Verpest
Door: Annette van der Meij - Rijsdam op 31 juli 2018

-1-

Met ingehouden adem rommelde Sam aan de deurklink. Theoretisch gezien overtrad ze de wet niet, ze had immers de sleutels van het appartement. Dat ze die sleutels met een smoes bij de onderbuurvrouw had ontfutseld liet ze voor het gemak achterwege. Ze draaide voorzichtig de deur open en bereidde zich voor op een ravage. Als Sarah vermoord was, dan moest dat hier zijn gebeurd. Maar alles stond nog keurig op zijn plek. Sarah hield blijkbaar van roze en goedkoop ogende accessoires. Alles in sets van twee.
  Het voelde verkeerd om hier te zijn. Sarah en zij waren geen vriendinnen. Ze waren collega’s op dezelfde redactie. Dat, en hun honger naar promotie, was het enige wat ze gemeen hadden. Sam had geen flauw benul wat ze hier precies deed. Alsof er op de salontafel een briefje zou liggen met wat er was gebeurd. Er lag niets. Van waar ze stond kon ze de tafel en de bank zien, alleen de kussens lagen scheef. Voor de rest stond alles dwangmatig recht. Zelfs de kaarsjes op de vensterbank stonden op gelijke afstand van elkaar. 
  Langzaam liep ze de woonkamer in. Het geluid van schuivend meubilair deed haar stilstaan. Vlak bij haar hoofd hoorde ze een metaalachtige klik. Ademloos bleef ze staan. Iedere beweging kon fataal worden. In een flits zag ze de foto’s uit het politierapport voor zich. Sarah lag halfnaakt onderaan de betonnen strandafgang. Een fatale val vanwege een gebroken hak. Zelf geloofde ze die theorie niet. Ze had het inspecteur Espen Elliot proberen wijs te maken, maar zoals gewoonlijk drong ze niet tot hem door. Als hij had geluisterd, was er nu niet een wapen op haar gericht. Ze slikte. De koude blik in Sarah’s ogen lieten zich niet verdringen. Het zouden haar eigen ogen kunnen zijn. 
  ‘Wat doe jij hier?’ Een bekende stem klonk naast haar. Langzaam ademde ze uit. Espen stond tegen de muur en vergrendelde zijn wapen. Bij het terugsteken in zijn kontzak ging zijn jeansblouse iets omhoog. Onbedoeld gleed haar blik naar het blote stukje huid dat zich toonde. Ze vloekte inwendig dat ze zich hierdoor liet afleiden.
  ‘Ik kom de planten water geven,’ loog ze. Naast secuur neergezette prullaria was er geen plant te bekennen. ‘En wat doe jij hier? Het was toch een ongeluk?’ Ze zag dat de computer aanstond. Een aantal documenten waren geopend. ‘Ben je iets op het spoor?’
  ‘Niets dat jij hoeft te weten.’ Hij duwde zachtjes tegen haar schouder, maar ze gaf niet mee. Hij was hier zonder collega’s, de ruimte was niet afgezet en hij droeg geen bescherming. Ze gokte dat hij hier zijn boekje te buiten ging.
  ‘Zeg nou maar eerlijk. Het was geen ongeluk.’ Ze boog haar gezicht iets dichter naar het zijne toe. Zijn lichtblauwe ogen gleden uit haar blik naar haar mond en weer terug. Hij glimlachte.
  ‘Nee, Nancy Drew, dat was het inderdaad niet. En daarom moet jij je er niet mee bemoeien.’ Hij haalde zijn hand door zijn donkere haren en liep terug naar de computer. 
  ‘Het waren de schoenen die de doorslag gaven, toch?’ Ze volgde hem gedreven omdat ze wist dat ze gelijk had. Zij was degene geweest die hem erop had gewezen dat er iets niet klopte met de kleding die Sarah droeg. Ze zag eruit als een goedkope escort, zo zou ze zich nooit kleden. De schoenen die ze droeg, waren niet alleen twee maten te klein, er klopte ook iets niet aan de hak. Volgens haar eigen theorie was die eraf geslagen en niet gebroken. 

Zonder te reageren ging hij zitten. Over zijn schouder keek ze mee. De documenten op het scherm kwamen haar niet bekend voor. Sarah’s werk was niet bepaald inspirerend. Ze schreef over lifestyle en dat deed ze stijlloos. Het laatste waar ze aan werkte was het nieuwe fenomeen ‘sugar daddy’; Knappe meiden die mannen met geld zochten. 
  ‘Klik hier eens op.’ Ze boog zich over zijn schouder en schoof zijn hand met muis naar het internetlogo. Direct kwam de pagina van een exclusieve datingsite op. Sarah’s profiel stond nog open. Haar match glimlachte terug. ‘Hem ken ik.’
  ‘Iedereen kent hem,’ reageerde Espen met zijn blik strak op het beeldscherm, ‘hij is de CEO van Customa marketing. Wat hij per maand binnenharkt, krijg ik in vijf jaar niet bij elkaar.’ 
  ‘Misschien kan hij meer vertellen over haar ‘ongeluk’.’ Ze maakte de aanhalingstekens in de lucht. Espen had nu wel zijn hoofd haar kant op gedraaid, maar zijn blik was allesbehalve positief.
  ‘Als hij er iets vanaf weet, dan heeft hij er waarschijnlijk mee te maken.’
  ‘Of hij durft niets te zeggen omdat hij bedreigd wordt. Hij verdient tonnen. Die mannen zijn een makkelijk doelwit.’ 
  ‘Die mannen zijn gewend om bedreigd te worden.’ Espen stond op. Ondanks zijn postuur en het feit dat hij een kop groter was, imponeerde hij haar niet. In gevecht met wat ze zou doen, keek ze tegen zijn baardje van een dag aan. Ineens schoot het beeld van de scheve kussens door haar hoofd. Ze haastte zich naar de bank en bekeek het lichtroze gevaarte. Iemand had wat tussen de kussens gestopt. Ze haalde ze opzij tot er een stukje zwart plastic tevoorschijn kwam. Espen hield haar op tijd tegen. Met zijn hand afgeschermd in een latex handschoen trok hij de telefoon tussen de zitting vandaan. Een klein onopvallend ding prijkte tussen zijn duim en wijsvinger. 
  ‘Is deze van Sarah?’ 
  Sam schudde haar hoofd. ‘Dit lijkt me meer een mannending.’ 
  ‘Ja, klopt. Ik had hem ook bij mijn undercover werk.’
  ‘Undercover?’ Ze hoorde hoe dom haar eigen opmerking klonk, maar de tandwielen in haar hoofd waren in gang gezet. Het complot werd steeds ingewikkelder. Misschien werd Sarah wel achtervolgd of in de gaten gehouden. 
  ‘Wat ik bedoel is dat je zo’n onopvallende telefoon gebruikt om zaken in het geheim te doen.’
  ‘Zoals wandelen met een dinosaurus in de dierentuin om niet op te vallen?’ Dit kon alleen maar betekenen dat iemand hen op het verkeerde been probeerde te zetten. De kussen waren te overdreven rommelig neergezet. Ze viste haar eigen I-phone uit haar tas op zoek naar een oplossing. 
  ‘Wat ga jij doen?’
  ‘Een afspraak maken met Meneer Hartman.’ 
  ‘Dat doe je niet.’ Hij trok de telefoon uit haar handen. Ze hield hem tegen door zijn pols te grijpen. Zijn hartslag pulseerde in haar vingertoppen.
  ‘Hij weet misschien van wie de telefoon is.’
  ‘Dat is meestal een reden om iemand te vermoorden.’ Hij had het hardop gezegd. Moord. Sarah Claesens was niet verongelukt, maar vermoord. Iemand had Sarah moedwillig als goedkope escort gekleed en haar dood op een ongeluk doen lijken. 
  ‘Hebben ze haar van de trap gegooid?’ 
  ‘Nee, het tweede autopsie rapport ...‘ Espen slikte zijn laatste woorden in. 
  ‘Je hebt een tweede autopsie laten doen?’ Ze juichte in stilte. Hij had dan toch naar haar geluisterd. 
  ‘Buiten de boeken om, dus graag je mond hierover.’ Hij liep terug naar de computer. 
  ‘En? Hadden ze iets over het hoofd gezien?’ Hongerig achtervolgde ze hem. 
  ‘Nee, Sam,’ met een zucht draaide hij zich om, waardoor ze bijna frontaal tegen hem aanbotste. Hij ontweek haar ogen. 
  ‘Dit weekend is het benefiet gala van de Lionsclub. Hartman organiseert dat. Als we kaartjes kunnen krijgen dan ...‘
  ‘Jij blijft uit de buurt van Hartman en die hele zaak.’ Doordringend keek hij haar aan en pakte haar bij de schouders alsof ze een peuter was die streng moest worden toegesproken.
  ‘Waarom?’ Verontwaardigd duwde ze zijn handen van haar af. ‘Je kan me toch niet tegenhouden. Dit moet tot op de bodem onderzocht worden en als jullie het niet doen, doe ik het.’ Ze keek hem vastberaden aan. Ze trilde maar wilde dat niet laten zien. Haar houding moest tonen dat ze het meende. 
  ‘Je kunt je niet als journalist mengen in een politieonderzoek.’ 
  ‘Misdaadjournalistiek doet niets anders.’ 
  ‘Je schrijft een column voor de lokale krant, dat is geen misdaadjournalistiek!’ Hij sloeg zijn armen over elkaar om daarmee de discussie te eindigen. 
  ‘Je zegt zelf ook dat er iets niet klopt. Waarom laat je anders een tweede autopsie doen?’
  ‘Officieel weet je niet…’
  ‘Waarom?’ Ze waren allebei harder gaan praten. ‘Als ze iets gemist hebben tijdens de eerste autopsie moet dat toch genoemd worden?’      ‘Ze hebben niets gemist. Het hele autopsierapport was vals!’ 
  ‘Vals?’ 
  Espen beet op zijn duimnagel. Hij had zijn mond voorbij gepraat. Dr Lomans was een gerespecteerd forensisch patholoog. Die zal niet zomaar de resultaten aanpassen. 

-2-  

Espens handen lieten klamme afdrukken achter op de balustrade. De lobby van het Hefton haalde de term ‘museum’ geheel uit zijn oubollige karakter. Twee enorme marmeren trappen bogen af naar een ontvangsthal waar het pronkstuk, een Bentley flying spur, de gasten opwachtte. 
   Links en rechts van hem waren de feestzalen waar luidruchtig werd gegeten en gedronken door de rijkere bovenlaag van de lokale bevolking. Allen gekleed in gala. Hij had een hekel aan dit soort feesten, toneelspelen was nooit zijn ding geweest. 
  ‘Wat doe jij hier?’ Een vinger werd in zijn rug gepord alsof het een pistool was en de intonatie van de vraag kwam hem bekend voor. Gisteren stelde hij dezelfde vraag. 
  ‘Ik ben ontboden.’
  ‘Ontboden nog wel.’ Sam leunde vlak naast zijn handen tegen de balustrade. De gebleekte jeans en het geraffineerde bloesje hadden plaatsgemaakt voor een weinig verhullende galajurk. Nachtblauw zijde gleed langs haar lijf. Haar haren waren opgestoken in een uitnodiging om weer los te halen. Het groen van haar ogen leek feller. Ze had hem een vraag gesteld maar hij wist niet meer welke. ‘Ontboden?’ hielp ze hem herinneren alsof ze zijn uitdrukking had gelezen. 
  ‘De heer Hartman wilde extra politie om hem heen.’
  ‘Zie je wel dat hij bedreigd wordt.’ De gretigheid naar informatie brandde in haar ogen.
  ‘Als dit soort mensen zich bedreigd voelen, vragen ze wel iemand anders dan de lokale politie. Ik weet niet waarom ik hier ben en dat bevalt me niets.’
  ‘Geniet gewoon van de champagne.’ Ze gaf hem een vriendschappelijk duwtje tegen zijn schouder. ‘Pak staat je goed overigens.’ 
  In plaats van een gepaste reactie terug te geven, dat ging hem toch niet lukken zonder onhandige uitspraken, zocht hij naar een reden waarom ze hier was zonder haar direct te beledigen. Uitnodigingen voor een benefiet gala als deze gingen op vermogen en je plek in een netwerk, beiden had ze niet. ‘In welke hoedanigheid ben jij hier?’
  ‘Ik had een uitnodiging,’ fluisterde ze geheimzinnig. ‘Of beter gezegd, Sarah had er een gekregen, maar aangezien zij toch niet ging …’ ze stopte haar zin op het juiste moment om niet ongepast te worden. ‘Ik zag het op haar bureau liggen toen wij daar waren en heb het meegenomen.’ 
  Espen pijnigde zijn hersenen, maar nergens in zijn herinneringen zag hij de uitnodiging liggen. Hij had zich geconcentreerd op de documenten en later op de indringster. Ze zou een goede dief zijn. 
  ‘Weet je al meer van de telefoon?’
  ‘Nee.’ Hij had een vermoeden. Hartman investeerde in dubieuze projecten als computercursussen in Botswana, palmbomen kweken in Egypte. Heel nobel, vooral voor het witwassen van geld. ‘Doe mij alsjeblieft een plezier Sam, en ga naar huis.’
  ‘En het feest van het jaar missen? Ik moet wel een verdomd goed alternatief hebben om hier weg te gaan.’ Ze bekeek hem met een vragende blik die hij niet goed kon interpreteren. Zijn eigen gedachtes zaten hem in de weg. Hij had honger, maar twijfelde of een uitnodiging voor een etentje haar idee was van een ‘verdomd goed alternatief’. Zijn borstzak begon te trillen. 
  ‘Sorry ik …’ vluchtig keek hij wie er belde. Dr. Bremmer was de forensisch arts die hij gevraagd had de tweede autopsie te doen en bij wie hij ook de telefoon had gebracht. Hij drukte hem weg. ‘Hoe kan ik je overhalen hier weg te gaan?’
  Ze keek bedenkelijk. Haar blik ging over zijn schouder naar iemand die beneden stond. Hij kon niet zien wie. De telefoon in zijn binnenzak trilde weer. Dr. Bremmer hield vol. ‘Sorry, ik neem toch even op.’
  ‘Is goed,’ fluisterde ze. ‘Ik moet ook gaan.’ 
  Dr. Bremmers statige stem aan de andere kant van de lijn maakte dat hij verder niets meer kon vragen aan haar. Met een glimlach draaide ze van hem weg. De zijde stof streelde haar lijf bij iedere tree die ze afdaalde. ‘Luister je wel?’ Dr. Bremmer doorbrak zijn fantasie.    ‘Ja, ik hoor je.’
  ‘Dan zie ik je zo in mijn kantoor.’ Espen had weinig aspiraties om vanavond in een laboratorium door te brengen. Zijn blik volgde Sam nog steeds. Het liefst zou hij de hele avond zijn ogen aan haar vast willen plakken, al was het alleen maar omdat ze zich in een wespennest wilde wurmen. Michael Hartman wachtte haar op bij de Bentley. De hand die hij tussen haar schouderbladen legde als begroeting, vertelde Espen dat ze een etentje geen verdomd goed alternatief had gevonden. 
  ‘Ik kom eraan,’ mompelde hij. Zonder haar glimlach te beantwoorden draaide hij zich om en liep weg. 

-3-  

Michael Hartmans villa was van het type ‘droomhuis’, afgestyled tot in de puntjes van een woonmagazine met uitzicht op de duinen. Hij kwam de keuken uit lopen met twee wijnglazen. De ijsblokjes klingelden tegen het glas. Sam had hem eerder die avond aangesproken. Zijn reactie op Sarah’s dood verraste haar. Hij was oprecht verbaasd. 
  ‘We waren een match op de computer maar daar hield het ook op.’ Hij gaf haar het glas. Hun vingers raakten. Snel trok ze haar hand terug. De jurk zat te strak om comfortabel te kunnen zitten. Haar schoenen knelde n en ze baalde dat Espen wegkeek toen ze naar hem wilde seinen dat ze wist waar ze mee bezig was. 
  ‘Er was geen klik.’ Zijn bleek gleed langs haar hals naar beneden. 
  ‘Ben je bij haar thuis geweest?’ Haar telefoon trilde in haar clutch. Ze had het op stil gezet, maar de trilstand was hardnekkig. Ze schoof haar tasje verder tussen haar rug en de zitting.
  ‘Waarom zou ik dat willen?’ Hij nipte aan zijn wijn, ‘ik heb hier alles.’ Ze vroeg zich af wat ‘alles’ was. Doelde hij op manieren om haar te vermoorden? Ze wist eerlijk gezegd niet hoe Sarah om het leven was gekomen. 
 ‘Iemand is in haar appartement zijn telefoon kwijtgeraakt.’ Hij zette zijn glas op de tafel en draaide zich naar haar toe. Ze zag in zijn ogen dat ze beet had. Nu moest ze nog een manier vinden om erachter te komen wat de telefoon betekende. Haar eigen toestel ging weer af. 
  ‘Je vriendje?’
  ‘Die heb ik niet.’
  Hij schoof dichterbij. Ze kon zijn hart horen bonzen. Of was dat haar eigen hart? Het aanhoudende getril van haar telefoon werkte als stoorzender. 
  ‘Ik zet hem even uit.’ 
  ‘Doe dat’. Hij streelde met zijn vinger over haar arm. Uitgerekend E.E. had haar al zeven keer gebeld. Het was alsof haar geweten in dat kleine tasje gepropt zat. Ze wist dat ze verkeerd bezig was, dat hij boos zal zijn, en dat als ze nu verder ging met wat er in gang was gezet, ze zijn respect voorgoed kon kwijtraken. De telefoon ging voor de achtste keer. Ze zette het uit. 
  Op het moment dat ze zich terugdraaide, drukte Michael zijn mond op de hare. Een haastige kleffe tong likte zijn weg naar binnen. Geschokt duwde ze hem van zich af. Ze kon dit niet.
  ‘Volgens mij las ik je uitnodiging niet verkeerd…’ Hij klikte de haarklem los. De lokken voor haar ogen, streek hij uit haar gezicht. ‘Er waren heel wat dames vanavond die hier graag hadden willen zitten.’
  ‘Ik zit hier ook niet tegen mijn zin.’ Haar stem trilde. Ze voelde hoe een ongekende angst ontwaakte. ‘Maar ik wil ook iets.’ Ze peilde zijn reactie. Het was een zakenman, bereid tot het doen van zaken.
  ‘Als ik alles met je mag doen, wat ik wil. Mag jij wat vragen.’ Hij boog naar haar toe, kuste haar zachtjes in haar nek om op die manier haar tas te pakken. ‘Weet wel dat ik graag de baas ben.’ 
  Ze slikte. Wat voor spelletje had hij met Sarah gespeeld, en was het uit de hand gelopen? ‘Wat weet jij van die telefoon?’ 
  ‘Oké, ik ben een keer bij Sarah langs geweest.’ Hij ging met zijn vinger langs haar schouderbandje en schoof het opzij. De jurk gleed van haar schouders. Goedkeurend keek hij haar naar haar borsten. ‘We hadden seks op de bank, meer niet. Het was een teleurstellende avond.’ Met zijn vingers draaide hij rondjes rond haar tepel. Haar maag trok zich samen. Hij bracht zijn mond weer bij de hare. ‘Volgende vraag.’ Hij likte langst haar lippen.
  Een hard gebons op de voordeur deed hem stoppen. Hij negeerde de eerste paar klappen, maar toen degene bij de deur ook begon te schreeuwen en dreigde de deur in te trappen, stond hij op.
  Ze hoorde gesmoorde stemmen op de gang. Michael sprak op een zakelijke toon. Plots vloog de deur open. Espen keek haar verbaasd aan. Ze voelde haar wangen rood worden, snel schoof ze haar bandjes terug op hun plek.
  ‘We gaan.’ Zonder haar aan te kijken, draaide hij weg. Als een puber die door haar vader werd opgehaald, schuifelde ze achter hem aan. Ze durfde Michael niet aan te kijken. Diep in haar hart was ze opgelucht. 

Espen zweeg en zij zei niets. Pas toen hij de auto parkeerde voor het appartementencomplex opende hij zijn mond. 
  ‘Heeft hij je ...‘
  ‘Er is niets gebeurd.’
  ‘Oké.’ Misschien verbeeldde ze het zich, maar hij leek opgelucht.
  ‘Het was zijn telefoon.’ 
  ‘Dat is niet zeker. Interpol was in ieder geval erg blij met de contactenlijst.’ 
  ‘Criminelen?’ 
  ‘Zakenmensen,’ zuchtte Espen. ‘Maar wel van het soort die je niet op een Benefietavond roemt.’
  ‘Kom je nog naar boven voor koffie?’ 
  ‘Nee dank je .’ Hij glimlachte. 
  Spijt trok door haar lijf toen ze haar appartement binnenliep. Vanavond had ze het weer verkeerd aangepakt. Ze stapte uit haar jurk en drapeerde deze over een stoel. Uit de stapel wasgoed pakte ze een sweater. De trui kwam net over haar billen. 
  Haar hart maakte een sprongetje toen de deurbel ging. Espen was toch teruggereden. Ze drukte op de buzzer, beneden ging de deur open, en zette haar eigen voordeur op een kier. Gehaast liep ze naar de woonkamer om het iets van toonbaar te maken, of in ieder geval de bank vrij te maken zodat ze daar konden zitten. 
  ‘Mevrouw?’ 
 Een onbekende stem deed haar opschrikken. Een statige man in galakostuum stond in haar deuropening. Grijze haren flaneerden zijn slapen. ‘Sorry dat ik u stoor. Ik hoorde toevallig wat u tegen meneer Hartman zei vanavond.’ 
  ‘En u bent?’ In haar hoofd probeerde ze te bedenken hoe ze zich zou kunnen verdedigen, mocht het nodig zijn. Haar tasje met telefoon had ze ergens op het aanrecht gegooid. Daar kwam ze niet zonder hem te passeren.
  ‘Sorry, ik ben Dr. Lomans. De heer Hartman beheert een aantal investeringen van mij.’ Ze zag de wanhoop in zijn ogen. Ze had Michael op het gala verteld dat er met het eerste autopsierapport was gefraudeerd. Zijn verbazing was gespeeld. Nu snapte ze waarom.
  ‘Michael chanteert u. Hij laat u een moord verdoezelen.’ De arts keek schuldbewust naar de neuzen van zijn glimmende schoenen. Ze had het met hem te doen. Hij was de beste in zijn vak. Niet alleen zijn kennis maar ook zijn karakter maakte hem een gerespecteerd man. 
  ‘Zal ik koffie zetten?’ Zonder zijn antwoord af te wachten liep ze naar de keuken en pakte haar telefoon om Espen een berichtje te sturen. Nog voor ze het eerste woord had getikt, werd ze bij de boord van haar trui vastgegrepen. Haar aanvaller trok haar trui omhoog, draaide de stof, zodat haar armen klem kwamen te zitten met de trui over haar hoofd. Ruw trok hij haar met zich mee. Al struikelend volgde ze hem. Met een ferme duw gooide hij haar op het bed. Zijn gewicht landde niet veel later bovenop haar. Ze wilde gillen, maar haar stem werd gesmoord door de sweatstof. Haar handen greep hij vast en ze voelde hoe er een plastic bandje omheen werd getrokken. Hij trok de trui verder over haar hoofd zodat ze met een ontbloot bovenlij f op het bed lag. Haar armen boven zich. Met nog een paar sjorren bond hij ze vast aan de spijlen van haar bed. Ze kronkelde en probeerde te schreeuwen. 
  Al sussend gleden zijn handen over haar lijf. Hij stopte bij haar broekje. Ze gooide haar heupen omhoog en probeerde te schoppen.
 ‘Stil maar meisje. Jou doe ik niets. Nog niet.’ Hij ging met beiden handen over haar linkerbeen. Bij haar enkel stopte hij, bond er iets omheen en zette vervolgens haar been vast aan het bed. Haar andere been fixeerde hij op precies dezelfde manier. Alsof ze werd geradbraakt, lag ze op haar bed. Naakt met haar trui over haar hoofd. Zijn vingers gleden weer langs de randen van haar broekje. Hij tilde de stof iets op, maakte een goedkeurend geluid en liet het elastiek toen weer terugschieten op haar huid. Even was het stil. Zijn voetstappen verdwenen. Ze telde de secondes dat hij weg was maar bij veertig was ze de tel kwijt. Niet veel later kwam hij terug. Hij deed iets om haar hals. Het voelde als een hondenriem. 
  ‘Waarom doe je dit?’
  ‘Ik houd van puzzels.’ 
  ‘Zijn er dan geen andere manieren?’ 
  ‘Niet als ik jou uit de weg willen hebben en die klootzak van een Hartman voor eeuwig achter de tralies.’
  ‘De telefoon was van jou. Hij wist dat.’ De stof van de trui was te dik om goed te kunnen ademen. Ze werd duizelig. 
  ‘Hij belde me zojuist op. Hij zoekt al jaren een reden om zijn investeringen in mijn buitenlandse projecten stop te zetten, maar afspraak is afspraak.’
  Het denken ging haar steeds slechter af. Niet Michael chanteerde Lomans, het was andersom. Nu Michael bewijs had van de moord op Sarah, kon hij de rollen omdraaien.
  ‘Waarom Sarah?’
  ‘Omdat we gelukkig waren.’ Hij trok de riem strak om haar hals. Een misselijkmakende druk kwam op haar luchtpijp te staan. Ze kokhalsde. ‘Maar voor een artikel ging ze zogenaamd op zo’n datingsite. Puur uit professionele overwegingen.’ Hij maakte een vreemd geluid alsof hij lachte in een huilbui. ‘Nou, ik trof ze in een niet professionele houding aan en daar gaat hij voor boeten. Ik stuur hem zo een berichtje met jouw telefoon. Tegen de tijd dat hij hier is, ben jij dood en is hij de enige verdachte. Het autopsierapport zal dat bevestigen.’ 
  In de verte hoorde ze een metaalachtige klik. 
  ‘Dacht het niet.’ 
  Voor de tweede keer die avond kwam Espen op het juiste moment. 

Haar appartement was gevuld met agenten. Ze bekeek het schouwspel vanaf haar keukenstoel. Een ambulancebroeder pakte zijn spullen weer in, hij stond op om Espen langs te laten. Op een paar striemen na was er niets met haar aan de hand. 
  ‘Gaat het?’ Espen knielde voor haar neer. 
  Ze knikte. Het liefst was ze hem huilend in de armen gevallen. ‘Ik wilde je een bericht sturen dat Lomans hier was en toen viel hij me aan.’ 
  ‘Oh.’ Hij duwde zich weer omhoog. 
  ‘Waarom kwam je eigenlijk terug?’ Ze volgde zijn beweging. 
  ‘Euhm, ik wilde nog iets vragen over …’ Zijn hand weer door zijn haren. Hij gebaarde dat hij weg moest. ‘Niets belangrijks.’ 
  Nadat iedereen was verdwenen pakte ze haar telefoon om het berichtje te wissen waaraan ze was begonnen voordat Lomans haar te grazen nam. Tot haar verbazing had ze wel een bericht gestuurd. Van de letters Lo had haar autocorrect Love gemaakt. Waarschijnlijk had ze in een reflex op de verzendknop gedrukt.  
  Dat was dus de reden dat Espen was teruggekomen. Met een zucht liet ze haar hoofd op de tafel zakken. Onbedoeld had ze geschreven wat ze bedoelde en het toen weer ontkracht. Ze had het echt verpest. Haar telefoon piepte. 
  Volgende keer toch koffie, is veiliger en minder gênant ;)
  Ze glimlachte, misschien had ze het toch niet helemaal verpest.

Annette van der Meij - Rijsdam

Als klein meisje droomde ik ervan om schrijfster te worden. Die droom ging met me mee naar de universiteit waar ik literatuur studeerde en later ook naar de kunstacademie waar ik poëzie in mijn ontwerpen verwerkten. Maar, toen ik heel even niet oplette, nam ik de afslag naar ondernemerschap. Het schrijven zakte weg. Toch kruipen dromen waar ze gaan moeten. Begin 2017 heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en richt me nu volledig op het schrijven. Na een online schrijfcursussen, doe ik nu een opleiding aan de schrijversacademie. Ik schrijf voornamelijk korte verhalen, maar hoop ooit uit te werken naar een groter verhaal. 


Publicaties tot nu toe zijn: 
De Halsband in de bundel ’Zaterdagavond’ van Uitgeverij Schrijverspunt. 
Grip, een eng kort verhaal in de Heel Nederland Schrijft bundel ’Enge Verhalen’. 
Verwacht: Claire Obscure, in de bundel ‘Historische verhalen 2017’. Eind november staat deze al wel op de site. 
Gebroken was één van de finalisten van de #goexplore wedstrijd op Sweek.



Bezoekersreacties:
Website Security Test