Esther Boek
Door: Wendy op 21 april 2017

Esther Boek woont met haar man en drie zonen in de Betuwe. De twee oudste zonen zijn uit een eerder huwelijk. Het is voorjaarsvakantie 2011 als de dan 19-jarige Dex, de middelste van haar drie zonen, door een grote politiemacht van zijn bed wordt gelicht. Hij wordt verdacht van verkrachting. Na een lang gevecht en confrontaties met leugens, geweld en corruptie wordt Dex vrijgesproken. Deze gebeurtenis was voor Esther de aanleiding om Geen kind meer te schrijven, een aangrijpende misdaadroman gebaseerd op haar eigen ervaringen.

Nadat ik Geen kind meer had gelezen was ik zeer benieuwd naar Esther, een vrouw die er alles aan heeft gedaan om de onschuld van haar zoon te bewijzen. Wij spraken af in Barneveld en onder het genot van een kopje koffie en een thee stelde ik Esther een aantal vragen. Het was een aangenaam gesprek waarbij Esther openhartig haar verhaal vertelde en antwoord gaf op de niet altijd makkelijke vragen...


Wie is Esther boek, wil je wat meer over jezelf vertellen?  

Ik ben geboren in 1967 in de Brabantse gemeente Uden. Samen met mijn tweelingzus ben ik de jongste van een gezin met drie meisjes. Als kind was ik gek op paarden, lezen en gedichten schrijven. Paardrijden doe ik inmiddels niet meer, al vind ik de sport nog steeds leuk om naar te kijken. Lezen en schrijven doe ik nog wel al zijn de gedichten vervangen voor verhalen. Na honkvast in de gemeente Uden gewoond te hebben ben ik begin 2000 toch verhuisd. Samen met mijn man en drie zonen woon ik in de Betuwe.

Wat doe je naast het schrijven?

Ik ben verpleegkundige, zorg rondom kinderen in de breedste zin van het woord. Een baan met veel vrijheid en ondanks dat de situatie met Dex voor enige problemen heeft gezorgd doe ik het werk nog steeds met veel plezier. Daarnaast ben ik vooral moeder. 

Zijn jouw dagelijkse werkzaamheden (nog) goed te combineren met het schrijven?  

Eigenlijk niet. Ik heb het nu zo druk, dat ik ’s nachts soms maar aan drie uur slaap toe kom. Nu kan ik toch niet slapen voordat al mijn jongens thuis zijn, en als de oudsten gaan stappen kan het wel eens laat worden. Dan heb ik dus mooi de gelegenheid om in alle rust te schrijven. Tot nu toe lukt het mij om alles te doen wat ik wil, maar als ik er goed over nadenk dan vraag ik me af hoe ik het toch allemaal steeds weer voor elkaar krijg.

Geen kind meer is een behoorlijk heftig verhaal. Was het niet ontzettend moeilijk om dit allemaal op papier te zetten en te gaan publiceren? Kan me voorstellen dat dit psychisch heel zwaar is geweest, niet alleen voor jou, maar ook voor je zoon, je hele gezin. En wat is de reden geweest dat je toch besloot dit verhaal te gaan publiceren?

Het was inderdaad zwaar. Ook de nasleep was, en is, groot. Toch brengt het je ook mooie dingen. Zo weet je waar je als gezin samen staat. En dat is best een mooi plekje, al zeg ik het zelf. De reden dat ik besloot dit verhaal te publiceren was om te laten zien dat dit iedereen kan overkomen.

Een iets minder leuke vraag misschien: Een ouder staat natuurlijk altijd pal achter zijn kind, maar heb je zelf ooit twijfels gehad aan het verhaal van je zoon?  

Ja, ik heb wel even getwijfeld. Het is een jongen die het moeilijk vond om in te schatten welk effect zijn gedrag op een ander heeft. Hij kon bijvoorbeeld gemakkelijk een arm om een meisje heen slaan of een zoen op haar wang geven met vriendschappelijke bedoelingen. Dat een meisje daar andere gedachten bij kon hebben, had hij niet door. Maar dat is iets anders dan een meisje verkrachten. Ik kon me nog wel voorstellen dat hij misschien het nee niet heeft goed opgepikt, en dat zij daar een verkrachting van gemaakt heeft. Dan hebben ze beiden gelijk. Maar op het moment dat hij door de politie van zijn bed gelicht werd, wist ik dat de schuldvraag even niet het belangrijkste was. Eerst hier maar doorheen en dan zien we straks wel waar we staan. En of hij het nu wel of niet heeft gedaan, op dit moment heeft hij mijn hulp nodig. En mijn kind mag ik niet veroordelen. Wel zijn daad, maar niet het kind. Ook als hij het wel gedaan heeft, ik wil dat hij dan straks weer in de maatschappij kan staan als iemand die dit nooit meer doet. De schuldvraag was al snel geen issue meer.

Hoe stond jouw man hierin? Want Dex is niet zijn zoon.

Mijn man stond er hetzelfde in als ik. Hij zegt altijd “Ik ben vader geworden toen Daan en Dex in mijn leven kwamen.” Dat vind ik wel heel mooi, nog steeds trouwens. Hij maakt geen onderscheid tussen mijn drie zonen. Ook voor hem maakte het niet of Dex het nu gedaan had of niet. Natuurlijk, de daad veroordeelde hij wel, maar niet het kind zelf. Je gaat niet minder van hem houden, misschien zelfs wel meer. En je moet wel meer van hem houden, omdat je hem er anders niet doorheen trekt. Dex was in de tijd niet altijd leuk. Hij had een posttraumatische stressstoornis en dat maakte hem niet makkelijker in de omgang. Bovendien waren wij de enige waarbij hij zich veilig voelde. En tegen wie ga je aantrappen? Degene waar je je veilig bij voelt. Dat vond mijn man soms wel lastig, ook vanwege die andere twee, die ook indirect slachtoffer waren . Hij maakte dan niet de keuze voor zijn eigen kind, maar wel voor de leeftijd van het kind. Hij wilde dat het kleintje gewoon kind kon zijn en een leuke jeugd kon hebben. 

Als je terugkijkt naar die tijd, wat is jou hiervan het meest bijgebleven?

De liefde en de kracht van ons gezin. Ik denk ook dat deze twee dingen ons gered hebben. Er was al een sterke basis en natuurlijk wankelde een van ons af en toe, maar nooit allemaal tegelijk. Er was altijd een vangnet. En de kracht in dit gezin is alleen maar sterker geworden. Nu is het boek dicht. Het negatieve dat het allemaal meebracht, dat boek is dicht. En gaan we het positieve gedeelte in. 

Wat is de belangrijkste boodschap die jij uit wilt dragen met Geen kind meer

Het zijn er een paar maar ik denk dat dit de belangrijkste is: dat het iedereen kan overkomen. Iedereen kan Dex zijn, iedereen kan dat meisje zijn. En dat je als maatschappij niet moet veroordelen en verder moet kijken dan dat wat je in de media leest. Elk verhaal heeft meerdere kanten. Samengevat: Als je de waarheid zoekt, durf te twijfelen.

Hoe is het nu het boek gepubliceerd is en de eerste recensies geschreven zijn? Komen tot nu jouw verwachtingen uit?

Wat ik fijn vind om te horen is dat het boek makkelijk leest. Ik wilde gewoon mijn verhaal vertellen in een toegankelijk te lezen boek. De eerste uitgever waarbij ik het manuscript had ingeleverd wilde dat ik het ging herschrijven. Want op deze manier was het voor geen enkele redacteur aantrekkelijk om uit te geven. Het moest of meer een slachtofferboek zijn of meer literair. Maar dat was niet mijn eigen insteek. Ik wilde geen slachtofferboek, niet met de vinger wijzen, maar juist laten zien dat dit iedereen kan overkomen. Ik had het manuscript ook naar vier andere uitgeverijen gestuurd, waaronder De Crime Compagnie, en binnen redelijke korte tijd had ik bericht van drie uitgeverijen dat ze er wel wat in zagen. Dus toen dacht ik, ik ga het helemaal niet herschrijven. Natuurlijk is er wel wat aan geschaafd door de redacteur van De Crime Compagnie, maar helemaal niet zoveel. En ik ben daar blij om, ik geloofde in dit boek. Gelukkig heb ik mijn gevoel gevolgd, anders had er misschien nu een slachtofferboek op de plank gelegen. Nu is het gewoon een boek dat lekker wegleest. 

Ik weet dat je alweer druk bezig bent met een nieuw boek. Zou je voor onze lezers een klein tipje van de sluier willen oplichten?

Twee boeken. Ik schrijf altijd twee boeken tegelijk. Het ene boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik ben in contact gekomen met vrienden van mijn zus. Op dit moment zit de man vast, hij heeft zijn eigen huis in brand gestoken en is er met het verzekeringsgeld vandoor gegaan en is daarvoor veroordeeld. Hij zegt tot op de dag van vandaag dat hij het niet heeft gedaan. Ik heb de dossiers gelezen en ook in zijn geval, als we er vanuit gaan dat iemand het heeft gedaan totdat het tegendeel onomstotelijk bewezen is, vraag ik mij af waarom hij veroordeeld is, ook omdat hij er geen voordeel bij had. Vooral in dit boek gaat het er mij niet zo zeer om de schuldvraag maar wat het met je doet en wat doet het met je partner. Aan de ene kant staat daar de vrouw en aan de andere kant de rechterlijke dwaling van justitie. Het andere boek is een echte thriller, een stalkingsverhaal. 

Lees je zelf ook graag en zo ja, wie zijn jouw favoriete auteurs?

Ik lees graag vrouwenthrillers, boeken die lekker vlot weg lezen. Vooral die van Nederlandse bodem, die zich ook afspelen in Nederland. Lekker herkenbaar , Ik hou niet zo van hele moeilijke boeken, als ik ’s avonds op de bank zit, wil ik me lekker kunnen ontspannen met een makkelijk, maar wel spannend boek. Ook ben ik een grote fan van Harlan Coben.

Is er nog iets dat je graag aan onze lezers zou willen vertellen?  

Wat ik vooral hoop is dat op de eerste plaats, lezers gewoon genieten van het boek. En dat het een boek is dat ze nog even bijblijft. Veel mannen, jongens, gezinnen, zitten of zaten in eenzelfde situatie als waar wij in zaten. En er zullen er nog veel komen. Daar aandacht voor hebben, als maatschappij, is belangrijk. Dat mensen niet, als er iets in de media verschijnt over een zedenzaak, meteen hun veroordeling al klaar hebben maar beseffen dat een verhaal ook kanten heeft die niet gezien worden. Dat je er niet blindelings vanuit kan gaan dat iemand schuldig is. Dat er redenen kunnen zijn waarom iemand een valse aangifte doet.en dat dit heel veel leed kan veroorzaken. Alleen is het veel meer een onzichtbaar leed. Dat Geen kind meer, dit leed zichtbaar maakt is voor mij winst. Een positief gevolg uit een negatieve gebeurtenis.

Wendy

Auteursfoto gemaakt door Vicky Keulen van PhotograVics



Bezoekersreacties:
Website Security Test