Oud en nieuw
Door: Melissa Bielsma-Schaaij op 2 oktober 2010

‘Julia!’ riep een warme stem. Het was net alsof ik uit een cocon schoot, pas nu hoorde ik alle geluiden, stemmen en harde muziek horend bij een feest van ruim dertig mensen.
Ik draaide me om en zag een regelrechte tandpasta-glimlach. ‘Bobby, hai.’
Hij overhandige mij een glas champagne die ik dankbaar aannam. De schat wist onbedoeld precies wanneer ik het nodig had. Zijn ogen schoten naar iets achter mij en er verscheen een frons op zijn mooie gezicht. ‘Die wand. Juul.’
‘Ja?’ Ik merkte dat ik ineens mijn adem inhield.
‘Ik vind de kleur afschuwelijk. Sorry dat ik het zeg.’ Hij keek me verontschuldigend aan.
‘Mooi rood is niet lelijk,’ antwoordde ik luchtig en nam een slokje van het zoete, roze genot. ‘Toch knap dat je de wand helemaal alleen hebt gezet,’ vond Bobby.
En dat voor een meisje, dacht hij er wellicht achteraan, maar hij zou dat nooit zeggen. Bobby was een echte gentleman.
‘Zo moeilijk is het niet, maar ondanks dat mijn vader geld genoeg had om klussen te laten doen, deed hij het liever zelf. Ik hielp hem graag, hij leerde het mij. Vandaar.’
‘Ik vind de collage geweldig opvallend,’ zei Bobby met een kennersblik, alsof hij me toch een complimentje wilde maken na zijn opmerking over de kleur.
Ik bekeek het vanuit zijn oogpunt. De foto’s links waren van voor 2008 en rechts van erna tot nu.
‘Josh,’ wees Bobby naar de foto van een zwartharige knappe jongen die zijn rechterarm om mij had heengeslagen. In zijn linkerhand had hij een biertje. Ikzelf had een blauwe coctail in mijn hand en op dit moment keek ik naar het parapluutje in het verfijnde glas. Ik nam hem die dag mee, ik had toch geld genoeg en we hadden een geweldige dag op het strand. Later gingen we uit eten en de verdere avond hadden we in een club gedanst. Geld moest rollen, zeker als je je allerbeste vriend bij je had en van dat geld toch ruim genoeg tot je beschikking had. Ik weet nog dat ik me op dat moment heel gelukkig voelde, dat er een emotie in mijn buik was ontstaan omdat ik een echte vriend had zoals Josh.
De foto werd wazig voor mijn ogen en ik voelde de hand van Bobby ineens in de mijne. Ruim drie jaar geleden verdween Josh uit mijn leven. Geen enkel spoor heeft hij achtergelaten, geen afscheid, niets.
Bobby kuste me vederzacht op mijn lippen. Toen schalde een goude oude van Queen door de ruimte en wij liepen de huiskamer binnen. Friends will be friends.
Ook al was het feest in mijn eigen huis, op een klein groepje na kende ik de meesten nog maar sinds kort. Maar het waren stuk voor stuk leuke, hardwerkende mensen. Iedereen had dan ook iets meegenomen. Niemand had op mijn kosten willen feesten. Ze vonden me lief en leuk zoals ik was. Gewoon Julia. Juul voor de meesten.
‘Jij stelt je huis ervoor open,’ hadden velen tegen me gezegd. ‘Dus heel normaal als iedereen meebetaald.’ Ik had er tranen van in mijn ogen gekregen. Tranen die verkeerd werden begrepen, tranen waarvan alleen ik de oorsprong kende.
‘Juultje!’ riep Kim. Ze wuifde met haar hand ten teken dat ik naast haar moest komen zitten en ik deed dat. Ik kende haar al vanaf de kleuterschool. Net als Josh. De man die mij nam zoals ik was, of ik nu rijk was of arm... Ik hoorde het hem nog zeggen en onwillekeurig bekroop mij het gevoel om te willen glimlachen. Of gillen. Ik wist niet precies welke emotie nu om voorrang riep.
‘We hadden het net over Josh.’ Vriendin Sandra knikte met haar hoofd richting Daan, Luc en Kim. Het oude groepje vrienden. We kenden elkaar al vanaf kleins af aan en de vriendschap is altijd gebleven.
‘Die lamstraal had hier moeten zijn!’ brulde Luc die al duidelijk in de olie was. ‘Al drie jaar lang had hij hier moeten zijn!’
‘Kim had voor zijn verdwijning een afspraak met hem, maar hij is niet komen opdagen,’ vertelde Sandra een bekend feit. Niemand reageerde.
Ik nam een slokje champagne, bemerkte dat ik die twee tellen echt even nodig had. ‘Hij zou ook bij mij langskomen, maar hij is hier nooit geweest,’ zei ik en haalde een diepe hap lucht.
Kim had zichzelf niet helemaal in de hand en stond op. Ik zag haar richting de gang verdwijnen.
‘Er is iets gebeurd,’ zei Sandra op geheimzinnige toon, terwijl ze Kim met een blik vol medelijden nakeek. ‘Neem alleen zijn ouders!’
‘Die leven niet meer,’ zei Daan en nam een blokje kaas van een schaal.
‘Maar nog wel toen hij vertrok!’ riep Sandra uit. ‘Die mensen hebben voor hun dood altijd in onzekerheid gezeten. Ze wisten van niets. Dat is toch bizar?’
Kim kwam weer terug. Ze had rode ogen van het huilen. ‘Laten we het over iets anders hebben,’ zei ze en ontweek mijn blik. Ze nam een ferme slok rode wijn en keek naar de wandklok. ‘Nog dertien minuten!’

‘DRIE, TWEE, EEN! GELUKKIG NIEUWJAAR! GELUKKIG 2011!’ riep iedereen in koor. Ik proostte mee, maar glipte vervolgens de gang weer in. Ik hief mijn glas naar zijn foto.
Proost Josh. Vriend. Je wist vast niet dat ik jullie heb gehoord die avond bij het meertje. Jullie zaten er zo knus en ik liep daar stomtoevallig net rond. Ik had behoefte aan een frisse neus. Wat doen we nou met Julia? had Kim tegen je gezegd terwijl ze met haar hand onder je shirtje zat. Daar was ik al danig van in shock. Jij, Josh, antwoordde: Julia? Haar ouders hebben haar veel geld nagelaten en een knappe jongen moet op zijn toekomst zijn voorbereid. We trouwen, vervolgens overkomt haar iets vervelends, ik word de treurende weduwnaar, en jij, lieve Kim, troost me, van het een komt het ander en ik trouw met jou. Jij kunt je armzalige bestaan opgeven want dan hebben we genoeg poen voor een heel leven. Ik had trillend gewacht op de reactie van Kim en die kwam. Ik kan dit niet doorzetten, het spijt me Josh. Hoeveel ik ook van je hou. Ik vind het al erg genoeg dat ik Juul belazer, ik weet hoe gek ze op jou is. Ze zal het me nooit vergeven als ze weet dat wij al jaren een stiekeme relatie hebben. Al die tijd hoop ik dat ze eens tegen een leuke vent aanloopt en daar dolverliefd op wordt.
Ik was razend op haar, Josh, maar zij wilde mij in ieder geval niet dood hebben voor mijn geld. En toen had jij iets gezegd wat je lot bezegelde. Jij bent niet vermogend, Kim. Ik ben dol op je, maar ik heb geen zin om me mijn hele leven te moeten uitsloven voor een hongerloontje, terwijl er bakken met geld en een luizenleven in mijn bereik liggen. Ik ga haar morgen vertellen dat ik al heel lang naar haar verlang. Ze zal zich in mijn armen werpen en voor je het weet zijn we getrouwd. Je was opgestaan en had Kim in je armen genomen. Toen zei je op een toon die ik niet van je kende: En daarna kom ik naar jou, sweety, dan vieren we dat we over een jaar een heel gelukkig leven samen hebben. Je had haar willen zoenen, haar ter plekke willen nemen, maar Kim had zich hoofdschuddend en angstig uit je armen losgemaakt. En wat ben je dan met haar van plan? Waarop jij had gezegd: Ik metsel haar in de wand in de gang die ze komend seizoen wil gaan plaatsen. Die verf ik vervolgens knalrood. Ik zal haar als vermist opgeven, maar ze zal nooit worden gevonden. Ze zal worden doodverklaard en wij hebben de jackpot.

‘Het is wel even anders gegaan dan je dacht,’ zei ik tegen de foto aan de muur. ‘Je plan had nooit gelukt, want er gaan jaren overheen voor iemand wordt doodverklaard en jij het geld had gehad.’
Ik wist nu dat het helemaal niet moeilijk is om iemand van het leven te beroven. Hij was wel degelijk bij me geweest. In mijn slaapkamer had hij zijn ‘liefde’ aan mij willen bewijzen. Josh was schijnbaar vergeten dat ik dol was op de film Basic instinct en had de ijspriem onder mijn matras nooit zien aankomen. Kim was hem ook kwijt en dát was háár straf. Ze zou de waarheid nooit te weten komen. Onzekerheid is killing en daar moest zij mee zien te leven.
‘Het was jij of ik, Josh,’ fluisterde ik en was zo dankbaar dat ik alleen in mijn gang stond. ‘Het is tevens zeer verhelderend gebleken. Door mijn vriend Bobby heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Bobby is niet op mijn geld uit. Op vrienden, Josh, echte vrienden. Gelukkig 2011.’ Ik hief nogmaals mijn glas en keek naar de wand: een knap staaltje metselwerk.

Melissa Bielsma-Schaaij

Melissa Bielsma-Schaaij heeft al eerder geschreven. Samen met haar man heeft ze een kleine uitgeverij: De Omslag, die in 2008 het eerste deel van de serie Jeremy Jago uitgaf. Melissa schreef vorig jaar de eerste VrouwenQuiller: Virtuele Tango.