Thrillerauteur, leerkracht, reisfanaat, sporter, lezer. 

Ja! Gelukkig wel. Ik had in tegenstelling tot het eerste boek op voorhand bedacht wat het verhaal ongeveer zou moeten worden. Zo kon ik veel gestructureerder werken en van te voren al noteren welke scenes/ gebeurtenissen bij het verhaal zouden horen. Tijdens het schrijven van het eerste boek had ik voornamelijk heel veel ‘losse’ hoofdstukken die vervolgens een lopend verhaal moesten vormen.  

Het derde boek heb ik ook gestructureerd aangepakt. Eerst heb ik onderzoek gedaan, toen mensen geïnterviewd en vervolgens een plot bedacht. Toen ik alles in kaart had, ben ik begonnen met het schrijven zelf. 

Goed om te horen 😊

Het verhaal gaat over een basisschoolleerkracht die met goede bedoelingen een meisje, Mila, van twee jaar oud van de buitenschoolse opvang mee naar huis neemt. Eenmaal thuis komt hij tot inkeer en maakt hij een dusdanige rampzalige keuze dat het meisje alleen maar verder van huis raakt. Ik kan niet teveel zeggen, maar Mila maakt behoorlijk spannende dingen mee terwijl de internationale politie op zoek naar haar is.

Ik ben het verhaal niet begonnen vanuit een bepaalde boodschap, maar ik merk wel dat veel mensen een boodschap uit het verhaal halen en dat vind ik alleen maar mooi. Het verhaalidee ontstond tijdens mijn dagelijks leven. Een eerste ingeving kreeg ik tijdens het lesgeven en de tweede ingeving tijdens een ritje in onze camperbus. 

De eerste heeft geleid tot het begin van Geen weg terug waarin leerkracht Walter een tweejarig meisje stiekem van de opvang mee naar huis neemt. 

De tweede gebeurtenis heeft geleid tot een ontdekking in een camper van personage Iris. Zij hoort een vreemd geluid vanachter uit de camper komen en krijgt de schrik van haar leven als ze ziet wat er op haar matras ligt.

Ik haal inspiratie uit het dagelijks leven. De aanleiding om te kiezen voor het thema vermissing kwam tijdens het lesgeven. Ik kreeg op school ineens een ingeving: ‘Wat nu als een man bij de opvang naar binnen staat te gluren en een meisje meeneemt.’  Heel creepy natuurlijk, maar ook een mooi uitgangspunt voor een spannend verhaal. 

En zo zie ik overal wel verhaalideetjes. Tijdens het sporten, wandelen, werken, praten met mensen. Overal zit een verhaal in. In mijn geval neigt dat verhaal altijd naar een mysterie. 

Momenteel werk ik met veel plezier twee dagen op een basisschool. De rest van de dagen schrijf ik. Een mooie combinatie, omdat ik de ene dag contact heb met collega’s en kinderen en iets moois bijdraag aan de maatschappij. De andere dag zit ik lekker in alle rust te schrijven.  

Het aantal uren wisselt heel erg, ook per schrijffase. Ik merk over het algemeen dat ik het fijnste schrijf als ik een paar dagen achter elkaar heb (zonder onderbrekingen) Op zulke dagen zit ik de hele dag aan de eettafel te schrijven. Het enige wat ik verder doe op zo’n dag is eten maken en sporten, zoals hardlopen, yoga of een uurtje naar de sportschool. Op deze manier kan ik helemaal in het verhaal duiken en krijg ik de beste ingevingen. 

Steeds een uurtje schrijven werkt bij mij alleen bij het schrijven van een eerste ruwe versie van een nieuw verhaal. Tijdens die fase schrijf ik ongeveer alles op wat er in mij opkomt en probeer ik niet teveel na te denken. Het maakt mij dan ook niet uit of ik in een trein, koffietentje, thuis of ergens anders zit. 

Ik probeer elke dag voor het slapen gaan te lezen, maar regelmatig komt daar niks van. Of ik ben moe en val na drie bladzijden al in slaap. Ik houd het meest van thrillers, maar geniet ook van historische romans. Als voorbeeld zou ik Esther Verhoef willen noemen, haar eerste thrillers bliezen mij omver. Overigens lees ik meestal boeken van Nederlandse bodem, omdat ik me dan goed kan identificeren met de personages. Als een verhaal zich bijvoorbeeld in een klein dorpje in Zweden afspeelt of op een andere plek waar ik nooit ben geweest, heb ik daar soms moeite mee. 

Het krijgen van recensies vind ik heel mooi, omdat ik mij er steeds weer over verwonder dat zoveel mensen hier de tijd voor nemen. Echt een eer, vind ik dat. Natuurlijk is het krijgen van recensies ook erg spannend, vooral rondom de lancering van een boek, zoals nu met Geen weg terug. 

Gelukkig werd mijn debuut erg goed ontvangen en ook nu krijg ik mooie recensies, maar natuurlijk zit er ook wel eens een minder goede beoordeling tussen. Dat komt best hard aan, maar ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat iedereen een andere smaak heeft en niet iedereen van mijn schrijfstijl of thema’s kan houden. Ook probeer ik zoveel mogelijk te doen met de feedback die ik krijg, zodat ik kan groeien in het schrijven. 

Nee, de personages zijn fictief. Ik had wel een aantal mensen in mijn directe omgeving in gedachten bij aanvang van het schrijven. Deze bestaande mensen vervaagden op het moment dat personages Walter, Iris en Cynthia ‘eigen wezens’ werden in mijn hoofd. Ze kregen echt een eigen karakter en een eigen willetje. Erg leuk is dat tijdens het schrijfproces. 

Ja!! Ik vind dit onderwerp ook weer fantastisch. Ik kom namelijk zelf uit Vianen (en heb daar 25 jaar gewoond),  dus is dit een erg bijzonder thema voor mij. Natuurlijk geldt dit ook voor mijn ouders, die nog steeds in Vianen wonen. 

Toen ik hoorde van het massagraf kon ik niets anders dan onderzoek gaan doen en een thriller over het massagraf schrijven. Het verhaal speelt zich ook echt in Vianen af. De archeologe in mijn boek, Anouk, doet naast de 82 skeletten ook een andere ontdekking op het stuk land. Deze ontdekking zorgt voor veel spanning en conflict, waardoor zij gevaar loopt. 

Komende maand stuur ik het manuscript naar De Crime Compagnie om het te bespreken. 

Ik heb al een idee voor een vierde thriller. Komende zomer denk ik daarmee te starten. Jullie zijn dus nog niet van me af. 😉

Jij bedankt!! Leuke vragen ook.