Virtuele tango
Door: Melissa Bielsma-Schaaij op 15 augustus 2009

‘Beter één in een karaf dan tien op je graf, Franka.’
Ik staar naar de sms en voel gal omhoogkomen. Bijna laat ik mijn mobiel uit mijn handen vallen wanneer er opnieuw een sms binnenkomt.
‘I see you!’
‘Verdomme!’ Ik tril, maar verman mezelf. De klootzak weet waar ik woon. Gordijnen gesloten, deur op dubbel slot.
Ik laat me op de grond zakken. ‘Stop alsjeblieft,’ mompel ik en voel me ergens belachelijk.
Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen. Dat is nu net het probleem; ik heb er nooit één tel over nagedacht.

Een advertentie op internet.
‘Hou jij van avontuur? Ben je tussen de twintig en vijfentwintig jaar en maakt het je niet uit dat je (nog) geen weet hebt van deze drieëntwintig jarige, knappe vrijgezellige man (breed postuur, blond, blauwe ogen) die veel leuks voor je in petto heeft? Stem toe en vertel me je uiterlijke kenmerken!’
Hij woonde in mijn woonplaats en ik was toe aan iets dat geen normale norm had.
‘Mijn naam is Franka. Dol op mysterie, twintiger, van nature blond maar op dit moment rood geverfd. Lichtbruine ogen, sprankelend karakter. Verras me maar!’
Ik ontving een mail waarin hij me loofde om mijn gegeven toestemming, mijn mobiele nummer verzocht en de vraag stelde of ik aankomende zaterdagavond thuis zou zijn. Hij was benieuwd of ik er tien zou halen. Ik gaf hem de informatie (naïeve idioot die ik ben) maar wilde even weten wat hij met ‘tien’ bedoelde.
‘Tipje van de sluier: bij tien zal je het zien. Zorg dat je er goed uitziet en ik weet je te vinden.’
Uiteraard begreep ik niet wat ‘het zien’ betekende, maar dit was spanning! Ik zat er dus helemaal klaar voor die zaterdagavond. Ik koos voor een strakke jeans met een topje.
De deurbel doorboorde mijn gedachten. Nerveus en vol verwachting deed ik open maar er was niemand. Wel lag er een rode roos die ik oppakte.
Toen hoorde ik een luide piep.
Mijn mobiel! Ik rende naar de huiskamer, greep de mobiel van tafel en opende het zojuist binnengekomen berichtje.
‘Dat is één. :-)’
Er kwam een tweede sms binnen.
‘Je ziet er lekker uit in die jeans.’ Toen kwam het derde bericht. ‘Wacht op verdere instructies om de tweede te ontvangen.’
De laatste deed het ‘m. Lekker op tijd, maar mijn ogen gingen open. Ik kreeg hier een heel vreemd gevoel bij; er werd met me gesold. Vastbesloten stuurde ik een sms terug. ‘Zoek maar een ander slachtoffer voor je zieke spelletjes. Mzzl!’
Hier zou ik vreselijk om uitgelachen worden door familie en vrienden, maar ik had wel een gezonde dosis zelfspot. Dat was dat, dacht ik, tot ik elke dag sms’jes ontving met teksten als: ‘gefeliciteerd met de tweede’ en ‘je ontvangt vanavond om elf uur de derde’. En telkens lagen er rode rozen voor mijn deur. Na roos nummer negen en dubbel zoveel sms’jes was ik een zenuwinzinking nabij. Ik mikte elke roos in de kliko maar ze bleven komen.

Hij heeft me bekeken en geniet van de macht die hij over me heeft. Drie weken is lang genoeg en ik moet een rozentrauma zien te voorkomen. De politie kan weinig betekenen want hij is niet te traceren; ik ben maar met bellen gestopt. Feit dat ze me overduidelijk niet serieus nemen telt mee.
Vier keer ben ik van nummer veranderd maar dat heeft geen nut. Hij weet telkens mijn nieuwe nummer te traceren. Ik veeg de tranen van mijn gezicht en zwaai de gordijnen open. Vervolgens loop ik naar buiten. Met rechte rug, borst vooruit en krachtige stem roep ik:
‘Ga wat nuttigs met je leven doen. Sms me zo vaak je wilt, leg rozen neer, mij heb je er niet langer mee. Want weet je? Er komt een dag dat ik jóú ga stalken en je huilt als een klein kind!’
Ik kijk om me heen en zie niemand, maar ik wéét dat hij in de buurt is. Nooit heb ik in zijn ogen gekeken of hem aangeraakt. Maar ik weet met wie en wat ik te maken heb.
Ik loop mijn veilige haven weer binnen en zet voor het eerst sinds tijden mijn computer weer aan. Terwijl hij opstart zet ik een bak koffie en loop even later naar mijn bureau.
‘Mijn leven is van mij,’ zeg ik stellig tegen het toetsenbord. Ik wil het stukje veiligheid terug en heb me te lang laten koeioneren. Ik fluit vals een deuntje, maar mijn hoofdhuid trekt samen zodra ik de mail open die net één minuut geleden verstuurd is.
‘You can run but you can’t hide!’
De tekst is niet wat me koud om het hart maakt. Het is de foto die me inwendig laat gillen, me kermend op laat staan en me naar achteren laat wankelen. De foto is vanavond gemaakt en bewerkt.
Het is alsof ik vlucht terwijl ik omkijk. Mijn mond heeft een abnormale grootte alsof die uiteengereten is, mijn ogen puilen uit en een loeigroot mes is in mijn lichaam gestoken. Door mijn hand zit een bloederige, doornige tak met een verwelkte, rode roos.
Onder de foto staat in bloedrode letters:
‘Nu ga ik jóú laten janken, bitch! Ps: je hebt de tiende roos niet gehaald.’
Mijn mobiel begint te piepen.
De voordeurbel overstemt het gepiep.
En ik jank, hartverscheurend als een klein kind.

Melissa Bielsma-Schaaij

Melissa Bielsma-Schaaij heeft al eerder geschreven. Samen met haar man heeft ze een kleine uitgeverij: De Omslag, die in 2008 het eerste deel van de serie Jeremy Jago uitgaf. Melissa was de eerste die zich liet inspireren door een actueel nieuwsbericht.