Door goed te plannen. Ik schrijf in de avonden, op mijn vrije dag en in de weekenden. Ik probeer elke dag, zeven dagen per week minimaal een uur te schrijven. Al met al schiet dat toch lekker op. Een ander voordeel is dat je daardoor goed in je verhaal blijft. 

Meestal wel. Bij mijn laatste boek Verdwenen ben ik begonnen met een idee voor de plot. Vervolgens heb ik daar het verhaal en de personages bij bedacht. Voordat ik ga schrijven, zet ik de belangrijkste gebeurtenissen op papier. Daarna begint het puzzelen, totdat ik een conceptstructuur heb. Het echte schrijfwerk is het inkleuren van deze structuur en het tot leven brengen van het verhaal en de personages. Maar dat betekent niet dat het altijd gaat zoals ik eerder heb bedacht. Op basis van voortschrijdend inzicht vind ik het geen enkel probleem om het verhaal helemaal op zijn kop zetten en/of verhaallijnen of personages te schrappen of toe te voegen. 

Zeker. Om een geloofwaardig verhaal te schrijven moest ik veel kennis hebben over de historische context die invloed heeft op de gebeurtenissen in dit verhaal. Dat hield in dat ik veel moest weten over een bepaalde organisatie en hoe die was ingebed in de gemeenschap. Daarvoor heb ik boeken gelezen, documentaires gekeken en websites geraadpleegd, maar het allerbelangrijkste is dat ik meerdere malen in het gebied ben geweest waarover ik schrijf. Ook in de periode waarin het verhaal zich afspeelt. Het onbehaaglijke gevoel van dreiging dat ik toen voelde, kan ik me nog heel goed herinneren. 

Voor mijn werk in de communicatie houd ik rekening met doelgroepen, maar bij het schrijven van een thriller vind ik het fijn om dat los te laten. Ik ga op in het verhaal en ontdek daarna pas wie het leuk vindt. 

Ik heb een schrijfkamer, helemaal voor mij alleen. Dat is heerlijk! Sinds een jaar werk ik met twee beeldschermen: een scherm voor de tekst en een tweede scherm om tijdens het schrijven dingen op te kunnen zoeken. Ik kan niet meer zonder. 

De hoofdpersoon in Verdwenen heeft haar vader nooit gekend. Maar hoe weet je wie je bent als je niet weet wie je vader is? Dat is de motivatie achter de zoektocht van Simone. Daarnaast is mijn eigen vader bijna vijf jaar geleden overleden, ook veel andere mensen in mijn omgeving moeten hun vader missen. Ik wilde iets troostends zeggen en stilstaan bij het belang van een vader die er voor je is. 

Ik heb geen groot voorbeeld of een idool. Wel haal ik energie en inspiratie uit vriendschappen met collega-auteurs, zoals met de moordwijven (auteurscollectief met Liesbeth van Kempen, Marlen Visser, Isa Maron en Anya Niewierra). Samen kom je verder en heb je ook meer pret. 

Een boekpresentatie is het vieren van de geboorte van je nieuwe boek. Ik vind het altijd leuk om dat vrij uitgebreid te vieren met veel gasten, livemuziek, hapjes, drankjes en een nieuwe jurk. Deze keer zat ik in mijn eentje in mijn joggingbroek in mijn schrijfkamer te controleren of de filmpjes op de afgesproken tijd live gingen. Daarna had ik wat contact met mensen via de social media. Vervolgens ging ik naar beneden om tv te kijken. Gelukkig had mijn partner een fles bubbels gekocht. Dat maakte het toch nog een beetje feestelijk. 

Klik hier voor het filmpje dat Ingrid maakte ter gelegenheid van het verschijnen van Verdwenen.

Volgens de recensies schrijf ik psychologische thrillers met goed uitgewerkte personages, verrassende plots en veel vaart. Qua onderwerpen ben ik niet zo stijlvast. Soms houd ik het verhaal klein en persoonlijk, soms is het groot en veelomvattend. Het gaat er vooral om dat ik er zo enthousiast over ben, dat het verhaal zichzelf schrijft. 

Ik geef mezelf een maand om een goed plan te bedenken voor een volgend boek. Alle opties staan nog open.