Judith Visser
Door: Annette op 1 november 2008

Judith debuteerde in 2006 met Tegengif, een controversiële roman waarin een negentienjarig meisje de prostitutie induikt. De roman werd bekroond met de prijs voor het Beste Rotterdamse Boek van 2006. Het vervolg hierop, Tinseltown, won deze prijs het jaar daarna eveneens. Met Stuk maakt Judith haar debuut als thrillerschrijfster.

1. Is je boek autobiografisch? Pesten op school? Anorexia? Weet je hoe het is om dik te zijn?

Judith: Er zit niets autobiografisch in dit boek, het enige dat Elizabeth en ik met elkaar gemeen hebben is (behalve onze woonplaats Rotterdam) onze liefde voor dieren. Ik ben gelukkig nooit gepest op school, maar ik heb het natuurlijk wel om me heen zien gebeuren. Niet zo gruwelijk als in Stuk, maar toch wel heftig soms. En zo oneerlijk vaak, want zoiets gebeurt zelden een op een: het is vrijwel altijd een groep die het op één persoon heeft voorzien.
Hoe het is om zwaar te zijn weet ik niet: ik heb maat 34 en als tiener was ik echt een scharminkel! Ik heb me daar dus goed in moeten verplaatsen, hoe Elizabeth zich voelde, maar inleven is gelukkig een van mijn sterke punten als schrijfster. Zelf vind ik het onzin dat iedereen tegenwoordig maar slank moet zijn, een mollige vrouw is net zo mooi als een slank iemand. Je hebt nu eenmaal heel veel verschillende types van schoonheid. Maar goed: op je zestiende ben je vaak nog zo onzeker dat je heel gevoelig bent voor dat soort dingen.
Met anorexia heb ik zelf geen ervaring maar ik heb er wel veel over gelezen. Het is verschrikkelijk. De obsessie met slank (moeten) zijn heb ik zelf totaal niet, maar de obsessie met voeding kan ik wel begrijpen: die heb ik zelf ook. Niet vanwege gewicht, maar omdat ik gewoon precies wil weten wat er in mij lichaam terecht komt. Ik probeer altijd zo gezond mogelijk te eten en als ik niet weet wat de ingrediënten zijn van iets dan komt het mijn lichaam niet in. Ik besef dat zoiets niet helemaal normaal is maar ik zou het niet anders kunnen (of willen). En het vertekende zelfbeeld, dat natuurlijk een grote rol speelt bij eetstoornissen zoals anorexia, dat herken ik ook wel. Ik had daar als tiener veel last van, ben er vervolgens overheen gegroeid, maar merkte tijdens het schrijven van Stuk dat ik er weer gevoelig voor werd. Vervelend, want op die momenten verlies je de realiteit helemaal uit het oog en ga je je eigen gedachten en waanbeelden geloven.

2. Wat was je doel bij het schrijven van dit boek? Is het een bewuste keuze van je om altijd een controversieel onderwerp aan te spreken? Wil je je lezers graag shockeren?

Judith:
Als ik al een doel had, dan was het om een verhaal te schrijven dat zo indringend was dat mensen tijdens het lezen echt het gevoel kregen dat ze gevangen zaten in het hoofd van Elizabeth (hoe ziek dat hoofd van binnen ook is). Ik heb niet bewust onderwerpen uitgekozen die mensen zouden shockeren. Misschien omdat ik zelf niet zo snel geschokt raak van dingen, sta ik er niet altijd bij stil dat anderen dat misschien wel zijn. Het gaat vanzelf, denk ik. Ik heb een voorkeur voor heftige verhalen, in mijn boeken geen soft gedoe!

3. Heb je in dit boek bewust over een jonger iemand geschreven?

Judith:
Ja, dat wel. Op die leeftijd (16) beleef je alles zo fucking intens. Wanneer je blij bent, ben je extreem blij en wanneer je verdrietig bent zie je soms echt het hele leven niet meer zitten. Hoe ouder je wordt, hoe meer je dingen gaat relativeren en de nuchterheid neemt dan toe. Ik vond het fascinerend om in de huid van een zestienjarige te kruipen. Ook staat die leeftijd dichter bij me dan mij zogenaamde ‘echte’ leeftijd (30). Maar in mijn volgende boek heb ik wel weer gewoon een volwassen hoofdpersonage.

4. Houd jij je bezig met 'wat het publiek wil'? Zijn de onderwerpen in je boeken een tactische keuze? Of net als bij Renate Dorrestein, dat er een verhaal is wat er gewoon uit wil?

Judith:
Tijdens het schrijven denk ik daar niet aan. Ik heb wel eens voor de grap gezegd dat ik gewoon hopeloos schizofreen ben: er leven tientallen personages in mij en wie het hardst gilt krijgt een plekje in mijn boek ;)
Het is dus inderdaad vooral een kwestie van een verhaal dat in mij opkomt en dat daarna geschreven moet worden. Dat moment, het ogenblik van die allereerste inval (het idee voor het verhaal) is geweldig. Ik kreeg het een paar weken geleden voor mijn nieuwe boek en ik kon meteen bijna nergens anders meer aan denken.
Het zal in ieder geval nooit zo zijn dat ik ga zitten en denk: wat is er op dit moment actueel en waar heeft het publiek behoefte aan? En dat ik daar dan een verhaal omheen verzin. No way. Ik doe mijn eigen zin, op mijn eigen manier en hoe ik het zelf interessant vind. Dat werkt het beste en het komt mijn verhalen ten goede.

5. Tegengif komt binnenkort in pocket uit. Toen Tegengif uitkwam was er veel heisa over het boek. Heb je hier nog steeds veel nasleep van? Positief of negatief?

Judith:
Ja dat klopt, de Rainbow pocket van Tegengif is op 29 september verschenen! Ik ervaar niet echt superveel naslaap meer van de ophef destijds, wel merk ik dat er veel mensen zijn die mij door het onderwerp van Tegengif (prostitutie) in verband brengen met erotiek. Dat is soms vervelend, omdat dat thema in mijn andere boeken totaal geen rol speelt. Dan word ik uitgenodigd om voor te lezen op een erotische avond, en zo. Of soms word ik beschouwd als ‘prostitutiekenner’: dan komt er ergens in Rotterdam een prostituee onder de tram en dat word ik gebeld om mijn mening te geven. Dat soort dingen.
Maar de controversie is er inmiddels wel vanaf, gelukkig. Die was zo overtrokken. Ik krijg nu alleen nog maar leuke en enthousiaste reacties!

6. Deel 3 van de Kim-trilogie komt nog uit. Wat kunnen we nog meer van je verwachten?

Judith:
Deel drie laat nog wel even op zich wachten, er komt eerst nog een ander boek (die staat gepland voor najaar 2009). Weer een literaire thriller, maar ik kan er verder nog niet teveel over verklappen. Wanneer het slotdeel van de Kim-trilogie komt weet ik nog niet… Soms heb ik spijt dat ik het heb aangekondigd als een trilogie want nu vraagt iedereen de hele tijd aan me wanneer deel drie dan komt, maar mijn hoofd staat daar gewoon niet naar. Het is alsof ik even een soort pauze heb genomen van Kim, dat ik eerst over andere mensen wil schrijven voordat ik weer met haar verder ga. En ik kan pas ergens over schrijven wanneer het ‘gevoel’ er is, dat is ook de reden dat ik gestopt ben met werken voor tijdschriften enz. Het werd een verplichting en dat gaat bij mij niet goed. Nu schrijf ik alleen nog maar mijn boeken en dat is geweldig.
In november 2008 verschijnt het Rotterdams Leescadeau, dat is de Rotterdamse variant van het Boekenweekgeschenk en dat wordt in een oplage van 40.000 stuks gratis in Rotterdam verspreid door boekwinkels en op het Lezersfeest. Dit jaar is het door mij geschreven: een mijlpaal in mijn carrière!
Maar het komende jaar zal ik me voornamelijk bezig houden met het schrijven van mijn nieuwe boek!

Annette



Bezoekersreacties:
Website Security Test