Belinda Aebi
Door: Wendy op 13 januari 2017

Troebel water, de standalone thriller van Belinda Aebi, is net verschenen. Ik heb het boek gelezen en was onder de indruk. Met Troebel water slaat Belinda een nieuwe weg in, reden om haar een aantal vragen voor te leggen.



Kun je jezelf omschrijven in vier woorden? 

Emotioneel, loner, liefhebbend, ambitieus

Wat doe je naast het schrijven? 

Rustige dingen. Kleine dingen. Genieten van stilte. Kijken hoe ik mijn kinderen en kleinkinderen kan helpen en van ze genieten natuurlijk. Fietsen bij mooi weer. Genieten van goede misdaadreeksen. Korte uitstap maken, meestal naar Nederland. (Zeeland, Maastricht, vorige week Dordrecht.) Ik hou van Holland 😄

Hoe ziet jouw schrijfproces eruit? Waar haal jij de inspiratie vandaan?

Ik heb geen vaste schrijfplanning en ook geen rituelen. Soms schrijf ik weken niets. De inspiratie komt wanneer ik ergens een artikel gelezen heb of een item in het journaal mij is opgevallen. Als dat mij voldoende boeit, ga ik er meer over opzoeken, geleidelijk aan groeit een verhaal en komen personages naar boven. Eenmaal een ruw idee en vage gezichten ga ik aan de slag. Tijdens het schrijven gebeurt er heel veel. Je krijgt plots een inval die je verhaal meer body of een andere wending doet krijgen. Dat zijn leuke momenten. Daarna ben ik vertrokken. 

Welke eigenschappen dient een hoofdpersonage te hebben om daadwerkelijk een gezicht te krijgen? 

Goeie vraag. Maud Gelderman, de onderzoeksrechter in mijn 7 vorige boeken, die zie ik nog steeds niet helder voor mij staan. Terwijl de protagonist Jos, de kraanbestuurder in Troebel water, er meteen stond. Ik kende hem door en door. Vanbuiten en vanbinnen. Hoe dat komt lees je in vraag 9. Ik denk dat je protagonist in de eerste plaats een ‘mens’ moet zijn. Iemand die voor de lezer toegankelijk en geloofwaardig is; met zijn talenten en zijn gebreken. Ik merk dat als je als auteur probeert om bijna letterlijk in het hoofd van dat personage te kruipen, het makkelijker is om je verhaal te schrijven. Wat denkt hij? Wat voelt hij? Welke twijfels of problemen heeft hij? Hoe zou hij die oplossen? Allemaal zaken waar wij ook dagelijks mee in de weer zijn. De lezer moet kunnen meevoelen en meedenken, tot de laatste pagina. Dat is wat ik probeer en waar ik naartoe werk. Ik maak meestal fiches van mijn personages, om vooral trouw en consequent te blijven aan de uiterlijke kenmerken. Iemand die in het begin van je boek zwart haar heeft, moet op het einde ook nog zwart haar hebben, tenzij hij het geverfd heeft. Een litteken onder het linker oog mag in een volgend hoofdstuk niet onder het rechter oog zitten. Het is de hele tijd opletten geblazen. 

Na een reeks van zeven boeken met Maud Gelderman in de hoofdrol heb je besloten een standalone te schrijven. Waarom deze keuze?

Ik liep al een tijdje rond met het idee om mijn vast speurdersteam met Maud los te laten. Ze waren een blok aan mijn been geworden. Ik moest niet alleen een goed verhaal bedenken en neerpennen maar ook nog eens rekening houden met de personages van het team. Hoe evolueren die? Wat zijn hun dagelijkse beslommeringen en hoe gaan ze daarmee om? Hoe is de sfeer tussen de leden van het team? Ik vergat die dingen. Ik kreeg soms de reactie van lezers: hoe is het nu met het kindje van Max? En woont Maya (uit een vorig boek) nog steeds in bij Maud? Euh, dat kindje van Max, tja… Snap je? Die dingen moet je ook blijven uitwerken en aandacht geven. Lezers gaan sympathie krijgen voor je personages en zijn nieuwsgierig naar het verloop van hun levens. Het is zoals bij een soap op tv. Bij Troebel water heb ik dus een knoop doorgehakt en het roer omgegooid. Maud Gelderman en haar mannen zijn denk ik voorgoed begraven.😄 Ik mis ze niet en voel me nu vrij om op te voeren wie ik wil. Het schrijven gaat ook vlotter. Ik wil mezelf eigenlijk wel eens uitdagen om een thriller te schrijven zonder rechercheteam, maar hoe dat moet, weet ik nog niet. Een misdaad moet toch altijd opgelost worden. Zo zie je maar, het blijft voor mij ook spannend. Gelukkig maar. 

Kunnen we Maud Gelderman nog terugverwachten of is haar rol uitgespeeld? 

Eigenlijk antwoord in vorige. 

De hoofdpersoon in Troebel water is mannelijk, is dat een bewuste keuze geweest? 

Ja, lees antwoord in vraag 9 

Heb je de plot van het verhaal vooraf bedacht, of is deze tijdens het schrijven ontstaan?

Die is vooraf bedacht. Tijdens het schrijven zijn er wel nevenintriges opgedoken, die de lezer in verwarring brengen. Eigenlijk moet je als misdaadauteur maar met één vraag bezig zijn. De lezer moet de hele tijd denken: ‘What the fuck happened?’ Hij moet van het éne been op het andere dansen en totaal verrast zijn met de ontknoping. Dan ben je goed bezig. Ik ben altijd blij wanneer iemand mij zegt die het boek aan het lezen is, dat iedereen verdacht lijkt. Dat vind ik een compliment. Dan heb ik mijn doel bereikt.  

Jos is kraanman en vanaf grote hoogte heeft hij goed zicht op de omgeving. Dit wordt ook beeldend beschreven in het boek, ben je zelf ook in een kraan gaan zitten om hier een goed beeld van te kunnen vormen?

Daarom moet je mijn nawoord in het boek lezen. Toen ik ruim twee jaar geleden in die wijk (de Zaat) kwam wonen, begon de bouwfirma naast onze flat met het optrekken van een nieuw flatgebouw. Er was een immense put gegraven en op een dag stond daar die kraan met Jos erin. Ik heb hem dus bijna een jaar bezig gezien. Toen dacht ik, hier moet ik iets mee doen, en vooral, hier moet iets gebeuren en Jos gaat mijn hoofdpersonage zijn. 

Wat heeft schrijven je het meest geleerd in de loop der jaren? 

Dat ik mezelf beter heb leren kennen. Dat ik mij het gelukkigst voel achter mijn schrijftafel. Het is mijn kanaal om al de rotzooi van de échte wereld even te vergeten door in mijn fictieve wereld te stappen. Wij wonen op de tiende verdieping, vlak bij het water. Soms is het hier zo stil dat het lijkt alsof ik onder een stolp zit. Geeft een veilig gevoel. Weg van het gewemel. Wat verderop is de brug met druk verkeer. Daar blijf ik liever weg. Maar ik zie ze wel. Beeld zonder klank. En dan schrijven. Dat schrijven moeilijk is en het schrijfproces onderschat wordt. Dat je in jezelf moet blijven geloven. Dat je je verwachtingen niet te hoog mag stellen. Dan doen alle extra’s dubbel deugd.

Wat zijn de plannen voor de toekomst? Ben je alweer bezig met het schrijven van een nieuw boek?

Nee, maar er rijpt wel een en ander. Ik heb zo het sterke gevoel dat de Schelde er weer mee te maken gaat hebben. Er is hier in de regio nog zoveel materiaal om iets rond te brouwen, maar er ligt op dit ogenblik nog geen bodempje, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is nog chaos. 

Wil jezelf nog iets kwijt aan onze lezers? 

Ja, dat ze érg belangrijk zijn. Elke schrijver koestert de grote wens: ‘Ik wil gelezen worden!’; en dat is écht zo. Je wilt je verhaal – waar je trots op bent- met zoveel mogelijk mensen delen, en daar dan reacties op krijgen. Als die positief en opbouwend zijn, dan slaat je hart een tel over, zoveel deugd doet dat. Je mag niet vergeten dat je als schrijver een hele tijd alleen bezig bent, weinig mensen ziet, je afvraagt waar je mee bezig bent….en als je boek er dan is, dan kom je weer boven water. Dan wil je bevestiging zien en voelen van je werk. Ik kreeg toevallig vandaag vier mooie recensies binnen van Troebel water, en nu pas, na een lange tijd, krijg ik weer kriebels om aan een volgend boek te beginnen. Dat afwachten is écht zenuwslopend. Het is helemaal logisch volgens mij; schrijven is werken en van je werk wil je voldoening krijgen. Dat is in elke job zo. Dus ja, graag veel lezers, please. Voor jullie doen we het. Jullie zijn ons klankbord. Zou ook leuk zijn als we als Vlaamse auteur wat meer konden doordringen bij jullie in Nederland, en omgekeerd ook. We hebben dezelfde taal, met onze eigen woorden en uitdrukkingen. Die maken het net zo interessant. Heel vreemd dat we die omheining tussen ons niet plat krijgen. Maar niet opgeven, hoor.


Belinda, bedankt voor je openhartige antwoorden!

Wendy



Bezoekersreacties:
Website Security Test