden is. Na geruime tijd zoeken kwam er alleen een Instagram account te voorschijn, waar duidelijk wordt dat ze een foodvlogger is. Wie is deze auteur? Dit allemaal maakt nog meer nieuwsgierig naar dit verhaal. Ook al gaf de titel even enige twijfel, in de eerste hoofdstukken van Carmens Kookpunt zijn al gelijk zoveel spannende ontwikkelingen gestopt dat deze twijfel al snel verdwijnt. 

Carmens Kookpunt verhaalt vanuit het perspectief van Carmen, in de eerste persoon. Een sympathiek personage en er is al gelijk een goede klik. Als Carmen samen met de tweeling en haar broer aankomt op het eiland, blijkt haar broer niet erg welkom te zijn. De vraag waarom is het eerste wat in het hoofd blijft hangen. En dan even later treffen ze hun moeder dood aan. Heeft ze inderdaad zelf een eind aan haar leven gemaakt en waarom dan? Veel geheimzinnigheid en veel vragen en als lezer wordt je hierdoor gevangen en vastgehouden tot aan de laatste bladzijde. 

‘Mijn toverformule was uitgekomen. De wolken bereikten het eiland en Leo was terug. Maar niet zoals ik het bedoeld had.’

De auteur heeft een fijne, toegankelijke schrijfstijl. De personages worden goed neergezet en vooral Carmen komt zeer dichtbij te staan. Haar vader is dement en rond hem wordt een mooi spanningsveld gecreëerd. Het lijkt wel of hij iets weet, of toch niet? Het thema dementie wordt in het verhaal verweven en geeft tegelijkertijd inzicht in deze ziekte. Maar ook een ander thema wordt aangehaald, het verlies van een kind en hierbij worden de emoties intens neergezet. Emoties die rillingen geven en diep naar binnendringen. Dit alles samen met het spannende verhaal geeft dit boek veel veelzijdigheid. 

Zelfs vind je achterin het boek de recepten die de auteur als foodvlogger in dit verhaal gemaakt heeft.  

Carmen vertelt in Carmens Kookpunt haar verhaal en na het lezen van het nawoord vraag je je af, is dit nu echt, is dit waargebeurd of is het toch fantasie? Allemaal twijfels die nog lang door blijven sudderen…  

‘Een pageturner die een verpletterende indruk achterlaat en van elke regel laat genieten.’ 

Auteurs: Elly van Driel, Esther van der Ham, Marianne Leerkes, Guido Mortelmans, Lucy Neetens, Guus Norden, Rinske Oenema, Tinke van der Poll, Janine van de Raadt, Alexander Roessen, Melania Somers, Titia Schut, Marieke Simons, Remda Spoelstra, Joke Zwaal. 

‘Wijdbeens stond de hoogbejaarde man op het dek van zijn schip. Onwankelbaar. Hij was met zeebenen geboren en zou met zeebenen het graf in gaan.’  

De verhalenbundel Aangespoelde verhalen bestaat uit vijftien verhalen die zijn opgedeeld in vier seizoenen. Zomer, Herfst, Winter, Lente. Vijf verhalen spelen zich af in de zomer, vier in de herfst, drie in de winter en drie in de lente. Een aantal auteurs hebben al eerder kort verhalen of zelfs boeken geschreven, maar er zijn ook auteurs bij die nog aan het proeven zijn en nog moeten ontdekken in bijvoorbeeld welk genre hun talent ligt. 

‘Hij had gehoopt alles los te kunnen laten door de rust op te zoeken. Hij houdt er niet van als mensen net doen alsof hij niet bestaat.’ 

Het mooie aan deze bundel is de verscheidenheid aan verhalen. Spannende verhalen maar ook ontroerende verhalen. Leuke verhalen, romantische verhalen, maar ook wel een heftig verhaal. Elke auteur heeft zijn eigen invulling gegeven aan de opdracht een verhaal te schrijven dat zich afspeelt op een van de waddeneilanden. Verschillende mensen maar allemaal met hetzelfde doel: schrijven…  

Zelf vind ik een verhalenbundel fijn omdat je niet alles achter elkaar door hoeft te lezen, het boek hoeft niet gelijk uitgelezen te worden. Als je een boek even een tijdje terzijde legt, is het vaak noodzaak even terug te bladeren om weer in het boek te komen. Bij een verhalenbundel kun je een bijvoorbeeld elke dag een verhaal lezen. Of je hebt net een boek uitgelezen, nog geen zin om een nieuw boek op te pakken, dan is het heerlijk om even een of twee verhalen uit een verhalenbundel te lezen. Of als je even moet wachten bij een dokter of ergens anders. Of nog even voor het slapen gaan. Aangespoelde verhalen is de tweede bundel in de serie Waddenbundels en de auteurs hebben een hele fijne verhalenbundel samengesteld. Ik kijk al weer uit naar de volgende…

‘Ik heb gehoord dat ze is opgenomen. Dat betekent dat het niet lang meer kan duren. Een prettige gedachte.’  

Lisette haar moeder heeft zich op laten nemen in het ziekenhuis. Ze is ongeneeslijk ziek en thuis gaat het niet meer. Ze vraagt Lisette om een adresboekje op te halen. Een adresboekje dat na het overlijden van de moeder van Lisette erg belangrijk blijkt te zijn. Haar moeder blijkt al jaren een groot geheim met zich mee te dragen en met als enige aanwijzing het adresboekje gaat Lisette op zoek naar de waarheid.

Familiegeluk speelt zich afwisselend af in het heden en verleden. Het heden verhaalt vanuit het perspectief van Lisette, in de eerste persoon en het verleden vanuit Eline, in de derde persoon. Het verleden is belangrijk voor het achterhalen van het grote geheim van de moeder van Lisette. Sevenstern heeft een uiterst prettige, soepele schrijfstijl en weet hiermee de aandacht van de lezer te pakken. Levendige dialogen en intrigerende ontwikkelingen die elkaar vlot opvolgen. De personages zijn al naar gelang hun rol uitgewerkt en het is vooral Lisette, het hoofdpersonage die de meeste sympathie krijgt toebedeeld. Een personage die als ‘gewone’ vrouw wordt neergezet waardoor het als lezer gemakkelijk is zich in te leven of om zich met dit personage te identificeren. 

‘Ik kijk hem na en vraag me af hoe goed we elkaar al die jaren werkelijk hebben gekend.’  

Het ontrafelen van de familiegeheimen brengt veel teweeg en is niet helemaal zonder gevaar. En al is niet alles een verrassing, Sevenstern weet er elementen aan toe te voegen die zorgen voor een mooie, gedoseerde, lichte spanning. In deze feelgoodthriller geen bloederige taferelen maar wel interessante karakters en familiegeheimen die zorgen voor spannende fragmenten. Door continu de nieuwsgierigheid te voeden is het onmogelijk het boek even terzijde te leggen. Ook al zijn er best wel vermoedens. Vermoedens die deels uitkomen, maar Sevenstern heeft iets bewaard om de lezer aan het einde alsnog compleet te verrassen en even perplex te laten staan. Misschien laat Familiegeluk meer denken aan een spannende roman, maar de (nieuwe) term feelgoodthriller geeft een mooiere klank.

Kun je niet goed kiezen tussen feelgood en een thriller? En mag het allemaal wat meer gedoseerd zijn voor jou? Lees dan Familiegeluk, een mooie combinatie van beiden. Een echte familie- en feelgoodthriller, een toegankelijke vrouwenthriller waarmee Sevenstern een sterk en overtuigend debuut neerzet.

Het was extra leuk om bekende namen tegen te komen en dan heb ik het niet alleen over de al bekende schrijvers maar ook collega recensenten die de gok hebben gewaagd en in deze bundel terechtkwamen. 

Kortom, Dood door onschuld is een leuke, afwisselende en verfrissende bundel met spannende verhalen waarin je blijft lezen.

Het is iets wat veel auteurs doen, tijdelijk een huis huren om je terug te trekken zodat je een boek kunt schrijven. Ava Collette, de hoofdpersoon in dit boek schrijft een kookboek met traditionele gerechten uit New Engeland en ze huurt een oud landhuis aan de kust, Brodie’s watch. Eigenlijk vlucht ze voor iets wat ze het afgelopen jaar heeft gedaan maar dat weet niemand. Ava belandt in een soort spookverhaal. Nachtelijke bezoeken van een geest die alleen zij ziet en voelt. Ze duikt in het verleden van het huis en komt een overeenkomst tegen tussen alle vrouwen die er voor haar gewoond hebben. Of speelt iemand in op de verhalen die de ronde gaan?

Ava moet de spoken uit haar verleden en uit het verleden van Brodie’s watch trotseren en dat is niet zonder gevaar. De cover is hee erg mooi gemaakt vind ik, Brodie’s watch en een mooi gezicht, doet al wat spookachtig aan. 

Tess Gerritsen is bekend als auteur van de detective serie over Rizzolli en Isles en andere spannende thrillers. Het is denk ik een uitdaging voor haar geweest om dit verhaal te schrijven. Een spookachtige thriller met een beetje erotiek erin. Dit kan ze dus ook! De personages en het verhaal zijn goed uitgewerkt en maken dit tot een boeiend verhaal met een duidelijke verhaallijn. Ze neemt de ruimte voor de geschiedenis van het spookhuis en de afstandelijkheid van de dorpelingen goed uit te werken in dialogen tussen de toerist (Ava) en bijvoorbeeld de makelaar en de dokter. Ze beschrijft kort en krachtig de gerechten die Ava uit haar mouw schudt en maakt de lezer hongerig naar meer, meer spannende verhalen en deze gerechten (helaas ontbreken de recepten). Ik ben echt benieuwd waar Tess Gerritsen hierna weer mee zal komen. Want ze heeft mij wederom verrast.

Ongenadig is een mooie thriller die goed wordt opgebouwd, waarvan niets teveel gezegd wordt op de achterflap en een thriller waarin de lezer zich op meerdere momenten flink laat verrassen en soms ook gruwelen. Ik moest soms erg denken aan de thrillers van de Amerikaanse naamgenoot van Karin Hazendonk…die kan sommige momenten ook heerlijk met details om de hoek komen en de lezer verrassen.

Het verhaal komt wat langzaam op gang, er wordt uitgebreid verteld hoe Carol het allemaal geregeld heeft dat ze naar Frankrijk kon vertrekken voor 8 weken en wie en wat ze allemaal achterlaat. Dat Carol een writers block heeft is al snel duidelijk. Het is mooi hoe de spanning van het afleveren van een nieuw boek beschreven wordt, heel herkenbaar voor auteurs lijkt me. Na het lezen van de achterflap zat ik met spanning te wachten tot hét zou gaan gebeuren. De buurvrouw en de moord. Na deze gebeurtenissen verandert de roman met een beetje spanning naar een spannende thriller want er is sprake van gevaar, een eng figuur en je hoopt dat hun plan slaagt. Het verhaal lijkt uiteindelijk te draaien om het vinden van jezelf en keuzes durven maken. Dat geldt in ieder geval voor de hoofdpersonen. Het is een boek waarin de personages die de grootste rollen spelen uitgebreid beschreven worden en ook goed uit de verf komen. De personages om de hoofdpersonen heen spelen wat meer op de achtergrond waardoor er een mooi evenwicht is tussen de personen Het einde is mooi, het plaatje klopt en laat de lezer met voldoening achter. Ik zie je is een heerlijk boek om te lezen, dat komt vooral door de prettige en rustige schrijfstijl van Michael Berg.

Katie Lowe studeerde af aan de Universiteit van Birmingham. Ze startte met schrijven van haar blog in 2012 waar ze over body image, feminisme en gezondheid schreef. In 2019 keerde ze terug naar Birmingham om te promoveren in de Engelse literatuur met haar proefschrift over vrouwelijke woede in het literaire modernisme en het #MeToo tijdperk. 

De vier meisjes met gesloten ogen liggen met hun hoofden tegen elkaar op de bloedrode cover. Een prachtige cover voor een thriller. 

Furie speelt zich af in een kustplaats in Engeland. Een plaatsje waar vroeger in de 17e eeuw heksenprocessen plaatsvonden. Violet verliest haar vader en zus bij een ongeluk en krijgt een studiebeurs op Elm Hollow, een particuliere meisjesschool. Ze wordt in een select groepje toegelaten, een groepje bestaande uit Robin, Alex en Grace. Ze raakt geïnteresseerd in hekserij en zwarte magie en volgt samen met de andere drie meisjes geheime lessen van juf Annabel in de torenkamer. Wanneer het lichaam van een verdwenen meisje wordt gevonden, gaat Violet twijfelen aan alles; aan de docenten, haar vriendinnen en zichzelf. 

Furie is het debuut van Katie Lowe en start met een spannende proloog dat uitnodigt verder te lezen. Het verhaal is verdeeld in de vier jaargetijden en start met de herfst. De verwarring begint: De lange zinnen in een soort ouderwetse schrijfstijl vergen concentratie tijdens het lezen. Soms is het nodig de stukken nogmaals lezen om te begrijpen wat er precies staat. Er is veel uitleg over schilderijen en literatuur tijdens de lessen van juf Annabel dat ervoor zorgt dat de spanning op dat moment uit het verhaal wordt gehaald. De lessen in de torenkamer zijn moeilijk te volgen. Toch heeft het verhaal spanning als het over het leven van de vier meisjes gaat en het verdwenen meisje wordt gevonden. De karakters van de vier meisjes blijven ietwat vaag en er is meer sprake van tweedeling (twee meisjes tegen twee andere meisjes) dan van personages. Het is moeilijk om sympathie op te brengen voor een van de meisjes. Jammer dat de personages niet meer diepgang hebben gekregen. Het onderwerp hekserij is een prima onderwerp dat zich uitstekend leent om een spannende, geloofwaardige thriller over te schrijven. In Furie zat zeer zeker meer in dan er nu is uitgekomen en dat is jammer. 

Lezers die interesse hebben in de onderwerpen die aan bod komen in Furie, zoals het occulte, de macht van vrouwen door de eeuwen heen, hekserij en moord, komen zeer zeker aan hun trekken en hebben waarschijnlijk een heel andere mening over dit boek.

Kim is ongelukkig getrouwd met Simon en heeft al ruim een jaar een buitenechtelijke relatie met Martijn. Als Kim een afspraak heeft met Martijn komt hij niet opdagen. Maar in de badkamer van de hotelkamer waar ze hebben afgesproken vind Kim een dode vrouw. Wie is die vrouw, waarom is ze vermoord en heeft Martijn hier iets mee te maken? Kim neemt een beslissing die haar zal blijven achtervolgen.  

Eva werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. Ze wordt regelmatig geplaagd door traumatische herinneringen uit haar jeugd en enkele mysterieuze moorden lijken hiermee samen te hangen. Kim en Eva kennen elkaar niet maar nadat Kim de dode vrouw heeft aangetroffen raken hun levens ongewild met elkaar verstrengeld. Los van elkaar proberen Eva en Kim de waarheid te achterhalen en dat heeft voor beiden verstrekkende gevolgen.  

Kamer 305 start met een fragment dat zich afspeelt in het leven van Eva, in 2015. Dit fragment toont een heftige situatie uit het verleden van Eva en duidelijk is dat alleen al hierdoor Eva een trauma heeft opgelopen. Dan is er een sprong in de tijd, naar 2018. Hier is een personage aan het woord, en er wordt niet kenbaar gemaakt wie dit is. Tussendoor zullen we nog meer hoofdstukken tegenkomen met dit (nog) onbekende personage en dit roept uiteraard vragen op.  

Een half jaar verder. We volgen vier personages. Martijn, Kim, Eva en de onbekende. Alle personages vertellen vanuit de eerste persoon. De personages wisselen elkaar continu af door middel van over het algemeen korte fragmenten. Hieraan zien we al dat Franssen een hele goede techniek beheerst. Het steeds overschakelen van de een naar de ander kan het moeilijk maken alles goed bij elkaar te houden. En het maakt het best ingewikkeld. Maar Franssen lijkt hier weinig moeite mee te hebben. De lijnen worden mooi compact en overzichtelijk gehouden al is het wel zo dat zodra er een verbinding lijkt te komen deze het volgend moment weer even verbroken worden. Totdat ze toch definitief verbonden worden. Net allemaal tandwieltjes, die steeds weer een andere kant opdraaien, zoekende naar het goede punt om zich aan elkaar vast te klikken.  

Franssen doet goed haar best zo min mogelijk weg te geven. Toch slaagt de auteur er bij mij niet in om alles tot aan het eind verborgen te houden. Er borrelen langzaam wat vermoedens op al blijven er eerst nog wat twijfels. Dan als een donderslag aan heldere hemel wordt dat punt bereikt waarop (bijna) alles duidelijk wordt. Er moeten daarna alleen nog wat puntjes op de i gezet worden en ook dit doet de auteur op eigenzinnige wijze. Inclusief een kleine surprise op de allerlaatste bladzijde, al is dit toch ook wel iets wat een beetje was te verwachten… 

Kamer 305 is wederom het bewijs Franssen over talent beschikt. Eerder liet ze dit al zien met de thriller Schaduwen en het succes hiervan weet ze met dit boek zeker te evenaren. De wijze van opzet, de uitwerking en een verhaal met originaliteit, dat ervoor zorgt dat de lezer volledig het boek ingetrokken wordt. En eenmaal aan het lezen slaagt de auteur er met haar enerverende schrijfstijl de lezer zodanig aan het boek te binden dat het zwaar valt het boek even terzijde te leggen. Dit is zo’n boek die na de laatste bladzijde een gevoel van teleurstelling oproept. Omdat het zo genieten was en even is het of je in een groot gat valt en niet meer weet wat te doen. Gelijk een volgend boek oppakken lukt niet, want Kamer 305 zit nog te veel in het hoofd en het heeft tijd nodig voordat dit boek losgelaten kan worden. Een thriller om nog geruime tijd van na te genieten…  

Kamer 305 laat van begin tot eind volop genieten van een krachtige en vooral unieke thriller.

Op de cover een vrouw gehuld in een trouwjurk afgebeeld voor een stenen muur. Het is alsof de vrouw langzaam verdwijnt in de stenen muur. Zeer passend bij het verhaal en mooi bedacht, al heeft de cover wel een sombere uitstraling. In het verborgene begint met een inleiding dat in een ander lettertype gedrukt staat. Het is nog niet duidelijk wat dit met het verhaal te maken heeft. Ook tussendoor zijn er hoofdstukken in dit andere lettertype die langzamerhand in het geheel geplaatst kunnen worden. Het verhaal zelf wordt verteld door Vera, in de eerste persoon. Tijdens de kennismaking met Vera voel je haar wanhoop, ze wil zo graag een partner voor het leven maar de mannen zien haar niet staan. De gedachte om altijd alleen te blijven jaagt haar angst aan. De pogingen die ze doet voelen krampachtig aan en leiden vooralsnog tot niets. Haar niet zo fijne jeugd en vernederingen die ze heeft meegemaakt, hebben Vera getekend. Er is een gevoel van medelijden maar ook nieuwsgierigheid naar haar. Waarom lukt het haar niet een partner te vinden, op elk potje past een dekseltje toch? Is het haar houding, afwijzend, een muurtje? En dan haar werkgever, een onsympathieke man die zijn handjes niet thuis kan houden. Gelukkig heeft Vera weinig last van hem.

‘Behoedzaam haal ik er een stofdoek overheen, terwijl ik me bedenk dat Jill en ik niet veel van deze vogeltjes verschillen. Ieder op onze eigen manier zijn we uniek, maar ook kwetsbaar en breekbaar.’

Er is in het begin originaliteit in de zin van dat de rollen zijn omgedraaid. Maar wel is er gelijk de gedachte hoe het verhaal interessant kan worden gehouden als er nu al zoveel gebeurd is. Wat kan de auteur nog toevoegen om de lezer aan het boek gekluisterd te houden en langdradigheid tegen te houden. Zodra die gedachte opkomt wordt er een draai aan het verhaal gegeven waarmee Kleine de lezer verrast. Mocht er al een negatieve verwachting zijn opgekomen dan wordt deze abrupt weggevaagd. Vanaf de twist zijn er meerdere onverwachte wendingen In het verborgene die het geheel onderhoudend en spannend maken. De meerdere lijntjes in het verhaal zijn mooi compact opgezet en blijven goed te volgen waarbij Kleine de spanning regelmatig kort laat afzwakken om deze daarna weer vlot op te voeren. De uitwerking naar de plot toe is als een sneeuwbaleffect, iets dat klein lijkt te beginnen wordt steeds groter en meer onvoorspelbaar.  

‘Zonder aanleiding overvalt me een ongemakkelijk gevoel, terwijl ik voor het stoplicht sta te wachten. De gedachte dat ik bespied word, neemt bezit van me en bezorgt me kippenvel.’ 

De meerdere thema’s die In het verborgene zijn verweven zijn actueel en laten een verrot stukje van de wereld zien. Een voorbeeld van hoe er misbruik gemaakt wordt van de zwakkeren en hoe dit uit de hand kan lopen. Waar het draait om geld en dat iemand heel ver kan gaan om zijn doel te bereiken. In het geval van Vera draait het niet om geld, maar om de liefde en ook daarin kan iemand te ver doorslaan. Kleine laat in dit boek wederom haar talent zien de personages zo uit te werken dat ze als het ware tot leven komen. Mede door haar werk weet ze een goed beeld van een persoon te kunnen vormen en door een verfijnd stukje psychologie de personages krachtig uit te werken. Maar toch zal de lezer zich bij het slot afvragen: Hoe goed kun je iemand kennen? 

In het verborgene is een spannende, psychologische thriller. Marcelle Kleine brengt personages tot leven en de verweven psychologie laat veel inlevingsvermogen zien.

Lauren is opgepakt en gearresteerd. Ze wordt ervan verdacht haar buurjongen te hebben vermoord. Zelf kan ze zich niet voorstellen verantwoordelijk te zijn maar alles spreekt tegen haar. Ze probeert te achterhalen wat er nu precies gebeurt is, maar ze kan alsnog niet bewijzen dat zij onschuldig is. Lauren raakt langzaam de realiteit kwijt wat ten koste gaat van haar gezin. Het vertrouwen is weg en ook haar geliefde raakt steeds verder van haar verwijderd. Toch is Lauren ervan overtuigd dat hier sprake is van een groot misverstand maar tijdens de zoektocht naar de waarheid brengt ze haar eigen leven in gevaar.

‘Niemand ziet me, niemand hoort me en als ik er niet in slaag weg te komen, ga ik hier dood.’ 

Een proloog die er gelijk flink inhakt en de verwachting naar de rest van het verhaal inluidt. De cover is ietwat mysterieus, roept vragen op en past prima bij deze psychologische thriller. 

Bonuszoon is de debuutthriller van Antoinette Kalkman, een debuut die al voor het verschijnen een bepaalde verwachting oproept. Het boek wordt vertelt vanuit de perspectieven van Lauren en Ellen. Lauren vanuit de eerste persoon en Ellen vanuit de derde persoon. Twee verhaallijnen die zich afspelen in het heden en verleden, een proloog die een stukje toekomst laat zien. De proloog weet de lezer meteen nieuwsgierig te maken waardoor er graag doorgelezen wordt. Eerst is er de kennismaking met Lauren en komen we te weten wat er precies gebeurd is, waarom Lauren verdacht wordt van moord. Tussendoor maken we kennis met Ellen, een personage waar moeilijk een gezicht bij te denken is. Er is altijd wel een bepaald beeld voor te stellen bij een personage, maar dit blijft bij Ellen achter. Niet omdat dit personage niet goed uitgewerkt wordt. Juist wel, maar dit personage heeft meerdere gezichten en dat weet de auteur perfect te benadrukken. 

Kalkman heeft met Bonuszoon een domestic noir thriller geschreven die doet denken aan de thrillers van bijvoorbeeld Loes den Hollander. Een thriller die zich afspeelt in de huiselijke sfeer met gewone mensen zoals jij en ik als hoofdpersonages. De auteur weet de personages heel goed tot leven te brengen, vooral bij Lauren worden de gevoelens en gedachten een op een overgebracht waardoor deze diep naar binnen dringen. Ellen daarentegen geeft een wat unheimisch gevoel al wordt al snel duidelijk dat traumatische situaties uit het verleden haar gevormd hebben. 

Een gedegen uitwerking van de personages en een verhaal met een almaar voortdurende onderhuidse spanning. Een diversiteit aan thema’s die verweven zijn in het verhaal. Kalkman weet de verhaallijnen goed bij elkaar te houden, strak maar toch ook onvoorspelbaar. In Bonuszoon staat eigenlijk het verhaal een beetje op de achtergrond al geeft de plot wel enige opluchting. De personages trekken de grootste aandacht en laten genieten van de subliem neergezette psychologie. Mijn petje af voor dit debuut!

‘Bonuszoon haalt zijn kracht uit de personages en het is intens genieten van de indringende psychologie.’

Olga is huisvrouw en samen met haar man Matthijs en haar dochter Juliette lijdt ze een ogenschijnlijk gelukkig leven. Maar als Matthijs verstrikt raakt in duistere zaakjes, haar dochter begint te puberen en er een ruzie met de buren ontstaat, worden er kleine barstjes zichtbaar. Doordat Matthijs op zijn werk onder druk staat, sluit hij zich af van Olga. Hij houdt wat voor haar achter, maar wat? Als ze alles dreigen te verliezen grijpt Olga in. Maar dan blijkt alles toch iets anders in elkaar te zitten.  

Mama is hier is verdeeld in drie delen en verhaalt vanuit het perspectief van Olga vanuit de eerste persoon. Zweers heeft een setting gebruikt die veel op haar eigen woonomgeving lijkt en blijft hierdoor dicht bij zichzelf. Als Olga tijdens een jubileumavond per ongeluk iets opvangt over haar man, zijn de eerste twijfels een feit. Vanaf dat moment volgen de gebeurtenissen elkaar razendsnel op. Matthijs is een man die altijd alles onder controle heeft maar nu wankelt alles en hij sleept zijn gezin er in mee. Olga wil helpen maar het lijkt erop dat ze alles alleen maar erger maakt.

‘Emoties en gedachten schoten door me heen, maar ik was niet in staat er een coherent geheel van te maken. Opeens wist ik het niet meer. Wat goed was. Wat fout. Wie, wat, waarom, waarvoor.’  

De schrijfstijl van Zweers is eenvoudig en lekker soepel en door alles dicht bij huis te houden voelt het geheel vertrouwd. De puberperikelen met Olga haar dochter zijn herkenbaar al wordt het in deze setting klein gehouden waardoor dit wat naar de achtergrond verdwijnt. In Mama is hier zien we een vrouw die er alles voor over heeft om haar gezin en veilige haven te beschermen en te behouden. Een vrouw die grenzen overschrijdt waarvan ze nooit verwacht had deze te overschrijden. Zij levert de strijd terwijl haar man een beetje afwachtend is, niet wetende wat te doen. Alleen is Olga wel een beetje naief wat in haar handelen sterk terugkomt. Matthijs leren we kennen als een man die op een gegeven moment met zijn rug tegen de muur staat en denkt dat het allemaal wel goedkomt. Een man waarvan zijn trots wordt gekrenkt.  

‘Hij had zelf een brandstapel gebouwd, en was nu verongelijkt dat iemand daar een vlammetje bij hield.‘  

Mama is hier is een thriller met een goed tempo en een fijne dosis psychologie en als de plot lijkt te zijn bereikt, komt er toch nog een onverwacht gegeven achteraan. Misschien lag dit een beetje voor de hand, toch was dit idee ondertussen weggezakt waardoor het als een verrassing kwam. Een psychologische thriller waarbij niet alleen overlevingsinstincten tevoorschijn komen maar ook het moederinstinct sterk aangesproken wordt.

De uitverkorene is het tweede deel uit de trilogie met Bianca van Dijk en Joris Vischjager in de hoofdrol. Uit de bloederige afbeelding op de cover kan je een wraakengel ontwaren. Dit past perfect bij het verhaal. Het verhaal is ingedeeld in vier delen. In deel één onderzoeken Bianca en Joris van de afdeling Moordzaken de ontvoering van Lizy. Zij is een dochter van een rijke ondernemer. De ontvoerder eist een flinke som losgeld, niet voor zichzelf maar voor 87 andere mensen. Enige tijd later wordt Lizy dood gevonden. Dit is het begin van een aantal gruwelijk gepleegde moorden. De politie tast lange tijd in het duister. Deel twee lijkt een compleet ander verhaal, namelijk het verhaal van de jeugd van de dader en zijn ontwikkelingen. Vanaf deel drie wisselt het vertelperspectief tussen Bianca (de politie en het onderzoek) en de dader (zijn beweegredenen). 

Alhoewel De uitverkorene het tweede deel is van de trilogie, is deze uitstekend los te lezen. Het betreft een mooi afgerond verhaal waarin de spanning nergens inzakt en de eigen schrijfstijl van Znidarsic prettig leest. Hij schuwt niet om de moorden op een gruwelijke wijze te beschrijven. De korte hoofdstukken maken dat je snel nog een hoofdstuk wilt lezen. Het is geen whodunnit omdat al vrij snel duidelijk is wie de dader is maar het is beangstigend om te lezen hoe deze persoon streng gelovig is opgevoed. Dit maakt hem tot de man die hij uiteindelijk wordt. Het is beangstigend dat kijkje in het hoofd van de dader die uiteindelijk de grens oversteekt, de grens tussen goed en kwaad, en kiest voor de andere kant. Geloof speelt een grote rol in dit verhaal en de vele bijbelteksten zijn soms wat te veel maar essentieel voor het verhaal. Vooral het personage van de dader is tot in de puntjes uitgewerkt, Bianca echter iets minder maar er komt nog een derde deel. De plot is voorzien van een prima opbouw en eindigt verrassend. 

Igor Znidarsic heeft met De uitverkorene een spannende thriller geschreven die de lezer een kijkje laat nemen in het hoofd en het ontstaan van een seriemoordenaar. Na het lezen van dit boek wil je nog maar een ding: Deel 3 lezen!