Nadine: Creatief, fantasierijk, intuïtief, verbonden, gevoelig.

Nadine: Ella gaat met haar zoontje Finn op een georganiseerde kampeervakantie voor alleenstaande ouders, in de Ardennen. Wanneer Finn zoekt raakt tijdens een spelletje wordt er door de omstandigheden al snel een link gelegd met een gruwelijke onopgeloste moordzaak in Nederland, waarbij een jong slachtoffer op een bizarre wijze tentoon is gesteld. Het is aan de Belgische en Nederlandse rechercheurs om uit te vinden of de zaken verband houden en de kleine Finn nog te redden is.

Ik denk dat ik altijd mijn grootste angsten opzoek en onderzoek. Ik wilde deze nachtmerrie van dichtbij leren kennen en de heftige gebeurtenissen in het verhaal de baas zijn, bij wijze van spreken. Daarnaast leende de vermissing van een kind zich uitstekend voor een onverwacht plot, gaf het de ruimte aan maatschappelijke thema’s die op dit moment bij mij leven en de levensechte emoties die daarbij komen kijken. 

Nadine: Wat een leuke vraag! (Ik ben ook dol op die twee.) Daar hoef ik niet lang over na te denken. In zowel moeder Ella als recherche stagiaire Jasmine vind je je stukjes terug van mij. Ella is een empathische moeder die als een leeuwin voor haar kind en zijn belangen opkomt. Het maakt haar niet veel uit wat anderen van haar keuzes vinden maar confrontaties gaat ze het liefst uit de weg. Dat heeft ze van mij. Jasmine heeft zeker ook trekjes die ik bij mezelf terug zie. Ze kan heel fel en emotioneel reageren terwijl dat niet altijd even handig is. Dat weet ik meestal wel te beperken tot mensen waarbij ik me op mijn gemak voel, hoor! Het obsessieve, hoe ze zich vastbijt in de zaak van Finn, komt helaas ook van mij. Ze vergeet zichzelf en haar eigen leven volledig wanneer ze vastberaden is de zaak op te lossen en gaat er volledig in op. Uiteindelijk botst dat natuurlijk wel met je omgeving… en zorgt het voor interessante scènes. Ik weet eigenlijk niet hoe ik personages verzin; ze dienen zich aan voor ik er erg in heb en daarna worden ze door het verhaal gevormd.   

Nadine: We hebben een paar pittige jaren achter de rug – onder andere door de lockdowns en onderwijs op afstand – zeker omdat de jongste nog maar klein was en bijna altijd bij mij. Een bewuste en natuurlijke keuze voor ons maar dat wil niet zeggen dat het ook de makkelijkste keuze is. Ik wilde me niet voelen alsof ik eigenlijk wat anders wilde doen (schrijven) want veel bij mijn kinderen kunnen zijn is iets wat ik ook altijd heb gewild. Dus heb ik me er bij neergelegd dat het schrijven van mijn derde boek gewoon niet zo wilde vlotten. De mooiste dingen creëer ik ook als ik er ruimte voor heb en van kan genieten. Inmiddels is de situatie veranderd. Mijn jongste zoon is inmiddels vijf jaar en gaat dus ook naar school. Ik heb nu iedere doordeweekse dag minimaal een paar uur om te werken. Dat geeft lucht aan het hele gezin.

Nadine: Ik wist niet eens dat schrijfprogramma’s bestonden, haha. Ik typ alles in Word. Het manuscript en de notities die ik altijd eerst mail naar mezelf als ik er op dat moment niets mee kan. De rode lijn van het “hoofdplot” denk ik helemaal uit voordat ik een letter op papier zet. Dat is ook hetgeen wat mij laat starten met een nieuw boek: een – in mijn ogen –origineel plot met onverwachte wendingen. Als ik eenmaal zit te schrijven komen daar heel veel lijntjes en ontwikkelingen bij. Met de uitwerking, bijvoorbeeld hoe gesprekken lopen, laat ik me echt leiden door het verhaal maar nieuwe dingen komen meestal in me op als ik wandel of zomaar ineens op onverklaarbare wijze als ik sta te koken.

Nadine: Mathilda van Roald Dahl. Ik was ook zo’n meisje, dat leefde via verhalen. Van mezelf en van anderen. Naast dat het gewoon een heel leuk verhaal is, was het ook een erkenning dat ik goed was zoals ik was. Ik kocht het toevallig van de boekenbon die ik won door mee te doen aan een verhalenwedstrijd toen ik acht jaar was. Dan komen de dingen toch wel heel mooi samen. 

Nadine: Uit mezelf heb ik daar nooit over nagedacht en mijn voorkeur gaat zeker uit naar alleen schrijven. Ik heb het idee dat ik dan helemaal mijn eigen intuïtie, ideeën en behoeften kan volgen. Een schrijver die ik respecteer gooide laatst nonchalant een balletje op en daardoor ben ik er wel over na gaan denken. Als ik het ooit zou doen, zou het iemand moeten zijn die wel echt iets heel anders toevoegt aan het project dan ik. Zodat we elkaar aanvullen en misschien wel uitdagen. Ook zou het dan wel een boek moeten zijn waar het voor mij logisch is dat het door twee mensen samen wordt geschreven. 

Nadine: Wanneer ik mezelf strenge deadlines opleg om binnen een bepaalde tijd een manuscript of boek ‘af te leveren’ gaat het bij mij mis. Ik vergeet mezelf, vergeet te eten, word chagrijnig en een tikje… Jasmine, haha. Uiteindelijk verdwijnt dan ook mijn inspiratie als sneeuw voor de zon want ik kan het niet afdwingen en stress werkt averechts. Daar trap ik dus niet meer in! Het gaat zoals het gaat en als een verhaal verteld wil worden, komt het er echt wel uit. 

Nadine: Ik kijk niet zo ver vooruit. Het leven met kinderen gaat al zo snel. Ik wil dus vooral van het hier en nu genieten. Natuurlijk hoop ik dat veel mensen plezier gaan beleven aan mijn verhalen, dat wil iedere schrijver. Ik ga gewoon in de ‘flow’ mee en ik ben natuurlijk wel benieuwd waar dit avontuur me brengt, maar ik heb daar geen beeld bij. Waar ik nu ben, is namelijk ook heel fijn.

Nadine: Aangezien we – ook vanuit uitgeverij De Crime Compagnie –  de tijd hebben genomen met Verraderlijk spel, begonnen er bij mij al een tijdje nieuwe verhaalslijnen te broeien. Ik heb al flink wat woorden op papier voor mijn volgende boek. Kennelijk was ik nog niet klaar met de pittige Jasmine Ziani en haar ontwikkeling als rechercheur en als mens want zij was de voornaamste inspiratiebron. Ik kan alvast verklappen dat er weer de nodige mysterieuze gebeurtenissen de revue zullen passeren en dat Jasmine en haar collega Stevens weer voor vuurwerk gaan zorgen!