Bruin café
Door: Tel Liane op 28 april 2019

Bruin café

Het was koud die winteravond op het station. Ik had een afspraak met een paar vrienden en was aan de vroege kant. Ik liep een bruin cafeetje binnen en ging naar het toilet. Voor de spiegel stiftte ik mijn lippen. 

Het was druk. Sommige mensen zaten te eten, anderen waren aan het praten achter een grote pint. Er was nog maar één tafeltje vrij vlak voor een man die aan het eten was. Het was een man van ongeveer mijn leeftijd, tegen de vijftig. Hij had een grote zwarte bril op zijn neus en droeg een keurig pak. Kwam hij net van zijn werk? 
Ik kon kiezen: of ik ging met mijn rug naar de straatkant zitten en genieten van het uitzicht van deze heer die eenzaam zijn maaltijd aan het verorberen was, of ik ging met mijn rug naar hem toe zitten zodat het voelde of ik weer in de trein zat. Ik koos voor het laatste en bestelde een verse muntthee met een tosti. Ik hoorde hoe mijn achterbuurman wat schoof met borden en bestek en nog wat bestelde bij de serveerster. 
Zo zat ik een half uurtje en las een magazine. Al die tijd voelde ik zijn ogen in mijn rug prikken, totdat ik afrekende. Mijn pinpasje werkte niet. Had ik de verkeerde code ingetoetst of had ik de pas niet goed in het apparaat gestopt? Ook de tweede keer ging het mis. Cash had ik niet. Na drie keer zou mijn pasje geblokkeerd worden. 
Ik keek achterom en zag de man met de zwarte bril naar me lachen. In tegenstelling tot zijn onberispelijke uiterlijk was zijn gebit onverzorgd. Hij had gelige tanden en er ontbrak er een. Op de gok probeerde ik het een derde keer. Ik wilde hier weg. Ik deed een schietgebedje. En ja, het lukte.
Eindelijk had ik betaald. We stonden tegelijk op en keken elkaar aan.
In zijn glimlach voelde ik een verlangen naar gezelschap. ‘Ik heb de hele tijd naar je rug gekeken. Hij is mooi hoor, heeft iemand je dat al eens verteld?’  
Ik voelde me ongemakkelijk. ‘Nee, nog nooit.’ 
‘Ik denk dat ze liever je voorkant zien. Ik in ieder geval wel.’ 
De familiare toon van deze man! Hij behandelde me alsof ik een oude vriendin van hem was. 
Hij maakte aanstalten om weer te gaan zitten. 
‘Je mag best nog even bij me aanschuiven hoor,’ zei hij en zuchtte op een hijgerige manier. 
Ik was overdonderd. 
‘Da’s ook weer zo wat,’ zei hij.
‘Ja, da’s ook weer zo wat,’ antwoordde ik en liep met grote passen, zonder om te kijken, naar buiten. Een paar minuten later hoorde ik hetzelfde gehijg achter me. Ik werd ziedend. Flirten in een café was tot daar aan toe. Dit kon echt niet, iemand achtervolgen. Wat een griezel. In een opwelling van kwaadheid en angst zwiepte ik mijn handtas, die behoorlijk zwaar was, naar achteren. 
‘Hé, wat moet dat!’ riep een vrouwenstem. 
Ik keek om en zag een vrouw met hoge rode laarzen. 
‘Kun je verdorie niet uitkijken!’ zei ze. Ze stompte me met haar elleboog hard in mijn zij en liep met ferme passen door. 
Met een stekende pijn keek ik om me heen. De man met de zwarte bril was nergens te bekennen.

Tel Liane

Tel Liane


Ik schrijf spannende verhalen. Er is een aantal verhalen van mij gepubliceerd in de bundels; verhalen uit Het Schrijflab 2 en Creativiteit Gebundeld. Mijn artikels en columns worden in een lokale krant geplaatst. Ik geef les aan anderstaligen zoals vluchtelingen en expats en help mee in een taalcafé. Hier kunnen mensen met allerlei vragen over taal terecht. Ik ben nu bezig aan het schrijven van een boek. Op de blog; www.telliane2.blogspot.com zijn columns van mij gepubliceerd.



Bezoekersreacties:
Website Security Test