Wie is Karin Belt?
Wie is Karin? Ik ben Karin Belt, 44 jaar, samenwonend met Henry, onze twee kinderen en een parkiet. We wonen in Eindhoven. Na een afgeronde studie Geschiedenis wilde ik les gaan geven, maar ben per ongeluk in de vliegwereld verzeild geraakt. Ik dacht een jaartje als stewardess te gaan vliegen, om wat van de wereld te zien. Maar ik vond het reizende leven zo geweldig dat ik ben blijven 'hangen'. De laatste jaren heb ik de vrije tijd op de route (als ik op een bestemming ben) besteed aan schrijven. Ik heb een paar schrijfwedstrijden gewonnen, o.a. van Flair, Viva en de Telegraaf.
Wat heeft je doen besluiten een boek te schrijven? En hoe verliep dit proces?
Naar aanleiding van een van die gepubliceerde verhalen vroeg een bekende uitgever me een thriller voor hen te schrijven. Ik kwam toen niet tot een goed verhaal en dacht even dat het niets meer zou worden met mijn schrijverij. Op een bepaald moment (voor de spiegel!) besefte ik dat schrijven toch was wat ik wilde. Ineens kwamen er allerlei ideeën naar boven, en ik wist dat ik daar een goed verhaal van kon maken. Een van die ideeën was het midlife gevoel. Bestond dat nou echt? En was dat soms wat ik voelde borrelen? Ik ben om me heen gaan kijken, en vragen gaan stellen aan veertigers en vijftigers. Eerst in mijn eigen omgeving, later aan collega’s en vreemden. Ik kwam tot de conclusie dat er echt wel iets gebeurde, zo rond de veertig. En dat was helemaal niet zo negatief als de maatschappij ons soms zo graag wil laten geloven! Sterker nog, er leek sprake te zijn van een nieuwe energie, een nieuwe levensfase waarin mensen zich opnieuw gingen uitvinden. Mijn midlife-vrouwen werden geboren, en daarmee het verhaal.
Je debuteert glansrijk met De midlifeclub bij de grote, gerenommeerde uitgeverij Ambo | Anthos. Een droom van menig beginnend schrijver. Hoe is de bal zo gerold?
Ja, dat ik bij deze uitgeverij mag debuteren is een droom die werkelijkheid is geworden. Ik werk als stewardess, heb geen contacten in de uitgevers of boekenwereld. Toen ik het verhaal af had durfde ik het eerst niet op te sturen, nu ben ik blij dat ik het gedaan heb! De redacteur die hem uit de stapel gevist had zei dat ze hem in één adem had uitgelezen. Ambo-Anthos denkt dat dit verhaal een grote groep vrouwen kan aanspreken en was enthousiast over de combinatie spannend verhaal/ervaringen van begin veertigers.
De midlifclub verteld het verhaal van diverse vrouwen in hun veertigste levensjaar die naar Frankrijk afreizen om zo de lagen van zich af te kunnen pellen die het leven hen heeft omgedaan. Allen met een eigen verhaal, een rugzak, ideaal, verborgen herinnering of doel. Tevens zullen lezers zich met hen kunnen identificeren, daar ieder van hen zo uit het echte leven lijkt te zijn gestapt. Worstelend met gevoelens, de balans vinden tussen het alledaagse juk waarin ze zijn verzeilt en daarnaast proberen de persoon te koesteren die ze diep vanbinnen nog altijd zijn. In hoeverre horen deze vrouwen bij jou? Heb je in elk personage bijvoorbeeld iets van jezelf gelegd?
Ik heb in alle personages iets van mijzelf verwerkt, maar ben het meest zichtbaar in de personages Femke en Demi. Het moment dat Femke in de spiegel kijkt en zich afvraagt: wie ben jij eigenlijk? Wie was je ook al weer als jong meisje? Wat maakte jou toen blij? Ja, dat is voor mij een omslagpunt geweest. Het gevoel dat je compleet verdwenen bent onder de bergen was, de combinatie werk en je jonge gezin, de sociale planning etc. Ik wist toen: Ik moet ruimte gaan creëren voor mezelf. Ik ben creatief, hou van schrijven en schilderen, daar moet ik NU iets mee gaan doen. Die was komt dan morgen wel weer :-) Zowel Femke als Demi moeten meer tijd voor zichzelf gaan claimen, zichzelf zichtbaar gaan maken. Ik heb op een gegeven moment tegen mezelf gezegd: niemand gaat dit voor jou doen, je moet stoppen met excuses (recessie, wie zit er nou te wachten op een boek over veertigers, ik kom er toch nooit tussen, etc.) en er gewoon voor gaan. Het resultaat is dit boek, mijn eigen midlife.
In het boek komen vragen voorbij als: Wie zou je zijn als je andere keuzes had gemaakt in je leven? En laat Alies haar buurvrouw en hoofdrolspeelster Femke Harbers weten dat ieder van ons (vrouwen) een verborgen vrouw in zich heeft. Het lijkt alsof je de lezer hiermee aan het denken wilt zetten. Zeker vrouwen in de midlifefase zullen dit wellicht herkennen. Was dit ook je bedoeling?
Ja dat was zeker de bedoeling. Ik heb heel goed over het idee van ‘de verborgen vrouw’ nagedacht. Zo rond je veertigste kom je erachter dat doordat je bepaalde keuzes hebt gemaakt er andere keuzes zijn komen te vervallen. Sommige kanten in jezelf ken je heel goed, andere kanten heb je minder belicht, om welke reden dan ook. Ik heb mijn gedachten hierover steeds verder uitgewerkt tijdens de gesprekken met vrouwen (en trouwens ook mannen!) over hun midlife. Vrouwen vertelden over ziekten of scheiding, geen leuke dingen. Maar het bijzondere was dat ze daardoor gedwongen waren kanten van zichzelf te ontwikkelen die ze nog helemaal niet kenden. Hun zakelijke kanten bijvoorbeeld, of hun daadkrachtige. Ik was daar echt door geraakt. Andere vrouwen vertelden dat ze rond hun veertigste konden toegeven aan langgekoesterde dromen, bijvoorbeeld die wereldreis of een eigen bedrijf. Of eindelijk aan die studie gingen beginnen, waar hun familie vroeger zo op tegen was. Het sloot aan bij wat ik zelf voelde, bij mij borrelde die creatieve kant ineens naar boven. Plop, daar was mijn verborgen vrouw!
Je woont zelf in een Vinexwijk. De vrouwen in De midlifeclub ook. Vinexwijken blijken geliefde locaties te zijn, denkend aan bijvoorbeeld Nieuwe buren van Saskia Noort. Je hebt gekozen voor uitgesproken karakters, een gemêleerd gezelschap dat houdt van lekker eten en veel wijn en hierdoor ontkom je er niet aan dat Saskia’s andere boek De eetclub door je hoofd schiet, hoewel dit boek in een ander genre is gecategoriseerd. Is deze vergelijking die de lezer misschien zal maken in jouw ogen terecht?
Grappig, ik heb zelf wel boeken gelezen die zich in een Vinexwijk afspeelden, zoals Nieuwe buren, of Vinexvrouwen van Naima el Bezaz. Soms herkende ik daar iets in, maar veel ook niet. Ik heb de Vinexwijk als locatie gekozen om de eenvoudige reden ik er zelf woon. Ik doe hier aan yoga, zit in een wandelgroep, ga met m’n buurvrouwen naar de stad, en we hebben een buurt-barbecue. Er is hier een grote sociale verscheidenheid, een geweldige inspiratiebron. Wijn en lekker eten kon ik goed gebruiken voor het verhaal, het verbindt de vrouwen. Wijn kan het beste in je naar boven halen, maar ook het slechtste. In vino veritas, zegt de leraar wijnkennis van Femke, niet voor niets. Het is ook iets wat ik graag deel met vriendinnen, eten, drinken, diepzinnige verhalen en slap gezwets! :-) Of de vergelijking met Saskia Noort terecht is wil ik graag overlaten aan de lezer. Ik vind het in ieder geval een groot compliment!
Opvalt is dat de dames in De midlifeclub enorm zelfstandig zijn, hun eigen mannetje overduidelijk staan. Ondanks wellicht hun twijfels of onzekerheden over dingen die het leven met zich meebrengt. Zo rijden ze bijvoorbeeld motor en er wordt zelfs op wild gejaagd. Zijn dit vrouwen waar je ook zelf bevriend mee zou (willen) zijn?
Ja, ik heb veel stoere vrouwen om me heen. Ik denk dat de beeldvorming rond veertigers wel eens aangepast mag worden. De geraniums zijn hier nog ver te zoeken. De vrouwen in mijn vriendenkring hebben goede opleidingen, zijn zelfstandig, reizen de wereld rond en runnen een bedrijf. Ze staan midden in het leven. Ik wil niet beweren dat het altijd maar fantastisch is om vrouw te zijn, of ouder te worden, maar deze tijd en deze plek op aarde gunt vrouwen ongekende mogelijkheden tot zelfontplooiing. Ik ben me daar heel bewust van.
Biologisch voedsel speelt een grote rol in het verhaal. Sowieso staat gezonde voeding toch wel centraal. Zo runt de zus van Femke een biologisch restaurant en er wordt heel wat af gekookt in Frankrijk. Hoofdzakelijk met verse producten. Daarnaast zet iemand zich in voor een dierenbeschermingsorganisatie en krijgen we een stukje zelfreflectie mee. Waren dit ook de ingrediënten die je het verhaal wilde meegeven? En hoe voorkom je dat je op deze punten belerend overkomt op de lezer?
Voeding speelt een grote rol in het leven van de meeste vrouwen. Femke en Meintje hebben hun liefde voor lekker en gezond eten meegekregen van hun moeder Heleen. Zij hechten waarde aan die kennis, goede voeding is liefde, leerden ze van haar. Ik merk zelf in mijn omgeving dat vrouwen vaak de bewakers zijn van goed eten op tafel. We voelen ons verantwoordelijk voor de gezondheid van ons gezin en we besteden daar veel aandacht aan. In deze tijd worden we van alle kanten belaagd met allerlei theorieën over eten. Vaak zitten daar wel overdachte marketingstrategieën achter, en heeft het meer te maken met veel consumeren dan met onze gezondheid. Femke en Mein laten zich niet gek maken, ze willen graag gezond eten, maar wel lekker. Voor Femke krijgt het allemaal extra betekenis. Zij beseft dat ze iets kan, een bijzonder talent heeft, en heel creatief is in de keuken. Bijna had ze het afgedaan als niet belangrijk, maar uiteindelijk begrijpt ze dat ze met haar liefde voor voeding haar innerlijke wijsheid aanspreekt. En dat ze dat uit moet dragen. Er komen een paar vraagstukken aan de orde, bijvoorbeeld: wel of geen vlees? Het was niet mijn bedoeling de lezer ergens van te overtuigen. De personages verschillen van mening, en mogen daar best stellig in zijn van mij, en erover discussiëren. Femke wil goed vlees, en een van haar vriendinnen laat haar zien welke prijs daarvoor betaald moet worden. De vrouwen willen je met hun acties aan het denken zetten.
Wat dient een (spannende) roman in zich te hebben om uiteindelijk uitgeroepen te kunnen worden tot een vier- of zelfs vijfsterren boek? In ieder geval een boek dat de lezer bij zal blijven?
Poeh, moeilijke vraag. Wat is een goed boek? Ik kan soms 's nachts wakker schrikken en de onweerstaanbare drang voelen om verder te lezen. (is dat raar? :-)) Dan weet ik dat ik een goed boek te pakken heb. Een boek die de lezer weet te 'vangen' en in alle emoties meezuigt. Ik had dat bijvoorbeeld heel sterk bij Het Parfum van Patrick Suskind, en bij een aantal boeken van Nicci French. Esther Verhoef verdient haar sterren ook. Soms kan een personage of verhaallijn me nog lange tijd bezighouden. Als er dan ook een bloedstollend einde volgt, ben ik erg gelukkig. Voor mij zijn dat de vijfsterrenboeken, een officiële beoordeling kan daar maar weinig aan toevoegen.
Diana - Meer weten over Karin? Volg haar dan op Facebook.
Bezoekersreacties:
Miranda Goudriaan (45) op 24 september 2014: Naast dat er heel veel aspecten overeenkomen met mijn leven die ook herkenbaar en mooi zijn beschreven in dit boek, is het geen moment saai of langdradig. Het leest als een trein waar je niet uit wilt stappen. Het blijft intrigeren tot het eind. Over de verhaallijn zal ik niets verklappen. Zou zonde zijn, lees maar zelf you won't regret it!
|