Na een studie Frans werkte Vera van Beers bij een internationale groothandel. Zij deed mee met schrijfwedstrijden, waarbij ze steeds in de prijzen viel. In 2020 verscheen haar eerste novelle Als de waarheid sterft en twee jaar later haar thriller Onheilspad. Blauwe tranen is haar tweede thriller.

De Rotterdamse misdaadjournaliste Iris Blom verhuist naar Curaçao, waar ze gaat werken bij de plaatselijke krant. Ze kan haar draai niet goed vinden, totdat ze verslag mag doen van het Curaçao North Sea Jazz Festival.

Wanneer de iemand van die band spoorloos verdwijnt, zet Iris haar ervaring in om het mysterie te ontrafelen. Al snel ontdekt ze dat er meer op het spel staat dan een vermist persoon en raakt ze verstrikt in duistere geheimen van het eiland.

De personages verschijnen levendig ten tonele, door de rake beschrijvingen van Van Beers is binnen enkele pagina’s duidelijk wie we voor ons hebben. Ook de dreiging die Iris ondervindt kruipt onder de huid, een dreiging waar ze zich overigens niet door laat afschrikken. De omgeving van het tropische, relaxte Curaçao komt wel tot zijn recht, de zon, de zee en de muziek zijn voelbaar.

Iris is sympathiek genoeg, Hugo komt over als positief en oprecht, hoewel daar tegelijkertijd door zijn onvoorspelbare gedrag wat twijfel kan ontstaan. Blauwe tranen maakt een flinke knipoog naar feelgood, maar de vastberaden nieuwsgierigheid van Iris als er nieuws te onderzoeken valt, wint het altijd van de romantiek.

Het duurt even voordat spanning haar intrede doet, het sluimert een tijdlang alleen op de achtergrond terwijl Iris zich een beetje tekort gedaan voelt in haar journalistieke werk. Er spelen verschillende dingen, maar samenhang is ogenschijnlijk nog ver te zoeken. Van Beers laat niets los om haar lezer te plezieren, ook niet wat hints achter de rug van Iris om.

Anders dan in Onheilspad ontbreekt het hier aan vaart. Het verhaal sleept zich min of meer voort met te weinig ontwikkelingen, Van Beers blijft vaak te lang hangen in momenten die niet nieuw meer zijn. Tot de auteur de spanningsboog halverwege ineens flink aantrekt. De dreiging tegen Iris culmineert eveneens, er lijkt iemand te zijn die haar wel heel graag wil afschrikken. Blauwe tranen zweemt in de verhaallijn naar een avonturenroman, met een stuk of wat onwaarschijnlijke voorvallen. Maar ontknoping is spectaculair. Alle lijnen komen bij elkaar,  Van Beers vlecht ze ineen tot een verrassende plot. 

Het boek zou gebaat zijn met een Iets nauwkeuriger redacteur om de laatste dingen eruit te halen, die nu smetjes op het geheel zijn. Misschien dat te zijner tijd meer schrijfervaring het op sommige plekken wat stroef taalgebruik zal verbeteren. 

Blauwe tranen is een leuk, spannend verhaal, dat het tijdens een vakantie aan een warm strand goed zal doen. Het zal liefhebbers van de vertrekthrillers van Marelle Boersma in de smaak vallen.

Werken als model en een leven in luxe, daar dromen veel jonge vrouwen van. Dat het een harde wereld vol concurrentie is en dat gewicht bepalend is voor succes is een gegeven dat ze makkelijk over het hoofd zien, net als de onderlinge concurrentiestrijd. Met Modelmoord heeft Marelle Boersma weer een thriller met een actueel maatschappelijk thema geschreven, waarmee ze haar twintig jaar bestaan als auteur viert. Boersma heeft al veel bestsellers geschreven. De lijst stond op de shortlist bij de verkiezing van De Beste Nederlandse Vrouwenthriller van 2023.

In Modelmoord worden we meegenomen naar Malta waar het heerlijk vertoeven is en topmodel Bo Kaptein in een luxueuze villa woont met haar charmant overkomende man Nick die duikinstructeur is. Haar leventje is totaal anders geworden dan ze zichzelf had voorgesteld. Het wekelijkse meetlint, de strijd om haar gewicht en de openlijke ontrouw van Nick hebben haar ogen geopend. “Je wist met wie je in zee ging.” Alleen de modellenwereld verlaten waar haat en nijd een gegeven zijn, kan ze nog niet. Een ongeluk verandert Bo’s leven drastisch. Haar geheugen vertoont zwarte gaten en ze herinnert zich niets van wat eraan vooraf ging.

Vanaf het begin worden we in het verhaal getrokken door de wetenschap dat er iets staat te gebeuren door het voorgevoel van gevaar door Bo. Deze onderhuidse spanning ebt niet weg, maar loopt verder op, mede door de gebruikte cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken. In het plot draait het om gemaakte keuzes, jaloezie, misleiding, geheimen, ontrouw en machtsspelletjes. Het verhaal wordt vanuit wisselende perspectieven verteld, waardoor er een verschillende kijk ontstaat op gebeurde dingen. Tevens ontstaat er hierdoor inzichten in de karakters. Door de vele wisselingen tussen heden en verleden worden de puzzelstukjes langzaam in elkaar gelegd om de puzzel compleet te maken. De lezer krijgt een flinke kluif om erachter te komen wat er voorafgaand aan het ongeluk gebeurd is. De personages zijn op een dusdanige manier vorm gegeven dat er aan ieders motieven getwijfeld kan worden. De sfeer van het zonrijke Malta met zijn mooie (duik) plekjes als het schilderachtige Blue Grotto is voelbaar. De opbouw naar de ontknoping is er een vol vaart, spanning en onverwachte onthullingen. Boersma bouwt het plot zorgvuldig op en laat zien wat het gevaar is van het gebruik van Ozempic, een medicijn voor diabetespatiënten dat de eetlust remt, maar vervelende bijwerkingen heeft. In een nawoord geeft zij aan een uitgebreide research naar Ozempic als omstreden afslankmiddel gedaan te hebben, iets wat modellen die onder druk staan veelvuldig gebruiken om af te vallen. Dit was haar drijfveer om te schrijven over maatschappelijke misstanden. Ze verwijst naar de documentaire De modellenmythe die eind 2024 op televisie verscheen en waarin de duistere kant van het modellenbestaan wordt onthuld. Verder maakt ze verwijzingen naar diverse geraadpleegde bronnen op internet.

 

Met spannende, meeslepende wendingen in Modelmoord weet Boersma de lezer te tergen en geboeid te houden vanaf de eerste bladzijde. De waarheid is van ondergeschikt belang, zolang het maar voor de goede zaak is.

Marjolein van der Gaag won in 2022 de Hebban Zilveren Strop voor het beste spannende verhaal met het verhaal Onder de waterspiegel. Sindsdien heeft ze verschillende thrillers geschreven. Met haar thriller Verlaat de gevangenis zonder betalen is ze genomineerd voor de Hebban Thriller Prijs 2025. De uitslag daarvan wordt in juni bekendgemaakt tijdens de thrillerweken.

In Gevaarlijk spel komt de collega van Maaike, Paul,  om het leven. Ze zijn beiden journalist bij de lokale krant en werkten veel samen. Wat niemand weet is dat zij een affaire hadden en dat Maaike zwanger is van hem. Tijdens het opruimen van haar kamer komt ze een doosje tegen met informatie over de laatste zaak waar Paul mee bezig was. Ineens komt alles in een ander daglicht te staan en lijkt niets meer toevallig gebeurd te zijn…

Wat volgt is een thriller waarbij corruptie een grote rol speelt en het feit dat ze leert om echt niemand meer te vertrouwen maakt van dit boek een verhaal dat morgen zomaar in de krant zou kunnen staan. Een thriller waarvan je echt hoopt dat het fictie is. Heerlijk hoe Van der Gaag de lezer laat twijfelen en af en toe terug laat lezen om te laten zien dat het wél klopt wat ze schrijft. Waar in het begin lijkt alsof een bepaalde situatie wel heel toevallig lijkt, blijkt het later bewust genoteerd te zijn en dan komt er ook meer diepgang in het verhaal. Emoties en gevoelens krijgen dan ook meer ruimte.

Hoe Van der Gaag consequent blijft in het beschrijven van de personages en hun karakters laat alleen maar zien dat ze meer en meer is gegroeid als auteur. Ze weet na een korte inleiding waarin de hoofdpersoon vrij naïef overkomt het verhaal al snel over een hele andere boeg te gooien. De naïviteit van Maaike is trouwens een mooie tegenhanger ten opzichte van de meer ervaren mensen in het verhaal.  

Gevaarlijk spel is een niet al te complexe thriller dat heel prettig leest. 

Na het monopolyspel heeft Van der Gaag weer een heel ander spel gevonden om de uitdaging voor het schrijven van een thriller mee aan te gaan. 

Het schrijven van Sluipwesp, het debuut van Annerieke de Vries, nam negen jaar en acht manuscriptversies in beslag. In dat eerste boek verscheen Maud al als personage. Ook in het tweede werk van de auteur keerde zij terug. In De laatste zeven staat Maud opnieuw centraal.

Maud werkt in een mortuarium en krijgt van haar leidinggevende te horen dat ze verplicht een week vrij moet nemen. In die periode mag ze het mortuarium niet betreden. Een opmerkelijke maatregel, die al snel het gevoel oproept dat er iets niet klopt. De koele, afstandelijke setting van het mortuarium draagt daarbij bij aan een onderhuidse spanning die voelbaar blijft.

Het verhaal wordt volledig verteld vanuit Mauds perspectief. Doordat alleen haar gedachten en handelingen worden gevolgd, ontstaat er een beklemmende spanning. Andere personages blijven op afstand; hun motieven blijven onduidelijk, wat het dreigende gevoel versterkt. Maud is bovendien een overtuigend uitgewerkt personage, waardoor haar emoties en twijfels goed overkomen.

De schrijfstijl van Annerieke de Vries is toegankelijk en meeslepend. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd en mondt uit in een onverwachte ontknoping die nieuwsgierig maakt naar een eventueel vervolg. De hoofdstukken zijn overzichtelijk en kennen een goed ritme. Er wordt subtiel toegewerkt naar een climax, zonder te vervallen in overdrijving of sensatie.

Hoewel De laatste zeven prima los te lezen is, bieden de eerdere boeken waarin Maud voorkomt waardevolle extra context. Die achtergrond maakt haar keuzes in dit deel beter te begrijpen.

De laatste zeven is een psychologisch geladen thriller waarin het gevaar sluimert onder het oppervlak en één vrouw zich staande moet houden te midden van stilte, geheimen en dreiging. Het boek is ideaal voor lezers die houden van een verhaal verteld vanuit één beperkt perspectief, waarbij spanning en mysterie vooral voortkomen uit de innerlijke beleving van het hoofdpersonage. Fans van auteurs als Loes den Hollander en Marion Pauw zullen deze thriller zeker waarderen vanwege de psychologische diepgang en de toegankelijke, maar spannende stijl.

Naast auteur is Marjolein van der Gaag ook actief als schrijfcoach. Ze haalt minstens evenveel plezier uit het begeleiden van anderen als uit het schrijven van haar eigen verhalen — en dat enthousiasme is voelbaar.

De schrijfstijl in Gevaarlijk spel is vlot en toegankelijk, wat het boek ook geschikt maakt voor jongere lezers of beginnende thrillerfans. Geen complexe zinsconstructies of overbodige uitweidingen, maar een prettig tempo dat uitnodigt tot doorlezen. Voor ervaren thrillerlezers zal het verhaal weinig echte verrassingen bevatten; sommige ontwikkelingen laten zich al vroeg raden. Toch blijft de plot interessant genoeg om de aandacht vast te houden.

De sfeer is beklemmend en bouwt geleidelijk op. Er sluimert voortdurend iets onheilspellends op de achtergrond, dat langzaam maar zeker de overhand krijgt. De journalistieke context en de geheimzinnige omstandigheden rondom het ongeluk versterken dat gevoel van dreiging.

Maaike Landman is een geloofwaardig en gelaagd hoofdpersonage. Haar innerlijke conflict, verdriet en wantrouwen zijn invoelbaar en zorgen voor betrokkenheid. Jasper de Hoog had wat meer diepgang mogen krijgen; dat had het verhaal nog boeiender gemaakt. Ook had extra achtergrondinformatie over Paul Kamp het geheel kunnen versterken.

Wat dit verhaal extra kracht geeft, is de overtuigende balans tussen het persoonlijke en het maatschappelijke. De worstelingen van Maaike staan niet op zichzelf, maar zijn verweven met bredere thema’s die herkenbaar zijn in de hedendaagse journalistiek en samenleving. Dit zorgt voor een thriller die niet alleen spannend is, maar ook tot nadenken stemt. Bovendien weet Marjolein van der Gaag met haar achtergrond als schrijfcoach precies hoe ze emoties en spanningsboog effectief inzet, wat de leeservaring prettig en meeslepend maakt.

Thematisch snijdt het verhaal actuele onderwerpen aan zoals macht, manipulatie, loyaliteit en journalistieke integriteit. Deze elementen geven het boek extra gewicht en tillen het boven de standaard thriller uit.

Gevaarlijk spel is geen thriller vol spektakel, maar een psychologisch geladen verhaal waarin sluimerende dreiging en morele vragen centraal staan. Ideaal voor lezers die graag onder de huid van personages kruipen.

Auteur Annerieke de Vries is manager op de operatiekamer van een ziekenhuis. Nadat ze een aantal romans had geschreven, verscheen in 2018 verscheen haar debuutthriller Sluipwesp, die net als haar volgende thrillers handelt rond mortuariummedewerkster Maud.

Er gebeuren vreemde dingen in het mortuarium waar Maud werkt. Haar baas geeft haar verplicht een week vrij en verbiedt haar om ook maar een stap in het mortuarium te zetten. Dat is voor Maud juist een reden om toch te gaan kijken, begaan als ze is met de overledenen waar ze zoveel aandacht aan besteed heeft. Ongewild belandt ze in een strijd tegen de klok om een seriemoordenaar te ontmaskeren. En er vallen meer slachtoffers.

De laatste zeven is opgebouwd uit zeven hoofdstukken, die elk een dag beslaan en die allemaal vanuit Maud verteld worden. De weergave van  haar werk in het mortuarium is uiterst gedetailleerd en heeft lugubere kantjes. Het is aangrijpend hoe Maud daarnaast de zorg voor haar zoontje in haar leven in probeert te passen. 

Mauds fascinatie voor vogels is een rode draad. De auteur schrijft filosofisch over de natuur, met diepgravende beschrijvingen van vogels, zodat de lezer tot zijn oren midden in die natuur zit en in complete stilte de vogels mee-observeert.

Hier zit ook een keerzijde aan. Het voortdurend gebruik van zoetige bijnamen voor de overledenen en overal vogels bijhalen wordt op den duur een beetje irritant. De Vries wil zich soms verliezen in een onverwachte langdradigheid die niet bij de rest van haar verhaal past, waardoor de lezer de neiging kan krijgen om dan stukken over te slaan. 

Maud is neergezet als een heel kwetsbare, etherische hoogsensitieve vrouw die intens leeft voor het welzijn van overledenen en dit boven alles lijkt te stellen. Dit komt meer naar voren dan bij Een duistere plek, het vorige deel rond Maud. Maar ze is wel in staat zich sterk op te stellen,  ze doet alles om haar zoontje Mees terug te krijgen. 

Terwijl de situatie voor Maud steeds nijpender wordt, komt de auteur met een schokkende wending. Maud komt persoonlijk in gevaar en neemt een paar grote risico’s. Het verhaal raakt in een stroomversnelling, De Vries sleurt haar lezer in een hele achtbaan mee, waarna ze met een ijzingwekkende ontknoping afsluit. Met haar vlotte stijl laat Annerieke de Vries het verhaal bruisen, haar timing is ook erg goed.  Wat minder langdradigheid hier en daar zou de leesbaarheid ten goede komen. 

De laatste zeven is een origineel verhaal met een niet-alledaags hoofdpersonage en een behoorlijke dosis spanning. Mauds’ verhaallijn grijpt terug op het eerdere deel en blijkt na dit boek ook door te lopen. De Vries werkt de plot zorgvuldig uit en zorgt voor de nodige verrassingen. De cliffhanger aan het slot suggereert zonder meer een vervolg.  

Marjolein van der Gaag gebruikt het liefst waargebeurde feiten in haar thrillers. Dat kan ook de reden zijn dat ze Gevaarlijk spel - haar debuut uit 2012 - herzien heeft door het aan te vullen met recentelijke gebeurtenissen. 

Als groot voetballiefhebber wilde van der Gaag eigenlijk sportjournalist worden. Ze ging uiteindelijk aan de slag als algemeen verslaggever bij het dagblad De Telegraaf, maar haar thrillerdebuut speelt zich wel af in de voetbalwereld. 

Journaliste Maaike Landman is zwanger van haar collega Paul als hij om het leven komt bij een auto-ongeluk. Een paar weken later ontdekt ze dat hij kort voor zijn dood een schokkend verhaal op het spoor te zijn geweest. De vraagt rijst of zijn dood wel een ongeluk was. Maaike slaagt erin om zichzelf ondanks haar verdriet bijeen te rapen en strijdbaar een onderzoek te starten, waarbij ze te dealen heeft met een stugge politie die geen moeite lijkt te doen om de zaak op te lossen. 

Dat Maaike bij toeval in de wereld van het profvoetbal belandt, is iets te dik aangezet, maar dit had de auteur nodig om haar te linken aan het verhaal wat Paul op het spoor was. Van der Gaag laat haar lezers met Maaike meeleven en getuige zijn van wat onaangename verrassingen. Ze zorgt voor onverwachte wendingen in het verhaal, waardoor de lezer geboeid  blijft. 

Hoe het allemaal zit en wie schuldig zijn komt niet echt als een schok, omdat Van der Gaag ruim voor de slotfase daar al naartoe werkt en haar lezers alles laat meemaken.

Met Gevaarlijk spel legt de auteur nadruk op een paar actuele thema’s, zoals MeToo, omkopingsschandalen en onbetrouwbare overheden, en hoe hierbij onschuldige slachtoffers vallen. Het zorgt voor verbijstering dat dit ook in Nederland gewoon kan gebeuren.

Al is Gevaarlijk spel niet zenuwslopend spannend, het zorgt voor veel leesplezier door de meeslepende stijl waarin het is geschreven. Maaike krijgt de sympathie van de lezer, haar verhaal zal zeker onder de huid kruipen.

Marelle Boersma is een gevestigde naam in de Nederlandse thrillerschrijverij. Ze schreef talloze thrillers en boeken in de Vertrekthriller-reeks, waarin hoofdpersonages een nieuw leven beginnen in het buitenland – een ervaring die ze zelf ook doormaakte. Maar ook voor actuele thema’s, zoals kindermisbruik, onderdrukking en sociale ongelijkheid, duikt Boersma niet weg. Naast schrijven helpt ze als schrijfcoach anderen om hun verhaal tot leven te brengen via trainingen, schrijfvakanties en persoonlijke begeleiding.

Glamour, gevaar en een dodelijk geheim nemen de lezer mee in de duistere kant van de modellenwereld, waar schijn bedriegt en schoonheid een torenhoge prijs kent. Zo ook voor Topmodel Bo die alles lijkt te hebben: roem, rijkdom en een droomleven op Malta met haar knappe vriend Nick. Maar achter de façade van glitter en luxe schuilt een wereld vol rivaliteit, manipulatie en onzekerheid. Wanneer Bo geconfronteerd wordt met verraad én een moord op een feest van haar modellenbureau, verandert haar leven in een nachtmerrie. Is ze slachtoffer van een sluw spel, of speelt ze zelf een rol in het dodelijke complot? 

Boersma staat erom bekend om misstanden in de samenleving op scherpe wijze aan te kaarten in haar plot, verpakt in meeslepende thrillers die de lezer uitdagen én aan het denken zetten. In dit boek is het de populaire afslankinjectie Ozempic die centraal staat in een duister plot dat zich langzaam ontvouwt. Pas laat in het boek worden de gevaren van Ozempic en de obsessie met lichaamsbeeld echt expliciet gemaakt. Dit vertraagt de impact van de boodschap die Boersma gewoonlijk zo scherp weet over te brengen. Modelmoord biedt een actueel thema en een interessante setting, maar komt minder sterk uit de verf dan eerdere boeken van Marelle Boersma. Het verhaal kent te veel perspectieven, wendingen en toevalligheden, waardoor de kracht van de boodschap verwatert. De vele wisselingen – zowel tussen personages als tussen heden en verleden – maken het lastig om volledig in het verhaal te duiken. Lange tijd blijft onduidelijk waar de plot naartoe werkt, waardoor de spanningsopbouw hapert. De vertrouwde schrijfstijl blijft overeind, maar het plot had gebaat bij meer focus en geloofwaardigheid. Het slot komt bovendien abrupt en voelt wat over-the-top aan. Er zijn veel dubbele rollen en wendingen die de geloofwaardigheid ondermijnen. Waar Boersma doorgaans excelleert in het uitwerken van realistische personages en situaties, lijkt ze hier te zijn doorgeschoten in het creëren van een complex plot dat aan zijn eigen gewicht ten onder gaat. Al met al een aanrader voor de trouwe Boersma-lezer, maar niet haar sterkste werk.

Met Modelmoord levert Marelle Boersma haar jubileumboek af: een indrukwekkende mijlpaal na 20 jaar auteur met een schrijverscarrière die bol staat van de spannende verhalen waarin een maatschappelijk tintje zit verworven.

Marie-José Verweij is een Nederlandse thrillerschrijfster die in Italië woont en werkt. Van kleins af aan is ze gek op lezen. In 2021 kwam haar debuutthriller Met onbedachte rade uit. In 2024 werd dit opgevolgd door Geen weg terug. In 2025 verscheen haar derde thriller: De opgraving. Het bijzondere is dat deze thriller speelt in Vianen, waar Marie-José is opgegroeid. Bovendien heeft ze een feitelijke gebeurtenis als uitgangspunt genomen voor haar boek: de vondst van een massagraf. 

Bij het doortrekken van de gracht in Vianen wordt een graf met vijf individuen gevonden naast een oude stadsmuur, net buiten het terrein van een voormalig kasteel. Er wordt vermoed dat er nog meer mensen begraven liggen. Het vreemde is dat deze begraafplaats niet gedocumenteerd is. Het is onbekend wie hier begraven liggen en uit welke tijd het graf komt. Archeoloog Anouk wordt daarom ingeschakeld om te helpen bij deze bijzondere ontdekking. Ze doet dit onder andere samen met haar aantrekkelijke collega Cas. Tijdens hun werk worden ze tegengewerkt en doen ze een vreemde ontdekking. 

De opgraving is een thriller die rustig begint met een situatieschets. Dan gebeuren er vreemde dingen en weet Marie-José er op een mooie manier spanning in te brengen. De structuur van De opgraving is helder. De dagen vanaf inschakeling van Anouk zijn genummerd en per dag zijn er korte hoofdstukken vanuit verschillende hoofdpersonen waaronder Anouk zelf. Verder wordt Bert gevolgd, de ex-voorzitter van de historische vereniging. Hij heeft zo zijn eigen belangen bij de vondst. Tenslotte zijn er hoofdstukken vanuit wethouder Mieke, die dit als een kans ziet voor haar carrière en zelfs de, soms persoonlijke, dreigementen zo terzijde schuift. Tussendoor zijn er dagboekfragmenten uit het verleden, dit is een mooie toevoeging.

Marie-José heeft een prettige schrijfstijl. Ze weet de lezer goed mee te nemen in het verhaal en ieders keuzes. De personages zijn goed neergezet. Het onderwerp is origineel met een mooie mix tussen fictie en werkelijkheid. Aan het eind vallen de puzzelstukjes mooi in elkaar en is er nog een mooie wending.

Marie-José Verweij heeft met De opgraving een thriller geschreven waarbij een historische gebeurtenis de basis heeft gevormd. Het verhaal begint rustig en laat de lezer dan niet meer los.

De nieuwkomer is het tweede deel van een serie, geschreven door Martine Kamphuis. Dankzij haar werk als psychiater, heeft ze veel kennis van het vak. Dit gebruikt ze dan ook op een prettige manier in deze serie van de kliniek. Daarvoor heeft ze al vele boeken geschreven voor zowel volwassenen als jongeren. De nieuwkomer is als standalone te lezen, maar het is prettig als het eerste deel gelezen is, zodat de meeste personages al bekend zijn.

Sanne werkt nog steeds in de tbs-kliniek, ondanks de heftige ervaringen in haar werk. Wanneer ze een nieuwe leidinggevende krijgt, moet ze erg wennen. Ze mist haar vorige teamleider, Karel, enorm en is dan ook blij als hij nog wat cliënten begeleid. Echter heeft ze hem al een tijdje niet gezien en gaat ze op onderzoek uit. Ondertussen loopt het ook niet helemaal lekker in haar nieuwe relatie met David en moet ze voornamelijk alleen de medische dienst draaien omdat een collega voor langere tijd afwezig is. 

Martine Kamphuis begint wederom met een spannende proloog. Hierin is al snel duidelijk dat er iets gaat gebeuren en met wie. Gedurende het verhaal leeft de lezer toe naar dit hoogtepunt. Zoals ook in het vorige deel, is ook dit verhaal geschreven vanuit Sanne. We krijgen haar spanningen mee, maar ook haar leven buiten het werk om. Ze heeft een goede vriend David die ze wel erg leuk vindt. Al snel krijgen ze een relatie, wat met ups en downs gaat. Door zijn kijk op haar werk, voelt ze zich nog kwetsbaarder en is ze soms afgeleid. Hierdoor dreigt haar eigen leven in gevaar te komen. 

Doordat er opgebouwd wordt naar hetgeen er in de proloog al beschreven staat, is het jammer dat wanneer dit afspeelt, er al snel een oplossing is. Hierdoor lijkt het verhaal afgelopen, maar dat is het niet. Er wordt toegewerkt naar een nieuw hoogtepunt. Die komt wel als een verrassing, maar is wederom snel voorbij. Hierdoor is de spanning minder voelbaar dan in de kliniek. Echter heeft het verhaal wel wat meer diepgang omdat alle puzzelstukjes op het eind samen komen. Hierdoor komt het verhaal wel realistisch over en zit het goed in elkaar.

De relatie tussen David en Sanne verloopt af en toe stroef. Hij doet onverwachte dingen, waardoor Sanne onzeker wordt. Dit neemt ze logischer wijs ook mee naar haar werk, waardoor ze slordiger wordt. En laat dit nu net niet handig zijn in een tbs-kliniek. De cliënten die er wonen zijn geen lieverdjes. Sanne is dan ook erg op haar hoede en achterdochtig. Past ze hierdoor goed op zichzelf? Of zorgt ze ervoor dat de cliënten haar interessanter vinden?

Martine Kamphuis heeft met De nieuwkomer een mooi vervolg geschreven op De kliniek, waarbij de spanning helaas maar met vlagen gevoeld wordt. Desondanks zit het verhaal wel goed in elkaar en krijgt de lezer een kijkje achter de deuren van een tbs-kliniek waar het nooit saai is.

Tamara Geraeds schreef op haar zesde haar eerste gedichtje. Haar eerste jeugdboek, Achtervolgd door de dood schreef ze op haar vijftiende en bracht zij in 2005 uit in eigen beheer onder pseudoniem Jayda Rosa. In 2011 begon zij haar eigen Tekstbureau Charizma en volgde daarnaast de opleiding voor Docent Creatief Schrijven. Haar debuut maakte ze met de jeugdthriller Nergens in 2012. Deze veelzijdige auteur is daarnaast ook freelance redacteur, songtekstschrijver en geeft cursussen Engels, Nederlands en creatief schrijven. Tussen sneeuw en bloed is haar nieuwste thriller die zich afspeelt in Reyjavik.

Na een akelige tijd door een voorval waaraan Iris niets kon doen, leeft ze in angst, is wantrouwig geworden en durft de deur haast niet uit. Zij is kwetsbaar en onzeker geworden, doordat ze met de nek wordt aangekeken. Hierdoor ontvlucht Iris Nederland, om als au pair in Reyjavik te gaan werken. Ze komt in het liefdevolle gezin van Finnur en Maren terecht om voor hun vier kinderen te zorgen. Een warm onthaal volgt met een welkomsfeest, waar zij de eregast is. Een dreigbrief gericht aan Iris roept onaangename herinneringen bij haar op aan vernedering en onrechtvaardigheid. “Iemand wilde haar bang maken, maar ze zou zich niet gek laten maken.” Ze is vastbesloten haar verleden achter zich te laten en zichzelf  een kans op liefde te gunnen. En dan wordt er een beestachtige moord gepleegd die alles in haar omgeving op de kop zet en haar verleden naar boven haalt.

In Tussen sneeuw en bloed is er vanaf het begin een onderhuidse spanning door gedragingen van personages en de flashbacks naar weken voor de moord. We komen er zo achter wat Iris is overkomen en de impact ervan. Ook de acties en systematische planning van de dader komen uitgebreid aanbod en bouwen zo een zekere spanning op. De personages passen goed bij dit intrigerende verhaal  met korte hoofdstukken, dat zich grotendeels in een familiesetting afspeelt. De manier waarop pubers zich kunnen gedragen komt realistisch over. Net als moeder Maren die Iris meteen in haar armen sluit en haar een warm nest biedt. Finnur leer je niet heel goed kennen, wel dat hij van zijn kinderen houdt, maar hij is wat meer op de achtergrond aanwezig. Iris is gegroeid sinds ze uit Nederland vertrokken is naar IJsland, past zich aan aan haar omgeving en laat zich niet alles meer zeggen. Naarmate het verhaal vordert krijgen de handelswijze van de personen waarmee Iris te maken krijgt een plekje. Geraeds weet volop suspense in het verhaal te brengen in de vorm van de karakters van personages en de dreigbrieven. Met thema’s als wantrouwen, liefde, onvermogen, geheimen, vergiffenis, angst en schaamte weet ze de lezer te boeien. De ontknoping is er een die we gedeeltelijk aan zien komen, maar toch nog voor een bijzonder verrassing zorgt en begrip voor de dader oproept.

In Tussen sneeuw en bloed , worden moorden gepleegd uit liefde en zorgen halve waarheden voor opgeroepen spanningen.

Tamara Geraeds is een Brabantse auteur, die ook Nederlands, Engels en creatief schrijven doceert en bovendien freelance redacteur is. Voor de jeugd schrijft ze in het genre fantasy, voor volwassenen verzint ze thrillers. Ze begon met verhalen neerpennen toen ze vijftien jaar was. In haar dagelijks leven geniet ze van het leven en van boeken. Ze heeft intussen meer dan tien boeken op de teller. Haar nieuwste thriller Tussen sneeuw en bloed is uitgegeven door De Crime Compagnie.

Iris van Vliet laat na een ingrijpend voorval haar leven in Nederland achter. Ze gaat als au pair aan de slag bij een nieuw samengesteld gezin in Ijsland. Hoewel de mentaliteit er hartelijk is, blijkt toch niet iedereen blij te zijn met haar komst.

Wanneer er een vrouw wordt vermoord en dit toch wel invloed heeft op de leefwereld van Iris, besluit ze om zelf op zoek te gaan naar de dader. Dit is echter niet zonder gevaar voor haar eigen leven. 

Tussen sneeuw en bloed begint met een spannende proloog tussen twee nog onbekende personages. Dit is een fijne manier om de lezer meteen alert en nieuwsgierig te maken. Tamara Geraeds schrijft dit verhaal vanuit de derde persoon. Ze volgt het perspectief van au pair Iris van Vliet. De locatie is erg winters: de lezer wordt meegenomen naar Ijsland. Iris krijgt van bij het begin een mysterieus tintje, want al snel blijkt dat ze Nederland ontvlucht is en slechts met mondjesmaat wordt prijs gegeven waarom.

Het gevoel niet welkom te zijn, duikt ook al snel in Ijsland op en de auteur slaagt er zeer goed in om de spanning hierrond op te bouwen: er gebeuren schijnbare akkefietjes, maar de onderliggende onrust komt mooi aan bod. 

Hier en daar worden fragmenten toegevoegd die bijdragen aan de spanningsopbouw en waarbij de lezer in het ongewisse wordt gelaten wat er precies aan de hand is. Die stukken staan cursief gedrukt, waardoor het verhaal goed te volgen is. Ook nieuwe personages worden op mysterieuze wijze geïntroduceerd in combinatie met een verontrustend gevoel. Dat heeft de auteur knap gedaan. 

Naarmate het verhaal vordert, probeert de auteur de lezer op het verkeerde been te zetten, maar geeft tegelijk teveel details prijs. Hierdoor wordt het einde voorspelbaar. Op een ander vlak komt er nog wel een twist, maar die wordt in de loop van het hoofdverhaal te weinig uitgewerkt, waardoor het enigszins uit de lucht gegrepen aanvoelt. Ook vergeet Tamara Geraeds enkele zijlijnen verder af te ronden. Gelukkig eindigt het verhaal nog met een twist die verrassend is.

Tussen sneeuw en bloed leest vlot en kent de nodige spanningsopbouw. Jammer genoeg verliest de plot naar het einde toe aan kracht en grondige uitwerking. Tamara Geraeds bewijst met Tussen sneeuw en bloed dat ze goede thrillerideeën heeft, maar een grondige uitdieping van details ontbreekt nog teveel. 

Annet Hulst is een Nederlandse auteur die eerder bekendheid verwierf als initiatiefneemster van de websites Chicklit.nl en VrouwenThrillers.nl. Daarnaast zorgt ze voor haar gezin met twee dochters en is ze werkzaam bij een bank als IT-risicomanager en als schrijfdocent en schrijfcoach aan de Online Schrijfschool. Met Geen hond op straat waagt ze zich aan het cosy crime-genre, waarbij spanning en mysterie centraal staan, maar zonder de gruwelijke details die vaak in traditionele thrillers voorkomen.

De 30-jarige Emily heeft net een speurtraining afgerond met haar hond Jazzy en samen zijn ze enthousiast over hun nieuw geleerde vaardigheden. Maar die vreugde slaat om in pure verbijstering als Jazzy tijdens een wandeling een afgehakte hand ontdekt achter de flat waar ze wonen. Een hand… zonder lichaam. Terwijl de politie op onderzoek uitgaat, raakt Emily ervan overtuigd dat een van haar buren iets verbergt. Ze besluit zelf onderzoek te doen en wordt daarbij geholpen door haar loyale collega Melissa en haar knappe bovenbuurman Joost. Maar niet iedereen is blij met haar nieuwsgierigheid. Hoe meer Emily vraagt, hoe vijandiger haar medebewoners reageren. De sfeer in de flat wordt steeds grimmiger en Emily begint zich af te vragen of ze nog wel veilig is in haar eigen huis. Toch laat ze zich niet intimideren en zet ze door — met alle gevolgen van dien.

Het plot is een spannend maar luchtig misdaadverhaal dat perfect binnen het cosy crime-genre past. In tegenstelling tot bloederige en zenuwslopende thrillers draait het hier vooral om de sfeer en de speurtocht van een alledaags personage, zonder expliciet geweld of gruwelijke details. Toch weet Hulst een beklemmend gevoel op te roepen, vooral door de manier waarop Emily’s buren steeds vijandiger reageren op haar onderzoek. Het onderbuikgevoel dat er iets niet klopt, blijft de lezer door het hele boek heen achtervolgen. Wat deze cosy crime extra bijzonder maakt en zorgt voor een originele twist, is de rol van Jazzy. In veel misdaadverhalen spelen dieren een bijrol, maar in Geen hond op straat is Jazzy juist een essentieel onderdeel van het plot. Zijn speurinstinct zet de gebeurtenissen in gang en helpt Emily op subtiele wijze verder in haar zoektocht. Hoewel het boek zeker origineel is qua insteek, voelt de plot op sommige momenten wat voorspelbaar aan. Er zijn niet veel grote twists of verrassingen, waardoor doorgewinterde thrillerlezers mogelijk iets meer spanning zouden willen. Daarnaast blijven sommige personages, zoals Emily’s buren, vrij oppervlakkig en had er meer diepgang in hun motivaties kunnen zitten.

Geen hond op straat is een onderhoudende cosy crime met een originele twist, aanrader voor cosy crime-liefhebbers en hondenbezitters die van speuren houden! De keuze om een hond een centrale rol te geven in het mysterie maakt het verhaal verfrissend, en de onderhuidse spanning zorgt ervoor dat je blijft doorlezen. 

Sophie Wester is het pseudoniem van schrijversduo Sophie Fraza en Ester Ankoné, beide (voormalig) docenten Nederlands met een passie voor taal en verhalen. Ze volgden samen een opleiding aan de Schrijversacademie en besloten thrillers te schrijven. Hun debuut Moordende hitte verscheen in 2022, gevolgd door Een lege plek (2023) en Schaduwkant (2024), allemaal uitgegeven bij De Crime Compagnie. Hun stijl kenmerkt zich door herkenbare personages en een meeslepende schrijfstijl. Fetisj is hun nieuwste spannende novelle voor De Verhalenfabriek.

Diana Zee runt een antiekwinkel aan de Spiegelgracht in Amsterdam en ontvangt op een dag haar beste vriendin Moniek, die terugkomt uit Haïti met een mysterieus beeldje. Moniek doet er geheimzinnig over en biecht kort daarna op dat ze weer samen is met haar gewelddadige ex. Dit leidt tot een ruzie tussen de vriendinnen. Wanneer Diana enkele dagen later hoort dat Moniek is overleden, gelooft ze niet dat het een ongeluk was. Ze duikt in Monieks verleden en stuit op schokkende ontdekkingen die haar kijk op hun vriendschap én haar eigen omgeving volledig veranderen. Terwijl ze steeds dieper graaft, groeit de dreiging om haar heen. Hoe goed kende ze Moniek eigenlijk? En wie kan ze nog vertrouwen?

Fetisj is een novelle die ondanks de beperkte lengte veel spanning en mysterie weet te creëren. Het verhaal is opgebouwd uit twee verschillende perspectieven en speelt zich tevens af in twee verschillende tijdlijnen: die van Moniek in het verleden en die van Diana in het heden. Hierdoor krijgt de lezer een goed beeld van beide vrouwen en hun leven. Een klein minpunt hierin is, is dat het in het begin onduidelijk is dat het plot zich een aantal jaar eerder afspeelt. Dit is cruciale informatie om het plot goed te kunnen volgen en de keuzes van de personages te begrijpen. Gelukkig komt alles aan het einde mooi samen en voelt het verhaal afgerond aan. Het bovennatuurlijke element in het verhaal – rondom het mysterieuze beeldje – geeft het boek een extra laag en zorgt voor een beklemmende sfeer. Toch blijft de spanning vooral hangen in het realistische aspect: het gevaar dat op de loer ligt en het wantrouwen dat langzaam groeit.

Al met al is Fetisj een korte maar meeslepende thriller een intrigerende mix van spanning en mysterie. 

Een aanrader voor liefhebbers van psychologische thrillers met een vleugje bovennatuurlijk mysterie!

Hetty Visser is een Nederlandse auteur, geboren in Vaassen. Haar liefde voor boeken begon al vroeg door haar bijbaantje in een bibliotheek. Na een carrière als docent Engels en jaren in het buitenland gewoond te hebben, begon ze met schrijven. In 2008 debuteerde ze met Vermoorde Onschuld, het eerste deel in de Herder & Herder-serie. Haar werk kenmerkt zich door onderhuidse spanning en verhalen die zich deels afspelen in landen waar ze zelf heeft gewoond.

In Familiestuk krijgt vertaalster Sara de Herder de opdracht om geheime dagboeken te vertalen van een rijke Zwitserse bankiersfamilie. Aanvankelijk lijkt het een lucratieve kans, maar al snel ontdekt ze dat er een duister familiegeheim achter schuilgaat. Naarmate ze verder in haar onderzoek gaat, komt haar eigen veiligheid in gevaar. De familie wil koste wat het kost hun geheim bewaren.

Alles draait in dit plot om geheimen, spanning en familie-intriges. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd: subtiele aanwijzingen en onverklaarbare gebeurtenissen zorgen ervoor dat de lezer blijft gissen naar de waarheid achter de mysterieuze dagboeken. Visser slaagt erin om de dreiging voelbaar te maken zonder te vervallen in overdreven dramatiek. De echte bloedstollende momenten blijven beperkt, maar de onderhuidse spanning en het constante gevoel dat er iets niet klopt, maken het boek meeslepend. De personages zijn goed uitgewerkt, vooral Sara, die gaandeweg steeds dieper in het geheim van de familie verstrikt raakt. Haar dilemma – doorgaan met haar onderzoek of zich neerleggen bij de geheimhoudingsplicht – wordt geloofwaardig neergezet. Hoewel het plot intrigerend is, voelt het einde abrupt en onbevredigend aan. Er blijven vragen openstaan, en het lijkt alsof het verhaal méér ruimte nodig had om volledig tot zijn recht te komen. Dit is een gemiste kans, want de opbouw en sfeer zijn sterk. Het vleugje romantiek geeft het verhaal een extra laag en maakt de dynamiek tussen de personages interessanter.

Al met al is Familiestuk wel een spannende en meeslepende novelle met veel potentie. De onderhuidse dreiging en de diepere uitwerking van de personages zorgen ervoor dat het verhaal boeiender is dan veel andere novelles van De Verhalenfabriek. Toch had het boek sterker kunnen zijn als de ontknoping meer uitgewerkt was en de lezer niet met onbeantwoorde vragen was achtergelaten.

Frank Vork is een Nederlandse schrijver die al vanaf zijn zeventiende verhalen schrijft. Hij heeft inmiddels vijf boeken in eigen beheer uitgebracht en woont met zijn partner en kat Abby in Rotterdam. Met een achtergrond in psychologie en werkervaring in de IT en logistiek, combineert hij analytisch denken met een diep inzicht in menselijke emoties en gedrag. Dit zie je terug in zijn boeken, waarin zijn personages realistisch en gelaagd aanvoelen. Frank schrijft thrillers, romans en korte verhalen en vindt het boeiend om zijn personages in complexe situaties te plaatsen, waarbij ze soms zelfs buiten zijn eigen verwachtingen om handelen.

Wat een gezellig weekendje weg met vriendinnen had moeten worden, verandert in een regelrechte nachtmerrie. Anna en haar drie vriendinnen boeken een hotel in het centrum om de verjaardag van Stella te vieren. De avond verloopt wild: ze drinken, dansen en nemen rond middernacht xtc in. Alles voelt euforisch en onbezorgd: de avond is fantastisch, maar de volgende ochtend betalen ze een hoge prijs. Anna wordt wakker met een zware kater, maar dat is nog het minste van haar zorgen. In de hotelkamer ligt een dode man. Niemand weet wie hij is of wat er precies is gebeurd. In eerste instantie lijkt het een tragisch ongeluk, maar al snel rijzen er vragen. Hoe kan het dat ze zich niets meer herinneren van de afgelopen nacht? En wat als de waarheid veel duisterder is dan ze durven vermoeden?

Hersensplinters laat zien hoe drugs en ondoordachte keuzes een leven volledig kunnen ontwrichten. Het boek raakt actuele thema’s zoals drugsgebruik onder jongeren en de gevaren van het uitgaansleven, zonder belerend te zijn. Vooral het thema drogeren speelt een grote rol: de angst om de controle over je eigen herinneringen en lichaam kwijt te raken, wordt op indringende wijze voelbaar gemaakt aan de lezer. Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de manier waarop de personages worden neergezet. Dankzij Vorks achtergrond in de psychologie voelen ze levensecht aan, met hun twijfels, angsten en instinctieve reacties. Anna’s zoektocht naar de waarheid – en naar zichzelf – houdt de lezer continu geboeid. 

Met een vlotte schrijfstijl, verrassende twists en een unieke invalshoek weet Hersensplinters zich te onderscheiden van de standaard thrillers. Een aanrader voor liefhebbers van psychologische spanning en intrigerende mysteries.

Onder Water leest als een roman met veel aspecten van een thriller.

 

De boeken van Annet Hulst kende ik niet. Van Vrouwenthrillers.nl mocht ik het ebook Onder Water lezen.

Joy verliest haar baan en is niet meer in staat de huur van haar appartement te betalen dat ze samen deelt met jeugdvriend en huisgenoot Remco. Tot grote woede van Remco zegt ze de huur op en trekt ze noodgedwongen bij haar ouders in. Verdrongen herinneringen van vijf jaar geleden borrelen op. Ook de confrontatie met haar ouders, vrienden en "vergeten" vrienden maken het voor Joy bijzonder lastig. Tijdens haar examenperiode heeft ze destijds iets heftigs meegemaakt waarvan niemand op de hoogte was. Op haar eigen manier probeert ze hier mee om te gaan, wat lang niet altijd eenvoudig is.

Ze is zich totaal niet bewust van welke invloed haar "daden" van jaren geleden op Hij hebben gehad. Ze wordt gechanteerd en bedreigd. Deze krijgen een steeds grimmiger karakter. Het web om haar heen wordt alsmaar strakker, er is geen ontkomen meer aan. Uiteindelijk krijgt ze hulp uit een onverwachte hoek. 

Het verhaal zal het goed doen onder lezers in de leeftijdscategorie tussen de twintig en dertig jaar. Onder Water leest als een roman met veel aspecten van een thriller. Ik heb ervan genoten.

Marie José Verweij debuteerde in 2021 met de thriller Met onbedachte rade. Geen weg terug verscheen in 2024 en De opgraving is haar derde thriller. Zij was van jongs af aan gek op lezen, groeide op in Vianen, de plek waar haar laatste thriller zich afspeelt die deels op waarheid is gebaseerd. Verweij is naast thrillerschrijfster ook bezig met het geven van schrijfbegeleiding aan (beginnende) auteurs.

'Wat een obsessie met een persoon doet, kunnen we alleen maar naar raden. Wanneer iemand zich gepasseerd voelt, kan dit het begin zijn van een steeds dwingender gevoel van zich moeten bewijzen en roem vergaren.'

Met De opgraving leren we het verhaal kennen van een belangrijke archeologische opgraving van een massagraf dat in 2020 in Vianen werd gevonden. Archeologe en fyschisch antropologe Anouk wordt erbij gehaald om de vondst te dateren. Perfectionisme is haar metgezel en dat laat zich gelden in haar werk. Voor Anouk komen spoken uit haar verleden boven als zij bekenden bij de opgraving ontmoet en het gevoel krijgt gade geslagen te worden. Leden van de historische vereniging en Mieke, wethouder van de gemeente houden de vorderingen nauwlettend in de gaten. Duidelijk is dat niet iedereen het er mee eens is dat het graf geopend is.

Dit verhaal in een verhaal komt langzaam op gang en wordt verteld vanuit de wisselende perspectieven van Anouk, Mieke en Bert. Op deze manier worden inzichten gegeven vanuit verschillende oogpunten. Het volgen van deze opgraving in vijf dagen wordt afgewisseld met dagboekfragmenten. Wat Verweij goed tot uitdrukking laat komen in De opgraving, is wat er allemaal bij komt kijken bij een archeologische opgraving. De personages komen realistisch over en passen prima in het plot. Anouk is een bijzondere verschijning met haar fel gekleurde haar en lippiercing. Zij heeft last van faalangst en houdt zich vast aan bestaande dingen die ze kent. Ze evolueert wel en verandert door haar instinct te volgen als ze vreemde dingen ontdekt. Bert, ex-voorzitter van de historische vereniging is een ontevreden, onaangenaam heerschap die heel wat te verbergen heeft. Hij voelt zich buiten spel gezet en rondom hem wordt een beklemmende sfeer opgebouwd. Mieke moet zich als vrouw bewijzen en respect verdienen van haar mannelijke collega’s.

Verweij heeft een vlotte en toegankelijke schrijfstijl. Duidelijk te merken is dat zij terdege onderzoek heeft gedaan door te praten met de  archeologen die de Viaanse massagraven hebben opgegraven en onderzocht. Langzaam wordt informatie vrijgegeven over personages, waarvan de eerste indruk is, dat ze niet zo belangrijk zijn. Verder in het boek gaat deze mening herzien worden. Helaas bleef de echte spanning wat uit maar het boek is intrigerend om te lezen. Wel zijn er af en toe spannende momenten en afwijkend gedrag van personages die daardoor de aandacht trekken. Richting het einde loopt de spanning op en komt er een niet verwachte twist naar voren. Voor geïnteresseerden zijn er in de bronvermelding achterin verwijzingen naar You Tube filmpjes opgenomen over het skelettenonderzoek en de onderzoeksresultaten.

De opgraving is een onderhoudende thriller die net even wat spannender had mogen zijn, maar door de opgeroepen vraagtekens intrigerend genoeg is om door te lezen. 

Het duurde dertien jaar voordat Annet Hulst haar eerste verhaal op papier kreeg. Eerst moest zij leren haar perfectionisme opzij te zetten, tijd vrij te maken om te schrijven en in zichzelf geloven. Ze debuteerde met de young adult Privacy Live in 2020, waarna een jaar later Bloedheet, volgde. Met dit tweede boek heeft zij een opmerkelijke thriller geschreven, waarin het letterlijk en figuurlijk de hoofdpersonen te heet onder de voeten wordt. Familiegeheimen en de sauna spelen een belangrijke rol in het plot.

 

Op de verjaardag van haar vader Michel vindt Fee een verjaardagskaart met een voor haar onbekende afzender. Haar vragen over de kaart worden in de kiem gesmoord door haar ouders die er niets over willen zeggen.

'Er is een afstand ontstaan tussen mij en mijn ouders en dat wringt. Ik heb nooit gemerkt dat ze geheimen voor me hebben.'

Nieuwsgierig als Fee is kan ze het niet laten rusten en wil erachter komen wie de afzender is. Samen met haar vrienden duikt ze in haar verleden. Wat haar opvalt is dat er helemaal geen foto’s zijn van haar jeugd. Ze stuurt haar DNA op naar MatchDNA om haar nieuwsgierigheid naar haar afkomst te bevredigen. Haar speurtocht levert haar nieuwe vrienden op, maar ook bedreigingen.

Bloedheet wordt gelezen vanuit Fee en zit vol onverwachte wendingen. Door de wisselende perspectieven, vlotte schrijfstijl en korte hoofdstukken blijven we doorlezen. De schrijfstijl van Hulst is beeldend en levendig. Door dagboekgedeeltes wordt langzaam maar zeker de identiteit van de afzender van de kaart bloot gegeven, met alle bijbehorende raadsels. Deze stukken geven informatie over de persoon en wie deze is geworden door toedoen van het verleden. Deze fragmenten roepen vragen op, maar helpen ook om de puzzelstukjes op zijn plaats te krijgen. In het plot neemt de familiegeschiedenis een grote rol in. Deze is boeiend om te lezen en laat zien dat hard werken loont, maar dat er heel veel geheimen zijn. Er is steeds een lichte spanning aanwezig die toeneemt door de afwisselingen tussen de gedeeltes over Fee en het dagboek. De personages komen realistisch over en meeleven met ze is heel makkelijk. Fee is een jonge vrouw, een echte emotie-eter die nieuwsgierig en leergierig is. Als lezer is het geen enkel probleem om haar angsten en onzekerheden te voelen.

Hulst weet de lezer met de aangebrachte dwaalsporen op het verkeerde been te zetten. De sfeer in de sauna komt goed over, en te merken is dat Hulst daar ervaring mee heeft. De omgeving daar en de warmte is tastbaar. Onverwachte wendingen zorgen voor verrassingen, net als het einde dat ons net niet van de stoel blaast en alles duidelijk laat worden.

Bloedheet is een (complexe) thriller over familiegeheimen, manipulaties, vriendschap, liefde en vooral vertrouwen.

Marie-José Verweij is auteur van de boeken Met onbedachte rade (2021) en Geen weg terug (2024) en ze is opgegroeid in Vianen waar deze thriller zich afspeelt. Tegenwoordig woont ze met haar man in Italië. 

De opgraving gaat over, zoals de titel eigenlijk al doet vermoeden, een opgraving. In Vianen wordt bij de doortrekken van de gracht een begraafplaats ontdekt. Anouk, die naast archeoloog ook fysisch antropoloog is wordt ingeschakeld om de lichamen te onderzoeken.

Daarna volgt een verhaal over het wel en wee rondom een archeologische opgraving. De lezer wordt echt meegenomen met de ontdekkingen en voelt de spanning die Anouk en haar collega’s voelen. Die spanning wordt enorm verhoogd als een man uit Vianen, lid van de historische vereniging ineens erg vreemd gedrag gaat vertonen en er alles aan doet om de opgraving te vertragen. Anouk, die ondertussen ook steeds meer gevoel gaat krijgen voor haar collega Cas legt deze link later dan de lezer waardoor de spanning enorm toeneemt. 

Als dan ook het verhaal van het ontstaan van de begraafplaats wordt toegevoegd aan dit geheel is het boek compleet. De lezer verveelt zich geen moment.

Het bijzondere is dat het ene verhaal, van Anouk en haar collega’s in het heden wordt geschreven en het verhaal van Bert, de man uit Vianen steeds een stapje vooruit gaat vanuit het verleden. Er zijn genoeg personages die de opgravingen tegen willen houden. Maar waarom?

Alles speelt zich af in het heerlijke Hollandse winterweer wat voor de sfeer van het verhaal een bepalende factor is.

De personages hebben ieder hun eigen karaktertrekken die door kleine voorbeelden goed naar voren komen. En die maken ook het verschil tussen deze mensen, ze komen als het ware van het papier af. Dat is ook te danken aan natuurlijke en sterke dialogen die goed beschreven zijn door Verweij. Het verdriet omdat het leven anders loopt dan ander, relaties die anders vormgegeven worden en contacten die worden verbroken. Maar ook een woonplaats waar men elkaar aardig goed kent en lijkt te kunnen begrijpen tot op zekere hoogte zorgen ervoor dat het verhaal wel blijft hangen. 

Verweij laat zich echt zien als een thriller auteur die de accenten van een verhaal op de juiste plek zet.

Anouk en de mensen van de historische vereniging buigen zich over een vrij onbekende geschiedenis en dat heeft Verweij ook goed gedaan. Gedegen onderzoek van de auteur maken van dit verhaal een logisch geheel. Dan komt de lezer erachter dat datgene waar de een zijn of haar schouders ophaalt voor de ander een levensdoel kan zijn. En dat een klein vergeten detail de zintuigen op scherp zet. En is het verhaal compleet en op het eind verrassend voor iedereen. 

De opgraving is een boek waarin de lezer ervaart hoe belangrijk het is dat de auteur gedegen onderzoek doet naar het verleden maar ook naar hoe kleine details het verhaal compleet kunnen maken.