Gebroken
Door: Annette van der Meij - Rijsdam op 2 december 2017

Travel light, travel blonde (blog)


Vergeet Kos, vergeet Rhodos en Korfoe. Gewoon niet meer aan denken. Kefalonia is het Griekse paradijs op aarde. Niet gek ook als je bedenkt dat de meest mythologische baai die je maar kan vinden, zich gevestigd heeft op dit eiland. De Mythos baai staat dan ook on top of mijn vakantie to-do list. Ik weet nu al, dit gaat een vakantie worden om nooit meer te vergeten. De scooters zijn gehuurd en morgen cruisen we over het eiland naar Sami en de Melisanni grot. Maar nu eerst chillen met mijn vriendinnen bij het zwembad. 

Oh, heb ik al gezegd hoe luxe onze kamer is? Twee enorme boxsprings, een stortdouche en ook nog een ligbad met whirlpool. Ik zeg: GENIETEN! 

Kus Romey #travelblogger #travel #explorekefalonia   

Amy 

Donderdag 18 juli, 16.27 uur  

“Dat heb ik toch al gezegd,” Amy haalde zuchtend haar hand door haar krullen en liet haar hoofd op de tafel zakken. Een pafferige politieman depte het zweet van zijn voorhoofd en snauwde wat in het Grieks tegen zijn collega die bij het raam stond. De man die door de Nederlandse ambassade was gestuurd ter ondersteuning reageerde niet. Inspecteur Ephram David was een knappe man, maar zei niet veel. Een zweetplek vormde op zijn rug. Zelf voelde Amy zich ook niet al te fris meer. Sinds zondag waren ze al gevangen tussen het vliegveld en hun hotel. Wegens het slechte weer vlogen er weinig vliegtuigen van en naar het eiland en aangezien ze al waren uitgecheckt en het hotel was volgeboekt, zeulden ze heen en weer met hun spullen en sliepen of op het vliegveld of op zwembadbedjes bij het hotel. Comfortabel was anders. Woensdagochtend konden ze vertrekken met een alternatieve vlucht. 
En toen stond ineens de politie voor hun neus. 
“Dus zondagochtend kwamen jullie erachter dat alle vluchten geannuleerd waren?” 
Inspecteur David draaide zich om. Leunend tegen de muur bleef hij haar strak aankijken.
“Ja.” 
“En wie zijn we?”  
“Tamar en ik.” Het antwoord kwam te snel. Ze zag het aan hoe hij zijn ogen tot kleine spleetjes kneep. De volgende vraag kon wel eens bepalend worden. 
“De reisorganisatie heeft alle deelnemers op zaterdag bericht gestuurd. Enig idee waarom jullie die niet hadden gelezen?”
De Griek tegenover haar hield zijn blik op haar gericht. Grote zweetvlekken drongen onder zijn oksels vandaan. Ze probeerde er niet naar te kijken. Ze rook al genoeg.  
“Romey kreeg alle e-mails en zoals ik al vertelde hebben we haar niet meer gezien sinds zaterdagmiddag.” 
David knikte. “Vond je dat niet raar?” Hij liep langzaam naar haar toe. “Dat ze ineens niets meer van zich liet horen, niet mee ging naar het vliegveld? Jullie zouden toch samen terugvliegen?” 
Amy haalde haar schouders op. Natuurlijk was het raar. Ze probeerde er een aannemelijke verklaring voor te vinden.
“Was je niet ongerust?” 
“Ik kende Romey pas net. Zij en Tamar zijn besties. Volgens Tamar was het wel een beetje een einzelgänger.” 
“Dus zaterdagmiddag heb je haar voor het laatst gezien?”  
Amy knikte vermoeid. Dit was al de zoveelste keer dat hij dit vroeg. 
“Waarom hebben de personen in de kamer naast jullie dan zaterdagavond de receptie gebeld met een klacht over geluidsoverlast? Vermoedelijk een ruzie?”
Amy slikte. Hier had ze nog niet over nagedacht. Tamar en zij hadden afgesproken dit niet te noemen.
“Dat moet iets tussen Tamar en Romey geweest zijn. Ik was daar niet bij.” 
Ze loog.   


Travel light, Travel blonde (blog)

Het voordeel van niet te laat je bed uitkomen (omdat je zo nodig het Griekse nachtleven moest proeven), is dat je het eiland in al zijn schoonheid kan zien ontwaken. Ik reed met mijn scooter naar een klein dorpje bij de haven. At warme croissants met Nutella, jaja dat hebben ze hier ook, en dronk mijn latte terwijl ik mijn voeten liet bungelen boven het water. En je raadt nooit wat ik toen voorbij zag komen. Een reuze waterschildpad. Hoe tof is dat? Check de foto’s in de bio! 

Kus Romey 

#travelblogger #travel #explorekefalonia #ikzagduseenwaterschildpad   

Tamar 

Donderdag 18 juli, 17.38 uur 

Als een gekooide tijger liep de inspecteur heen en weer. Zijn prooi verloor hij geen moment uit het oog. Zijn helderblauwe ogen op haar gericht alsof hij op deze manier de waarheid uit haar kon trekken. Een Griekse agent stond in de hoek. Zweet droop van zijn voorhoofd. Het kleine verhoorkamertje was drukkend warm. Het rook er naar kots. Er werd weer wat in het Grieks gezegd. De inspecteur reageerde. Hij klonk boos. Tamar slikte. Ze wilde naar huis. 
“Hoelang kenden jij en Romey elkaar al?”
“Hoe bedoelt u, kenden?” Ze schrok van zijn woorden. Het leek alsof Romey dood was. Hadden ze haar al gevonden? 
“Gewoon zoals ik het vraag.”
“Sinds groep 4. Ik bleef zitten en zo kwamen we bij elkaar in de klas.”
“Zijn jullie vaak samen op vakantie geweest?” 
Tamar knikte. Tranen brandden in haar ogen. Vanaf de dag dat ze elkaar zagen waren ze onafscheidelijk. Iedere zomervakantie mocht Tamar mee met Romey naar Zuid-Frankrijk. Eerst nog met z’n allen in de vouwwagen en later mochten ze in hun eigen tent. Vanaf hun zestiende gingen ze alleen op vakantie. Treinen door Nederland, daarna Europa en toen kwamen de vliegvakanties. Dit jaar wilde Tamar naar Rhodos.  
“Van wie kwam het idee om Amy mee te vragen? Jullie zouden toch met z’n tweeën gaan?”
“Van mij.”
“Ken je Amy goed?”
Tamar schudde haar hoofd. Eigenlijk kende ze Amy nauwelijks. Ze werkten net in dezelfde supermarkt. Amy had geklaagd dat ze dit jaar niet op vakantie ging. Haar verkering was net uit, en al haar vriendinnen hadden al geboekt. Tamar had impulsief voorgesteld om met hen mee te gaan. Twee weken feesten op Rhodos leek Amy wel wat. Maar Romey wilde perse ergens anders heen. Het werd Kefalonia.
“Bleef Romey vaker bij vreemde jongens slapen?”
“Romey?” Tamar schoot in de lach, “Die heeft echt totaal geen interesse in jongens.” 
“Was ze lesbisch?” Er viel een stilte. Tamar kuchte zenuwachtig. De politieman in de hoek vroeg wat. David gaf hem in vloeiend Grieks antwoord. 
“Waarom vraagt u dat?”  
“Ze blijft een nacht weg. Zomaar. En vervolgens stuurt ze een berichtje dat ze met iemand anders meereist. Klinkt dat als Romey?” “Tuurlijk niet!” Ze ging schreeuwen. Dat moest ze niet doen. Amy had nadrukkelijk gezegd niet schreeuwen en niet huilen. Geen emoties, anders pakken ze je. Maar Tamar had voor haar gevoel al geen grip meer op haar emoties. Ze was boos, bang en verdrietig tegelijk. 
“Waarover ging de ruzie op zaterdagavond?” 
“Ruzie?” Ze keek zo verbaasd mogelijk om de tranen geen vrij spel te geven. 
“Volgens Amy hadden jij en Romey ruzie die avond.”
Tamar schudde driftig haar hoofd. Dat kon ze niet gezegd hebben, hij had het vast verkeerd begrepen. 
“Dat ging tussen Amy en mij over iets heel lulligs. Romey was niet op haar kamer.”
“Niet?” 
“Echt niet.” Ze wilde nog erewoord zeggen maar dan klonk ze als een kleuter.  
“Hoe kan Romey dan om half acht ’s avonds haar blog hebben bijgewerkt? Jullie hadden alleen wi-fi op de kamer.” Hij schoof een kopie van het gastenboek naar haar toe waarin zij en Amy klaagden over de wifi. Alleen op de kamer hadden ze internet. 
Ze beet op haar lip. De tranen vonden een weg naar buiten.  


Travel light, Travel blonde (blog)  

Kefalonia wat ben je mooi! De wilde natuur, de glooiende bergen, het helderblauwe water, alles is adembenemend. En dan de gastvrijheid! Extra broodjes bij de lunch, de kaart in het Grieks en in het Engels. Ontzettend aardige mensen die je de weg wijzen. Ik kan er over door blijven gaan. Maar jullie kunnen het beter zelf ervaren. Ik kijk in ieder geval terug op de vakantie van mijn leven. 

Kus Romey 

#travelblogger #reizen #explorekefalonia #verdwalenisookreizen   

Amy 

Zaterdagavond 13 juli, 19.30 uur. 

“Serieus Romey,” Amy sloeg geïrriteerd haar koffer open, “zit jij ook wel eens niet op dat ding te tikken?” De hele vakantie ergerde ze zich al rot aan haar reisgenote. Voor dag en dauw stond ze op om het eiland rond te cruisen op haar scooter. Waarna ze rond vier uur terug kwam en bij het zwembad driftig haar aantekeningen ging uitwerken die ze daarna op haar blog postte. Amy had het hele reisverslag nog geen enkele keer bekeken. Tamar zei dat het nergens op sloeg en nog beroerd geschreven was ook. Uiteraard zei ze tegen Romey dat het geweldig was en dat ze graag had meegewild. Maar de kleine hypocriet vertelde hele andere dingen als haar beste vriendin haar hielen had gelicht om het eiland te verkennen: “Romey is zo’n suffe doos. Ik ben blij dat jij mee bent.” zei ze iedere keer weer als ze terug kwamen van een avond stappen. Amy dacht daar zelf anders over. Tamar had nou niet bepaald de uitstraling van iemand die je reputatie goed deed. Behalve als je meedeed aan de nationale Miss muurbloem verkiezing.  
“Ik heb toch ook geen commentaar op jouw bezigheden?” 
De manier waarop Romey het woord ‘bezigheden’ uitsprak, schoot bij Amy in het verkeerde keelgat. 
“Hoe bedoel je dat?” Ieder woord werd benadrukt en haar ogen kneep ze tot smalle spleetjes. Ze was klaar voor een aanval. 
“Gewoon, zoals ik het zeg.”
“Als ik een spellingschecker nodig heb, kijk ik wel op die verdomde laptop van je!” 
Romey haalde haar schouders op, iets wat haar nog kwader maakte. “Ik vind het zonde om mijn vakantie overdag door te brengen in bed of nog half kachel bij het zwembad, om ’s avonds weer tot vroeg in de ochtend te gaan feesten. Maar ik dwing je toch ook niet om met me mee te gaan?” 
“Nee, dat moest er nog eens bijkomen.”  
“Zouden jullie misschien wat zachter kunnen praten?” Tamar drong zich voorzichtig in het gesprek. Ze was duidelijk in tweestrijd. “Tamar, houd gewoon je kop.” 
Tamar liet zich met een trillende onderlip op het bed zakken. Romey sloeg met een zucht haar laptop dicht. 
“Moet dat nou zo, Amy? Tamar kan er ook niets aan doen dat Paolo je heeft laten zitten.” 
“BITCH!” 
En nog voor ze goed en wel besefte wat ze deed, vloog een grote glazen pot nachtcrème door de kamer en sloeg vlak naast Romey’s hoofd kapot tegen de muur. Ze moet de scherven in haar haar gevoeld hebben. 

Een uur later stonden ze alle drie wat verloren in een dancing vlak bij het hotel. Iedereen was geschrokken van Amy’s actie. Tamar was in huilen uitgebarsten en Romey had zich teruggetrokken in de badkamer. Zogenaamd om zich te douchen. Omdat ze toch de vakantie feestelijk wilden beëindigen, besloot Romey om ook een keer mee te gaan. En daar had Amy nu al spijt van. Met haar haren los en een beetje make-up zag Romey er best leuk uit.
“A very stylish lady,” volgens Paolo. 
Ze viel op in haar ruimvallende witte bloes en strakke verbleekte jeans. 
“She can be a model!” bralde Paolo volledig onder de indruk. “She is a natural.” Met een blik vol goedkeuring keek Paolo hoe Romey stond te dansen, een groep jongens om haar heen. Tamar stond aan de zijkant en deed een poging tot dansen. Toen Paolo weer een lovende opmerking maakte werd het Amy teveel. “She is a dull bitch and doesn’t do boys or sex.” Ze flapte het er zomaar uit. Paolo schoot in de lach. “Really? We shall see.” Hij wenkte de jongen achter de bar en dat was voor haar de druppel. Woest beende ze naar Tamar. Met het excuus dat ze vreselijke hoofdpijn had, wilde ze nu meteen naar huis. Tamar volgde uiteraard. Nog een keer keek Amy achterom en zag hoe Paolo stiekem iets in het drankje deed dat hij later aan Romey gaf.   

Tamar 

Zaterdag 20 juli, 00.36 uur 

Al die jaren voelde landen op Schiphol als thuiskomen. Maar vanavond was alles anders. Het voelde verkeerd. Romey lag ergens in het Griekse water, Amy liep zwijgend naast haar en het normale leven zou nooit meer gewoon zijn. Alle passagiers liepen gehaast richting de bagageband, maar de twee meiden gingen vertraagd vooruit. Ze wilde wat zeggen maar Amy had sinds Kefalonia niet meer tegen haar gesproken. Ze snapte niet waarom. Ze werden niet meer verdacht van betrokkenheid bij Romey’s verdwijning.  
Paolo was donderdagmiddag naar het politiebureau gekomen en had verklaard dat hij Romey had zien instappen in een privévliegtuig van een bekende Griekse DJ. Geld stond blijkbaar boven de weerwaarschuwingen want ondanks de storm steeg het vliegtuig gewoon op. Nog geen uur na opstijgen kwam het in een onweersstorm terecht en verdween van de radar. Naar de wrakstukken werd tevergeefs gezocht. De oceaan is soms te groot. Tien passagiers zaten aan boord. Geen namen waren er geregistreerd. Zelfs in Nederland schreven de kranten erover. Maar er was wel een ooggetuige: Paolo. 
Het kon niet waar zijn. Bovendien zou Romey zoiets nooit doen. Tamar vroeg zich af of Amy achter de plotselinge bekentenissen van Paolo zat.  
“Ik moet even naar het toilet, ga je mee?” 
Tamar knikte. Misschien wilde Amy haar wat bekennen. 
Nog voor ze goed en wel de deur had gesloten, greep Amy haar hard bij de pols. Tamar wilde zich losrukken maar de grip was te strak. “We houden ons bij het verhaal zoals het is en bevestigen de verklaring van Paolo oké? Dus niet weer die onnozele blik van gister. Romey flirtte zaterdagavond met die DJ en daar bleef ze ook slapen.”  
“Heb jij ervoor gezorgd dat Paolo die valse verklaring aflegde?” 
Amy glimlachte. 
“Ik had gezien dat hij iets in Romey’s drankje gooide. Als dat uit zou komen, zouden ze de dancing binnenste buiten keren. Geloof me, er is daar genoeg drugs om die tent voor eeuwig te sluiten. Daar wilde hij wel voor liegen.”  
“Maar waarom?” Tamar keek vol ongeloof naar haar vriendin.  
"Jij bent echt zo’n dom dik varken hè. Ze was zaterdagavond daar voor het laast geweest. Hij had haar drugs gegeven. Wie weet wat er gebeurd is. Maar zolang ze denken dat ze in de oceaan ligt, gaan ze niet op het eiland zoeken."
Tamars hoofd maakte overuren. Er zat iets achter deze hele vertoning. ‘Dacht je dat Paolo iets had gedaan?” Ze zag aan Amy’s reactie dat ze gelijk had. “Waarom bescherm je hem?” 
“Wat ben je heerlijk naïef." Lachend liep Amy naar de deur. “Jij snapt toch niets van liefde.” Tamar voelde hoe de grond langzaam onder haar weg brokkelde. Om niet om te vallen greep ze zich vast aan de wasbak. 
Amy moest het opgemerkt hebben want ze bleef verbaasd in de deuropening staan. “Je dacht toch niet dat hij op jou viel?” 
“Nee natuurlijk niet.” Ze antwoordde te vlug waardoor het kwartje nu echt viel bij Amy.
“Dat meen je niet. Dacht je serieus dat jij en ik?” Amy maakte kokhals beweging. “Heb je jezelf wel eens bekeken? Ik word nog liever non.” 
Zwijgend liepen ze even later weer naar de bagageband. Alle andere passagiers waren al verdwenen. Tamar vocht tegen haar tranen. Ze hoorde Amy’s woorden razen door haar hoofd. En ineens was het er weer. Die waas die er ook was op die bewuste zaterdagavond. Amy lag al in bed. Een lege fles wijn op haar nachtkastje en uitgelopen mascara op haar wangen. Iemand belde of ze Romey konden komen ophalen. Ze was niet lekker en zat bij het uitkijkpunt. Met tegenzin was Tamar er naar toe gegaan. Ze was liever naast Amy in bed gekropen. Buiten sloeg de regen in harde windvlagen tegen het raam.
Romey zat in een verlaten bushokje langs de weg. Degene die gebeld had, was nergens te bekennen. Tamar had haar nog nooit dronken gezien. Het zag er best sneu uit. 
“Kom, we gaan terug naar het hotel.” 
“Terug naar Amy.” Romey zei het pesterig.
“Hoe bedoel je dat?” 
“Ach kom op, je loopt achter haar aan alsof ze stroop aan haar kont heeft. Weet ze dat jij Paolo hebt verteld van die SOA?” 
Amy was veel teveel bezig geweest met Paolo. Eigenlijk had Tamar willen zeggen dat Amy al een vriendje had, maar dat schrok hem natuurlijk niet af. En toen loog ze dat Amy een SOA had. De rest van de week vermeed hij ieder contact met Amy. Het had de vakantie er niet gezelliger opgemaakt. 
“Open je ogen, Tamar. Amy valt niet op vrouwen. En als ze hoort wat je gedaan hebt, kan je die vriendschap met haar wel schudden.” Romey wankelde naar de auto. “Het is ook typisch iets voor jou.” 
Zonder precies een plan te hebben pakte Tamar de kei van de grond en sloeg deze hard tegen het hoofd van Romey. Bij de tweede klap viel ze op de grond, na de derde, vierde, vijfde klap werd haar gezicht steeds onherkenbaarder. Een plas bloed vormde zich op de grond. In een trance pakte ze Romey’s telefoon, sleepte haar lichaam naar de rand van het uitkijkpunt en gooide haar van de enorme klif naar beneden. Het bloed veegde ze zo goed als ze kon op met haar t-shirt maar de slagregen deed het meeste werk voor haar. In een stroom regenwater ging het mee de modder in. Haar eigen kleren deed ze in een plastic zak en slingerde die dichtgeknoopt met een paar stenen erin, de zee in. In het hotel wachtte ze af. Maar niets gebeurde er. De uitgestelde terugreis kwam als geroepen. Met Romey’s telefoon stuurde ze zichzelf een vaag berichtje. Amy’s valse getuigenis was onbedoeld haar redding. 

Amy. 

Ze liep voor haar vlak bij de roltrap. Er was niemand in de buurt. Tamar versnelde haar pas, greep haar bij de arm alsof ze haar wilde tegenhouden. Zo zou het ook lijken op de camerabeelden. Maar in werkelijkheid gaf ze haar een duw. Amy viel achterover en landde met haar rug en nek in een vreemde knik. Haar ogen keken vragend. Langzaam liepen ze leeg.

Annette van der Meij - Rijsdam

Als klein meisje droomde ik ervan om schrijfster te worden. Die droom ging met me mee naar de universiteit waar ik literatuur studeerde en later ook naar de kunstacademie waar ik poëzie in mijn ontwerpen verwerkten. Maar, toen ik heel even niet oplette, nam ik de afslag naar ondernemerschap. Het schrijven zakte weg. Toch kruipen dromen waar ze gaan moeten. Begin 2017 heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en richt me nu volledig op het schrijven. Na een online schrijfcursussen, doe ik nu een opleiding aan de schrijversacademie. Ik schrijf voornamelijk korte verhalen, maar hoop ooit uit te werken naar een groter verhaal. 
Publicaties tot nu toe zijn: 
De Halsband in de bundel ’Zaterdagavond’ van Uitgeverij Schrijverspunt. 
Grip, een eng kort verhaal in de Heel Nederland Schrijft bundel ’Enge Verhalen’. 
Verwacht: Claire Obscure, in de bundel ‘Historische verhalen 2017’. Eind november staat deze al wel op de site. 
Gebroken was één van de finalisten van de #goexplore wedstrijd op Sweek.



Bezoekersreacties:
Peter Christopher (41) op 9 augustus 2021:
Elke man die relatieproblemen kan oplossen is een Mini God, Lord Bubuza is een god op aarde. Hij heeft mijn tranen weggeveegd door mijn gescheiden huwelijk te herstellen, mijn vrouw kwam op een dag naar me toe en zei dat ze moest scheiden, ze zei dat ze verliefd was op iemand anders en het huwelijk beu was. ze vroeg een scheiding aan en we verlieten elkaar, maar ik kon niet slapen, eten of drinken, ik was diepbedroefd en begon online hulp te zoeken, ik zag verschillende getuigenissen van mensen die Lord Bubuza waardeerden voor het helpen van hen bij het herstellen van hun relatie, dus nam ik contact op Lord Bubuza op WHATSAPP: +1 505 569 0396, ik vertelde hem mijn problemen en hij beloofde me te helpen met zijn betovering. Hij zei dat mijn vrouw binnen 12 tot 16 uur na het uitspreken van de spreuk terug zal komen bedelen. Ik geef zijn eis en deed wat hij me opdroeg. Ik was geschokt toen mijn vrouw huilend kwam en me op haar knieën smeekte om te vergeven en haar terug te accepteren. Lord Bubuza is een man van zijn woord neem contact met hem op voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396 of e-mail: lordbubuzamiraclework @ hotmail . com

Greta Klein Haneveld (62) op 26 februari 2018:
heerlijk de korte verhalen, geniet er erg van

Website Security Test