Uitzending gemist
Door: Aäron van Dijk op 20 maart 2011

De drie pc’s in de kamer staan dag en nacht aan. Hij probeert zo veel mogelijk te downloaden en te uploaden. Hij heeft nog zoveel nieuwe foto’s en films gemaakt. In zijn vrije tijd probeert hij zoveel mogelijk online te zijn. Zijn leven speelt zich voornamelijk af op het web. Daar kan hij zichzelf zijn. Daar is hij iemand,iemand met aanzien. Dat is toch waar het in deze maatschappij om draait. Je moet aanzien hebben. En dat is hem gelukt. Er zijn mensen over de hele wereld die tegen hem opkijken. En in het echte leven valt hij nauwelijks op.

Sandra kijkt me nukkig aan. We zijn allebei erg eigenwijs en als we eenmaal in discussie raken, willen we geen van beide toegeven.
‘Dan mag ik misschien hard overkomen. Maar moord blijft moord.’
Ik wil mijn standpunt nog een keer uiteen zetten. Sandra blijft me aankijken en ik weet dat ze hier weer tegenin gaat.
‘Het kan in een opwelling gebeuren of per ongeluk, je moet elke zaak anders bekijken.’
‘Hoe kan je nou iemand per ongeluk vermoorden,’ zeg ik terwijl ik een slok thee neem.
We raken altijd in dezelfde discussie verzeild als we het onderwerp “Joran van der Sloot” aansnijden.
Sandra zegt niets en neemt ook een slok van haar thee. We laten het onderwerp rusten en beginnen over de kinderen.

Sinds vijf jaar is Sandra mijn buurvrouw. Roy en ik wilden groter gaan wonen met zicht op onze toekomst. We wilden allebei heel graag kinderen. Na een jaar zoeken hebben we dit huis gekocht en zo ontmoet ik Sandra. Vanaf de eerste dag konden we het erg goed met elkaar vinden.
Twee jaar geleden kwam Sandra met een stralende glimlach en een schaal vol beschuit met muisjes vertellen dat ze in verwachting was. Nog geen vier maanden later stond ik met een schaal vol en dezelfde glimlach bij haar voor de deur. Onze dochters schelen dus maar vier maanden en zijn net als hun moeders nu al hartsvriendinnen voor het leven. Ook mijn man Roy kan het prima vinden met Richard, de vriend van Sandra.

Sandra staat op en tilt Joelle op haar arm.
‘Nou meid, ik ga er weer vandoor. Roy zal zo wel voor je neus staan. En ik heb nog een hoop te doen thuis. Maar dit moeten we vaker doen. Zo allebei een dag vrij en lekker genieten.’
Sandra lacht erbij, maar ik hoor het verdriet in haar stem.
Richard woont de hele week in het zuiden van het land in een eigen appartement dicht bij zijn werk. Alleen in de weekenden komt hij over. Dat hebben we ook gemeen met elkaar, hoewel Roy maar een week per maand van huis is.
Ik geef haar een zoen op haar wang en sla Joelle niet over. De kleine meid giert het uit van de pret als ik in haar nek blaas.
‘Mamma. Ikke ook een kus.’ Lisa kijkt me met gretige ogen aan.
‘Kom maar hier dan.’ Ik til haar op mijn arm en geef haar twee dikke zoenen op haar kleine wangetjes. Terwijl ik ook in haar nek blaas. Ze begint als een echte meid te giebelen.
‘Geef tante Sandra maar een dikke zoen en ook Joelle, dan gaan we zo aan het eten beginnen.’
Sandra loopt met Joelle door de achterdeur de tuin in.
Heerlijk zo’n vrije dag.

Roy zit onderuit gezakt op de bank naar de tv te kijken. Ik ben het speelgoed van Lisa bij elkaar aan het rapen en ruim de kamer op.
Lisa slaapt al. De aankondiging van Opsporing verzocht klinkt. Er wordt aandacht gevraagd voor een omvangrijke zedenzaak. Roy staat op en zet de tv uit. Dan loopt hij op me af en slaat zijn armen om me heen.
‘Kom schat, we gaan vroeg naar boven.’
Ik loop achter Roy aan en doe ondertussen de lichten uit. Roy ligt al in bed als ik de badkamer uit kom. ‘Ik kijk nog even bij Lisa.’
Ze slaapt. Ze slaapt onrustig. Ze woelt en draait. Dat moet ze van mij hebben. Ik lig ook zo te draaien en te woelen voor ik eindelijk in slaap val.
Roy slaapt altijd en overal. Zodra hij zijn kussen voelt, slaapt hij al. Ik kan daar zo jaloers op zijn. Als ik terugkom in de slaapkamer is Roy nog wakker.
‘En?’ vraagt hij.
‘Ze slaapt antwoord ik, maar ze is zo onrustig.’
‘Ja, van wie zou ze dat nou hebben. Er zijn nachten dat ik niet eens dekens voel omdat jij ze allemaal om je heen draait in je slaap.’
‘Dat komt omdat ik het graag lekker warm heb.’
‘Nou kom maar hier, dan houd ik je wel warm.’
Ik stap snel in bed en kruip lekker dicht tegen hem aan.

Alles wat hij download bewaart hij op externe harde schijven. Alles verzegelt hij goed. Zijn grote computerkennis komt nu goed van pas. Al die uren die hij in zijn pubertijd achter de pc doorbracht werpt nu zijn vruchten af. Zijn moeder hekelde de tijd die hij doorbracht op zijn kamer, terwijl zijn leeftijdsgenoten gingen stappen. Gelukkig is hij altijd een volhouder geweest.
Wel altijd een buitenbeentje. Nooit echt vrienden gehad, maar daar had hij ook geen behoefte aan. Hij had zijn computer waar hij uren per dag aan besteedde. Op het internet vond hij eindelijk zijn ware vrienden. Vrienden die hem waarderen. Vrienden die tegen hem opkijken.
Hij is nu zelfverzekerd. Hij stelt iets voor in de wereld die hem zo dierbaar is. Een wereld met vrienden. Zijn wereld. Hij kan een glimlach niet onderdrukken. Terwijl zijn computers druk bezig zijn, gunt hij zich even de tijd om een boterham te maken. Hij heeft nog wat tijd voor hij naar zijn werk moet. Hij heeft er zin in vandaag. Klaar voor een nieuwe dag. Snel werkt hij zijn boterham naar binnen. Ondertussen trekt hij zijn jas vast aan. De computers gaan onverstoorbaar door. Hij loopt naar buiten en draait de drie sloten op de voordeur via het vaste patroon op slot. Dan controleert hij ze stuk voor stuk twee keer. Hij heeft geleerd om niets aan het toeval over te laten.

Ik loop met Sandra terug van de kinderopvang. We werken allebei tot 17.30 uur en halen dan meestal gelijk onze dochtertjes op. Zo zien we elkaar elke dag. En op de terugweg naar huis lopen de twee kleine dametjes voorop, heel parmantig en hand in hand.
‘Kijk ze nou gaan, twee heerlijke wereldmeiden. Daar krijgen we nog heel wat mee te stellen.’
Sandra kijkt me aan. Ze reageert een beetje afwezig.
‘Is alles goed, meid,’ vraag ik, terwijl ik mijn arm om haar schouder sla.
‘Ja, ik slaap niet best de laatste tijd. Joelle is zo onrustig en slaapt ook slecht.‘
‘Nou, dat zal de leeftijd wel zijn. Lisa is ook al zo onrustig. Woelen en draaien.’
Sandra kijkt nog steeds niet gelukkig.
‘Dat is niet het enige wat je dwars zit. Nou vertel op,’dring ik aan.
‘Richard is altijd veel van huis voor zijn werk. Ik heb het gevoel dat ik Joelle alleen opvoed. Hij is erg gek op haar, dat weet ik wel, maar ik draai overal voor op. Hij is er alleen in de weekenden.’
Ik druk haar stevig tegen me aan.
‘Je kunt altijd bij mij terecht. Vergeet dat nooit.’
Sandra kijkt naar de twee meiden voor ons en dan naar mij. Ze glimlacht.
‘Ja, het worden echte meiden. Die gaan nog vaak stappen samen.’
Lachend vervolgen we onze weg.

Sandra belt me of we volgende week donderdag een avondje naar een musical willen gaan met zijn drieën. Richard is weer de hele week van huis. Ze heeft op vakantieveilingen.nl een leuke aanbieding gezien. Ik ben gelijk enthousiast. Natuurlijk heb ik wel weer zin in een avondje uit.
‘Ik geloof dat Roy volgende week ook nog in Groningen zit.’
‘Nou, dan gaan we lekker samen. ’ Sandra klinkt zo opgewekt. Haar enthousiasme steekt me aan.
Zodra ze de bevestiging in haar mail heeft belt ze me terug.
Roy zit deze hele week in Groningen en volgende week weer de hele week.
Zijn werkgever heeft daar een appartement. Elke maand zit Roy daar een week.
Alleen nu moet het project daar eerder worden opgeleverd.
Lisa ligt al op bed. Lekker een avond voor mezelf. De vaat is weggewerkt. Vanavond heerlijk ongestoord surfen op het internet. Roy heeft er een hekel aan als ik de hele avond achter de pc zit.
Ongezellig,’ is zijn vaste opmerking dan.
Even mijn mail doornemen en gelijk mijn Hyves en Facebook bijwerken.
Na een uurtje heb ik mijn vaste stramien van websites doorlopen.
Gelijk maar even op vakantieveilingen.nl kijken.
Sandra heeft de kaartjes. Heerlijk een avondje uit in het vooruitzicht.
Wat is het internet toch handig. Ik bel meteen de oppas, dan is dat maar geregeld. Zoals gewoonlijk is het geen enkel probleem. Nog even Boer zoekt vrouw kijken op uitzendinggemist.nl.
Dat is een van mijn favoriete programma’s maar ik wil het Roy op zondag niet aandoen. Dan maar lekker op mijn gemak achter de pc.
Ook gelijk maar even de laatste Opsporing verzocht bekijken.
Allereerst vraagt men onze aandacht voor een moordzaak. Vervolgens komt een overval aanbod. Ik laat de aflevering doorlopen en haal even wat te drinken. Als ik terug loop werp ik even snel een blik op het computerscherm. De aflevering van opsporing verzocht loopt nog. Er wordt een foto getoond. Meteen trekt het mijn aandacht. Voor ik de foto goed kan zien is hij al verdwenen. Ik zie alleen dat het om een kind gaat. Een klein kind. Nu ik zelf een dochtertje heb volg ik dit soort zaken met andere ogen. Alle strafzaken waar kinderen bij betrokken zijn vind ik vreselijk, maar wekken tegelijker tijd mijn nieuwsgierigheid. Ik spoel een stukje terug en luister aandachtig. Vanwege een omvangrijke zedenzaak wordt er met hoge uitzondering een foto getoond. Er staat een klein meisje op. Het kind ligt naakt op de grond in een woonkamer, haar beentje gespreid. Het lichaam is vervaagd, maar haar gezichtje is duidelijk herkenbaar. De hele tekst over contact opnemen en meer informatie ontgaat. Ik kan alleen maar met open mond naar het scherm staren.

De werkdag zit er weer op. Tevreden laat hij zich onderuit zakken op de bank. Er staat een schaaltje eten in de magnetron. Het is een lange dag geweest. Allereerst heeft hij de computer gecontroleerd. Straks zal hij de binnen geladen bestanden meteen overzetten en beveiligen. Na het eten neemt hij meteen plaats achter zijn computer en controleert de berichten op de verschillende fora die hij onderhoudt. Een lange nacht ligt in het vooruitzicht. Het is maar goed dat hij zijn eigen flatje heeft. Zodat nooit iemand vragen gaat stellen waarom hij hele nachten overslaat. Hier kan hij tenminste doen wat hij wil. Tijd om tv te kijken heeft hij niet. Al zijn aandacht gaat naar de drie computers die onafgebroken draaien. De uitzending van Opsporing verzocht mist hij dan ook altijd. Terwijl hij zich toch zo had voorgenomen om ze te volgen als hij alleen was. En op internet kijken vind hij zonde van de tijd. Er is zoveel te doen op het net.

Hard. Ongenaakbaar hard treft de werkelijkheid mij vol in het gezicht. De klap komt zo hard aan, dat ik bang ben om het bewustzijn te verliezen. Mijn ademhaling versnelt zich. Ik ben bang dat ik een hyperventilatieaanval krijg. Strompelend en naar houvast zoekend, baan ik mij een weg naar de keuken. Een glas koud water heb ik nodig. Na een paar flinke slokken kom ik weer bij mijn positieven.
Heel rustig loop ik terug naar het scherm. Ik moet de foto nogmaals zien. Bij de computer aangekomen laat ik mij in de stoel zakken en kijk naar de foto die nog steeds op het scherm staat. De woonkamer herken ik. Het is mijn woonkamer. Het naakte meisje met de blonde krulletjes is mijn eigen dochtertje Lisa. Ik herken de parket vloer waar ze naakt op ligt en de tv die achter haar staat. Op de foto in de hoek naast de tv ligt een knuffel. “Jootje”de knuffel van mijn dochter. De grond slaat met een klap onder mij weg. Ik zink weg in een bodemloze zwarte wereld. Ik blijf maar vallen er lijkt geen einde aan te komen. Dan schrik ik op van een schreeuw. Zo hard en zo aanwezig. Ik besef dat dit geluid uit mijn eigen keel komt.
Ik zak uit de stoel op de grond en begin hard, hysterisch te huilen. De tranen blijven komen. Ik kan alleen maar kreten uiten en gillen. Niet mijn dochtertje. Het kind waar ik zo zielsveel van hou. Mijn kleine onschuldige meisje. Het kan niet. Ik sla met mijn vuisten op de vloer. Dan voel ik me weer vallen en verlies ik toch het bewustzijn.

Er staan weer veel vragen en opmerkingen op de fora. Het kost hem uren om deze allemaal te lezen en te beantwoorden. Het eerste wat hij gaat doen vandaag is het nieuwe materiaal uploaden. Het is al enige tijd geleden dat hij dat gedaan heeft. Hij heeft het ook zo druk gehad. Maar de foto’s die hij pas heeft gemaakt zijn weer fantastisch. Hij is ook zo gek op haar. Dat is wel een van zijn favoriete modellen. Die blonde krullen. Dat lieve, onschuldige gezichtje. Zij is het helemaal voor hem. Maar zijn modellen zijn allemaal zo verschillend, maar hebben wel dat onschuldige dat hem zo aantrekt.
Totaal in beslag genomen door zijn digitale wereld vergeet hij alles om zich heen. De tijd verstrijkt. Plotseling word hij uit zijn wereld getrokken door een geluid. En weer klinkt het. De deurbel. Er staat iemand aan zijn voordeur.
Snel sluit hij zijn computerkamer af en loopt naar de voordeur. Hij kijkt door de deurspion en herkent het gezicht. Snel opent hij de sloten en trekt de voordeur open.
‘Hey, wat leuk. Hoe kom jij hier nou helemaal? Kom gauw binnen.’
Hij draait zich om en loopt de woonkamer in.

Als ik bij kom stromen de tranen nog steeds over mijn wangen. Ik bekijk nog eenmaal de foto. Iets in de foto trekt opnieuw mijn aandacht. De tv op de foto staat uit. Er weerspiegelt iets in het scherm.
Ik zie twee handen die een fotocamera vast houden. Daar achter zie ik de weerspiegeling van een jasje. Dat jasje herken ik uit duizenden. Het verdriet wordt langzaam naar de achtergrond verdrongen. Mijn hele gedachte wordt nu overgenomen door woede. Ongelofelijke woede. Woede zo zwart als de nacht zelf. Nog een keer schreeuw ik de longen uit mijn lijf.

Hij draait zich om en kijkt waar zijn bezoekt blijft. Hij loopt terug naar de gang. ‘Kom je nog. Ik zal even koffie gaan zetten.’
Dan plotseling krijgt hij een ongelofelijk harde klap in zijn gezicht.
‘Vuile schoft. Vuile smerige schoft. Ik vertrouwde je met haar. En je kon niet met je vieze poten van haar afblijven.’
Deze uitval had hij niet verwacht. Hoe kan ze nou weten dat hij…
De tweede uithaal van haar hand ziet hij aankomen. Hij pakt haar pols stevig vast.
‘Doe eens rustig. Waar heb je het over. ’Hij probeert haar in verwarring te krijgen.
‘Ik weet echt niet waar je het over hebt. ’Hij voelt de kracht van haar arm afnemen.
Dan kijkt ze hem verdwaasd aan.
‘Sorry, ik weer het ook niet meer.’ Haar stem klinkt zwak en gebroken.
Opgelucht haalt hij zachtjes adem. Het is gelukt ze twijfelt.
Hoe kan ze er nou achter gekomen zijn? Hij is toch altijd super voorzichtig geweest. Nou dat is van latere zorg. Nu eerst op haar inpraten.
‘Kom even mee naar de woonkamer. Zet ik even koffie voor je.'
Hij slaat zijn arm om de gebroken vrouw heen en loopt richting de kamer deur.

Ik sta in de gang bij een man die ik dacht zo goed te kennen. Lisa is zo gek op hem, vanaf de eerste dag dat hij op haar past. Een sympathieke jongeman. Hij paste al twee jaar op mijn dochter. Deze leuke jongeman is voor mij veranderd in een smerig, gevoelloos monster. Zijn stem en zijn voorkomen doen me weer twijfelen. Ik voel me gebroken. Ik voel hoe hij zijn arm om me heen slaat en me gerust stelt. Wat nou als ik het verkeerd heb?
Ik kan me vergist hebben. Misschien heb ik het door alle emoties niet goed gezien. De twijfel slaat toe. Ik had beter naar de politie kunnen gaan. Ik kijk op en zie Michael staan. Zo zorgzaam en lief. Kan het zijn dat er achter dit zorgzame masker een monster schuilgaat? Ik kan het haast niet geloven. Tot mijn blik wordt getrokken naar de haken naast de voordeur. Het jasje, dat ik meteen herkende op de foto. Ik voel de woede in me opkomen. Alle verdriet ebt weer weg. Ik kijk hem aan en zie een glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die boekdelen spreekt. Hij denkt mij overtuigd te hebben. De woede overspoelt mij als een donkere grauwe deken. Met al mijn kracht duw ik hem van mij af tegen de muur aan. Ik hoor de doffe klap als hij tegen de muur naast de voordeur valt. Dan staart hij mij met grote ogen aan. Ik kan alleen nog maar schelden en schreeuwen.

Haar woorden verdwijnen langzaam naar de achtergrond. En alles om hem heen word langzaam zwart.

Hij geeft geen antwoord. Zelfs als ik uit geraasd ben, komt er van hem geen enkele reactie. “Wie zwijgt stemt toe”, is een gedachte die bij me op komt. Nog steeds staart hij me aan met grote ogen. Opeens valt me de straal bloed op die langs de muur naar beneden loopt. Michael beweegt niet. Dan pas zie ik hoe de haak van de kapstok zich via de achterkant van zijn hoofd zijn hersenen zijn binnengedrongen.
Zijn wijd opengesperde ogen zijn levenloos.
Ik hoor mijn eigen stem in mijn hoofd. ‘Moord is Moord.’
‘Het was een ongeluk,’ hoor ik mezelf hardop zeggen.

Aäron van Dijk

Aäron van Dijk werkt bij een grote uitgeverij op de klantenservice. In zijn vrije tijd schrijft hij graag korte verhalen en dan met name thrillers. In december 2010 verscheen de bundel De foute priester met daarin zijn korte verhaal Liefhebben.



Bezoekersreacties:
Jose (46) op 17 juni 2011:
Je buuf is hartstikke trots op je!!!Geweldig dat je zulke verhalen schrijft!!

hennie van dijk (63) op 12 april 2011:
ik vind hem erg spannend en het is echt van deze tijd mijn complimenten

Iris Houx (35) op 1 april 2011:
Weer een goed verhaal Aaron! Leuk, die afwisseling tussen dader en slachtoffer, dat maakt het extra invoelbaar en spannend.

Margret (33) op 31 maart 2011:
Toppertje! Wat een spannend verhaal weer. Iemand vermoorden is misschien niet de bedoeling, maar........ gr Margret

Anja (48) op 21 maart 2011:
Werd van af het begin gegrepen en wilde steeds sneller gaan lezen.En inderdaad moord is moord en dan de discussie..... top ! Kijk nu al uit naar je nieuwe verhaal.

Angelique Maas- Bran (29) op 21 maart 2011:
Weer top geschreven!

Diana Heynis (29) op 21 maart 2011:
Heftig onderwerp, vooral in deze tijd. Met spanning en walging (richting Michael) gelezen. De manier waarop het geschreven is pakt je direct en laat je niet meer los!

Website Security Test