Wacht maar af gaat over een vrouw die na een hersenbloeding geheugenverlies heeft en ontdekt dat er in de periode die ze kwijt is in haar hoofd van alles is gebeurd wat haar achterdochtig maakt. Ik heb over dit onderwerp geschreven omdat het mijzelf is overkomen en ik in alle ellende die volgde toch ook een mooi thrillerverhaal zag zitten. Van de nood een deugd maken, zoiets. 

Het een noch het ander. Hoewel het altijd een bepaalde opluchting is als het ei is gelegd en ik mijn hoofd weer leeg kan maken. 

Ik werk altijd in onze eetkamer, waar mijn bureau met de computer staat. Eerlijk gezegd heb ik geen vaste gewoontes wat schrijven betreft. Ik kan dagenlang hooguit een uur per dag schrijven, vooral in het begin van een nieuw boek. Als ik eenmaal op dreef raak, werk ik soms uren achter elkaar, soms verdeeld over de hele dag. Het heeft te maken met hoeveel zin ik heb, hoe ik me kan concentreren en met wat er verder in ons gezin gebeurt. 

De inspiratie zoekt mij op. Ik weet dat ik niet moet proberen om iets te verzinnen, maar dat ik moet wachten tot zich een onderwerp aandient in mijn hoofd. Na mijn hersenbloeding kwam er maandenlang niets en dat vond ik verschrikkelijk. Toch werd het wachten beloond en kwam de rode lijn voor Toen ik dood was binnen. Ik heb me zelden zó gelukkig gevoeld. 

Na de hersenbloeding is mijn eetlust verdwenen en tot nu toe lijkt het er niet op dat die nog terug gaat komen. Maar gelukkig proef ik alles en kan ik nog steeds genieten van een lekker haasbiefstukje met gebakken aardappelen en appelmoes.  

Ik vind het lastig dat ik geen vrienden kan aanraken en knuffelen. Maar ik ga ervan uit dat alles wel weer wordt zoals het was en we allemaal de schade kunnen inhalen. Weer op een terras kunnen zitten, weer naar de bioscoop en het theater, daar kijk ik naar uit. Maar ik maak er geen drama van dat we allemaal beperkt worden in onze sociale contacten. Dit virus moet weg, daar gaat het om. Har en ik vermaken ons wel, we zijn veel te blij dat we weer samen kunnen zijn. 

Het heeft me een wereld laten zien die ik niet kende en me meer bewust gemaakt van mijn talent. Dat is rijkdom. 

Ik vind het belangrijk om een lezer te interesseren voor en te raken met mijn verhaal en het gevoel op te wekken dat iemand vanuit een hoek van de kamer meekijkt met wat er gebeurt. Levensecht zijn, dat is volgens mij de kunst van het schrijven.

Ik ben vanaf het moment dat ik aan een nieuw boek begin een solist pur sang. Het is mijn feestje en ik nodig niemand uit. Dat is voor mij belangrijk om mijn gedachten de ruimte te kunnen geven en om me te kunnen concentreren op het verhaal. Iemand laten meelezen zou me onrustig en onzeker maken. En irriteren, dat vooral. Het verhaal moet er eerst uit en daarna hoor ik graag wat de beoordelers ervan vinden. Ik ben niet bang voor kritiek, maar daar kan ik pas iets mee als ik eerst ongestoord mijn gang heb kunnen gaan. 

Ja, ik ben begonnen aan thriller 27. Ik heb een titel en een voorzichtige rode lijn, maar ben nog maar net op weg. Nog te prematuur om er al meer over te kunnen zeggen. 

Natuurlijk hoop ik dat veel lezers Wacht maar af gaan lezen en verder wil ik graag iedereen die bij Vrouwenthrillers betrokken is laten weten dat ik het een goede en uitnodigende site vind met veel bestaansrecht.