Wil je je even voorstellen aan de lezers. Wie ben je en wat doe je als je niet aan het schrijven bent?

Ik ben dus Marjolein, 47 jaar, woon in Arnhem met mijn man, drie kinderen (tieners), twee labradors en een valkparkiet. Ik werk als persvoorlichter en lobbyist bij een natuurorganisatie, ben in mijn vrije tijd veelvuldig met mijn honden op pad, sta wekelijks nog zelf als speler op het voetbalveld en ben graag met familie en vrienden. Eerlijk gezegd heb ik jammer genoeg meestal veel te weinig tijd om te schrijven. 

Je schrijft in jouw dankwoord dat je blij was dat jouw kinderen rustig waren als je met de laptop in de woonkeuken zat, heb je nog andere schrijfgewoontes?

Nee, ik heb niet echt schrijfgewoontes. Als ik lekker in een verhaal zit, kun je ongeveer een bom naast me laten ontploffen. Dat heb ik dan nauwelijks in de gaten. Dan vliegt de tijd en is het zo drie uur later. 

Hoe kwam je op het idee om het onderwerp de toeslagenaffaire in jouw verhaal te gebruiken, heb je hier zelf ook mee te maken gehad?

Omdat ik vroeger zelf journaliste was, ben ik nog altijd heel geïnteresseerd in het nieuws. De toeslagenaffaire keert daarin natuurlijk telkens weer terug. En hoewel dan iedere keer weer duidelijk wordt hoe groot het schandaal is, blijft het – dat denk ik althans – voor veel mensen toch een ver-van-mijn-bed-show. Iedereen zit in zijn eigen bubbel en dat geldt ook voor mij. In mijn directe omgeving heeft eigenlijk niemand ermee te maken, dus houdt ook niemand zich ermee bezig. Eigenlijk wel schokkend, want het zegt iets over onze maatschappij. Dan bedenk je toch hoe belangrijk het is waar je wieg staat in dit leven. Daar wilde ik graag iets mee doen.

Jouw boek is laatst uitgekomen tijdens De Crime Compagnie Café, hoe heb je deze middag ervaren?

Het was een geweldige middag. Sowieso was het natuurlijk heel leuk dat mijn boek hier in de schijnwerpers stond, maar ik vond het vooral geweldig om te zien hoe ontzettend veel leuke, enthousiaste lezers er waren. Want voor die lezers doe je het als schrijver natuurlijk.

Hoe lang heb je over het schrijven van dit verhaal van eerste hoofdletter tot laatste punt gedaan?

Om precies te zijn 11 weken. Dat is heel kort, gezien mijn doorgaans drukke leven. Maar na het winnen van de Zilveren Strop in 2022 voor het beste korte spannende verhaal wilde ik heel graag weer een echt boek schrijven. Ik heb toen mijn werkgever zover weten te krijgen dat ik zo’n beetje 11 weken volledig vrij was en echt op de laatste dag van mijn verlof heb ik ook de laatste punt gezet.

Je hebt al een paar boeken op jouw naam gestaan en je hebt ook samen met Marcella Kleine boeken geschreven. Hoe kijk je hierop terug en krijg je hier nog reacties over?

Ook al is dat echt al een tijdje geleden, kijk ik daar heel positief op terug. Ik heb die boeken met veel plezier geschreven en ook de reacties van lezers waren over het algemeen altijd enthousiast. Maar na Neerslag - het laatste boek dat ik voor Verlaat de gevangenis zonder betalen - heb geschreven, had ik nog maar heel weinig tijd. Toen werd het echt een keuze of dat ik ermee door zou gaan of niet. Jarenlang heb ik toen niets meer geschreven, maar uiteindelijk stroomt het bloed toch waar het niet gaan kan… Ik hoop natuurlijk dat lezers die enthousiast zijn over mijn nieuwe boek ook mijn eerdere werk nog willen gaan lezen. 

Je vertelt het verhaal vanuit diverse personen en perspectieven. Hoe vind je hier een balans in en wie is jouw favoriete persoon in dit boek?

Zelf vind ik dat een verhaal er interessanter op wordt als je het vanuit meerdere perspectieven/karakters beschrijft. Vlak voordat ik aan dit boek begon, had ik ‘Box’ van Camilla Läckberg en Henrik Fexeus gelezen dat ook vanuit flink wat personages is geschreven. Dat sprak me erg aan. Overigens kan niet ieder personage een even grote rol hebben en dat is in mijn verhaal niet zo. De hoofdrollen zijn duidelijk weggelegd voor Brenda en Ronald. 

Ik vind het lastig om een favoriet personage te kiezen. Eigenlijk heb ik met iedereen in het boek wel iets. Het is net als in het echte leven: iedereen kampt met zijn eigen sores. Maar als ik dan toch moet kiezen, ga ik voor Rishi. Ook al heb ik hem zelf bedacht, heb ik met hem wel het meeste te doen.

Zou je ooit een serie willen schrijven? Waardoor je de hoofdpersonen niet los hoeft te laten?

Dat lijkt me inderdaad ontzettend leuk en eerlijk gezegd ben ik jaren geleden weleens bij een opleiding hiervoor gaan kijken. Dat bleek toen toch behoorlijk prijzig, waarna ik het plan heb laten varen. Maar telkens weer nieuwe ontwikkelingen bedenken, cliffhangers, ja ik vind het fantastisch. 

Stel, het boek wordt verfilmd in Nederland, Wie zouden dan de gezinsleden moeten spelen in het gezin waar alles om draait en waarom?

Een verfilming zou natuurlijk echt een droom zijn. Wie dan de gezinsleden moeten spelen, vind ik een lastige vraag. Zelf vind ik Ramsey Nasr wel echt een van Nederlands beste acteurs met een warme, menselijke uitstraling, dus noem ik hem voor de rol van Ronald. Brenda moet wel iemand zijn die ook zakelijk kan overkomen, dan ga ik voor Loes Haverkort. Over de rollen van Marit en Joep durf ik geen uitspraken te doen.  

Welk gezelschapsspel speel je zelf graag en hoe kwam Monopoly in dit boek terecht? Kun je tegen je verlies?

Ik speel zelf heel graag ‘30 Seconds’. Ik vind het heerlijk dat het vooral een snel spel is. En hoewel ik meestal heel goed tegen mijn verlies kan als het om spelletjes gaat waarbij het vooral geluk hebben is, kan ik bij een kennisstrijd toch minder goed tegen mijn verlies.

In mijn boek zocht ik vooral iets dat symbolisch bij de hele situatie paste en zo kwam ik op Monopoly terecht. Voor mij staat het symbool voor rijk versus arm, de één heeft uiteindelijk alles, anderen blijven berooid achter en de Belastingdienst die je toch ook wel kan zien als monopolist met heel veel macht.

Heel erg bedankt voor het beantwoorden van de vragen en ik kijk uit naar jouw volgende boek, zit er al iets in de pen/laptop?

Eerst komt er nog een spannend kinderboek uit in de ‘Het geheim van’- reeks van Uitgeverij Leopold. Maar een nieuwe thriller zit nog vooral in mijn hoofd. Ideeën genoeg, maar helaas nog niet heel veel tijd om te schrijven.