De uitweg?
Door: Krista van der Hulst op 14 april 2013

Tatjana zit aan de bar en slaat een biertje achterover. Ze zucht, dat vleugje alcohol had ze echt even nodig. Ze wrijft over haar benen, schuift haar korte rokje nog iets verder omhoog en kijkt naar de grote blauwe plek die daar op haar dij prijkt. Hij begint al een beetje paars te worden. Op haar rug voelt ze net zoveel pijn en ze weet zeker dat de plek die daar zit nog groter is. Gelukkig is er met kleding aan, ook al is haar kledingstijl behoorlijk onthullend, niets van te zien. Daar zorgt Vladimir wel voor.

Hij wil natuurlijk ook niet dat het klanten afschrikt.
Als Tatjana een klant heeft doet ze ook steevast het licht uit voor ze zich uitkleedt, bang om alsnog geld mis te lopen. Deze keer heeft hij haar echt goed te grazen genomen. Ze begrijpt alleen niet waarom. De zaken lopen juist steeds beter en ze heeft zelfs een paar vaste klanten. Het geld dat ze Vladimir geeft wordt dus ook telkens meer. Maar voor hem is het blijkbaar niet genoeg. Het zal nooit genoeg zijn. Ze moet van hem af komen, want dit houdt ze niet lang vol. Ze is tenslotte met haar 43 jaar ook de jongste niet meer en de concurrentie van jonge meiden die in Groningen dit werk doen, wordt steeds groter. Maar om te ontsnappen aan Vladimir heeft ze ook veel geld nodig. Het krakkemikkige pand waar ze woont, is van hem. Ze zou Groningen, of zelfs Nederland, moeten verlaten en een ander leven opbouwen. In één keer veel geld krijgen zou de oplossing zijn. Maar haar vaste klanten zijn geen rijke mannen en dan nog; hoe zou ze hen zover krijgen om haar honderden euro’s te betalen voor wat ze normaal voor 25 euro doet?

Het is ineens rumoerig in de bar. Tatjana kijkt om en ziet een stel ruzie maken. Een vrouw staat op, geeft haar mannelijke metgezel een klap in het gezicht en schreeuwt: ’Overspelige zak! Je ziet me nooit meer terug.’ Hierna loopt ze kordaat weg, haar vent in tranen achter latend. Tatjana blijft kijken naar de man en dan ziet ze haar uitweg helder voor zich. Ze verlaat de bar en zorgt dat alles klaar is voor haar plan. Ze juicht inwendig, maar weet dat het eerst moet slagen voor ze blij mag zijn.

Als Tatjana de bar weer binnenkomt, bestelt ze nog een biertje en slaat haar benen wulps over elkaar. Het is druk en ze staat op om met haar biertje wat rond te lopen, om de aanwezigen beter te kunnen bekijken. Dan ziet ze hem zitten. Alleen aan een tafeltje. Zijn handen omklemmen een glas whisky. Om zijn pols draagt hij een gouden horloge die past bij de fonkelend gouden ring aan zijn ringvinger. Ze schat hem rond de 50 jaar. Hij is in pak en heeft zijn stropdas half afgedaan.
‘Mag ik erbij komen zitten?’ vraagt Tatjana.
Hij kijkt naar haar op en is blij verrast. Dit is geen jong grietje zoals hij zoveel in dit soort bars ziet, maar een echte vrouw. Een vrouw die ooit heel mooi is geweest en ondanks haar leeftijd nog niet alles daarvan heeft verloren. Haar lichaam is wulps en sexy. Hoe zou ze er zonder kleren uit zien? Een naakte vrouw heeft hij al zo lang niet meer gezien.
Hij knikt en ze gaat zitten.
‘Wat doet zo’n knappe man alleen in een bar?’ vraagt ze met haar mooiste glimlach.
Hij lacht terug. Ook al weet hij dat ze haar woorden niet meent, is hij gevleid door haar aanwezigheid.
‘Ik was wat gaan drinken met mijn collega’s, maar die wilden allemaal al weer snel naar huis.’ antwoordt hij en kijkt naar haar decolleté. Wat zou hij graag zijn handen om die volle borsten leggen.             
Tatjana volgt zijn blik, pakt met haar hand zijn kin en dwingt hem haar aan te kijken.
‘Wat voor werk doe je eigenlijk?’
Hij slaat de rest van zijn whisky in één keer achterover en vraagt een langslopende serveerster om een nieuwe.
‘Ik ben CEO van een bank.’
Ze veert op. Dit is wat ze zoekt.
‘Dat is zeker een hele stressvolle baan.’ Ze pakt zijn hand en wrijft erover met haar andere hand. Hij kijkt ernaar en laat het toe. Het bezorgt hem tintelingen.
‘Dan heb je af en toe wel wat ontspanning nodig, lijkt me.’ gaat ze verder en ze kijkt hem veelbetekenend aan. Ze drukt haar borsten nog iets meer tegen elkaar.
Zijn whisky wordt gebracht en de serveerster fluistert hem wat in zijn oor. Tatjana kijkt haar hatelijk aan en vangt eenzelfde blik terug.
Berend denkt na over wat hij hoorde. Een hoer, natuurlijk. Welke andere vrouw zou nou geïnteresseerd in hem zijn? Hij is niet eens beledigd of er verbaast door. Dan kost het hem maar wat centjes, maar het vooruitzicht om deze borsten aan te raken prikkelen zijn kruis nu al.
‘Ja, dat klopt. Misschien kun jij me daarmee helpen?’
Tatjana lacht breed. Dit gaat nog makkelijker dan gedacht. Ze pakt zijn hand vast en nadat hij zijn whiskyglas in één teug leeg dringt laat hij zich door haar meenemen.

Tatjana neemt hem mee naar haar appartement dat vlakbij de bar, oftewel haar werkterrein, ligt. Als ze de deur achter haar sluit pakt hij haar vast en drukt zijn gezicht in haar hals. O jee, dat gaat te snel denkt ze. Ze wurmt zich los en zegt: ‘hoho, even wachten. Ik wil eerst wat sfeer creëren. Maak jij het je even gemakkelijk, dan zet ik een muziekje op.’ Ze wijst naar het bed en loopt zelf naar het kleine keukentje dat net in zicht is van het bed. Ze zet muziek aan en drukt op het knopje van de vandaag aangeschafte videocamera die achter de muziekinstallatie staat opgesteld.
Ze loopt naar het bed en doet het licht uit en een klein schemerlampje aan. Ze ontdoet zich van haar kleding en gaat op het bed liggen naast haar inmiddels uitgeklede klant. Gelukkig kan ze niet veel zien, want zijn lichaam voelt niet bepaald afgetraind. In dit vak heeft ze het helaas niet voor het uitkiezen. Hij grijpt meteen naar haar borsten en kreunt hard. Ze fluistert in zijn oor: ‘Hoe heet je? Ik wil weten welke naam ik moet uitschreeuwen als ik kom.’
‘Berend,’ antwoordt hij hijgend.
‘Oh, Berend. Ik wil het doen op de rand van het bed.’ Ze kruipt naar de rand van het bed, gaat op haar rug liggen en laat haar hoofd over de rand hangen. Ze kijkt op ondersteboven recht het keukentje in.
Hij klimt bovenop haar en dringt bij haar binnen. Hij stoot een paar keer hard. Tatjana merkt dat het al bijna voorbij is en roept: ‘Berend, geile man! Ik kom!’ Ze beweegt overdreven met haar lichaam en kreunt luid.
Hij rolt van haar af en ze staat meteen op om zich aan te kleden. Berend grijpt naar zijn portemonnee terwijl ze in het keukentje de camera uitzet.
‘Dankje Berend,’ zegt Tatjana. ‘Ga je weer lekker naar huis naar je vrouw?’
‘Hmm, nee, dat gaat niet. We liggen in scheiding. Het kan haar tegenwoordig geen reet meer schelen wat ik doe, dus ik ga denk ik weer de kroeg in,’ antwoordt hij.
Tatjana slikt en blijft stokstijf staan. Chanteren is dus helemaal geen optie. Het bloed stijgt naar haar hoofd en het zweet breekt haar uit. Wat nu? Ze haalt haar handen door haar haar en draait zich van Berend af.
‘Wat is dat?’ vraagt Berend en hij wijst naar de grote blauwe plek op haar rug, die onder haar top vandaan piept.
Ze denkt even na en een klein lachje verschijnt op haar gezicht. Ze draait zich nonchalant om en zegt dan: ‘Niets, ik ben gevallen.’
Ze loopt weer naar het keukentje en vraagt ondertussen: ‘Als je toch gaat zuipen kun je net zo goed met mij nog een wijntje drinken.’ Ze wacht niet tot hij antwoordt, maar pakt twee wijnglazen en een fles rode wijn, die ze in beiden glazen schenkt. Ze draait haar rug naar Berend toe, pakt snel een mes uit de la en snijdt ermee in haar rechter handpalm. Het doet pijn en ze bijt op haar lip. Ze moet snel zijn, want hij mag nog niets doorhebben. Dan zou alles in duigen vallen.
Ze pakt de glazen vast en geeft het glas in haar rechterhand aan Berend. Hij pakt het aan en voelt dat het glas nat is. Nadat hij zijn glas op zijn tafeltje heeft gezet en zijn hand bekijkt, zegt Tatjana: ‘O sorry, ik heb gemorst.’
Berend vraagt zich af waarom de kleur net iets anders is dan de wijn en likt aan zijn hand.
Dit is geen wijn, constateert hij. Hij kijkt Tatjana aan. Ze kijkt vijandig terug.
‘Wat is dit?’ vraagt Berend. ’Heb je je gesneden?’ Hij snapt nog steeds niet helemaal wat er aan de hand is, maar dat het niet goed is voelt hij in zijn buik.
Ze weet dat hij het weet, maar dat maakt nu niet meer uit.
‘Nee, jij hebt me gesneden!’ roept ze, waarna ze haar bebloede hand over haar gezicht veegt. ‘En je hebt me geslagen. Moet je zien wat voor blauwe plekken ik heb!’ Ze tilt haar rokje op en lacht kwaadaardig.
‘Dacht je echt dat ik je een knappe man vond? Voor die paar tientjes zou ik het echt niet met je doen hoor! Ook al is het mijn werk, ik heb wel een bepaalde standaard.’ Ze schatert. Berend kijkt haar verward en boos aan.
‘Snap je het nog niet? Ik ga je aangeven voor mishandeling en verkrachting en dan pluk ik je kaal voor alles wat je hebt!’
Berend gelooft niet wat hij hoort. Weer een vrouw die hem alles wil afpakken wat hij heeft! Dat laat hij niet toe. Hij kijkt haar aan en haalt uit.
Zijn bebloede hand raakt haar gezicht. Ze grijpt een stoel vast en sleept die mee terwijl ze op de grond valt. Ze blijft even liggen en kijkt dan naar hem op. Ze lacht nog steeds. ‘Doe dan, sla me nog een keer. Het maakt het alleen maar echter,’ daagt ze hem uit. Hij wil bijna nog een keer uithalen maar bedenkt zich en kijkt om hem heen. Op het aanrecht ligt een mes. Hij pakt het op. Tatjana gilt.

Vladimir loopt door de straat en hoort lawaai dat uit een open raam van zijn appartementencomplex komt. Hij kijkt op en ziet dat het de kamer van Tatjana is. Hij zucht. Wat een lastpak is dat.
Ze moet gewoon aan het werk voor zijn geld en niet zeuren. Ze mag blij zijn dat hij hier in Nederland werk voor haar heeft geregeld.
Dan komt Berend naar buiten en loopt met ferme pas de straat uit. Zijn rechterhand houdt hij onder zijn jas verborgen. De mannen passeren elkaar maar Berend kijkt niet op. Wanhopig vraagt hij zich af waarom hij zich heeft ingelaten met een valse hoer. Vladimir kijkt Berend na tot hij bij het bordje ‘vishoek’ de bocht om gaat en uit het zicht verdwijnt.

Niet veel later zet Vladimir de tv aan.
Op het nieuws ziet hij hoe iemand onder een wit laken op een brancard zijn appartementencomplex wordt uitgetild. Hij pakt de vingers van zijn handschoenen en trekt ze langzaam uit, waarna hij naar de keuken loopt om ze in de vuilnisbak te gooien.
De nieuwslezer bericht dat een anonieme tip is binnengekomen over de dader.
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. De laatste woorden die Tatjana heeft gehoord zingen nog rond in zijn hoofd: Jij zult mij nooit verlaten!

Krista van der Hulst

Krista is 31 jaar en woont in Utrecht met haar vriend en twee katten. Naast haar werk als Coördinator Huisvesting bij de SBWU (zorginstelling voor begeleid wonen) schrijft ze heel graag. Sinds een paar jaar heeft ze deze jeugdliefde weer opgepakt. Een aantal korte verhalen van haar zijn gepubliceerd in verzamelbundels en eind dit jaar of begin volgend jaar komt haar eerste boek uit via Tenpages.com; de chicklit 'Dwaze dates of echte liefde?'.



Bezoekersreacties:
Website Security Test