Eva Nagelkerke: Het was heel vreemd dat het hier ook gebeurde. We dachten natuurlijk eerst dat het alleen in China kon gebeuren, vonden maar raar dat al die steden daar op slot gingen. En toen ging het ineens heel snel. Op een zondag zijn we nog met de hele familie uit eten geweest en vier dagen later was er een lockdown. 

Eva Nagelkerke: We waren al bezig met ons boek, het heette toen nog Engeltjes in de achtertuin, dus zijn we overgestapt op Skype en Google docs. Dan zit je met z’n tweeën tegelijk in hetzelfde document. Via Skype hadden we elkaar in beeld als een postzegeltje en gingen tussendoor vaak ook even een kopje thee zetten, net alsof we bij elkaar in de kamer zaten. We hadden soms de hele dag Skype op staan. Het was even wennen, maar het werkte wel. Zo hebben we uiteindelijk het hele boek geschreven. 

Eva Nagelkerke (unaniem): Nee. Nee, we hebben de coronatijd heel bewust uit dit boek gehouden. We hebben het er wel over gehad, maar we wilden het toch niet doen. Juist niet. Al die uren dat we met het schrijven bezig waren, was de corona ver weg. We vonden het wel een bijzondere tijd om mee te maken. Omdat het hele gezin ineens thuis was en ook omdat het overal heel rustig werd. Het was natuurlijk prachtig weer met die intens blauwe luchten omdat er niet werd gevlogen. Het was alsof de wereld ineens tot stilstand kwam. 

Eva Nagelkerke: Nee. We zijn er een maand of acht mee bezig geweest. Het ging zelfs sneller, juist omdat we niet bij elkaar waren. Het ging heel gefocust. Meestal dan, soms niet. We hebben wel eens hele dagen voor Skype zitten kletsen met een wijntje erbij. 

Eva Nagelkerke: Engeltjes in de achtertuin was het eerst. Maar dat was te lang en dat klonk te gezellig. De perfecte engel is wat strakker. En toen kwam dat boek erin dat Bo steeds aan het lezen is en het bleek een perfecte titel.

Eva Nagelkerke:  Ja, we hebben weinig obstakels gehad. We vonden Stille wateren moeilijker om te schrijven. Daar hebben we meer hoofdbrekers over gehad. Vooral vanuit het perspectief van Bo schrijven vonden we fijn. Als wij weer een stukje Bo hadden, dan viel alles op zijn plek. Het was heel ontspannend om dat te schrijven. Het moeilijkste vonden we toch weer de man, Sander. Dan schreven we iets en dachten ineens: o nee, het is een man, zo reageert hij helemaal niet.

Eva Nagelkerke: Bo. In elk geval het leukst omdat we heel veel voor haar voelden, het arme kind. Door haar lijkt het ons ook leuk om een keer een kinderboek te schrijven. Het was erg leuk om ons te verplaatsten in een vijfjarige. Lisa was ook heel leuk om te schrijven. Vooral de stukken waarin ze met haar ex te maken had. 

Eva Nagelkerke: Dat wisten we uit ons privéleven: we kenden iemand die zich in een soortgelijke situatie bevond. Dat hebben we inderdaad verder uitgezocht. En het een en ander over gif natuurlijk. Daarnaast kennen we iemand die geen kinderen kan krijgen en als schrijver kun je je heel goed indenken hoe iemand zich zou kunnen voelen.

Eva Nagelkerke: Voordat we gaan schrijven zijn we heel erg mee bezig met personages bedenken. Waar komt iemand vandaan, hoe ziet hij eruit,  wat voor type het is. Als we er een tijdje over aan het praten zijn, dan komt er als vanzelf aan wie hij of zij je doet denken, iemand uit je eigen omgeving. Niet dat het die persoon is, maar we gebruiken bepaalde details van het uiterlijk. Noelle lijkt bijvoorbeeld op de moeder van een vriendinnetje van mijn dochter van heel lang geleden. Dan zie je haar zelf heel erg voor je. Wij proberen ons ook te verplaatsen in die persoon. Wat maakt haar verdrietig, hoe beleeft ze dat? Dat maakt het schrijven soms heel intens. Je wil je personages heel graag rechtdoen. We zullen ons schuldig voelen als we haar dingen laten doen die ze zelf niet zou doen of zeggen. Het moet een eerlijk beeld zijn. 

Eva Nagelkerke: Nee. Op het laatst hebben we besloten om toch nog een twist op het einde te doen. Dat komt altijd pas later, dat was met Stille Wateren ook zo. Als schrijver moet je soms heel gemeen zijn om het nog een graadje erger te maken. 

Eva Nagelkerke: Wij stelden ons zo voor dat dit soort mensen hun honden dit soort namen geven. 

Eva Nagelkerke: Mensen die het over het algemeen heel goed hebben, het voor elkaar hebben en dat als een soort vanzelfsprekendheid voelen. Dat het heel normaal is om zoals Noelle zich alleen bezighouden met een beetje foto’s maken en zich dan kunstenaar noemen. Of zoals Sander die met zijn snelle zaken veel geld verdient zonder daar te veel moeite voor te doen. En dat het met ze, met hun engeltjes in de achtertuin, eigenlijk helemaal niet goed gaat. En dan hebben ze die grote honden niet eens uit liefde voor honden, maar omdat het er eenmaal bij hoort. Het is een bepaalde geestelijke armoe. 

Eva Nagelkerke: Het is heel wisselend. In ons eerste boek Te koop zat een vreselijk personage, Therese. Het was het leukste wat we ooit hadden geschreven. Het was een beetje een karikatuur, maar het was zo ontzettend leuk. Een slecht iemand kan heel leuk zijn. De Engel zelf was ook heel leuk om te doen omdat je dan toch een beetje dat randje opzoekt. Met Lisa hebben we het stukken minder gehad terwijl zij de hoofdpersoon is. Iedereen vindt haar een lieve, warme vrouw, maar zij is ook berekenend, ze heeft haar eigen agenda.

Eva Nagelkerke: We waren op zoek naar iemand die een beetje tegenstrijdig is. Op zoek naar vastigheid, een stabiele haven en tegelijkertijd dat ook niet doet. Lisa is veel verhuisd in haar jeugd, voor haar ouders was ze nooit de belangrijkste. Daardoor is ze zo geworden.

Eva Nagelkerke: Een combinatie van meerdere dingen. Dat beeld van iemand die dode kindjes in de achtertuin heeft. Het begint vaak met een beeld, daarna moeten we een plot gaan verzinnen. Dat vinden we altijd zo moeilijk, we zijn veel beter in personages. Maar uiteindelijk lukt het altijd.

Lieve groeten,