Suzanne Hazenberg
Door: Diana op 26 februari 2015

In september 2010 maakte ik kennis met het werk van Suzanne Hazenberg. Haar thrillerdebuut Obstructie besprak ik in datzelfde jaar in de rubriek Vrouwenthriller... of niet? en sindsdien kijk ik uit naar een volgend boek. In De debutant komen we hoofdpersonage Ymke tegen, die wederom haar opwachting maakt. Deze vrouw, met een enorm sterke persoonlijkheid, had mijn hart reeds gestolen in Thriller en ik was enorm benieuwd hoe het haar is vergaan. Hoewel Ymke overduidelijk niet het alterego is van de auteur, wiens boek vanaf vandaag in de winkels ligt, mogen ze zich beiden absoluut succesvol noemen in hun professie als schrijfster.



Met De debutant pakken we de draad weer op waar Thriller, je vorige boek, eindigde. Het is inmiddels, wat het verhaal betreft, een jaar na dato. Wanneer kwam het idee dat je met hoofdpersoon Ymke verder wilde?


Eigenlijk al tijdens het schrijven van Thriller kreeg ik het idee dat er meer te halen was uit dit verhaal. Dat het meer diepgang kon krijgen door ook de emoties en gebeurtenissen ná de misdaden te beschrijven. Toen het boek eenmaal in de winkel lag, vroegen lezers ook aan me hoe ik de afloop zelf voor me zag. Daarnaast, over het reilen en zeilen van een gezin met kinderen raak je nooit uitgepraat. Dat blijft dagelijks nieuwe anekdotes opleveren.

Het leven van Ymke, nu 43, veranderde in de nachtmerrie van iedere ouder, dat mag gerust gezegd worden. In De debutant heeft ze min of meer de draad opgepakt maar ondervindt nog dagelijks de gevolgen van hetgeen er heeft plaatsgevonden. Hoe belangrijk was dit voor jou om juist dit gedeelte goed te belichten?

Heel belangrijk. Dat is de reden geweest om De debutant te gaan schrijven. Maar het boek kon natuurlijk alleen een thriller worden met een nieuw misdaadverhaal. En eigenlijk lag dat verhaal voor het oprapen doordat Ymke aan het eind van Thriller haar boek af heeft.

Naast scenarioschrijver voor een dagelijkse niet met naam genoemde soap, had Ymke een grote ambitie: haar eigen boek schrijven. Deze droom is uitgekomen. Je beschrijft uitvoerig de periode kort voor en na de lancering en geeft een kijkje achter de zogeheten schermen bij een uitgeverij. In hoeverre heb je wat dit laatste betreft uit eigen ervaring geput?

Het is een verkorte versie van de werkelijke gang van zaken. In De debutant beslaat de periode tussen het inleveren van het manuscript tot het in de winkel liggen maar een paar maanden, terwijl daar in werkelijkheid zeker zes maanden overheen gaat, met herschrijven en opnieuw herschrijven, en het lezen van drukproeven etc. Ik heb dus vooral de hoogtepunten beschreven en de wat saaiere onderdelen eruit gelaten. Ook vindt er in werkelijkheid veel meer overleg plaats met de schrijver: over omslag, titel, presentatie, marketing, welke foto op de achterflap etc. Natuurlijk had ik alles gedetailleerd kunnen beschrijven, maar ik heb er voor gekozen om het thrillerverhaal voorop te stellen.

Eerder werd al duidelijk dat Ymke ook maar een mens is. In Thriller ontdekte ze de ene gruwelijke waarheid over en rondom haar kinderen na de ander, wat haar in zekere zin een imperfecte moeder maakte. Want, hoe heeft ze het niet kunnen zien? Ze wees tevens een verkeerde schuldige aan waardoor ze alsnog haar gezin uiteen heeft zien vallen. Zelf vond ik dit een verademing om te lezen, een hoofdpersoon die eens niet de heldin uithangt op een manier zoals je geregeld tegenkomt. Wilde je haar ook zo neerzetten? En hoe wil je graag dat de lezer Ymke zien?

Ja, dat was precies wat ik wilde, een echt mens van Ymke maken, een werkende moeder en echtgenote, die moeite heeft om alle ballen hoog te houden. Soms lukt haar dat, maar soms gaat ze ook hopeloos de mist in. Ik hoop natuurlijk dat de lezer Ymke ondanks alles sympathiek vindt, want haar bedoelingen zijn goed, maar zelfs als dat niet zo is, maakt me dat niet uit. Ymke is nu eenmaal Ymke, en gelukkig heeft ze een groot relativeringsvermogen en gevoel voor humor.

De vier kinderen van Ymke en Andy kampen ieder op hun beurt met het nodige. Zo komt onder andere dochter Lynn een eetstoornis te boven, heeft zoon Dylan een persoonlijkheidsstoornis en lijdt Lloyd aan een psychische aandoening. Eerst dacht ik: wat veel om te behappen. Heb je over die balans nagedacht zodat er niet teveel op de lezer af komt?

Ja, maar daar staat tegenover dat een karakter pas interessant wordt door zijn/haar problemen. Omdat de kinderen alle vier een motief moesten hebben, was het bovendien nodig ze goed kunnen onderscheiden. In De debutant ga ik overigens veel minder op die problemen in, omdat ik daar echt bang was dat het te veel werd, zeker voor lezers die Thriller niet eerst gelezen hebben.

In De debutant houdt een dader zich schuil. Slachtoffers vallen, gevaar ligt op de loer. Langzaam maar zeker slaat de angst bij de hoofdrolspeelster toe. Hoe creëer je als auteur de ideale dader?

Het achtergrondverhaal is het belangrijkst voor me. Ik wil snappen waarom de dader is zoals hij/zij is. Want daaruit volgt wat hij/zij doet. Eigenlijk is de dader het interessantste personage in een thriller. Dit geldt absoluut voor Obstructie, Eet en Thriller, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik in De debutant voor het eerst heb gekozen voor de spanningsboog, ten koste van informatie over de dader.

Bij zowel De debutant als Thriller heb je ervoor gekozen te schrijven vanuit een enkel perspectief. Hierdoor blijft de lezer dicht bij Ymke. Is het moeilijk (of juist niet) om andere personages ook een helder gezicht mee te geven wanneer ze niet zelf een stem hebben?

Ja, het gevaar dat de bijkarakters vlak worden ligt op de loer. Daarom is het belangrijk om ze toch hun eigenaardigheden mee te geven, hoe klein ook. Daar staat tegenover dat je inderdaad heel dicht bij de hoofdpersoon blijft als er een enkel perspectief is. En voor haar zijn al die omstanders – ze ontmoet hordes thrillerschrijvers - over het algemeen ook vlak. Hoe snel leer je een ander goed kennen?

Hoewel het (veelal) fictie betreft hebben veel auteurs de geloofwaardigheid hoog in het vaandel staan. Is een verhaal natuurgetrouw overbrengen iets waaraan jij veel belang hecht?


Er verschijnen tegenwoordig veel thrillers over rechercheurs, waarvan de schrijvers mee hebben gelopen met de politie. Dat is op zich heel interessant (en ook terecht, want je kunt geen onzin schrijven over de politie), maar het beperkt je als schrijver ook. Zowel in Thriller als in De debutant laat ik het politieonderzoek zien vanuit Ymke, kortom: als lezer weet je niet precies wat er achter de schermen bij de politie gebeurt. Ook een aantal moorden worden niet helemaal verklaard, de geloofwaardigheid heb ik daar bewust ondergeschikt gemaakt aan de spanning van het verhaal.

Wat geef je (weloverwogen of onwillekeurig) van jezelf aan een of meerdere personages mee?


Veel, zeker bij een personage als Ymke put ik uit mijn eigen frustraties en fouten. En ook mijn man en kinderen herkennen zichzelf soms. Overigens gaat het dan altijd om details of anekdotes, die ik dan in een heel nieuwe context neerzet. Kortom: Ymke is niet mijn alterego, maar ze heeft wel wat trekjes van mij. Welke wel en welke niet, hou ik graag voor mezelf.

Zien we Ymke en haar gezin in een volgend boek terug?


Ik denk het niet, hoewel ik een idee heb voor een thriller heb liggen waar een van de gezinsleden van Ymke een rol in zou kunnen spelen. Maar eerst zitten er nog andere verhalen in de pen.

Diana

- Meer weten over Suzanne? Kijk dan op haar website.



Bezoekersreacties:
Website Security Test