Carien Touwen in gesprek met M.J. Arlidge
Door: Carien Touwen op 5 augustus 2016

M.J. Arlidge (1974) schrijft al ruim vijftien jaar voor de Britse televisie, voornamelijk aan misdaadseries. In 2014 debuteerde hij met de thriller Iene miene mutte. Bij zijn eerste ontmoeting met de Britse uitgeverij Penguin pitchte Arlidge niet een boek over detective Helen Grace, maar meteen zeven boeken. Een goede zet want hij kreeg een contract en sindsdien verschijnen er twee boeken per jaar. Arlidge is dol op zijn karakter Helen Grace en voorlopig is er in al zijn boeken een hoofdrol voor haar bedacht. De auteur geeft ook toe een beetje te zijn geobsedeerd door seriemoordenaars, waardoor het voor hem geen enkel probleem is om Helen Grace in ieder boek weer een nieuwe gruwelijke zaak voor te schotelen. Dit jaar verscheen in Nederland de vertaling van Pluk een roos en Carien Touwen sprak namens Vrouwenthrillers met hem.

Pluk een roos is het derde boek in je serie over Helen Grace. Hoe ben je op de verhaallijn van dit boek gekomen? Was er een specifiek moment waarop je inspiratie voor dit verhaal loskwam? 

Ja, dat was er zeker. Dit boek is geïnspireerd door een bepaalde routine die we tijdens onze vakanties ontwikkeld hebben. We gaan vaak op vakantie met andere gezinnen en alle kinderen willen dan altijd in dezelfde kamer slapen. Dat is op zich een goed idee, maar vaak wordt een van de kinderen ‘ s nachts wakker en dan maakt hij of zij de andere kinderen ook wakker. Om dit te vermijden, draag ik mijn dochter als ze eenmaal slaapt terug naar haar eigen bed. En op een nacht toen ik haar in mijn armen had, realiseerde ik me dat ze iedere nacht in slaap valt in het ene bed en wakker wordt in een ander bed. Dat zette me aan het denken, wat als dat zou gebeuren bij een volwassene? En daaruit volgde al snel de verhaallijn voor Pluk een roos

Je schrijft momenteel al aan deel zes van deze serie en er zijn al vijf delen verschenen in Groot-Brittannië. Hoe is het om nu weer te praten over een boek dat je al een tijd geleden geschreven hebt? 

Ik vind het altijd leuk om over mijn boeken te praten, het maakt niet uit wanneer ik ze geschreven heb. Net als bij kinderen zijn ze allemaal bijzonder op hun eigen manier. 

Hoe voelt het om je boeken vertaald te zien, helemaal in talen die je zelf niet beheerst? Is dat iets wat je verwacht had toen je begon met schrijven?

Nee, ik had nooit verwacht dat mijn boeken in zoveel verschillende talen vertaald zouden worden. Als je aan je eerste boek schrijft heb je maar een zorg: gepubliceerd raken in je eigen land. Het is echt enerverend om te zien dat mijn boeken over de hele wereld gepubliceerd zijn. Ik hoorde heel recent dat mijn eerste boek een bestseller is geworden in Korea. Dat had ik zeker nooit verwacht!

Wanneer ben je begonnen met schrijven? Dacht je toen al dat je gepubliceerd auteur zou kunnen worden?

Ik vond recent een certificaat voor creatief schrijven van toen ik negen jaar oud was, dus schrijven is duidelijk iets wat ik altijd heb gedaan. Korte verhalen, toneelstukjes, sketches enzovoorts. Maar niemand verwacht ooit dat hij gepubliceerd zal raken – en het is echt een plezierige verrassing als dat wel lukt.

Wat is het meest bijzondere dat je ooit is overkomen omdat je schrijver bent?

Twee dingen springen meteen in mijn gedachten. Ten eerste, de dag waarop ik een jonge student Toneelwetenschappen ontmoette die voor haar afstudeerproject een toneelstuk had geschreven op basis van mijn eerste boek, Iene miene mutte. Ze liet me haar toneelstuk zien, samen met alle toneelsets en kostuums die ze erbij ontworpen had; het was werkelijk onvoorstelbaar. Mijn tweede voorbeeld is wat recenter, ik ging naar de Book Fair in Lissabon en tot mijn grote verbazing was er een wachtrij van honderd vrouwen die mij wilden ontmoeten. Geloof me, dat soort dingen overkomen mij nooit!

Als je jouw schrijfstijl in een woord zou moeten omschrijven, welk woord zou dat dan zijn?

Intens. 

Vind je dat jouw boeken over Helen Grace ook apart van elkaar te lezen zijn, zonder de rest van de serie?

Goede vraag. Ik denk dat het beter is als ze op volgorde gelezen worden, omdat Helens achtergrondverhaal best belangrijk is. Desalniettemin, elk boek gaat over een andere seriemoordenaar en de boeken kunnen om die reden wel als individuele verhalen worden gelezen en gezien.

Ik heb gehoord dat je nu ook werkt aan verhalen over de jongere Helen Grace en haar geschiedenis, verhalen die zich afspelen voor we haar leren kennen in jouw boekenserie. Wat ben je van plan met deze verhalen te doen? 

Deze verhalen zijn bedoeld om de vroege jaren van Helen in te vullen. Ze is bijna veertig als de lezer haar leert kennen in Iene miene mutte en daarvoor is er een hoop gebeurd. Deze novellen nemen de lezers mee langs de moord op haar ouders, het moment waarop ze bij de politie is gegaan en haar eerste politieonderzoek. Dit zijn de jaren die Helen Grace gevormd hebben.

Seriemoordenaars hebben overduidelijk jouw interesse. Hoe komt dat zo? 

Omdat iedereen geïnteresseerd is in criminaliteit. Waarom doen mensen dingen waarvan ze weten dat die immoreel en schadelijk zijn? Seriemoordenaars zitten aan het absolute einde van het criminele spectrum - hun misdaden zijn zo gruwelijk en vaak onmogelijk te begrijpen- en juist daarom ben ik, en met mij vele anderen, in hen geïnteresseerd. 

Je boeken hebben tot nu toe allemaal een titel gekregen die ontleend is aan een kinderliedje of -rijmpje. Hoe ben je daartoe gekomen?

Het is allemaal gekomen door het eerste boek waarin de slachtoffers van die seriemoordenaar een onmogelijke keuze moesten maken uit duivelse alternatieven. Iene miene mutte was een perfecte titel voor dat boek en die titel inspireerde ons om de volgende boeken ook te vernoemen naar kinderliedjes of - spelletjes. 

Voordat je begon aan het schrijven van boeken, schreef en redigeerde je scenario’s voor de televisie. Zijn deze twee schrijfgenres erg verschillend? Kun je dezelfde schrijfstijl gebruiken voor de televisie als voor jouw boeken?

Het is een erg verschillende manier van werken en toch schrijf ik zowel scenario’s als boeken in dezelfde stijl. Scenario’s maken gebruik van het veel wisselen tussen verhaallijnen en perspectieven om op die manier snelheid en sensatie te creëren. Ik gebruik dezelfde techniek in mijn boeken en dat is de reden dat ze zo snel en intens zijn.  

Schrijf je nog steeds voor de televisie of ligt jouw focus nu op romans? 

Ik schrijf nog steeds voor de televisie, voor gevestigde Britse misdaadseries, maar ik werk ook aan mijn eigen shows. Ik houd van alle vormen van schrijven.

Hoe ziet jouw werkdag eruit?

Mijn werkdag is behoorlijk vol. Ik begin om 9 uur en stop pas om 6 uur. Dat betekent dat er daarna nog wel tijd is om met mijn kinderen te voetballen, ze in bad te stoppen en ze verhaaltjes voor te lezen. Kinderen dwingen je om niet elk uur van de dag dat je gegeven is te werken en dat is maar goed ook!

Hoe ben je tot de beslissing gekomen om M.J. Arlidge als auteursnaam te gebruiken en niet je voornaam erbij te betrekken?

Dat was een idee van mijn literair agent. Omdat ik een vrouwelijke hoofdpersoon gebruik, leek het haar slim om een geslachtsneutrale auteursnaam te gebruiken als we het manuscript aanboden aan uitgeverijen. En die naam is vervolgens blijven hangen. Ik ben eigenlijk ook wel blij met de anonimiteit die daaruit voortvloeit en het mysterie dat de naam uitstraalt. De meeste van mijn lezers denken dat ik een vrouw ben en daar ben ik helemaal niet rouwig om.

Wat zijn je schrijfplannen voor de toekomst?

Meer Helen Grace! Er staan haar nog veel avonturen te wachten en ze heeft nog veel meer seriemoordenaars op te sporen 😊

Carien Touwen



Bezoekersreacties:
Website Security Test