Vier woorden
Door: Bianca Kruger op 28 september 2012

Het waren slechts vier woorden: ‘‘ik kom niet terug’’, maar hopelijk bereikten ze hun doel. Ze had alles al voorbereid en het was tijd om haar spullen te pakken en nu eindelijk te vertrekken. Haar tas stond al onder aan de trap en ze had er al haar favoriete kledingstukken en andere waardevolle spullen in gedaan.

Alles wat van waarde was voor haar zou ze meenemen, waaronder de foto’s van haar familie en een paar dure schilderijtjes en beelden, die eigenlijk van hun samen waren, maar dat deed er straks toch niet meer toe. Hij zou het haar toch nooit kunnen verwijten.
Meer kreeg ze ook niet in haar tas, dus ze moest het doen met de spullen die ze mee kon krijgen. De rest was vervangbaar en ze zou wel weer nieuwe kleding kopen als ze hier eindelijk weg was.
Hoe lang had ze hier niet naar toe geleefd? Eigenlijk ging het al heel erg lang slecht in hun relatie. Hij begreep haar niet, had het misschien ook wel nooit gedaan en hij deed geen moeite om het haar naar haar zin te maken. Alles moest zoals hij het wilde en daaraan was haar mening ondergeschikt en dat was hij altijd geweest.
In het begin had ze dat kunnen verdragen, misschien wel omdat ze zoveel van hem hield, maar inmiddels was die liefde verdwenen en nu had ze eindelijk de moed verzameld om deze hele situatie achter zich te laten. Als hij niet wilde luisteren, dan zou hij maar moeten voelen.
Wanneer hij vandaag thuis zou komen, dan zou hij vanzelf wel merken dat ze weg was en ze had hem niet verteld waar ze heen zou gaan. Dat hoefde hij niet te weten. Het was niet eens dat er een andere man in haar leven was. Ze was deze gewoon zat en was toe aan rust en ruimte. Ze was liever alleen dan met iemand die haar aanwezigheid niet waardeerde.
Haar mobiel zou ze achter laten. Zonder zijn weten had ze al geregeld dat het abonnement overgezet zou worden naar een ander nummer, op een telefoon die ze, zonder zijn weten, tweedehands had gekocht. Hij zou haar niet kunnen bellen of andere berichten sturen en al helemaal niet komen opzoeken. En dat was precies de bedoeling.
Ze wilde dat hij zich rot voelde, verdrietig en ongehoord. Precies zoals zij zich de afgelopen jaren had gevoeld. En dit keer zou zij er niet zijn om hem te troosten en om te vertellen dat het allemaal wel weer goed zou komen.

Hij was vanochtend om half acht naar zijn werk vertrokken, precies op tijd, zoals hij altijd deed. Daarna was ze direct aan de slag gegaan en had twee grote sporttassen ingepakt. Eén daarvan stond al beneden bij de voordeur. De andere moest ze nog ophalen uit de slaapkamer.
Maar ze wilde eerst het briefje geschreven hebben, ook al wist ze niet wat ze er in wilde zetten en of ze eigenlijk wel een briefje wilde neerleggen. Het zou ook eerlijk zijn als ze gewoon zou vertrekken en niets meer van zich liet horen. Het besef zou dan vanzelf wel komen dat hij haar kwijt was en nooit meer terug zou krijgen.
‘‘Ik kom niet terug’’. Dat was duidelijk genoeg. Het enige wat ze nu nog moest doen was haar tas pakken en voor de zekerheid nog één keer controleren of ze alles mee had genomen. Over haar paspoort of geld zat ze niet in, ze wist zeker dat ze haar portemonnee bij zich had, maar het waren de dingen met emotionele waarde die ze niet achter wilde laten. Dingen die niet vervangbaar waren.
Haar voetstappen klonken hard op de trap en het geluid werd weerkaatst door de muren van de grote hal. Op dit moment had dat alles iets onheilspellends, al wist ze dat dat gewoon een gevoel was en dat ze nu door moest zetten. Ze had haar keuze gemaakt. Vandaag was de dag dat alles zou veranderen.
Haar tas stond keurig op het bed. Ze had vanochtend niet eens meer de moeite genomen om het bed op te maken en om alles netjes achter te laten. Zolang ze in één huis woonden ging hij er al van uit dat zij dat wel zou doen. Nu moest hij maar eens inzien dat dat niet vanzelfsprekend was. Hij mocht nu zijn eigen rommel wel eens op gaan ruimen. Het enige wat ze nog wel had gedaan, was het raam wijd open zetten, zodat het allemaal kon luchten, maar dat was meer in haar eigen belang. Ze hield gewoon niet van benauwde ruimtes en zolang ze hier toch nog in huis moest zijn, dan maar zoals zij het zelf fijn vond.
Voor ze zekerheid keek ze de kasten nog een keer na, maar ze zag op het eerste oog niets wat ze vergeten was. Ze mocht ook wel wat meer op zichzelf vertrouwen. Het kwam allemaal wel goed en anders kocht ze het gewoon nieuw.
Tijd om te gaan.
Ze pakte haar tas op van het bed en was verbaasd over het feit dat deze zo zwaar was. Er zat alleen kleding in, dus ze had nooit verwacht dat er zoveel gewicht in de tas zat. Maar het was gelukkig maar een kort stukje van de slaapkamer naar de auto. Ze liep de slaapkamer uit, zonder de deur dicht te doen. Ze wilde het liefst al die dingen die ze normaal wel deed, vandaag niet doen.
Ze schrok toen ze de voordeur in het slot hoorde vallen en op dat moment schoten er wel honderden dingen door haar hoofd: hij kon nog niet thuis zijn, hij moest nog uren werken! Zou hij haar tas gezien hebben?
Hij stond achter de deur, dus wellicht had hij de tas nog niet gezien. Kon ze naar buiten glippen, voordat hij dor had wat er aan de hand was? Ze wilde net haar voet op de bovenste trede van de trap zetten toen het ineens tot haar door drong. Het briefje! Hoe kon ze zo stom zijn. Het briefje lag al op tafel en dat had hij natuurlijk al gevonden.  Als dat zo was, dan moest ze weg, voordat hij haar zou zien.
Zijn voetstappen klonken en in hal en ze hoorde hoe hij haar naam riep. ‘Eva?’
Hij mocht haar niet vinden. Snel glipte ze weer terug de slaapkamer in. Te laat besefte ze dat er daar voor haar helemaal geen mogelijkheid was om zich te verstoppen en ze als een rat in de val zat.
Zijn voetstappen klonken op de trap en weer werd het geluid weerkaatst door de muren van de hal, maar ditmaal was het onheilspellend en maakte het haar bang. Wat zou hij doen als hij haar zou vinden, nu hij eenmaal wist dat ze hem wilde verlaten? Ze wist dat hij af en toe erg opvliegend kon zijn, maar meestal had ze kunnen voorkomen dat hij haar ook maar met één vinger aanraakte, maar ze wist niet of haar ditmaal weer zou lukken.
‘Eva!’ de stem klonk luider en ze wist dat hij inmiddels voor de deur van de slaapkamer moest staan. Nog een paar seconden en dan zou hij haar vinden.
De deur ging open en ze zag hoe hij de kamer binnen stapte.
‘Daar ben je! Wat is dit voor achterlijk briefje? Je dacht toch niet zomaar weg te gaan, na alles wat ik voor je heb gedaan!’
Hij kwam de kamer binnen en liep op haar af.
‘Laat me met rust. Ik ga weg en ik wil niet dat je nog langer contact met me zoekt.’
‘Je gaat helemaal nergens heen. Dit slaat nergens op!
Uitdagend deed Eva een stap naar voren. Hij moest haar er gewoon langs laten, haar gewoon laten gaan. Dan was er helemaal niets aan de hand.
‘Staan blijven. Je gaat me eerst vertellen wat dit allemaal moet voorstellen. Ik laat je er echt niet langs, dat kun je wel vergeten.’
Ze kon altijd nog via het raam, al leek haar dat geen beste optie. Ze was niet bepaald een geoefende klimmer en het zou haar behoorlijk wat kracht kosten om zich vast te kunnen houden aan het raamkozijn. Daarbij stonden haar tassen nog binnen en die wilde ze echt niet missen. Als ze weg ging, dan met haar tassen.
‘Laat me er gewoon langs.’ Om haar uitspraak kracht bij te zetten deed ze nog een stap naar voren en als reactie gaf hij haar duw, waarna ze niets anders kon dan zich aan zijn arm vast grijpen, om te voorkomen dat ze hard op de grond zou vallen. Hiermee trok ze hem verder de kamer in en kwam de weg naar de deuropening vrij.
Snel stond ze op en liep naar de deur.
‘Waag het niet!’ Hij probeerde haar weer vast te pakken, maar ze bleef hem van zich af duwen, verder de kamer in. Hij moest haar gewoon met rust laten en haar laten gaan, maar hij bleef haar vasthouden.
‘Laat me los! Ik zei: laat me los!’ Ze gaf hem nog een harde duw en wist zich los te maken uit zijn greep. Op dat moment wist ze dat er nog één oplossing was. De duw die volgde bevatte al haar kracht en hij was niet berekend op zo’n verweer. Hij struikelde achterover en ongeveer twee tellen te laat besefte ze dat het raam achter hem open stond. Ze zag alleen nog zijn voeten en hoorde een harde gil.
Ze durfde niet uit het raam te kijken, ze wist toch wel wat ze daar aan zou treffen. Voor nu was het belangrijk dat ze alle sporen van zichzelf zou uitwissen.
Ze rende de trap af en pakte haar tas op. Zo snel als ze kon legde ze alles terug op de plaats waar ze het vandaan gehaald had en vervolgens ging ze verder met de tweede tas, die boven op bed stond. De tassen legde ze terug in de kast.
Ze pakte wat schoonmaakspullen en zette die boven bij het open raam neer. Ze zou wel zeggen dat hij de ramen aan het schoonmaken was. De politie wist toch niet dat hij te lui was om zoiets ooit te doen.
Ze zocht gauw het telefoonnummer van de politie op en belde met het bericht dat haar man uit het raam gevallen was. Ze zouden er aan komen. Nu kon ze alleen maar wachten.

Het duurde tien minuten voor de politie verscheen en ze namen een uitgebreide verklaring op. Nee ze was beneden in de woonkamer geweest en hoorde ineens een gil. Toen ze door het raam naar buiten keek, zag haar man buiten op de grond liggen. Of ze ook in de buurt van het lichaam was geweest? Nee dat niet.
De agent schreef haar verklaring op en constateerde dat haar man inderdaad was overleden. ‘‘Op slag dood’’.
‘Wij zullen zorgen dat er iemand komt voor het lichaam van uw man. We willen u echter nog één vraag stellen. We hebben namelijk toen we buiten waren om te controleren of uw man nog leefde iets aangetroffen in de tuin. We willen graag van u horen wat u hierover te zeggen hebt.’
Hij hield hij hand op en de moed zakte haar in de schoenen. Hij had het vastgehad toen hij uit het raam viel en hiermee werd haar hele plan verraden. De politie had het enige bewijs gevonden wat ze tegen haar konden verzamelen. Het waren slechts vier woorden: ‘‘Ik kom niet terug.’’

Bianca Kruger

Bianca Kruger is geboren op 6 februari 1992 te Enschede waar ze nog steeds woont. Momenteel studeert ze Sociaal Pedagogische Hulpverlening, omdat ze graag mensen wil helpen om de mooie kanten van het leven te zien. Ze is creatief en schrijft al verhalen en gedichten sinds ze kan schrijven.



Bezoekersreacties:
Website Security Test