Een paar jaar geleden at ik bij vrienden. De man vertelde dat een kennis met een vreemd verhaal bij hem was gekomen. Deze kennis dacht dat zijn kind was overleden, maar dat bleek niet waar te zijn, de zoon die hij doodwaande, had op een dag aangebeld. Het verhaal erachter bleek heel anders dan in Het spel van leugens, maar de vertelling bracht me wel op het idee. 

Heb je zelf mensen gekend die vermist zijn geraakt? 

Gek genoeg moet ik hier even over nadenken, maar volgens mij niet. Ik vind vermissingen wel heel intrigerend, vooral omdat zoveel mensen nooit meer gevonden worden. Vroeger was het vrij makkelijk een ander leven te beginnen, maar in deze tijd van bewakingscamera's, BSN nummers, paspoorten en pinnen, wordt dat steeds ingewikkelder. Toch lijkt het aantal vermisten alleen maar groter te worden. Soms lees je verhalen die raken, zoals de vermissing van drie tieners begin jaren zeventig in Amerika. Iemand is voor de "moord" veroordeeld, maar toen onlangs een rivier droog kwam te staan, werd hun auto zichtbaar met de drie meisjes er nog in, ze waren onderweg naar een schoolfeest het water ingereden. Soms is de waarheid zo simpel. 

In 2016 las ik een artikel van Jeremy Kryte, een Amerikaanse journalist van The Daily Beast. Ik zat 's avonds laat op mijn veranda in het bos, de regen stroomde van het dak terwijl het onweerde. Het artikel ging over de verdwijning van Kris en Lisanne in Panama. Het verhaal intrigeerde me, volgens Kryte hadden de twee nog elf dagen geleefd. Elf dagen en nachten die ze doorbrachten in de jungle, een onbekende omgeving met onbekende geluiden waar het 's nachts inktzwart wordt. Ik heb toen overwogen het verhaal om te zetten in fictie, maar daar is het nooit van gekomen.  

Anderhalf jaar geleden stuurde een auteur die ik goed ken, Jürgen Snoeren/Johan Anderson me een link naar een YouTube-filmpje over deze zaak. Lang verhaal kort, in de eerste helft van volgend jaar komt ons boek uit (Verloren in de jungle - Uitgeverij Het Spectrum). Het is een non-fictie geworden die we samen schrijven met de Panamese Officier van Justitie die destijds op de zaak zat. Op internet is zoveel onzin te vinden over deze zaak, net zoals indertijd zoveel onzin in kranten verscheen over de drie verdwenen tieners in Amerika. Ondanks te kort aan informatie trekken mensen soms de meest bizarre en vooral verregaande conclusies. In dit boek verhalen we onze zoektocht, maar ook de zoektochten in Panama en scheiden we feiten van fictie. Eigenlijk gaat ook die dus over de waarheid.  

Hoe zou jij het vinden als een wildvreemd kind jou mam zou noemen en het nog zou menen ook? Als ik in de veronderstelling zou leven dat mijn kind dood is, zou ik het doodeng vinden wanneer hij terugkeerde en me "mam" zou noemen. 

Het verhaal draait om Eva. Net als in Uitgeteld vertel ik alleen maar haar kant, hoe zij dingen beleefd. Ik had ervoor kunnen kiezen hoofdstukken op te nemen geschreven vanuit Peter, maar dat voegt in mijn beleving niets toe. Juist het feit dat de waarheid geen statisch gegeven is, vind ik interessant. Ik kan me nog herinneren dat iemand over Uitgeteld schreef teleurgesteld te zijn omdat niet duidelijk werd of de hoofdpersoon werkelijk een relatie met de buurvrouw had, maar het punt is: dat deed er niet toe. Esther uit Uitgeteld was er zelf van overtuigd en handelde ernaar. Dit geldt ook voor Eva, zij heeft een overtuiging waarnaar ze handelt. 

Ik kies niet echt een stijl, het is de stijl waarin ik schrijf. Sommige boeken hebben meer humor dan andere. Persoonlijk schrijf ik graag met iets meer humor. Ik vrees ook dat het er af en toe doorheen sijpelt als ik probeer serieus te schrijven. 

Geen idee, ik schrijf verhalen, boeken. De wijze waarop is gewoon mijn stijl, maar ja, dat is natuurlijk geen genre. 

Toen Uitgeteld verscheen las ik obsessief iedere recensie, op welke site die ook verscheen. Daar ben ik mee gestopt, net zoals een bakker geen brood kan produceren dat iedereen lekker vindt, lukt het mij niet boeken te schrijven die iedereen leuk vindt. Een schrijfstijl ligt je, of niet. Een verhaal boeit je, of niet. Sommigen willen op pagina drie het bloed bij wijze van spreken van de bladzijde zien druipen, anderen vinden scenes te expliciet. De een houdt van kip, de ander van appelmoes. Ik steek in al mijn boeken veel tijd en liefde, maar ben een mens en kan geen perfectie produceren. Als er werkelijk dingen in een boek staan die ik, en mijn redacteur, over het hoofd gezien hebben en een recensent wijst me erop, dan neem ik dat zeker ter harte. Maar ik ga niet huilend naar bed om iedere mening of trek de champagne open telkens als ergens vijf sterren op mijn werk wordt geplakt. Wel kan ik ervan genieten als mensen plezier hebben gehad in het lezen van mijn boeken.  

Ik ben jaren geleden gestopt met tv-kijken omdat ik me afvroeg waarom ik het leven van anderen volgde terwijl ik ook het mijne kon leiden. Schrijven is iets dat ik fulltime doe, daarnaast kijk ik soms films of series of lees ik een boek, maar de keuze welke maak ik niet expliciet vanwege een boek dat ik schrijf. 

Als iemand in mijn omgeving de waarheid niet spreekt, ga ik allereerst aan mezelf twijfelen. Ergens boven staan vind ik een ingewikkelde, dat gaat er bijna vanuit dat ik zelf de waarheid in pacht zou hebben en ik ben ervan overtuigd die niet te hebben. Ook voor mij geldt dat de waarheid een zienswijze is, vanuit mijn leven, mijn achtergrond en mijn kennis ergens over. De waarheid kan altijd kantelen, er waren tijden dat de mensheid dacht dat de aarde volkomen plat was.  

In de eerste helft van '21 verschijnt Verloren in de jungle. Verder verschijnen er in 2021 vier boeken bij Luitingh Sijthoff, een serie feelgoods over drie vrouwen die op de avond van hun vijfentwintigjarig huwelijksfeest (ze trouwden ooit tegelijkertijd) besluiten weg te gaan bij hun echtgenotes. Nueva Vida, zoals de serie heet, heeft de humor uit mijn eerdere werk.  

Voor de Crime Compagnie broed ik op een thriller rond het thema vermissing, eentje met een onverwachte twist.