Carien Touwen in gesprek met Linda Jansma
Door: Carien Touwen op 10 september 2015

Linda Jansma (1967) schrijft verhalen sinds haar kinderjaren. Op haar twaalfde al stuurde ze een eerste manuscript naar een uitgeverij. In 2009 veroverde ze een vijfde plaats bij de schrijfwedstrijd Beste Manuscript, waarna het niet lang meer duurde voor ze debuteerde met de thriller Caleidoscoop (2010). Met dit boek won ze de Schaduwprijs 2011, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende debuut. Sindsdien werkt ze op volle kracht om een groot oeuvre neer te zetten. Vijf jaar later ligt met Verbroken namelijk al haar zevende boek in de winkel en ondertussen schrijft ze aan thriller nummer acht. In Verbroken draait het om Mara de Wolff, die als ethisch hacker de opdracht krijgt het netwerk van een mediabedrijf te testen op veiligheidsrisico's. Het duurt niet lang voordat ze informatie onder ogen krijgt die niet alleen het bedrijf, maar ook haarzelf ernstig in gevaar brengt. Ze ontdekt dat iemand werkt aan een gruwelijk plan dat duizenden mensen het leven kan kosten en waarvan de gevolgen heel Nederland zullen treffen. Wederom levert Jansma een thriller vol actuele thema’s. Reden genoeg om eens goed met haar in gesprek te gaan voor Vrouwenthrillers.


Verbroken was nog maar net verschenen of er kon worden aangekondigd dat het boek verfilmd gaat worden. Wat een geweldig nieuws! Hoe is dat zo gekomen en wat ging er door je heen toen je het contract tekende?

De filmproducente had een recensie gelezen waarin de recensente stelde dat Verbroken om een verfilming schreeuwde. En dus wilde ze wel eens weten om wat voor verhaal het ging. Ze kocht het boek, las het, en was verkocht. Ze nam contact op met mijn uitgeefster Ilse Karman en enkele weken later werd het contract getekend. Wat er door me heen ging toen ik tekende? Nou, eigenlijk alleen de vraag wie ze voor de hoofdrollen zouden uitkiezen. (lacht) 

Heb je al enig idee hoe het in zijn werk zal gaan met de verfilming? Ga je meeschrijven aan het scenario? Mag jij bepalen wie de hoofdrol speelt?

Nee, ik schrijf niet mee aan het scenario. Wel is het zo, dat ik het na voltooiing helemaal doorlees en als er dingen zijn waar ik het pertinent niet mee eens ben, ik dat kan aangeven, zodat er naar een alternatief gezocht kan worden. En de hoofdrolspelers laat ik graag aan de producente over. Zij hebben kijk op de acteurs die daar het meest geschikt voor zijn. Maar stiekem zie ik wel wat in Thomas Acda in de rol van buurman Egbert, hahaha!

De hoofdpersoon in Verbroken, Mara, is een ethisch hacker. Je hebt je duidelijk flink in deze wereld verdiept en gaat hier behoorlijk gedetailleerd op in. Hoe heb je dit aangepakt?

In eerste instantie heb ik boeken gelezen (gekocht in Amerika, want in het Nederlands bestaan er haast geen boeken over hacken) en op internet gezocht. Daarnaast heb ik via een advertentie die ik al maanden eerder had gezien, contact gezocht met een bedrijf dat aan ethisch hacken doet. Na wat over en weer e-mailen heb ik het bedrijf bezocht en heeft één van de medewerkers me helemaal uitgelegd en laten zien hoe hacken in zijn werk gaat en wat er allemaal mogelijk is. Het idee voor de aanslag, of althans de plek van de aanslag, komt eveneens bij die medewerker vandaan. Hij opperde het idee nadat we samen hadden zitten bomen over wat voor terreuraanslagen er allemaal middels hacken konden gebeuren. En dat zijn er een heleboel, ben ik inmiddels achter.

Hoe bepaal je hoeveel computertaal en technische termen je gebruikt in je boek? Overleg je dat ook met je redacteur en/of proeflezers?

Dat heb ik zuiver op gevoel gedaan. Mijn proeflezer vond het allemaal heel begrijpelijk, maar uiteindelijk opperde mijn uitgeefster toch dat het net iets minder moest omdat niet iedereen een basiskennis van computers heeft. Ik heb dus voor de redactieronde al een aantal dingen vereenvoudigd. En gelukkig zijn de meeste reacties op het hacken en de gebruikte computertermen positief, met andere woorden: bijna iedereen begrijpt de stukjes waarin het beschreven wordt. Op een enkeling na, maar ja, je kunt niet iedereen tevreden stellen.

Is Verbroken een echte vrouwenthriller?

Nee, ik vind van niet. Juist het technische deel zal mannen ook best aanspreken. En alhoewel er een heel klein beetje romantiek in voorkomt, is dat niet veel, waardoor mannen er ook niet op kunnen afknappen (behalve dan de mannen die van veel romantiek en seks in een boek houden, hahaha). 

Een vreselijke gebeurtenis in Irak en de gevolgen hiervan, vormt de achtergrond van Verbroken. Waarom heb je hiervoor gekozen?

Omdat ik het triest vond. Ik snuffelde op een Iraakse website, waarop wordt bijgehouden welke mensen op welke manier omkomen. Ik deed dat omdat ik zocht naar iets voor het verleden van personage Imara. En toen kwam ik bij het dossier van Abeer en haar familie. Ik zocht verder en ontdekte dat dat een hele grote zaak is geweest, waarover zelfs een non-fictie boek is geschreven. Ik heb dat boek gekocht en gelezen en besloot op dat moment dat dat de basis zou worden van het verhaal van Imara, omdat ik altijd van mening ben dat wat iemand ook doet, er altijd een reden voor is. Een grondslag waardoor iemand doet wat hij of zij doet. 

Je maakt in je boeken geregeld gebruik van actuele maatschappelijke thema’s. Probeer je hiermee je lezers aan het denken te zetten over deze onderwerpen? Is dat een taak van schrijvers, om mensen aan het denken te zetten?

Nee, ik probeer niemand aan het denken te zetten. Ik probeer wel bekend te maken wat soms diep verborgen ligt. Kijk naar het thema in Tweestrijd. Huiselijk geweld is natuurlijk een bekend fenomeen, maar wat zich precies achter die voordeur afspeelt en hoe de omgeving daarmee omgaat, is een stuk onbekender. Dat probeer ik dus aan de oppervlakte te brengen.

In Verbroken draait het om een grote terreuraanslag in Nederland, ook al zo’n actueel thema. Is dit iets wat jou bezig houdt? Ben je bang dat zoiets daadwerkelijk gaat gebeuren?

Het houdt me wel bezig, maar echt bang ben ik niet. Het is namelijk geen kwestie van óf het gaat gebeuren, maar wannéér. En dat kan volgend jaar zijn, of over tien jaar, maar ooit zullen ze het proberen. Ik denk niet dat dat is tegen te houden, dus leg ik me erbij neer. 

Zijn er onderwerpen waar je nooit over zou schrijven? 

Dierenmishandeling, daar zou ik niet over willen schrijven. Ik zou het niet eens kunnen. Verder is er niet echt iets wat ik uit de weg zou gaan.

Lees je zelf veel en wie zijn je favoriete schrijvers/ boeken? Is er een auteur die jou heeft geïnspireerd tot schrijven?

Ik lees heel veel, gemiddeld twee tot vijf boeken per week. Favoriete schrijver is Maarten ’t Hart en Ken Follett. Geweldige schrijvers. Maar ook Roger J. Ellory en Jo Claes vind ik topschrijvers. Mijn favoriete boeken zijn The Hawke and the Dove, een niet vertaald boek van schrijfster Penelope Wilcock, en De scheepsjongens van Bontekoe van Johan Fabricius. Vlak voordat ik aan mijn uiteindelijke eerste manuscripten begon heb ik veel gehad aan de eerste boeken van Karin Slaughter. Niet die over Sara Linton, maar die over Will Trent.

Hoe ziet jouw schrijfdag eruit? Je hebt toch ook nog een andere baan?

Ik heb geen vaste schrijftijden; ik schrijf altijd en overal. Twee dagen in de week werk ik in mijn eigen hondentrimsalon en daarnaast draait alles om schrijven: mijn boeken en werk in opdracht via mijn tekstschrijversbureau. Verder beoordeel ik ook manuscripten.

Is het voor een schrijver van nu noodzakelijk om op actief te zijn op sociale media en veel naar buiten te treden?

Of het noodzakelijk is weet ik niet, maar ik denk wel dat het raadzaam is. Het contact met je lezers is altijd ergens goed voor, niet alleen via sociale media, maar ook via ontmoetingen op evenementen of in boekhandels tijdens een signeersessie. En mijn ervaring is dat het ook nog eens heel leuk en gezellig is.

Op Facebook laat je je volgers veel weten over je privéleven, bijvoorbeeld dat je graag naar het noorden van Nederland wil verhuizen. Hoe maak je de afweging wat je wel en niet vertelt?

Wat ik niet wil dat de buren in mijn straat weten, zet ik ook niet op Facebook. Het is de kunst om een grens te trekken tussen strikt privé en helemaal openbaar. Ik plaats heel veel op Facebook, maar er is ook een heleboel wat men niet weet over mij. Dat is juist het fijne van sociale media: je beslist zelf wat je wel of niet bekendmaakt. Je kunt zelfs dingen selectief bekendmaken. Daar maak ik dan ook vaak gebruik van. (lacht)

Verbroken is alweer je zevende boek. Wordt het schrijven makkelijker of juist helemaal niet en waarom?

Het wordt niet makkelijker of moeilijker, is mijn ervaring. Voor mij is het voornamelijk leuk. Ik doe het met plezier en denk er verder niet bij na. Gewoon schrijven, dus.

Blijf je altijd thrillers schrijven of zou je ook wel iets anders willen proberen?

Ik zou nog wel eens een historische roman (of misschien thriller) willen schrijven. Om eerlijk te zijn heb ik daar zelfs al een groot deel van liggen, al jaren. Alleen heb ik dat verhaal nooit afgemaakt, omdat Dan Brown toen met zijn Da Vinci Code op de markt kwam, gevolgd door een heel scala aan hetzelfde soort boeken. Ik heb mijn manuscript toen op de plank gelegd. Misschien dat ik het ooit nog wel eens afmaak.

Kun je al wat meer vertellen over boek acht?

Dat is moeilijk. Maar kortweg gaat het over twee gezinnen, waarbinnen nogal wat geheimen hangen. Op het eerste gezicht lijken ze niets met elkaar te maken te hebben, maar of dat werkelijk zo is? En dan is er ook nog een ongeluk dat tien jaar geleden gebeurde. Wat heeft dat ermee te maken…

Zeven boeken op de plank. Wat wil je nog bereiken in de toekomst? Ga je voor een hele kast vol?

Zolang ik kan schrijven, zal ik blijven schrijven. Voorlopig heb ik nog ideeën genoeg, dus die kast zit er misschien wel aan te komen, hahaha!

Carien Touwen



Bezoekersreacties:
Website Security Test